Nuff said.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Printable View
Nuff said.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
http://www.youtube.com/watch?v=5dsP_EEEM_Y
HATERS
ναι ρε πούστη μου, ξύλο για το st. anger ξανά το 2012.
E ακόμα και αυτά είναι χαρακτηριστικά του nu-metal εκείνης της εποχής :!: Γενικά πρέπει να είσαι είτε μεγάλος φάνμποης ή να εθελοτυφλείς για να μην μπορείς να δεις την φοβερή σύμπτωση να βγάλουν load/reload, stanger, death magnetic σε εποχές που ο κάθε ήχος ήταν ήδη στα φόρτε του από πλευράς πωλήσεων. Δεν είναι ότι έτυχε ένας δίσκος, είναι ότι έκατσαν 3 σερί (load/reload τα μετράω σαν ένα ε).Quote:
Originally Posted by FIXXXER
Ποιος ηχος ηταν στα φορτε του? Πρεπει να μη μπορεις να διαβασεις για να μην εχεις ηδη δει την απαντηση που εδωσα στον ικονοκλαστ στο ιδιο πραγμα. Τα περι φανμποησμου ενταξει, πλεον δε μπορουμε να μιλησουμε κιολας, οποτε τα γραφω σταρχιδια μου. Ντεθμαγνκερι εχει κλασικο ηχο Μεταλλικα. Και αυτο ειναι στα φορτε του το 2008. Ενταξει. Οπως και να χει, βαρετο και ανουσιο θεμα συζητησης.
ΥΓ. Πες ΕΝΑ συγκροτημα που ειχε τα χαρακτηριστικα που λες οτι ηταν του νουμεταλ της εποχης. Ενα.
Οι ΚοRn.Quote:
Originally Posted by FIXXXER
Ισως μετα το 2005, παμε σε αλλον
Mετά το 2005 παίζουν dubstep. Μη τα μπερδεύουμε.
Oι Korn έπαιζαν ότι έπαιζαν πολύ πριν κάποια ιδιοφυία σκαρφιστεί τον όρο "νουμέταλ".
Ναι ρε φίλε. Στο τοπ 5 σίγουρα.Quote:
Originally Posted by Phantom Duck
O Συμελιάδης και ο Σακελαρίου.Quote:
Originally Posted by cybernaut
Για την συζήτηση μερικά σκόρπια:
1. Άριστη ποπ παίξανε, όπως το λες μινμιν, οι Metallica στο Black Album και το Load. Μόνο. Δεν συμμετείχα στην άλλη κουβέντα αλλά έχεις μπλέξει στα 80ς την βούρτσα με την πούτσα, βάζοντας κάτω από την ίδια ομπρέλα ("χέβυ μέταλς") τους πάντες, από τους thrash αλητάμπουρες μέχρι τους Def Leppard και τους Poison. Ε, όχι δα. Δεν ήταν όλοι Ozzy και δεν ήταν όλοι σε πολυεθνικές, ίσα-ίσα στην δεκαετία του 80 ξεπετάχτηκαν πολλές αξιολογότατες δισκογραφικές και εκεί ευδοκίμησαν οι σκηνές.
2. Από τις κλασσικές προπαγάνδες του Φίξξξερ για τα αρχίδια των Μετάλικα και τους κλειστόμυαλους μεταλάδες του 96, με εκνευρίζει περισσότερο ακόμη αυτή η παπαριά που γράφεται συνεχώς για "3" δίσκους. Έχουν 5 *σπουδαίους* δίσκους, είτε σας αρέσει το κιλεμώλ είτε όχι, είτε σας αρέσει το μπλακ άλμπουμ είτε όχι.
3. Το St. Anger δεν γίνεται να το υπερασπιστείς με τίποτα. Έχει καλά ριφ και καλές ιδέες αλλά και κτηνώδη λάθη από την σύλληψή του. Πιο πολύ θέλω να σταθώ όμως στα αρχίδια τους, διότι ακόμα και για Φίξξξερ είναι εκτός πραγματικότητας να υποστηρίζεις ότι δεν παίζανε άλλοι έτσι.
Το St. Anger βγήκε, όπως θα θυμάσαι, εν μέσω της περιόδου που μεσουρανούσαν οι εξής μπάντες στον σκληρό ήχο:
Slipknot, Limp Bizkit , System of a Down, Tool, Disturbed, Mudvayne, Korn και δεν συμμαζεύεται. Χαρακτηριστικό όλων η συστηματική απουσία σόλο (7 μπάντες, όχι μία, και αν θες σου γράφω άλλες 10 στην καθισιά μου), το χαμηλοκουρδισμένο χέβυ και στην περίπτωση ορισμένων, ο "ωμός" ήχος. Υπενθυμίζοντας τις μπάντες που πήγαν στο Idol αφιέρωμα να αποτίσουν φόρο τιμής (Limp Bizkit, Korn, Blink 182 και τέτοιοι) στην μπάντα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, υπολογίζοντας και το ανελέητο κράξιμο για το πόσο σοφτ είχαν γίνει...
...ε, θέλει πολύ θράσος να τους βγάλεις και αρχιδάτους που κυκλοφόρησαν το St. Anger. Θα μπορούσαν να το κάνουν και καλά αν ο Μπομπ Ροκ δεν ήταν πραγματικά ανίδεος από το πώς βγαίνει ο ήχος των Slipknot και πώς διαφέρει σε σχέση με το γκάζι κρύσταλλο του Black Album, των Cult και των Motley Crue με τα μεγάλα τύμπανα. Safe δεν ήταν με την έννοια του Death Magnetic ή του Scenes from a Memory. Ήταν όμως ξεδιάντροπη απόπειρα να γίνουν relevant για το κοινό του σκληρού ήχου της εποχής. Και αυτό αποτυπώνεται πάμπολλες φορές γλαφυρότατα στο Some Kind of Monster.
Το ότι δεν κατάφεραν να φέρουν σε σωική μορφή τα κομμάτια και τα τραβάγανε άνευ λόγου και αιτίας δεν είναι απόρροια αρχιδιών και ανατρεπτικής άποψης για το νου μέταλ, ήταν ότι δεν ξέρανε τι πάνε να κάνουν, τι θέλανε και κυρίως επειδή το επίκεντρο της δημιουργικής διαδικασίας αναλωνόταν στην μπέβερλι χιλς ψυχοθεραπεία.
4. Το αυτό (αρχίδια αρχίδια είχαν) ισχύει και για το ντεθμαγκνέτικ, το οποίο είναι ένα μπλέντερ της δισκογραφίας τους, ενίοτε πετυχημένο, ενίοτε αποτυχημένο και απόρροια της πιο απλής συμβουλής του Rubin: "Μην είστε κόπανοι και γυρνάτε την πλάτη στους 4 δίσκους που σας έκαναν αυτό που είστε." Δυστυχώς, ο Λαρς δεν το έχει πλέον καθόλου και αυτό φαίνεται στα απαιτητικά σημεία. Δεν είναι κακός δίσκος, δεν είναι με τίποτα δίσκος "wow comeback!" και σιγουρότατα είναι δίσκος safe για την εποχή που βγήκε. Τον έχω ακούσει πολλές φορές (έτσι, για τους κακόπιστους) αλλά το πρόβλημά του παραμένει ότι είναι κοψοσυρραφή της δισκογραφίας τους με κακά τύμπανα.
