βλέπω έχεις όρεξη για συζήτηση πάντως, καλό αυτό επειδή και παλιά συζητούσαμε και νομίζω δεν έβγαιναν τόσα πολλά (χωρίς να λέω ότι φταις εσύ βέβαια.) αλλά μετά από αυτή την απάντηση πάω για διάβασμα να τελειώσω καμιά γαμωσχολή ε, από αύριο. Νομίζω πως η ίδια η πράξη του αγνοώ κάτι ενώ επανελειμμένα βρίσκεται μπροστά μου επειδή δεν μπορώ να το επηρεάσω για να συννενοηθώ μαζί του ή να το προσπεράσω (επειδή υπάρχει εκεί και δε πρόκειται να φύγει) έχει ένα αρνητικό ψυχολογικό αντίκτυπο, τουλάχιστον για μένα. Θα προσπαθήσω να ανακατευτώ με τα πίτουρα (όπως συνήθως κάνω άλλωστε) παρά να το βλέπω κάθε φορά και να μου τα δίνει στα νεύρα. Ε προφανώς, από ένα σημείο και πέρα, δεν μπορείς να γίνεις ο γκάντι να θυσιάσεις τo χρόνο και τη ζωή σου για τους άλλους, αλλά ούτε και Ayn Rand από την άλλη. Όταν φτάσεις στο σημείο πάντως να μη μπορείς να ξαναδείς το έργο, θα έλεγα είναι καλύτερο να τραβήξεις ένα καθαρό Χ, έφυγα και τράβηξα άλλο δρόμο. Δε θα καταλήξω να υποκρίνομαι ότι δεν υπάρχεις, θα ψάξω άλλα πράγματα, πιο ουσιαστικά. Πρακτικά στη ζωή βέβαια περισσότερο σε αυτό που περιγράφεις πλησιάζει η κατάσταση αφού πουθενά δεν υπάρχουν τέλειες κοινωνίες και άνθρωποι, αλλά δε βλάπτει να έχουμε κι ένα ιδανικό στο κεφάλι μας. Μου άρεσε πάντως η δεύτερη παράγραφος στο ποστ σου, και η σιωπή είναι χρήσιμη πολλές φορές, ναι. Αλλά η πολλή σιωπή είναι νέκρα και παραίτηση.
