Ουφ, το διάβασα μονοκοπανιά, νυστάζω κιόλας και θα γράψω σκόρπιες σκέψεις.
Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη. Γενικώς βρίσκω ενδιαφέρουσα την εμμονή σου να τα φέρεις όλα ανάποδα αλλά θα δείξει με τον καιρό αν είναι μια δημιουργική διαδικασία που θα σε οδηγήσει σε μια καλώς εννοούμενη ισορροπία ή όχι. Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε. Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται). Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε. Γενικώς, οι άθρωποι είμαστε μια φάρα με αρκετά κοινά βιώματα, έτσι ώστε να μας συγκλονίζουν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια πράγματα. Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει. Κάποια βιβλία και γενικότερα έργα τέχνης έχουν γίνει γνωστά γιατί άγγιξαν πολύ κόσμο, όχι μόνο λόγω προώθησης κλπ, είναι κι αυτό μία αλήθεια. Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα. Πέρα από αυτό, δε νομίζω να ισχυρίστηκε κανείς ότι συγκλονίζεσαι αναγκαστικά και μόνο από την τέχνη, οπότε τσάμπα τόσο φλέημ. Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.