Όσο για το μπλακ άλμπουμ νο. 2, περίμενε λίγο. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν τώρα. Αν το είχαν εύκολο πάντως θα το ξαναέκαναν, δεν είναι μαλάκες. Το πρόβλημα δεν είναι να πιάσεις το είδος του, το πρόβλημα είναι να γράψεις κομμάτια σαν το Wherever I May Roam, κατά τα άλλα κομμάτια του Load και του Reload, σαν ύφος έμπαιναν και στο Black Album.
tl;dr
tb aw rit
(to bored at work read it twice)
Έχουν παραπάνω από 5 *σπουδαίους* δίσκους και δε νομίζω ότι υποτιμά κανείς την αξία του πρώτου ή του πέμπτου άλμπουμ. Αλλά συγκρινόμενα με τα 3 μεσαία, σόρι, ωχριούν. Αυτό δεν τα κάνει μέτρια ε.Quote:
Originally Posted by Ford Prefect
Α, θεωρείται χαρακτηριστικό του είδους αυτό? Νόμιζα απλά έχουν κουλούς κιθαρίστες.Quote:
Originally Posted by Ford Prefect
Και ο Άμλετ γράφτηκε το 1600 αλλά δεν ζούσε κανείς από εμάς τότε.Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;Ό,τι δεν γίνονται κριτικές και σήμερα;Το ΤΟΤΕ πολλές φορές επηρρεάζει ΑΜΕΣΑ το σήμερα.Quote:
Originally Posted by Parasight
Μπλίτζερ τι θα πει κουλός κιθαρίστας; Εγώ τα σόλο των Metallica πχ τα βγάζω αλλά δεν τα παίζω ούτε που να μου κόψεις τα χέρια.
Οτιναναι.Quote:
Originally Posted by DoomsayerΚαι ο Άμλετ γράφτηκε το 1600 αλλά δεν ζούσε κανείς από εμάς τότε.Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;Ό,τι δεν γίνονται κριτικές και σήμερα;Το ΤΟΤΕ πολλές φορές επηρρεάζει ΑΜΕΣΑ το σήμερα.Quote:
Originally Posted by Parasight
Ώστε γίνονται κριτικές του Άμλετ και σήμερα ε; Φαντάζομαι με τα σημερινά δεδομένα πρέπει να είναι πολύ ξεπερασμένο έργο.
Μπα δεν γίνονται.Ξεπερασμένο ναι.Τους βλάκες εξακολουθούν και το ανεβάζουν σε παραστάσεις ακόμα και στις μέρες μας.Quote:
Originally Posted by ParasightΟτιναναι.Quote:
Originally Posted by DoomsayerΚαι ο Άμλετ γράφτηκε το 1600 αλλά δεν ζούσε κανείς από εμάς τότε.Τι σημαίνει αυτό δηλαδή;Ό,τι δεν γίνονται κριτικές και σήμερα;Το ΤΟΤΕ πολλές φορές επηρρεάζει ΑΜΕΣΑ το σήμερα.Quote:
Originally Posted by Parasight
Ώστε γίνονται κριτικές του Άμλετ και σήμερα ε; Φαντάζομαι με τα σημερινά δεδομένα πρέπει να είναι πολύ ξεπερασμένο έργο.
'Αλλο κριτική στην παραστάση και άλλο στο έργο, τί άλλο θα διαβάσουμε!
χαρακτηριστικό των tool η απουσία solo και το χαμηλό κούρδισμαQuote:
Originally Posted by Ford Prefect
Ε αν τα βγάζεις είσαι επιπέδου Hammett.Quote:
Originally Posted by stam and the witches
Ίσως θα πρεπε να δοκιμάσεις κι εσύ να βγάλεις κανένα, μπας και τα απομυθοποιήσεις.
Ρε σταμ, σοβαρά τώρα, δίχως ίχνος εμπάθειας, θεωρείς "κακά" τα σόλος των μετζ? Σοβαρά όμως. Το έχω πει δεκάδες φορές, ΚΑΝΕΝΑ μέλος της μπάντας δεν ήταν ποτέ πολύ καλός μουσικός, ήταν όλοι μέτριοι (με εξαίρεση τον James, imo) αλλά σαν σύνολο έκαναν απίστευτη δουλειά. Κανένα σόλο τους δεν είναι "δύσκολο" ή εξωγήινο, αλλά είναι όλα ακριβώς όπως πρέπει. Μιλάω προφανώς για τις προηγούμενες δουλειές τους, καθώς stanger και DM παίζει να τα έχω ακούσει μισή φορά. Το ότι τα βγάζεις, νταξ, δε λέει και πολλά. Κι εγώ βγάζω Vai, και? Πως ακριβώς τον κάνει "λιγότερο" αυτό?
Δε μ'αρέσουν, με εξαίρεση αυτά του Load που είναι κανονικά μπλουζοσολίδια και όχι "μπαίνω τώρα να κάνω το κομμάτι μου", αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο Βικ λέει πως οι Metallica προσπάθησαν να μιμηθούν μπάντες ενός συγκεκριμένου στυλ, το οποίο εσύ υποβιβάζεις με κριτήριο την τεχνική κατάρτιση των παιχτών τους, αφού από αυτό που λες συνεπάγεται ότι παίζουν έτσι γιατί απλά δε μπορούν να παίξουν σαν τους κάθε Μετάλλικα. Αν κατάλαβα λάθος τότε μαλακία μου, όμως δεν υπάρχει πιο κιτς χαρακτηρισμός από το "κάνουν αυτό γιατί δε μπορούν αλλιώς" για κάτι που δε μας αρέσει γενικά.
Γενικά είμαι ένας εριστικός μπάσταρδος και το ξέρεις. Δεν ακούω τη μουσική του είδους, καμία από τις μπάντες που ανέφερε και ήταν μια καλή ευκαιρία να κράξω. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο και σκοπό. ΑΛΛΑ το πιστεύω ότι η κιθαριστική δουλειά των συγκεκριμένων μπαντών είναι below standards. Των δικών μου standards. Με τα δικά μου κριτήρια. Ίσως απλά είναι το είδος τους (το οποίο ξαναλέω ΔΕΝ προτιμώ).
λίγο οφφ-τόπικ μάλλον αλλά οκ 1 φορά:
Έκρηξη φανμποησμού παιδιά :PQuote:
Originally Posted by FIXXXER
Το θεωρώ αυτονόητο ότι ο ήχος του κάθε άλμπουμ ήταν ο αντίστοιχος σκληρός ήχος που πουλούσε την κάθε εποχή, μιας και για να μην το ξέρεις όπως φαίνεται να λες, πρέπει να μην άκουγες τίποτα με ηλεκτρική κιθάρα εκείνο το χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά πάμε λίγο στο νουμεταλ, για το οποίο ρωτάς.
