ο ικονοκλάστ πρέπει να καταλάβει κάποτε ότι είναι ο αρχιερέας μιας κοσμικής θρησκείας που διατήρησε, όσο ήταν στα πάνω της, όλα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά των θρησκειών του μεταφυσικού. Από την επιβολή της μίας και μοναδικής αλήθειας ως το μεταφυσικό όραμα του παραδείσου (αταξική κοινωνία και όλα ωραία και καλά), από την μεταφυσική θεώρηση της Ιστορίας ως μιας υπερβατικής οντότητας που έχει σκοπό και καθορισμένη πορεία (ε, λίγο θα βάλουμε εμείς το χεράκι μας για να επηρρεάσουμε την ταχυτητα εξέλιξής της μόνο, όχι το σκοπο της) ως το ότι η βάση είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι το εποικοδόμημα (η αναγωγή των πάντων στο ένα, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα και ανάξια ανάλυσης και ενασχόλησης), κλπ, κλπ
για να μην αναφέρουμε την ευαγγελιοποίηση των βιβλίων των μαρξιστών, την τυφλή πίστη του οπαδού η οποία συναγωνίζεται σε βαρβαρότητα τους οπαδούς των οργανωμένων θρησκειών, τις απαγορεύσεις άλλων αναλύσεων του γίγνεσθαι, τεχνών, κλπ που δεν συμφωνούν με τα "ευαγγέλια" και φυσικά τις δεκάδες "αιρέσεις" (φράξιες, σέχτες, στην νέα ορολογία), τον πιο πρωτόγονο μανιχαϊσμό στη σκέψη (αν δεν συμφωνείς μαζί μας είσαι με τους αντεπαναστατικούς ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, κλπ, κλπ)
Ωρες ολόκληρες μπορεί κάποιος να παρουσιάζει τους Βίους Παράλληλους της θρησκείας και του μαρξισμού, γιατί ο δεύτερος απέβαλε το περιεχόμενο αλλά όχι τον λειτουργικό μηχανισμό της, αυτόν που ουσιαστικά την κάνει αποκρουστική και επιζητούμε να απαλλαγούμε από αυτήν. Γιατί αν ήταν μια χαρούμενη θρησκεία, όπως έγραψα, δεν θα υπήρχε και λόγος να δηλώσει κάποιος άθεος, αποστασιοποιούμενος από αυτήν. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις την αλήθεια, αυτή ούτε καν τώρα δεν την γνωρίζουμε με την κυριαρχία της υλιστικής θεώρησης των πάντων.
Οταν πχ είσαι ερωτευμένος δεν παρατηρείς τι ορμόνες χορεύουν μέσα σου, απολαμβάνεις αυτό το συναίσθημα ως μεταφυσική εμπειρία οποιουδήποτε περιεχομένου και πάντα θα αντιδράς σε μια τέτοια ισοπεδωτική υλιστική χημική θεώρηση. Μόνο κακό μπορέι να κάνει αυτή η υλιστική θεώρηση στις σχέσεις των ανθρώπων, αντιθέτως η μεταφυσική του διάσταση ήταν ως τώρα και η κινητήρια δύναμη στον πολιτισμό και την τέχνη (αλλο ένα παράδειγμα μετά το προηγούμενο οικολογίζον)
