Quote:
Γκρίνια
Το να γκρινιάζεις για ένα κόρνερ ή ένα οφσάιντ τόσο οριακό ώστε χρειάζεται γραμμές και ριπλέι είναι παλιά ελληνική τέχνη και μια παλιά καραβάνα όπως ο Καραγεωργίου αυτό το κόλπο το ξέρει καλά. Η γκρίνια και οι μεγαλόστομες δηλώσεις του τύπου «γιατί παίζουμε; Ας δώσουμε το ματς στον Ολυμπιακό», είναι εύκολα και δοκιμασμένα κόλπα: πρώτον, λειτουργούν σαν άλλοθι για να ξεχαστεί μια λανθασμένη στρατηγική ή μια μετριότατη εμφάνιση και δεύτερον, σου δίνουν το δικαίωμα να ελπίζεις ότι ο διαιτητής του επόμενου ματς κάτι θα σου δώσει. Οταν έβλεπα τον Καραγεωργίου να μαζεύει την ομάδα και να απειλεί ότι θα φύγει επειδή έγινε λάθος σε μια υπόδειξη κόρνερ δεν ήξερα τι να κάνω, να κλάψω ή να γελάσω; Επειδή, όμως, δεν μου αρέσει να αδικώ ανθρώπους σκέφτηκα λίγο όπως μπορεί να σκέφτεται αυτός. Είναι εύκολο να τον κακίζεις και να τον νουθετείς να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Πώς όμως να μείνει ψύχραιμος όταν στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό τιμωρήθηκε ένας επόπτης διότι έκανε ένα και μοναδικό λάθος; Πώς είναι δυνατόν να του ζητάς να μη θυμώνει όταν πριν αρχίσει το ματς έχει διαμορφωθεί ένα κλίμα τόσο βαρύ για τον διαιτητή που είναι μάλλον αδύνατο να παίξει στα ίσια; Απλά αναρωτιέμαι.
Επίθεση
Ο Ολυμπιακός με την επίθεση και την τιμωρία του Σταθόπουλου αρχικά, τη διαγραφή του Δαλούκα στη συνέχεια και την «επίθεση» στον Κάκκο μετά το ντέρμπι έχει πετύχει να επιβάλει ένα περίεργο καθεστώς τρομοκρατίας των διαιτητών: από τη μεριά του έκανε πολύ καλά. Το θέμα είναι ότι αυτή η πίεση που δημιούργησε παρασύρει και τους υπόλοιπους στο παιχνίδι της έντασης. Ο Καραγεωργίου ήθελε να πάρει την ομάδα και να φύγει, ο Βιτόλο έλεγε ότι στο Καραϊσκάκη υπάρχουν άλλοι κανόνες, ο Ρουμπάκης μιλούσε για αλλοίωση αποτελέσματος επειδή ο Γιάχος δεν έδωσε σωστά ένα κόρνερ! Και είμαστε μόλις στην ενδέκατη αγωνιστική!
Βήματα
Ξέρετε τι με πειράζει; Οτι ο Ολυμπιακός φέτος κάνει τεράστια βήματα μπροστά, δουλεύει χάρη στον προπονητή του πολύ ποδοσφαιρικά, έχει αποκτήσει πολύ καλούς παίκτες και οι νίκες του είναι σχεδόν όλες αποτέλεσμα ποιότητας, δουλειάς και σοβαρότητας. Μια πιθανή επιτυχία του θα οδηγούσε και τον πιο δύσπιστο στο να καταλάβει ότι οι καλές ομάδες χτίζονται, ότι η δουλειά του προπονητή είναι κάτι σπουδαίο, ότι η αξία της οργάνωσης είναι κάτι σημαντικότερο από την παρασκηνιακή δύναμη των προέδρων και τα κουμάντα στη διαιτησία. Κι όμως η καλή δουλειά, οι σπουδαίες επιλογές, η φανερή και μεθοδική πρόοδος κινδυνεύουν να χαθούν αν αρχίσουν όλοι να σκούζουν για κόρνερ, πλάγια, οφσάιντ και πέναλτι. Και το κακό για τον Ολυμπιακό είναι ότι την ατζέντα αυτής της συζήτησης που οδηγεί σε κάκιστες συμπεριφορές την έβαλε αυτός, σχεδόν άνευ λόγου...
ΥΓ: Ναι πέρυσι ήμασταν καλύτερα.