Ακόμα κι εγώ, που σιχαίνομαι νουμεταλοχαρντκορ καταστάσεις ξέρω τον ντόρο και τη δημοτικότητα του ιδιώματος περίπου το 2000-2005. Πέρα από τις μπάντες που αναφέρθηκαν (Tool λέει ο άλλος..), έχουμε ακόμα και παραδείγματα "μεταλ" συγκροτημάτων που το γυρνούν σε αυτόν τον ήχο λόγω δημοτικότητας/εμπορικότητας. Βλέπεις όλους να ακούνε Slipknot και να τραγουδούν Wait An' Bleed ή κάτι Drowning Poolς, βλέπεις τους Machine Head να βγάζουν το Supercharger (<-- λολ) ή τους In Flames να βγάζουν το Reroute to Remain. Funny story το Reroute σε συνδιασμό με το θέμα που θίγεις...Οι In Flames, μια μέταλ μπάντα μέχρι τότε, με τη καλογυαλισμένη μεταλ παραγωγή τους και στυλ Iron Maiden+Sakis Tolis = L.F.E. ξαφνικά τα πετάνε όλα και βγάζουν μια επιτηδευμένα βρώμικη παραγωγή, με ντραμς κουβάδες* ( που πάνε κόντρα το St. Anger ), ελαχιστοποιούν τα σόλο σε 1-2 leads, παίρνουν πιο νου στοιχεία και βγάζουν το Reroute to Remain. To καλύτερο είναι ότι οι ίδιοι στίχοι του ομώνυμου στο Reroute μιλούν γι αυτό ακριβώς. Ότι δηλαδή προκειμένου να "επιβιώσουν" αλλάζουν ρότα σε πιο εμπορικό (το πιο εμπορικό της εποχής κιόλας), να ανοίξουν νέες αγορές κτλ.
Και όλα αυτά τουλάχιστον 1 χρόνο πριν το St. Anger. Βασικά, για εμένα προσωπικά τότε ήταν ηλίου φαεινότερο ότι οκ αυτό πουλάει, αυτό έκαναν οι Μετάλλικα. Για το Death Magnetic που λες, δηλαδή sorry κιόλας, δεν έχεις δει ότι τα τελευταία χρόνια γυρνάει ολοένα και πιο πολύ το μεταλ σε μια ελαφρώς πιο γυαλισμένη μορφή; Και η κουτσή-Μαρία έχει κάνει reunion και tour και ότι θες.Quote:
The album saw a major change in musical style and was In Flames' first considerable step in the direction of mainstream music, and was met with rejection among many of their fanbase. It is sometimes viewed as a transitional album between Clayman and Soundtrack to Your Escape. The album's more accessible sound attracted many new fans and popularized In Flames' name within the US metal scene, helping to secure a top spot at Ozzfest.
Δε θέλει πολύ, ούτε καν να ανοίξεις τα μάτια σου, για να δεις κάτι από αυτά, σιγά δηλαδή δε λέμε για κάτι περίεργο.
*: Το δε πιατίνι (crash; δε ξέρω πως λέγεται να με συγχωράτε ) είναι λες και κάποιος βαράει κάποιο σωλήνα σε μηχανοστάσιο υποβρυχίου. Πραγματικά πως διάολο το έβγαλαν με τέτοια ντραμς. Σχετικά καλός δίσκος όμως, αααααα όλα κι-όλα.
οχι...παιξαν αριστη ποπ απο το πρωτο αλμπουμ γιατι το ''ειχαν''Quote:
Originally Posted by Ford Prefect
και σε αρεσει δε σε αρεσει ΚΑΙ το thrash ειναι pop μουσικη...ελαφρια θεματολογια, ρεφραινακι, sing-a-long αζματα, μπλουζακια με το πρωτο ντεμο, περιοδειες (!!!! - οι Joy Division μετα το Unknown Pleasures ειδαν χαιρι να φανταστεις)
για τις πολυεθνικες τι να πω αληθεια??? εαν πιστευεις ακομα και τωρα οτι η Megaforce, Metal Blade, Roadrunner ηταν underground label τοτε οκ...προφανως εχουμε διαφορετικη αντιληψη περι underground, εσυ θεωρεις ως τετοιο τις δε ξερω κι εγω ποσες μπαντες της Roadrunner πχ που μπηκαν στο Billboard, ή τις μπαντες που δεν μπηκαν αλλα παραπονιοταν οτι στην ελλαδα ξερωγω δεν υπαρχουν σωστες αιθουσες για να μας κανουν την χαρη να παιξουν...ακουγεσαι
περι thrash αληταμπουρων γελω..προφανως δεν ειχες και τις καλυτερες σχεσεις με αλητες, δεν πειραζει, οπως μπορει ο καθενας
για το αν εχω μπερδεψει πουτσες με βουρτσες κλπ κλπ...ρωτα αυτους...
http://i.imgur.com/sxqr3.jpg
ως και ισιωτικη καναν...το νου σου
Για τους Tool γράφτε λάθος, εκ παραδρομής τους κόλλησε το γενικότερο επιχείρημα του ήχου της εποχής, στον οποίο όμως σαφέστατα είχαν επιτυχία μέγιστη με συμμετοχές στο Ozzfest με όλους τους άλλους. Οπότε και αναφέρθηκαν στην ίδια πρόταση (ποιοι κάνανε επιτυχία τότε).
Βεβαίως, η ποπ μουσική περιλαμβάνει από το Pour Some Sugar On Me μέχρι το Riot of Violence με το πιασάρικο ρεφρενάκι. Shot in the Dark και Burning of Sodom, Still of the Night και One. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο τεντωμένο και ξεχειλωμένο από τις δύο πλευρές για να τα φέρω όσο πιο κοντά γίνεται. Ο μόνος τρόπος για να ισχυριστεί κανείς ότι η thrash μουσική υπήρξε ΚΑΙ pop μουσική της εποχής της, είναι μόνο χρησιμοποιώντας τον κυριολεκτικό ορισμό της λέξης popular, οπότε και οι Metallica είναι η μοναδική ποπ θρας μπάντα, με πλατινένιο το And Justice και χρυσό το Master (την εποχή τους). Από εκεί και πέρα το να κουβεντιάσω σοβαρά γιατί οι Οverkill, Exodus, Forbidden, οι Mekong Delta και οι Demolition Hammer δεν παίζουν pop μουσική δεν αισθάνομαι ικανός να κάνω στα σοβαρά.Quote:
Originally Posted by 00i00
Θεματολογία βαριά και ελαφριά δεν το δέχομαι καν σαν επιχείρημα, γαμάτα και σκατά υπάρχουν σε κάθε είδος και ούτε το θρας είναι εξαίρεση. Το βαρύ το δικό σου μπορεί να είναι η παπαριά η δική μου και τ'ανάποδο. Σε γενικές γραμμές εφηβικές προσπάθειες να ακούγονται τσαντισμένοι, προκλητικοί και αργότερα αντιδραστικά "πολιτικά σκεπτόμενοι" (για Αμερικάνους λέμε) πολλοί, ενίοτε με θλιβερά αποτελέσματα (το λεγόμενο και CNN metal). Από εκεί και πέρα το να ξεριζώνεις κεφάλια ή να θυσιάζεις παρθένες ή να μιλάς για την παιδεραστία και την νεκροφιλία είναι όπως το πάρει ο καθένας.
