Με εξαιρεση το Shoot Me Again και το My World, δε βρισκω κανενα αλλο τραγουδι με τον παραμικρο προσανατολισμο σε numetal.
Επισης, πολυ πριν βγει ο δισκος, οι Μεταπλυτα μεσω του επισημου σαητ και ολο το σεξιον που ειχαν στησει με λαηβ στουντιο ανταποκριση, ειχαν κανει λογο πολλακις για πολλη ακροαση System Of A Down και Messhuggah τον τελευταιο καιρο. Ξερεις, οσο μεγαλη και διασημη να ειναι μια μπαντα, παντα εχει τις επιρροες της. Και γενικα οσο πρωτοποροι και να υπηρξαν στο παρελθον, ειναι μια ακομα μπαντα, οπως ολες οι αλλες. Οποτε λογικο ειναι να βγουν και οι επιρροες της στη μουσικη που παιζουν. Κατα τα αλλα, κομματια οπως Frantic, Some Kind Of Monster, Sweet Amber, St. Anger, Unnamed Feeling (που ολως τυχαιως τα θεωρω και τα καλυτερα του δισκου) ειναι εντελως χαρακτηριστικα της μουσικης που παιζουν εδω και 30 χρονια. Χωρις σολος. Με σκατα ηχο. Με οχι τοσο καλους στιχους. Με 1-2 λεπτα παραπανω σε καθε τραγουδι απο οτι επρεπε. Κατα τα αλλα, σε πιο γενικο κλιμα αυτο, δε μου ειναι δυνατον να κανω μια καπως εστω σοβαρη κουβεντα σε τοπικ στο οποιο απορριπτεται ξερω γω το black album, απλα δε γινεται, και να με συγχωρεις.
