O Συμελιάδης και ο Σακελαρίου.Originally Posted by cybernaut
Για την συζήτηση μερικά σκόρπια:
1. Άριστη ποπ παίξανε, όπως το λες μινμιν, οι Metallica στο Black Album και το Load. Μόνο. Δεν συμμετείχα στην άλλη κουβέντα αλλά έχεις μπλέξει στα 80ς την βούρτσα με την πούτσα, βάζοντας κάτω από την ίδια ομπρέλα ("χέβυ μέταλς") τους πάντες, από τους thrash αλητάμπουρες μέχρι τους Def Leppard και τους Poison. Ε, όχι δα. Δεν ήταν όλοι Ozzy και δεν ήταν όλοι σε πολυεθνικές, ίσα-ίσα στην δεκαετία του 80 ξεπετάχτηκαν πολλές αξιολογότατες δισκογραφικές και εκεί ευδοκίμησαν οι σκηνές.
2. Από τις κλασσικές προπαγάνδες του Φίξξξερ για τα αρχίδια των Μετάλικα και τους κλειστόμυαλους μεταλάδες του 96, με εκνευρίζει περισσότερο ακόμη αυτή η παπαριά που γράφεται συνεχώς για "3" δίσκους. Έχουν 5 *σπουδαίους* δίσκους, είτε σας αρέσει το κιλεμώλ είτε όχι, είτε σας αρέσει το μπλακ άλμπουμ είτε όχι.
3. Το St. Anger δεν γίνεται να το υπερασπιστείς με τίποτα. Έχει καλά ριφ και καλές ιδέες αλλά και κτηνώδη λάθη από την σύλληψή του. Πιο πολύ θέλω να σταθώ όμως στα αρχίδια τους, διότι ακόμα και για Φίξξξερ είναι εκτός πραγματικότητας να υποστηρίζεις ότι δεν παίζανε άλλοι έτσι.
Το St. Anger βγήκε, όπως θα θυμάσαι, εν μέσω της περιόδου που μεσουρανούσαν οι εξής μπάντες στον σκληρό ήχο:
Slipknot, Limp Bizkit , System of a Down, Tool, Disturbed, Mudvayne, Korn και δεν συμμαζεύεται. Χαρακτηριστικό όλων η συστηματική απουσία σόλο (7 μπάντες, όχι μία, και αν θες σου γράφω άλλες 10 στην καθισιά μου), το χαμηλοκουρδισμένο χέβυ και στην περίπτωση ορισμένων, ο "ωμός" ήχος. Υπενθυμίζοντας τις μπάντες που πήγαν στο Idol αφιέρωμα να αποτίσουν φόρο τιμής (Limp Bizkit, Korn, Blink 182 και τέτοιοι) στην μπάντα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, υπολογίζοντας και το ανελέητο κράξιμο για το πόσο σοφτ είχαν γίνει...
...ε, θέλει πολύ θράσος να τους βγάλεις και αρχιδάτους που κυκλοφόρησαν το St. Anger. Θα μπορούσαν να το κάνουν και καλά αν ο Μπομπ Ροκ δεν ήταν πραγματικά ανίδεος από το πώς βγαίνει ο ήχος των Slipknot και πώς διαφέρει σε σχέση με το γκάζι κρύσταλλο του Black Album, των Cult και των Motley Crue με τα μεγάλα τύμπανα. Safe δεν ήταν με την έννοια του Death Magnetic ή του Scenes from a Memory. Ήταν όμως ξεδιάντροπη απόπειρα να γίνουν relevant για το κοινό του σκληρού ήχου της εποχής. Και αυτό αποτυπώνεται πάμπολλες φορές γλαφυρότατα στο Some Kind of Monster.
Το ότι δεν κατάφεραν να φέρουν σε σωική μορφή τα κομμάτια και τα τραβάγανε άνευ λόγου και αιτίας δεν είναι απόρροια αρχιδιών και ανατρεπτικής άποψης για το νου μέταλ, ήταν ότι δεν ξέρανε τι πάνε να κάνουν, τι θέλανε και κυρίως επειδή το επίκεντρο της δημιουργικής διαδικασίας αναλωνόταν στην μπέβερλι χιλς ψυχοθεραπεία.
4. Το αυτό (αρχίδια αρχίδια είχαν) ισχύει και για το ντεθμαγκνέτικ, το οποίο είναι ένα μπλέντερ της δισκογραφίας τους, ενίοτε πετυχημένο, ενίοτε αποτυχημένο και απόρροια της πιο απλής συμβουλής του Rubin: "Μην είστε κόπανοι και γυρνάτε την πλάτη στους 4 δίσκους που σας έκαναν αυτό που είστε." Δυστυχώς, ο Λαρς δεν το έχει πλέον καθόλου και αυτό φαίνεται στα απαιτητικά σημεία. Δεν είναι κακός δίσκος, δεν είναι με τίποτα δίσκος "wow comeback!" και σιγουρότατα είναι δίσκος safe για την εποχή που βγήκε. Τον έχω ακούσει πολλές φορές (έτσι, για τους κακόπιστους) αλλά το πρόβλημά του παραμένει ότι είναι κοψοσυρραφή της δισκογραφίας τους με κακά τύμπανα.
Όσο για το μπλακ άλμπουμ νο. 2, περίμενε λίγο. Αν δεν κάνω λάθος, αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν τώρα. Αν το είχαν εύκολο πάντως θα το ξαναέκαναν, δεν είναι μαλάκες. Το πρόβλημα δεν είναι να πιάσεις το είδος του, το πρόβλημα είναι να γράψεις κομμάτια σαν το Wherever I May Roam, κατά τα άλλα κομμάτια του Load και του Reload, σαν ύφος έμπαιναν και στο Black Album.
