Το Νόημα

[tamagothi]

Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη.

Όπως θα είδες ήδη, μάλλον το αντίθετο λέμε με κάλκι, πως "θα έπρεπε" να μη διαχωρίζονται τόσο τα πράγματα. Οπότε δε βρίσκω άδικη την απάντησή του σε αυτό.

Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε.

Δεν "τσακωνόμαστε" τζάμπα, κάνουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με πάθος (!) κι αυτό είναι σπάνιο, οπότε άντε γαμήσου!

Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται).

Κι ακόμα περισσότεροι συγκλονίστηκαν απ' τον Κοέλιο, λοοοοοολ!

Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε.

Εγώ πιστεύω πως καμιά φορά χρειάζεται. Κι άμα είναι τα ξαναχτίζουμε μετά ή καθόμαστε και κυλιόμαστε γυμνοί στα μπάζα ινστέντ~! [προσοχή στα καρφιά]

Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει.

Αυτό είναι το πρόβλημα, έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι να συγκλονίζονται απ' τα τιραμισού κι απ' τα απλά πράγματα γύρω τους και χρειάζονται το κοριτσάκι που κακοπερνά με τους ναζί για να νιώσουν (και δεν είμαι και σίγουρη αν νιώθουν πραγματικά ή αν νιώθουν επειδή περιμένουν πως πρέπει να νιώσουν).

Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα.

Μα δεν είναι ανάγκη να γίνει κάτι συγκλονιστικό στο πάρκο. Το "πήγα βόλτα στο πάρκο ξημερώματα και μύριζε ωραία!" είναι αρκετά κοινό βίωμα ώστε να μπορεί να συζητηθεί κι επίσης το "πάμε βόλτα στο πάρκο ξημερώματα, μυρίζει ωραία, θα δεις!" είναι πολύ εύκολο. Κι επιπλέον δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει απαραίτητα να "γίνεται κουβέντα" για να είναι κάτι σημαντικό, ας ζήσουμε και μερικά πράγματα με τον εαυτό μας κι ας βγάλουμε και λίγο το σκασμό.

Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.

Και πάλι διαφωνώ, τα περισσότερα βιβλία λένε τρανές βλακείες, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, άντε να είναι πέντε στα δέκα ενδιαφέροντα (κι αυτό από δέκα επιλεγμένα με κάποια κριτήρια, όχι στην τύχη), τρία στα δέκα "ωραία" κι ένα στα εκατό "ουάου". Το ότι κάποιος έγραψε τις σκέψεις του κι αυτές εκδόθηκαν, δεν τον κάνει απαραίτητα σοφό, ούτε καν άξιο προσοχής. Για μένα έχουν τουλάχιστον ίδιες πιθανότητες οι βόλτες στο πάρκο και οι συζητήσεις, τις οποίες είναι και στο χέρι του καθενός να προκαλέσει. Καθόμαστε και περιμένουμε να συγκλονιστούμε απ' τους Όσκαρ και τους Βλαδίμηρους και τους διάφορους Μπωντλέρ, ξεχνώντας πως ένα μεγάλο ποσοστό των κυρίων αυτών ήταν κάφροι κι άμα τους συναντούσαμε μάλλον θα προτιμούσαν απ' το να συζητήσουμε σοβαρά να γίνουμε λιώμα και μετά να ξεράσουμε όλοι μαζί στο πάρκο, βλέποντας την ανατολή, ναι, είμαι τόσο γαμώ τα παιδιά που ξέρω τι θα πρότεινε ο Μπωντλέρ να κάνουμε. Κι ο τόσο σοφός Βλαδίμηρος, κάπου εκεί ανάμεσα στις κομμουνιστικές φιέστες και τη στιγμή που έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο, έγραφε γράμματα τύπου "είμαι το κουταβάκι σου, γουφ!" σε μια παντρεμένη, ωραία τα βιβλία λοιπόν, αλλά ωραία κι η ζωή, ένα και το αυτό, ωραία όλα, τα αγαπάμε όλα, τα μισούμε όλα, κι όσο για τα συκώτια των άλλων, χάλια κυρία Μαρία μου, χάλια, αλλά οι σελίδες εκεί, βράχοι, πέρασαν μάλιστα τα συνεργεία του δήμου και τους καθάρισαν χθες, κι ο κάλκι με την μπουλντόζα αποκάτω (μην ανησυχείτε, κύριοι, χρειάζονται τουλάχιστον δυο τόνοι εκρηκτικά για τέτοιο βράχο), ας φωνάξει κάποιος την αστυνομία, αν δεν τον γκρεμίσει θα σκαρφαλώσει πάνω και μπορεί να μας πει και βλάκες!, "τι είναι τέχνη;", ο φίλος μου ο Μάκης στέλνει τα χαιρετίσματά του.

Τα υπόλοιπα πωστ δεν τα διάβασα ακόμα, διότι βρίσκομαι σε διακοπές κι ο χελμ δεν είναι για παραλία, οπότε θα μοιραστώ τη σοφία μου αργότερα.

[/χίπης]
[/κάλκι]

Καλά, διάβασα το τελευταίο δικό σου, επειδή μου έβαλες τις φωνές στο τηλέφωνο (άγριε! αλήτη!). Κι έχω να πω πως, όταν βλέπουμε και παραβλέπουν κάτι οι άνθρωποι, χρειάζεται να υπερβάλουμε κι εμείς λίγο, να δώσουμε περισσότερη έμφαση στα αδικημένα πράγματα, ώστε να τα φέρουμε στο ίδιο επίπεδο με τα ήδη Σημαντικά κι έτσι αναγκαστικά τα διαχωρίζουμε κάπως κι επιπλέον ο τύπος αποκλείεται να αυτοκτόνησε γι' αυτό μόνο, οποιοσδήποτε επιστήμων του χώρου της ψυχιατρικής θα μας εξηγούσε καθαρίζοντας τα γυαλιά του πως ο κύριος ήταν ξεκάθαρα διαταραγμένη προσωπικότητα και πως αυτοκτόνησε διότι του πρόβλημα ήταν και στο βιβλίο και στη ζωή = 1.