Το δε sing-along μόνο ως κομπλεξισμό μπορώ να το εκλάβω, δεν κατάλαβα δηλαδή, είναι και αποκλειστικότητα της ποπ μουσικής ένα hook; Μνήσθιτί μου.
Τα μπλουζάκια και οι περιοδείες τώρα, με προβλημάτισαν πολύ περισσότερο, δεν περίμενα από εσένα τέτοιο σκάλωμα. Όλο αυτό υπάρχει στην ροκ μουσική από πολύ παλαιότερα. Οι πάνκηδες χαρντκοράδες τα ξέρουνε καλά αυτά πώς γίνονται, όπως τα ξέρανε και οι NWOBHM τύποι, όπως τα ήξερε κάθε μπάντα του γκαράζ: Ντέμο ηχογράφηση, σπρώξιμο στον δρόμο, μοίρασμα φυλλαδίων, οργάνωση συναυλιών με τις τοπικές μπάντες της σκηνής και από εκεί και πέρα δουλειά αν θες να πας μπροστά.
Δηλαδή λιώσιμο σε πρόβες, διατροφή με σκυλοτροφή και διαμονή όπου να'ναι και στο βανάκι και Thrashard ρε μουνιά. Αυτό έκαναν όλοι οι μεγάλοι του θρας, του χέβυ μέταλ και νομίζω οι περισσότερες μπάντες της παλιάς εποχής. Και αν σε προσέξουν, σε πρόσεξαν.
Και πάμε και στο ποιοι να σε προσέξουν και ποιοι πρόσεχαν, διότι "ακούγομαι" και ελπίζω να ακούσω και ανταπάντηση
Βεβαίως και ήταν underground label τότε, γνωρίζεις πώς ξεκίνησαν αυτές οι εταιρείες ή νομίζεις ότι η Roadrunner ήταν ανέκαθεν πολυθενική-υποκατάστημα της Warner με Slipknot και Dream Theater; Και πιάνω την Roadrunner, μιας και είναι η μοναδική από τις τρεις που έγινε πραγματικά μεγάλη εταιρεία με μεγάλη παρουσία στο mainstream. Ξεκίνησε σαν μια εταιρεία διανομής σαν την FM Records εδώ, που είχε την φαεινή ιδέα να βγάλει τον δίσκο των Mercyful Fate και μετά του King Diamond, ενώ έπιασε την καλή το '89 με τους Sepultura και τους Annihilator και κατάφερε με τους πρώτους και την φάση που το πήγαν με το Chaos AD και πέρα να εδραιωθεί στο μοντέρνο ήχο, τα νου και όλα αυτά και να πιάσει την πολύ-πολύ καλή. Κατά τα άλλα ήταν μια μικρομεσαία ανεξάρτητη που μεγάλωνε σταθερά γιατί εξυπηρετούσε μια σκηνή στα ντουζένια της και ακολουθούσε το underground και το προωθούσε κατάλληλα. Μαζί γιγαντώθηκαν αυτά.Quote:
για τις πολυεθνικες τι να πω αληθεια??? εαν πιστευεις ακομα και τωρα οτι η Megaforce, Metal Blade, Roadrunner ηταν underground label τοτε οκ...προφανως εχουμε διαφορετικη αντιληψη περι underground, εσυ θεωρεις ως τετοιο τις δε ξερω κι εγω ποσες μπαντες της Roadrunner πχ που μπηκαν στο Billboard, ή τις μπαντες που δεν μπηκαν αλλα παραπονιοταν οτι στην ελλαδα ξερωγω δεν υπαρχουν σωστες αιθουσες για να μας κανουν την χαρη να παιξουν...ακουγεσαι
Περίπου το ίδιο ισχύει και για την Metal Blade του Brian Slagel, οπαδάρας ήταν και έβγαζε τις μπάντες που γούσταρε σαν πούστης, πρώτα από την Metal Massacre σειρά και μετά βγάζοντας δίσκους μπαντών. Όταν ο Rubin κούνησε το μαρούλι, έχασε τους Slayer. Σήμερα παραμένει μια κλασσική μεσαία μέταλ εταιρεία που αντιμετωπίζει κρίση όπως όλη η μπίζνα.
Η Megaforce δε έχασε τους metallica μόλις κούνησε η elektra το μαρούλι (1984 ή 85 δεν θυμάμαι ακριβώς, νωρίς πάντως) και μιλάμε για μια εταιρεία που έφτιαξε ιδιοκτήτης δισκάδικου επειδή καμιά από τις εταιρείες δεν ήθελε να κυκλοφορήσει το καταπληκτικό ποπ δίσκο Kill Em All. Ακόμα και όταν είχε στο ρόστερ Anthrax και Testament, η φάση σπρωχνόταν (και στις δύο μπάντες) από την Atlantic ή την Island ή τι σκατά κονέ παραρτήματα. Ο Zazula και η γυναίκα του, οι ιδιοκτήτες του κολοσσού, στήνανε καμιά συναυλία, δίνανε φράγκα (από το δισκάδικο) σε μπάντες για προβάδικα και μετά μανατζάρανε. Μέχρι να τους πάρουν οι γνώστες καρχαρίες μάνατζερ τις μπάντες που μόλις είχαν γίνει κερδοφόρες.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την Noise, Under One Flag, Music for Nations, Combat, Peaceville, Nuclear Blast στα ξεκινήματα, Earache, μεταλλοεταιρείες ανεξάρτητες που γνώρισαν επιτυχία όπως θα γνώριζε κάθε ανεξάρτητη εταιρεία που ασχολούταν με ένα είδος στην ακμή του. Κάποιες γιγαντώθηκαν, κάποιες πήρανε πούλο, πολλές πουλήθηκαν σε μεγάλα μαγαζιά. Τι να λέει; Και πού να πιάσεις τις εταιρείες που ΔΕΝ τα κατάφεραν για διαφόρους λόγους (από ασχετοσύνη μέχρι απατεωνιά μέχρι ατυχία).
Τέλος, το τι είναι underground και τι δεν είναι, είναι μια κουβέντα που πολύευχαρίστως να την κάνουμε μια μέρα, ήδη έχω γράψει τα κερατά μου και βαριέμαι. Αλλά νομίζω πως αντιλαμβάνεσαι ότι στην μέταλ μουσική υπάρχει πλουσιότατο underground εξ από ανέκαθεν και τι σκατά, τόσα χρόνια που είμαι γίδι μέταλλος, ξέρω τι μου γίνεται. Θέλω να πω δεν νομίζω ότι έχω σύγχυση στο να ξεχωρίσω μια mainstream από μια underground μπάντα.
Απλά η κουβέντα ξέρω ότι χρειάζεται και μια συμφωνία εξ αρχής. Να συζητήσουμε για underground από την άποψη της προβολής που έχει κάτι στον κόσμο. Είτε ως κάτι που συμβαίνει τώρα και το ξέρουν λίγοι, είτε κάτι που συνέβη παλιά και επίσης σήμερα το ξέρουν λίγοι. Ακόμα και αν τότε το ξέρανε πολλοί. Συμφωνούμε σε αυτό; Ωραία.
