δεν ειναι ιερος ο γαμος. αν δεν υπηρχαν τα οικονομικα δε θα παντρευονταν ουτε οι μισοι. αν αποφασιζα μόνη μου δε θα παντρευόμουν ισως ποτέ, γιατι μια υπογραφη δεν αλλαζει τιποτα για μενα (περα απο τις κοινωνικες διευκολυνσεις)
υπαρχουν οι ανθρωποι που παντρευονται για τους σωστους λόγους, στην πορεία αλλάζουν διάφορες παράμετροι και αποφασίζουν να χωρίσουν ήρεμα και καλα, και ακόμα και αν υπάρχουν παιδιά στη σχέση καλύτερα να χωρίσουν αν δεν τα πάνε καλά, παρά να κακοποιούντα παιδιά με τις φωνές τους. το διαζύγιο είναι μια χαρά λύση σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
αυτό που μου τη σπάει είναι το "δεν έγινε και τίποτα, άμα δεν ταιράζουμε θα χωρίσουμε", ανώριμος και ανόητος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής σου, γιατι κάνεις ότι θέλουν οι γονείς σου, φορτώνεσαι μια πεθερά που σου σπάει ταρχιδια, περνάς τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να αλλάξεις τον άντρα σου (άμα μιλαμε για τη συγκεκριμενη γκομενα) και το πιθανότερο είναι πως θα καταντήσεις υστερικός, ανικανοποίητος και τύπος του καναπέ χωμένος στα προβλήματα του που ψηφίζει μια πασοκ μια νδ (έδωσα και την πολιτική του διάσταση αμε). κι όλα αυτά επειδή δε μπορείς να πεις στο μπαμπακα ότι δεν είσαι πια παρθένα. ε αι σιχτιρ ρε
πιες: δεν αναφέρομαι σε σενα
