Ε αν τα βγάζεις είσαι επιπέδου Hammett.Originally Posted by stam and the witches
Ε αν τα βγάζεις είσαι επιπέδου Hammett.
Life begins at 45°.
Ίσως θα πρεπε να δοκιμάσεις κι εσύ να βγάλεις κανένα, μπας και τα απομυθοποιήσεις.
Ρε σταμ, σοβαρά τώρα, δίχως ίχνος εμπάθειας, θεωρείς "κακά" τα σόλος των μετζ? Σοβαρά όμως. Το έχω πει δεκάδες φορές, ΚΑΝΕΝΑ μέλος της μπάντας δεν ήταν ποτέ πολύ καλός μουσικός, ήταν όλοι μέτριοι (με εξαίρεση τον James, imo) αλλά σαν σύνολο έκαναν απίστευτη δουλειά. Κανένα σόλο τους δεν είναι "δύσκολο" ή εξωγήινο, αλλά είναι όλα ακριβώς όπως πρέπει. Μιλάω προφανώς για τις προηγούμενες δουλειές τους, καθώς stanger και DM παίζει να τα έχω ακούσει μισή φορά. Το ότι τα βγάζεις, νταξ, δε λέει και πολλά. Κι εγώ βγάζω Vai, και? Πως ακριβώς τον κάνει "λιγότερο" αυτό?
Life begins at 45°.
Δε μ'αρέσουν, με εξαίρεση αυτά του Load που είναι κανονικά μπλουζοσολίδια και όχι "μπαίνω τώρα να κάνω το κομμάτι μου", αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο Βικ λέει πως οι Metallica προσπάθησαν να μιμηθούν μπάντες ενός συγκεκριμένου στυλ, το οποίο εσύ υποβιβάζεις με κριτήριο την τεχνική κατάρτιση των παιχτών τους, αφού από αυτό που λες συνεπάγεται ότι παίζουν έτσι γιατί απλά δε μπορούν να παίξουν σαν τους κάθε Μετάλλικα. Αν κατάλαβα λάθος τότε μαλακία μου, όμως δεν υπάρχει πιο κιτς χαρακτηρισμός από το "κάνουν αυτό γιατί δε μπορούν αλλιώς" για κάτι που δε μας αρέσει γενικά.
Γενικά είμαι ένας εριστικός μπάσταρδος και το ξέρεις. Δεν ακούω τη μουσική του είδους, καμία από τις μπάντες που ανέφερε και ήταν μια καλή ευκαιρία να κράξω. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο και σκοπό. ΑΛΛΑ το πιστεύω ότι η κιθαριστική δουλειά των συγκεκριμένων μπαντών είναι below standards. Των δικών μου standards. Με τα δικά μου κριτήρια. Ίσως απλά είναι το είδος τους (το οποίο ξαναλέω ΔΕΝ προτιμώ).
Life begins at 45°.
λίγο οφφ-τόπικ μάλλον αλλά οκ 1 φορά:
Έκρηξη φανμποησμού παιδιά
Το θεωρώ αυτονόητο ότι ο ήχος του κάθε άλμπουμ ήταν ο αντίστοιχος σκληρός ήχος που πουλούσε την κάθε εποχή, μιας και για να μην το ξέρεις όπως φαίνεται να λες, πρέπει να μην άκουγες τίποτα με ηλεκτρική κιθάρα εκείνο το χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά πάμε λίγο στο νουμεταλ, για το οποίο ρωτάς.
