Λεκέ, ε όχι, μη το ρίχνεις εντελώς στο χαβαλέ. Δεν είναι στους σταυροφόρους atheists το πρόβλημα, οταν ζούμε σε ένα κόσμο που (το μισό? το ένα τρίτο?) ζει υπό καθεστώτα θρησκευτικού φονταμεταλισμού και ακόμα και στις προηγμένες κατά τ' άλλα δυτικές μας κοινωνίες οι πρόεδροι τελειώνουν τις αγορεύσεις προς τον λαό με ατάκες τύπου "να μας έχει καλά ο θεός¨" κλπ. Και για να να αναφερθώ σε ενα ποστ του ικόνοκλαστ στις αρχές του θρεντ που μου φάνηκε πολύ κακό τώρα που το ξαναδιάβασα: δεν είμαστε όλοι τα "νορμάλ" άτομα που λέει ότι στα 12 έχουμε την υπαρξιακή κρίση και στα 18 τελειώνουμε με τους θεούς. Δε προέρχονται όλοι από προοδευτικές οικογένειες και περιβάλλοντα που τους δίνουν αυτή τη δυνατότητα, και εξίσου σημαντικά δε τους ΚΟΒΕΙ όλους αρκετά για να ξεπεράσουν δυνατές επιρροές που είχαν σε μικρή ηλικίας, φόβους, κόμπλεξ, κλπ (και για αυτό το λόγο, αντίστοιχα επιχειρήματα απαξίωσης "αυτονόητων" ακτιβιστικών δράσεων καταλήγουν να είναι ελιτίστικα. Ε στο κάτω τα "έλα μωρέ με τους τάδε" συνήθως κρύβουν το "κοιτάξτε με, είμαι τόσο πιο πάνω" ;p
Το πρόβλημα είναι περισσότερο μάλλον από την πλευρά των αυτο-οριζόμενων ως rationalists, skeptics, που η μανία τους να καταδιώκουν οτιδήποτε δεν αποδυκνείεται με αυστηρά θεωρήματα έχει θρέψει τη γελοία κόντρα μεταξύ κοινωνικών καιι θετικών επιστημών, το οποίο και ο ίδιος ο Dawkings έχει βοηθήσει. Το περιστατικό με το κομπλεξικό σαρκασμό στην κοπέλα που τόλμησε να γράψει ότι δε γουστάρει να της την πέφτουν στο ασανσέρ (που ανέφερε ο Ντεγκίαλ, elevator gate) δε δείχνει ακριβώς το είμαι-άντρας-και-γαμάω, αλλά την αντιπάθεια προς το κίνημα του φεμινισμού σαν μέρος μάλλον των γενικότερων μεταμοντέρνων θεωριών (η κοπέλα αυτή είχε κάνει κριτική στο ιδιο το κίνημα των skeptics για σεξισμό).