Δεν ξέρω τι έχεις στο νου σου τώρα, κάτι πολύ ανδροπρεπές νομίζω από τον τόνο και το περιπαικτικό σου ύφος αλλά ντάξει, όπως μπορεί ο καθένας. Δεν θέλω να κάνω το ψυχολογικό προφίλ ενός αλητάμπουρα και την κοινωνική του περιγραφή, το έγραψα πολύ-πολύ πιο ελαφρά. Αλλά ναι, ο Paul Balloff μου έκανε για αλητάμπουρας, όπως και ο Mustaine πριν δει το φως το λιακοπουλιακό. Σκατόπαιδα ρεμάλια που κάνανε κραιπάλες και ναρκωτικά. Δεν ξέρω αν μετράγανε με το κοπίδι ή κάτι, πάντως.Quote:
περι thrash αληταμπουρων γελω..προφανως δεν ειχες και τις καλυτερες σχεσεις με αλητες, δεν πειραζει, οπως μπορει ο καθενας
Αν εννοείς κάτι άλλο με το αλήτης μου λες.
παπάρια σκατόπαιδα ήταν...στην καλύτερη των περιπτώσεων, να ήταν τίποτα dysfunctionals. Ως εκεί.
Την αλητεία των mods, των skins και των rockabillies (EΙΔΙΚΑ αυτών), ούτε καν την άγγιζαν. Ούτε καν. Το ότι ο Μαστεην έπινε σαν πούστης ή ότι ρούφαγε σκόνες, δεν τον έκανε αλήτη, τον έκανε ζάκι. Ο Ballof απλά είχε καεί από τα ντράγκια. Αλλά ΑΛΗΤΕΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙ μου, δεν ηταν κανείς τους. Κοπρόσκυλα όπως οι Cro Mags δλδ. Καλοζωισμένα middle class παιδάκια ήταν, που "αλήτευαν" μέσω του thrash οι περισσότεροι. Και αυτό στο λέω γιατί φαίνεται και από αλλού. Το thrash, δεν ήταν ποτε κανένα σχεδόν-κοινωνικό-φαινόμενο, όπως οι mods, οι skins, τα ροκαμπίλια. Δεν αποτελούσε το thrash ρεύμα που θα ξεσηκώσει τα οργισμένα νιάτα της εποχής, ξεσήκωνε απλά τους μεταλλάδες οι οποίοι μετά έφταναν στα 25-30 και έπιαναν δουλειά στον μπαμπά, ή στην τράπεζα.
Και επίσης, το thrash ήταν pop μουσική. Το ίδιο και το punk. Το ίδιο και το hardcore. Και όχι επειδή είναι "popular", αλλά επειδή ακολουθούσαν μία συγκεκριμένη μανιέρα.
Η διαφορά όμως είναι, ότι στο thrash αυτό ήταν ΚΑΝΟΝΑΣ, ενώ στις άλλες 2 που ανέφερα, όχι. Υπήρχαν δηλαδή και μπάντες που ξέφευγαν τελείως από την πεπατημένη. Παραδείγματα άπειρα Ford, αλλά οκ, ξέρω, το metal θα υπερασπιστείς και θα μου αναφέρεις για το πόσο "underground" ήταν οι Exodus πριν το bonded by blood.
Και εγώ θα σου πω πως ΠΑΠΑΡΙΑ underground ήταν. Όλοι αυτοί, κυνηγούσαν την ΕΠΙΤΥΧΙΑ, υπέγραφαν σε πολυεθνικές (ή αυτό ήταν το όνειρο τους), που τους έκανε πλήρως pop μπάντες σε νοοτροπία. Καμία DIY κυκλοφορία δεν βγήκε από το thrash (εκτός από ελάχιστες αυτοχρηματοδοτούμενες), καμία αντι-ποπ νοοτροπία δεν πέρασε (ουσιαστική ε, όχι "σκοτώστε τους φλώρους που ακούν New Order"), και έπειτα από μερικά χρόνια το thrash απέκτησε και αυτό τους σπόνσορες του: τα μποτάκια Nike.
ποια μπαντα που ηταν στα φορτε της το 96 (αν και το load πρεπει να γραφοταν 2 χρονια τουλαχιστον) επαιζε οπως οι μεταλλικα στο LoadQuote:
Originally Posted by SpiritCrusherE ακόμα και αυτά είναι χαρακτηριστικά του nu-metal εκείνης της εποχής :!: Γενικά πρέπει να είσαι είτε μεγάλος φάνμποης ή να εθελοτυφλείς για να μην μπορείς να δεις την φοβερή σύμπτωση να βγάλουν load/reload, stanger, death magnetic σε εποχές που ο κάθε ήχος ήταν ήδη στα φόρτε του από πλευράς πωλήσεων. Δεν είναι ότι έτυχε ένας δίσκος, είναι ότι έκατσαν 3 σερί (load/reload τα μετράω σαν ένα ε).Quote:
Originally Posted by FIXXXER
Δεν έχω ώρα να επεκταθώ, έχω μείνει πίσω σε μια άλλη δουλειά αλλά το ερώτημα που θέλω να θέσω για να το πιάσουμε ξανά όταν έχω χρόνο:
Με αυτό που γράφεις είναι σαν να μου λες ότι η μουσική χωρίζεται στην αντικομφορμιστική μουσική (σκατά στο σύστημα, DIY, μακριά από τους γιάπηδες) από την μία και την ποπ από την άλλη;
Αν είναι έτσι, δεκτό, απλά δεν εννοώ εγώ αυτό ποπ. Αν θες, πες μου τι εννοείς "συγκεκριμένη μανιέρα", και οι δύο είστε πολύ ασαφείς όταν πάτε να το περιγράψετε.
συγκεκριμένη μανιέρα:
Εισαγωγικό ριφφ, μπουκα τα τύμπανα, κουπλε, ρεφραιν, κόψιμο, κουπλε, ρεφραιν, σολο, κουπλε, ρεφραιν.
Γράφεις 12 τραγούδια σε διαφορετικές ταχύτητες, με φωνακλάδικα ρεφραιν, και έτοιμος ο δίσκος για μαζική παραγωγή.
Επίσης,
η μουσική δεν χωρίζεται σε αντικομφορμιστική και σε ποπ, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ το thrash δεν ήταν αντικομφορμιστική, και ήταν pop. Όχι όλο (όσο υπήρχαν ξέρω γω εξαιρέσεις όπως Bulldozer και πρωιμοι Onslaught), αλλά η Μεγάλη Τετράδα ήταν ΣΙΓΟΥΡΑ ποπ.
Tώρα για το στιχουργικό που λες, ακραίο και αντι-ποπ με μυνηματάρα είναι και το παρακάτω (που ένας τυπικός βλαχομεταλλάς θα το άκουγε σαν μουσική-ουγκ-ουγκ, τι μαλακια είναι αυτό που είναι το σόλο και η δίκαση)
Εν κατακλείδι, μιλάμε για τους Metallica, που στην πρώιμη εποχή τους ήταν μία μίξη Diamond Head με Misfits (οι ΠΛΕΟΝ ποπ σε νοοτροπία μπάντες), και μετέπειτα έπαιζαν με παραγωγές, μέχρι το black album που πήραν τον ήχο των μετέπειτα Cult. Ε είναι pop ρε φίλε, τέλος. Το δείχνουν και οι πωλήσεις, το δείχνει το μαρκετινγκ, το δείχνει η μουσική τους.