Ακόμα κι εγώ, που σιχαίνομαι νουμεταλοχαρντκορ καταστάσεις ξέρω τον ντόρο και τη δημοτικότητα του ιδιώματος περίπου το 2000-2005. Πέρα από τις μπάντες που αναφέρθηκαν (Tool λέει ο άλλος..), έχουμε ακόμα και παραδείγματα "μεταλ" συγκροτημάτων που το γυρνούν σε αυτόν τον ήχο λόγω δημοτικότητας/εμπορικότητας. Βλέπεις όλους να ακούνε Slipknot και να τραγουδούν Wait An' Bleed ή κάτι Drowning Poolς, βλέπεις τους Machine Head να βγάζουν το Supercharger (<-- λολ) ή τους In Flames να βγάζουν το Reroute to Remain. Funny story το Reroute σε συνδιασμό με το θέμα που θίγεις...Οι In Flames, μια μέταλ μπάντα μέχρι τότε, με τη καλογυαλισμένη μεταλ παραγωγή τους και στυλ Iron Maiden+Sakis Tolis = L.F.E. ξαφνικά τα πετάνε όλα και βγάζουν μια επιτηδευμένα βρώμικη παραγωγή, με ντραμς κουβάδες* ( που πάνε κόντρα το St. Anger ), ελαχιστοποιούν τα σόλο σε 1-2 leads, παίρνουν πιο νου στοιχεία και βγάζουν το Reroute to Remain. To καλύτερο είναι ότι οι ίδιοι στίχοι του ομώνυμου στο Reroute μιλούν γι αυτό ακριβώς. Ότι δηλαδή προκειμένου να "επιβιώσουν" αλλάζουν ρότα σε πιο εμπορικό (το πιο εμπορικό της εποχής κιόλας), να ανοίξουν νέες αγορές κτλ.
Και όλα αυτά τουλάχιστον 1 χρόνο πριν το St. Anger. Βασικά, για εμένα προσωπικά τότε ήταν ηλίου φαεινότερο ότι οκ αυτό πουλάει, αυτό έκαναν οι Μετάλλικα. Για το Death Magnetic που λες, δηλαδή sorry κιόλας, δεν έχεις δει ότι τα τελευταία χρόνια γυρνάει ολοένα και πιο πολύ το μεταλ σε μια ελαφρώς πιο γυαλισμένη μορφή; Και η κουτσή-Μαρία έχει κάνει reunion και tour και ότι θες.The album saw a major change in musical style and was In Flames' first considerable step in the direction of mainstream music, and was met with rejection among many of their fanbase. It is sometimes viewed as a transitional album between Clayman and Soundtrack to Your Escape. The album's more accessible sound attracted many new fans and popularized In Flames' name within the US metal scene, helping to secure a top spot at Ozzfest.
Δε θέλει πολύ, ούτε καν να ανοίξεις τα μάτια σου, για να δεις κάτι από αυτά, σιγά δηλαδή δε λέμε για κάτι περίεργο.
*: Το δε πιατίνι (crash; δε ξέρω πως λέγεται να με συγχωράτε ) είναι λες και κάποιος βαράει κάποιο σωλήνα σε μηχανοστάσιο υποβρυχίου. Πραγματικά πως διάολο το έβγαλαν με τέτοια ντραμς. Σχετικά καλός δίσκος όμως, αααααα όλα κι-όλα.
<menumission> otan fas klwtsia sth mapa pou 8a sou meinei a3exasth 8a to prosexeis to stomataki sou kalutera peoroufhxtra
<menumission> eunouxismenh orka
οχι...παιξαν αριστη ποπ απο το πρωτο αλμπουμ γιατι το ''ειχαν''
και σε αρεσει δε σε αρεσει ΚΑΙ το thrash ειναι pop μουσικη...ελαφρια θεματολογια, ρεφραινακι, sing-a-long αζματα, μπλουζακια με το πρωτο ντεμο, περιοδειες (!!!! - οι Joy Division μετα το Unknown Pleasures ειδαν χαιρι να φανταστεις)
για τις πολυεθνικες τι να πω αληθεια??? εαν πιστευεις ακομα και τωρα οτι η Megaforce, Metal Blade, Roadrunner ηταν underground label τοτε οκ...προφανως εχουμε διαφορετικη αντιληψη περι underground, εσυ θεωρεις ως τετοιο τις δε ξερω κι εγω ποσες μπαντες της Roadrunner πχ που μπηκαν στο Billboard, ή τις μπαντες που δεν μπηκαν αλλα παραπονιοταν οτι στην ελλαδα ξερωγω δεν υπαρχουν σωστες αιθουσες για να μας κανουν την χαρη να παιξουν...ακουγεσαι
περι thrash αληταμπουρων γελω..προφανως δεν ειχες και τις καλυτερες σχεσεις με αλητες, δεν πειραζει, οπως μπορει ο καθενας
για το αν εχω μπερδεψει πουτσες με βουρτσες κλπ κλπ...ρωτα αυτους...
