Το να προσπερνάς την βλακεία είναι κάτι που θέλει πιο πολύ ανάλυση. Θα έλεγα ότι αν είσαι ήσυχος και τακτοποιημένος μέσα σου για το τι γουστάρεις και ποιος είσαι στην τελική, το μίσος και η βλακεία μπορεί να σου προκαλέσουν μια θλίψη αν είσαι ευαίσθητος, ένα παράπονο αν πιστεύεις ότι ο άλλος μπορεί και καλύτερα από σκέτη βλακεία και μίσος, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
Επίσης, χρησιμοποιείς την λέξη άμυνα και καταλαβαίνω φυσικά πώς το λες, αλλά πιο αποτελεσματικό είναι νομίζω να μην βλέπεις το άλλο ως επίθεση. Απλά ως αναμενόμενη ατυχή συμπεριφορά, έκφραση λόγου κ.ο.κ.. Θέλω να πω ότι αν το δω σαν επίθεση που χρειάζεται άμυνα είναι σαν να λέω ότι αυτό που λέει ή κάνει ο άλλος θα έχει αντίκτυπο πάνω μου. Θα με αλλάξει, κάτι. Και επειδή δύσκολο να συμβεί αυτό από κάποιον που δεν σέβεσαι, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα.
Αν αυτό που θα πει ο άλλος είναι κάτι με προοπτική να σε επηρεάσει και να σε αλλάξει, τότε η άποψή του είναι σεβαστή (κι ας μην το έχεις πάρει χαμπάρι μέχρι εκείνη τη στιγμή ή να μηντ ο παραδέχεσαι ανοιχτά, ό,τι) και πιστέυω καλώς θα κάνει ο οποιοσδήποτε να σκεφτεί πολύ σοβαρά τι του είπανε και γιατί του το είπανε. εν προκειμένω σε αυτό το φόρουμ έχω δει πάμπολλες φορές να λέγονται μέσα σε οχετούς βλακείας και μίσους και δυο-τρεις πολύ εύστοχες κουβέντες. Και σε μένα πρώτα απ'όλα. Τέλος πάντων.
Σίγουρα συμφωνώ ότι είναι πολύ θλιβερό να γράφονται οχετοί βλακείας και μίσους ανάμεσα σε άτομα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν να χωρίσουν απολύτως τίποτα αλλά αυτό είναι κάτι πάρα πολύ παγιωμένο στις ανθρώπινες κοινωνίες και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το βρίσκεις μπροστά σου, συνέχεια. Το ίντερνετ δε είναι το κατ'εξοχήν μέσο για το φαινόμενο. Γιατί το ΕΡ να είναι εξαίρεση;