Θα επανέρθω, απλά να σου πω ότι έχεις μεγάλο λάθος για το Kill Em All, καθώς τους Misfits τους έμαθε στους Metallica ο Burton που δεν έχει γράψει κομμάτι στο Kill em All, εκτός από το σόλο.
Επίσης η μανιέρα που λες, αφορά την ροκ μουσική εν γένει από καταβολής της. Και δεν είναι αυτή που γράφεις αλλά αυτή:
Ίντρο whatever, κουπλέ-ρεφρέν, κουπλέ-ρεφρέν, γέφυρα-σόλο, (κουπλέ-)ρεφρέν. Και φυσικά υπάρχει λόγος που η μανιέρα αυτή έκατσε, είναι μια πολύ πετυχημένη δομή και φυσικά υπάρχουν και άπειρες εξαιρέσεις, συμπεριλαμβανομένων των Μετάλλικα που γουστάρανε να γράφουν και μεγάλες συνθέσεις 6-7-8 λεπτών, τα χιτάκια "μπαλάντες" έχουν άλλη δομη που τελειώνει σε "σκάσιμο-σόλο-fadeout" και ότι να'ναι.
Τέλος πάντων.
οχι...δεν ειναι αποκλειστηκοτητα της ποπ, υπηρχε σε πολλες λαικες μουσικες, αστικες και μηQuote:
Originally Posted by Ford Prefect
παρολαυτα ειναι βασικοτατο συστατικο μιας καλης ποπ συνθεσης...παρε ενα οποιοδηποτε αγαπημενο σου ασμα απο αγαπημενη thrash μπαντα και πες τι κρατησες απο την πρωτη ακροασις (εαν θυμασαι τεσπα...)
εαν υπαρχει μια πυραμιδα οπου θα κατατασαμε τα ''συστατικα'' μιας ποπ συνθεσης ανεξαρτητος ειδους μουσικης τοτε το ρεφραιν θα ηταν στην κορυφη
υπαρχει ναι...απο mainstream μπαντεςQuote:
Originally Posted by Ford Prefect
και φυσικα το καναν οι χαρντκορερς και οι πανξ, αλλα οχι μαζικα
και φυσικα αντιλαμβανεσαι την διαφορα ενος ζωγραφισμενου στο χερι υποκαμισου με στυλο bic απο την κλασικη χιεβιμεταλς μπλουζα που βγαινει στα 20 χιλιαδες τεμαχια ε?
απο την μια εχουμε DIY προβολη κι απο την αλλη εχουμε πολυ απλα μια βιομηχανια
παρακατω (δεν κανω κουοτ) περι λεημπελς...
αναλωνεσαι στο να κανεις μια μινι παρουσιασις των εταιριων
ολα αυτα μου ειναι γνωστα...εχουν δημοσιευθει σε παμπολλα αφιερωματα/παρουσιασεις
εγω θα ηθελα να σε ρωτησω ποιο θεωρεις πανω κατω το φραγμα οπου σπαζοντας το μια μπαντα παυει να θεωρειται underground? σε πωλησεις εννοω, και η ιδια ερωτησις ισχυει και για τα λεημπελ
επισης ποια underground μπαντα σε underground labels κανει τετοιες περιοδειες?
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of...rs#1980s_tours
(διαβαζομε μεχρι και την Damage Inc. Tour...)
εδω θα κουοταρω...
αν το να πινει καποιος κοκες,πρεζες και ντουμανια τον κανει αληταμπουρα τοτε οκQuote:
Originally Posted by Ford Prefect
THRASHERS ακολουθουν...
http://cdn.blisstree.com/files/2012/01/elton_john.jpg
http://i2.listal.com/image/1095866/6...t-anderson.jpg
http://static.rateyourmusic.com/albu...527d/68021.jpg
Για το θρας άσμα, έχω ποστάρει την πρώτη ακρόαση του Alison Hell, πολυαγαπημένου άσματος, το οποίο το πρώτο πράγμα που με ανατρίχιασε ήταν το ριφ του κουπλέ του. Και γενικά έχω μεγάλο σκάλωμα με τα ΡΙΦ.
Hooks σίγουρα είναι απαραίτητο συστατικό της ποπ, σίγουρα υπάρχουν σε κάθε είδος μουσικής.
Αυτά που λες περί 20,000 κομματιών τα λες για καταξιωμένες μεγάλες μπάντες ή μπάντες σήμερα με καλή εταιρεία από πίσω. Κατά τ'άλλα όλες οι μπάντες θρας και μη, έκοβαν τόσα μπλουζάκια όσα πιστεύουν ότι θα φύγουν. Και πολύ καλά κάνουν και κόβουν μπλουζάκια και πολύ καλά κάνουν και η μπάντα φοράει το μπλουζάκι της άλλης για να μπορώ εγώ μετά να κοιτάω τα οπισθόφυλλα και να ενημερώνομαι. Και για να υπάρχει ένας ακόμα κρίκος, εικαστικός, της σκηνής. Εμείς με το μπλουζάκι Atrophy, ο άλλος με την μοϊκάνα και τις παραμάνες, ο παράλλος με το κοκοράκι τσουλούφι και δεν ξέρω γω τι άλλο. Και οι Suicidal είχαν άπειρους οπαδούς να κάνουν μπλουζάκι με BIC και στα θρας χρόνια τους και εγώ έχω άπειρους φίλους με αυτοσχέδια μπλουζάκια κ.ο.κ.
Πάντως το ρεζουμέ είναι, ότι εσύ και ο πάνκης υποννοείτε ότι είναι κακό να θες να βγάλεις λεφτά από την μουσική σου και να έχεις επιτυχία. Αν όχι, ξεκαθαρίζεις. Εγώ δεν βλέπω τίποτα κακό σε αυτό.
Για πωλήσεις δεν ξέρω τι να σου πω. Μπορεί να πουλάνε κερατιάτικα στην Αμερική και να μην τους ακούει σχεδόν κανείς στην Ελλάδα. Για παράδειγμα οι Blind Guardian ήταν ονοματάρα χρόνια στην Γερμανία προτού γίνουν φίρμα εδώ με το Imaginations και όποιος άκουγε πριν δεν είχε πολύ κόσμο να το συζητήσει.
Γενικά, το underground το αντιλαμβάνομαι όπως σου είπα, με το πόσο σε ξέρουν. Προφανώς υπάρχει μια άμεση σχέση με τις πωλήσεις αλλά το δικό μου κριτήριο είναι το πρώτο. Oι Manilla road είναι ένα underground σχήμα κι ας τους ξέρει και η γιαγιά μου που λέει ο λόγος στην Ελλάδα. Που με οδηγεί και στο δεύτερο σημαντικό σκέλος, του διαχωρισμού μεταξύ του "γενικού" χώρου, του mainstream, του all-around πάνω κάτω και του οπαδού μιας συγκεκριμένης σκηνής ή ήχου.
