Μια ακόμα πιο εξαιρετική εποχή.

[OniBocho]

το όλο πρόβλημα είναι πως έχουμε στο μυαλό μας κάποια πράγματα για το πως θα θέλαμε να είναι.

...

το παιδί σου μπορεί στα 17 να κάνει παρέα και με άλλους που κάποτε είχαν περάσει από μια κατάληψη και χτύπησαν μια γκόμενα.

Μα πάντα βάσει αυτού δεν κρίνεις και προσπαθείς να πράξεις; Μπορεί όντως να είναι το πρόβλημα, απλά (ακόμα) δε μου αρκεί το "δεν έπαθε και τίποτα το παιδί" ή το επίσης γελοίο "κι εσύ βαπτίστηκες, τι έπαθες; δεν πιστεύεις αυτά που θέλεις να πιστεύεις;"

Αναφέρομαι στην υποκρισία του θέματος, όπως καταλαβαίνεις.

Όσο για αυτό που λες στο τέλος, ναι είναι πολύ πιθανό το παιδί μου να κάνει παρέα με παιδιά άλλων συντρόφων ή γενικότερα να βρεθεί με παιδιά ανθρώπων που υπήρξαν κομμάτι ενός κινήματος που "άνθισε" τα τελευταία 10 - 15 χρόνια. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να με κάνει να νιώσω καλύτερα; Ρωτάω ειλικρινά, γιατί δεν έχω σκεφτεί τη συγκεκριμένη παράμετρο τόσο, ή μάλλον όσο τη σκέφτομαι αποθαρρύνομαι, καθώς κάποιοι μάλλον θα είχαν τον τρόπο ή το θάρρος να κρατήσουν πιο ισχυρές άμυνες.

EDIT: @sfinotouvlaki

Προφανώς κι έχουν σημασία οι λόγοι που αποκλείονται βασανιστικές τελετές συστημάτων κοινωνικού ελέγχου, αλλά ας πιάσουμε το δεύτερο κομμάτι. Εγώ δεν υποστήριξα ότι δε θέλω να βαπτιστεί ποτέ γιατί εγώ είμαι άθεος, το ίδιο και η μάνα του κτλ κτλ. Αυτό που ήθελα είναι να επιλέξει ο ίδιος τι θα κάνει, όταν μπορέσει κι όταν τον απασχολήσει. Υπό αυτό το πρίσμα, προφανώς δε θα δεχθεί πλύση εγκεφάλου από εμένα. Αλλά δε θα με δει να κάνω το σταυρό μου, να κρατάω κεριά, δε θα μ' ακούσει να λέω "παναγία μου" με τον ίδιο τρόπο που δε θα με δει να τρώω κρέας, να καπνίζω κι όλα αυτά που κάνω ή δεν κάνω.

Το ότι δε θα έχω κάτι να του πω ήταν σχήμα λόγου. Προφανώς και θα του αναφέρω πως ήταν η αγάπη μας προς τους παππούδες που μας έτρεψε στο συμβιβασμό. Τα υπόλοιπα που λες είναι λίγο γραφικά. Κι αν δεν έβλεπα τον εαυτό μου ως άνθρωπο (που σε μαύρες περιόδους της ζωής μου μπορεί και να ίσχυε), δεν θα τον αντιμετώπιζα ποτέ ως κάτι ανώτερο, να είσαι σίγουρος.

Καλά τα λες για το αυτομαστίγωμα, αλλά δεν είναι αυτό που συμβαίνει. Δέξου απλώς, ότι κάποιος μπορεί να προτιμά να εκτονώνει την ένταση μέσα του με ένα συγκεκριμένο τρόπο, που έχει δει ότι λειτουργεί για τον ίδιο και δεν πληγώνει κανέναν άλλο, πέρα ίσως από τον εαυτό του (λίγο ή πολύ, δεν έχει τόση σημασία), αλλά είναι κάτι που μπορεί να το αντέξει και να συνεχίσει. Which is the current case, γιατί όπως είπες, το πουλάκι πέταξε, καλώς ή κακώς.