Θέλω πολύ να σπάσω την μύτη κάποιου ...κι αν δεν το πω κάπου θα θέλω με αμείωτη ένταση:
Μιλάω με την δικιά μου πριν από λίγο... καθώς γύριζε η κοπέλα από την δουλεία της βρέθηκε να πάρει Ηλεκτρικό από το Μοναστηράκι. Είχε πάρα πολύ κόσμο μου είπε, λόγω των κλειστών σταθμών Μετρό. Με το που φτάνει το τρένο, όλα τα ζωντανά ορμάνε να μπουν, πριν καν βγουν οι εξερχόμενοι επιβάτες κι ένα γέρος (γαμώ τα μέρες όλες που βαραίνει με την ζωή του τη γη...) σπρώχνει τόσο απότομα την κοπέλα μου που την ρίχνει μέσα στο ...περιβόητο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Αν δεν έβαζε τα χέρια της, η γυναίκα θα βρίσκονταν κάτω από το τρένο. Για την ώρα έχει ένα γδάρσιμο στην κνήμη και έναν μώλωπα στον γοφό... Τα γράφω και ανατριχιάζω.
Αν την επόμενη φορά που πάρω τρένο με σπρώξουν μπαίνοντας ή δεν καθίσουν στην άκρη βγαίνοντας... θα γίνω τραμπούκος.
Γιατί και τα γίδια ένας μπάρμπας μου στο χωριό, τα βαράει με την γκλίτσα άμα έχουν κάβλες και καβαλάνε τις μάντρες...