Τέρμα-Underground είναι η μπάντα που ξέρουν λίγοι και από τον χώρο του είδους ή που φυσικά βρίσκεται στο στάδιο του demo ή έστω ντεμπούτου. Από την άλλη underground είναι και οι Deadly Blessing κι ας τους γνωρίζουν πολύ καλά οι χεβυμέταλοι. Κάπως έτσι.
Από εκεί και πέρα, οι Metallica έκαναν αίσθηση στον κόσμο στο Day on the Green, από εκείνη την ημέρα το κατάλαβαν και αυτοί ότι πάει καλά το πράγμα και ότι το νέο μάνατζμεντ θα τους προσέξει καλά και θα έχει τα κονέ να στήσει περιοδείες. Δες με τι ονόματα παίζανε και πες μου αν πιστεύεις ότι η σκηνή που έβγαλε τους Metallica υπήρχε περίπτωση να βγάλει και δεύτερη μπάντα να παίξει εκεί. Γενικώς, οι Metallica είναι βολικό παράδειγμα για σένα, διότι μιλάμε για την ξεκάθαρη αφρόκρεμα που την τσίμπησαν νωρίς από την Q-Prime και τους υποστήριξε συνεχώς. Η πρώτη περιοδεία ήταν το κλασικό παράδειγμα που σου ανέφερα, σκατά συνθήκες, κούραση, όπως το έκαναν από την αρχή και πριν αποκτήσουν συμβόλαιο. Όπου μπορούσαν έπαιζαν. Έτσι κάνεις όνομα, δεν άλλαξε ποτέ αυτό, αν δεν έχεις κολοσσό να σε στηρίζει. Οι περισσότεροι δεν είχαν.
Γενικά, κάπου έχω χάσει την διαφωνία μας. Δεν υποστηρίζω ότι όλη η θρας σκηνή και οι μεγάλες μπάντες διακατέχονταν από DIY νοοτροπία σε όλη τους την καριέρα, αλλά αναμφίβολα όλες στα πρώτα τους βήματα did it themselves και απλά τα κατάφεραν αρκετοί γιατί ο ήχος άρεσε σε κόσμο και έπιασε. Και πολύ καλά έκανε.
Τέλος για τους αλητάμπουρες, μου λέτε (πάλι) εσύ και ο πάνκης ότι δεν είναι αλητάμπουρες και ότι είναι αυτό, αυτό και το άλλο, πρεζόνια και ό,τι (που δεν είπα πρεζόνια αποκλειστικά, είπα σκατόπαιδα ρεμάλια με κραιπάλες και ναρκωτικά - εσείς κολλήσατε στην πρέζα μόνο). Ομολογώ ότι δεν προσέφερα και κάποιον ορισμό. Προσφέρετέ τον εσείς, προφανώς ξέρετε το background του Mustaine και δεν σας κάνει. Να μου πείτε μια νορμάλ περιγραφή ενός αλητάμπουρα, από αυτούς που συναναστρέφεστε (ομολογώ πως εγώ δεν γενικά...) και ξέρετε. Μετά θα σας πω εγώ αν υπάρχουν τέτοιοι στο θρας. Μπας και βγει άκρη.
Ο Brett Anderson είναι φωνάρα και ο μόνος που γούσταρα από τα μπριτ ποπ που με ΕΠΡΗΖΕ για ΧΡΟΝΙΑ ένας συγκάτοικος στην Αγγλία. Δικός σας, παοκτσάκι σαλονικιός με φετίχ με τους Σουέιντ.
Εγώ προσωπικά δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία με το θέμα underground και μη. Η ελαφρότητα μίας μουσικής δεν κρίνεται από αυτό. Πάνκη αν θεωρείς το μέταλ καγκούρικο είδος, τότε πρέπει να βρεις την ερμηνεία αλλού και όχι στη δημοτικότητά του, αν κάνεις κάτι τέτοιο δηλαδή.
Αυτά τα περί αλητειών επίσης δεν τα καταλαβαίνω ιδιαίτερα. Στην περίπτωση που η αλητεία είναι γενικά καλώς νοούμενη, τότε έχω να πω ότι 1ον) δεν είναι όλη η μουσική πανκ και μέταλ, υπάρχουν παιδιά των οποίων δε θα καταλάβαινες ούτε από χιλιόμετρα τη φάση, 2ον) όποιος πιστεύει ότι με αλητείες κλπ μπορείς σήμερα να σταθείς στη ζωή και να παράγεις καλλιτεχνικά, ζει δυστυχώς 50 χρόνια πίσω.
edit: για να φέρω λίγο κιόλας το τελευταίο στο παρόν, είναι πραγματικά παράλογο να μιλάει κανείς για αλητείες στην Ελλάδα του 2012. Η αλητεία είχε ρομαντικό χαρακτήρα όταν ήταν έκρηξη απέναντι στον πεντακάθαρο συντηρητισμό των γέρων κάποτε. Σήμερα αν ζητήσεις από κάποιον να είναι αλήτης είναι σα να τον στέλνεις στο θάνατο.
Το χιεβι μεταλ αν όχι φτιάχτηκε, εξαπλώθηκε κυρίως από μεσοαστούς βαρεμένους λευκούς νέους. Αν οι μπλακ σαμμπαθ και οι τζουντας πριστ και οι αιρον μειντεν ήταν κάποτε παιδιά της εργατιάς και η μουσική τους είχε (μεταξύ άλλων) σκοπό να σοκάρει το στάτους κβο (αλλά όχι να το ανατρέψει), από θρας και γλαμ και πέρα μιλάμε για υιοθέτηση του 'σοκ' από τον αστισμό και την μεσαία τάξη. Αυτό συμβαίνει με ΌΛΑ τα λαοφιλή μουσικά ρεύματα. Και οι σεξ πιστολς (ή έστω ο μάνατζερ τους) για shock value πήγαιναν, για να έχουν το niche τους να πουλήσουν κάνα δίσκο, όχι για να φτιάξουν τον Λαο Του Πανκ που θα ανατρέψει την εξουσία. Και η Τζαζ κάποτε σοκαριστική ήταν, και πρεζάκιδες είχε, και τώρα τζαζ ακούνε οι 'σοβαροί αστοί'. Κάποτε ο Στραβίνσκι τρολλαρε ολόκληρη τη μπουρζουαζία σε σημείο να γίνει riot in the opera house και τώρα Στραβίνσκι ακούει η γιαγιά μου.
Το ενδιαφέρον είναι γιατί να (σας) απασχολεί αν η μουσική που ακούτε η ακούνε οι μεταλλαδες είναι ακόμα επικίνδυνη, ή αν είναι κιτς (επειδή αυτός είναι ο ορισμός του κιτς, παστις σημειολογικό από κάτι παλιά επικίνδυνο που τώρα φαίνεται άκακο και γραφικό, αλλά και κάπως χαριτωμένο). Γιατί; Εσείς νιώθετε επικίνδυνοι; Είστε αλήτες; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ σας και μεταξύ ... μας; Πρώην μεταλλαδες είστε, σωστά;
Μερικά ζητήματα προς συζήτηση:
1. Αν έχετε χίλιους δίσκους ή βινύλια, αυτά είναι αστικά βιτσιά. Είναι ακριβώς το σύμπλεγμα της μεσαίας τάξης εκεί που ξάφνου η τέχνη δεν ήταν προνόμιο μονό του υπερπλούσιου αλλά με λίγες οικονομίες και προσοχή μπορώ και εγώ με το μηνιάτικό μου να συλλέξω ΤΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, να την καταλογίσω, να την βάλω σε ραφάκια πανω στα σεμεδάκια, να την κοιτώ και να λέω 'κοίτα, είμαι κάτι'. Το ΓΟΥΣΤΟ εν γένει είναι κατασκευή και προνόμιο αστικό.
