η αδερφή μου ως γνωστών (σε κάποιους τέλος πάντων) είχε καρκίνο πέρυσι.
τώρα που όλα -προς το παρόν και γιεεεέι που πάνε όλα καλά- άρχισε να μπαίνει σε πρόγραμμα αποκατάστασης και χειρουργεία κλπ.
και εδώ έχει αρχίσει ένας ατέρμονος διάλογος του στυλ "να ρωτήσω τον χειρούργο αν παίρνει κάτι ή όχι;" "να δώσω στον χειρούργο κάτι μετά το χειρουργείο ή όχι;", "τι να δώσω στον χειρούργο μετά το χειρουργείο".
η σημερινή πρέπει να είναι η 50στη φορά που το συζητάμε, προχωρήσαμε βέβαια αυτή τη φορά και ο διάλογος έχει ανοίξει σε ένα γκρουπ στο φβ που είναι μέσα όλη η κοινή παρέα μας σε γενικότερο πλαίσιο.
στους 20 οι μόνοι που είχαν αρνητική στάση ήμασταν 3 άτομα ενώ όλοι οι άλλοι θεωρούν πως έχουν πράγματι δίκιο με ατάκες "τόσο σοβαρό χειρουργείο", "πάντα πρέπει να αφήνεις κάτι", "άνθρωποι είναι και αυτοί και παίρνουν 1000ευρώ πλέον" ή το καλύτερο "αυτή είναι η νοοτροπία του έλληνα και πως να την αλλάξεις".
θα μου πεις δεν τους ξέρεις;
τους ξέρω. και κάποιους τους ξέρω την μισή μου ζωή αλλά ώρες ώρες με ξεπερνάει.