2. Το κοινό κάθε ακραίας μουσικής αρχικά είναι ακραίοι άνθρωποι. Δέκα μέρες μετά είναι πάντα οι βαρεμένοι μεσαίοι που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, εισόδημα για ξόδεμα και υπαρξιστικά ζητήματα (= εμείς). Δέκα χρονιά μετά είναι όλοι όμως. Όοολοι. Ο Μπιλ Γκειτς λογικά ακούει NWA στο αμάξι.
Ίσως τις πρώτες δέκα μέρες του ΘΡΑΣ να ήταν πραγματικά ακραία η ατμοσφαίρα, όπως τις πρώτες δέκα μέρες του πανκ.
3. Μετά τις δέκα μέρες είναι πλέον ζήτημα αισθητικής το 'επαναστατικό' περίβλημα της εκάστοτε πρώην-νυν-ποπ(ιουλαρ)-ακραίας τέχνης. Αν σαρεσει το πανκ ή το ντεθ μεταλ δεν έχει να κάνει με το πόσο ουσιαστικά επαναστατικά είναι αυτά τα πράγματα, αλλά πως η αισθητική τους σε πείθει να ασχοληθείς. Οι αισθητικές επιλογές είναι βίτσιο προνόμιο μεσοταξικο, πάλι.
4. Το πανκ έχει αισθητική πρόφαση ότι είναι ακόμα επικίνδυνο και καίριο και μιλά για ρεαλιστικά πράγματα. Πρακτικά το κοινό του είναι οι ίδιοι βαρεμένοι αστοί. Το χιεβι μεταλ, πιο αλλοτριωμένο από τον καπιταλισμό ίσως, έχει αισθητική πρόφαση 'εγώ έναντι όλων, δεν εμπιστεύομαι καμία κοινότητα ή κίνηση, είμαι ο Δράκος που θα Κάψει αυτή την πραγματικότητα' σολιψισμός και μοναξιά. Το κοινό του πρακτικά είναι βαρεμένοι αστοί. Όλοι μας έχουμε ιντερνετς. Ειμαστε περίπου το ίδιο, μακρο-κοινωνικά. Και μισούμε ο ένας τον άλλον, για κάποιον λόγο.
Αυτός ο λόγος είναι ο ενδιαφέρων. Εγώ λέω ότι είναι χρήσιμες συμπεριφορές αυτές οι εσωταξικες διαμάχες για τον καπιταλισμό και τις προμοτάρει. Οπότε αυτά τα θρεντς εναντία στο σαθρο μέταλ κτλ είναι πρακτικά χρήσιμα για την ΕΞΟΥΣΙΑ. Προβληματιστείτε.
Συμφωνώ με τους δύο παραπάνω και θέλω να παραθέσω λίγο αγνό ρογκεντρόλ από ένα μάτσο καλομαθημένα πλουσιόπαιδα (στην κυριολεξία όμως):
Reject κάνεις το λάθος να συγχέεις το underground με το diy. Μπορεί στο πανκ (και αλλού φυσικά) να είναι έννοιες ταυτόσημες, αλλά αυτό δεν ισχύει γενικά. Οι Metallica υπάρξαν μια underground μπάντα στο ξεκίνημά τους, μέχρι την περίοδο του Kill'em all δηλαδή. Ήταν μια μπάντα που απευθυνόταν σε περιορισμένο κοινό που είχε την όρεξη να ψάξει για να βρει να ακούσει τη μουσική τους, οι ίδιοι άκουγαν άλλες underground (=άγνωστες) μπάντες και τις διασκεύαζαν στα λάιβ τους.
Στα περί "θρας αλητείας" κι εγώ γελώ, αν εστιάσουμε στους Metallica (που ήταν κι από τις πρώτες θρας μπάντες) καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται απλά για χαμμεριές, δε νομίζω κανείς να ακούει το ΚΕΑ και να βρίσκει αλητεία εκεί μέσα. Για αυτά υπήρχαν οι Discharge, εγώ στους πρώιμους Metallica βρίσκω άπειρη εφηβική κάβλα, απ'αυτή που όλοι οι έφηβοι έχουν και συνήθως διοχετεύεται σε epic fap sessions. To ότι ο Μαστέιν ήταν πρεζάκι δε λέει κάτι, οι πρώιμοι Μετάλικα ήταν μια καβλωμένη εφηβική μπάντα με εντελώς ανώριμους στίχους και μοναδικό statement "είμαστε πιο heavy από τα φλώρια του LA", μια μπάντα που ήθελε απλά να ξεκαβλώσει (τσεκ), να γαμήσει κάνα μουνί (τσεκ) και να κατακτήσει τον κόσμο (τσεκ).
ΦΦΣ μιλάμε για την μπάντα με μακράν το πιο γραφικό όνομα στη μουσική ιστορία (αν η επιτυχία δεν είχε έρθει τόσο νωρίς, στάνταρ θα το'χαν αλλάξει και σήμερα θα γέλαγαν) που ήθελε να ονομάσει τον πρώτο της δίσκο "Metal Up Your Ass" δηλαδή όλα τα ατσάλια του Ρα και του Ρούθλες μαζεμένα δε πιάνουν τέτοια tendex κλισαδούρας και γραφικότητας, είναι άδικο να ψάχνεις άλλα πράματα εδώ.
Μετά την επιτυχία του δίσκου και την αναγνώριση που έφερε, οι Μετάλικα άρχισαν να γίνονται μέηνστριμ μπάντα, κάτι που ολοκληρώθηκε κανονικά και με το νομο μετά το δεύτερο δίσκο και πλέον δεν υπήρχε επιστροφή όντως. Αλλά μέχρι τότε μια χαρά underground μπάντα ήταν. Όχι αντισυμβατική. Ούτε επικίνδυνη. Απλά underground.
Και περί αλητείας στη μουσική, υπάρχουν κάποιοι που ακόμα το κρατάνε αληθινό. :dfinger:
Πραγματικα στη μπουτσα μας ολη η συζητηση για το ποσο ειναι,ηταν και θα ειναι underground οι Metaplyta και οποιοδηποτε συγκροτημα γενικοτερα, καντε ενα σπλιτ γιατι εχετε εκτροχιαστει και μιλατε για κατι πολυ ενδιαφερον, σε ενα βαρετο και ανουσιο τοπικ. Ειναι κριμα να χανει ο κοσμος που δεν ενδιαφερεται για Metallica αυτες τις υπεροχες αναλυσεις γεματες βαθος και νοημα.