ως και ισιωτικη καναν...το νου σου
Για τους Tool γράφτε λάθος, εκ παραδρομής τους κόλλησε το γενικότερο επιχείρημα του ήχου της εποχής, στον οποίο όμως σαφέστατα είχαν επιτυχία μέγιστη με συμμετοχές στο Ozzfest με όλους τους άλλους. Οπότε και αναφέρθηκαν στην ίδια πρόταση (ποιοι κάνανε επιτυχία τότε).
Βεβαίως, η ποπ μουσική περιλαμβάνει από το Pour Some Sugar On Me μέχρι το Riot of Violence με το πιασάρικο ρεφρενάκι. Shot in the Dark και Burning of Sodom, Still of the Night και One. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο τεντωμένο και ξεχειλωμένο από τις δύο πλευρές για να τα φέρω όσο πιο κοντά γίνεται. Ο μόνος τρόπος για να ισχυριστεί κανείς ότι η thrash μουσική υπήρξε ΚΑΙ pop μουσική της εποχής της, είναι μόνο χρησιμοποιώντας τον κυριολεκτικό ορισμό της λέξης popular, οπότε και οι Metallica είναι η μοναδική ποπ θρας μπάντα, με πλατινένιο το And Justice και χρυσό το Master (την εποχή τους). Από εκεί και πέρα το να κουβεντιάσω σοβαρά γιατί οι Οverkill, Exodus, Forbidden, οι Mekong Delta και οι Demolition Hammer δεν παίζουν pop μουσική δεν αισθάνομαι ικανός να κάνω στα σοβαρά.
Θεματολογία βαριά και ελαφριά δεν το δέχομαι καν σαν επιχείρημα, γαμάτα και σκατά υπάρχουν σε κάθε είδος και ούτε το θρας είναι εξαίρεση. Το βαρύ το δικό σου μπορεί να είναι η παπαριά η δική μου και τ'ανάποδο. Σε γενικές γραμμές εφηβικές προσπάθειες να ακούγονται τσαντισμένοι, προκλητικοί και αργότερα αντιδραστικά "πολιτικά σκεπτόμενοι" (για Αμερικάνους λέμε) πολλοί, ενίοτε με θλιβερά αποτελέσματα (το λεγόμενο και CNN metal). Από εκεί και πέρα το να ξεριζώνεις κεφάλια ή να θυσιάζεις παρθένες ή να μιλάς για την παιδεραστία και την νεκροφιλία είναι όπως το πάρει ο καθένας.
Το δε sing-along μόνο ως κομπλεξισμό μπορώ να το εκλάβω, δεν κατάλαβα δηλαδή, είναι και αποκλειστικότητα της ποπ μουσικής ένα hook; Μνήσθιτί μου.
Τα μπλουζάκια και οι περιοδείες τώρα, με προβλημάτισαν πολύ περισσότερο, δεν περίμενα από εσένα τέτοιο σκάλωμα. Όλο αυτό υπάρχει στην ροκ μουσική από πολύ παλαιότερα. Οι πάνκηδες χαρντκοράδες τα ξέρουνε καλά αυτά πώς γίνονται, όπως τα ξέρανε και οι NWOBHM τύποι, όπως τα ήξερε κάθε μπάντα του γκαράζ: Ντέμο ηχογράφηση, σπρώξιμο στον δρόμο, μοίρασμα φυλλαδίων, οργάνωση συναυλιών με τις τοπικές μπάντες της σκηνής και από εκεί και πέρα δουλειά αν θες να πας μπροστά.
Δηλαδή λιώσιμο σε πρόβες, διατροφή με σκυλοτροφή και διαμονή όπου να'ναι και στο βανάκι και Thrashard ρε μουνιά. Αυτό έκαναν όλοι οι μεγάλοι του θρας, του χέβυ μέταλ και νομίζω οι περισσότερες μπάντες της παλιάς εποχής. Και αν σε προσέξουν, σε πρόσεξαν.
Και πάμε και στο ποιοι να σε προσέξουν και ποιοι πρόσεχαν, διότι "ακούγομαι" και ελπίζω να ακούσω και ανταπάντηση
Βεβαίως και ήταν underground label τότε, γνωρίζεις πώς ξεκίνησαν αυτές οι εταιρείες ή νομίζεις ότι η Roadrunner ήταν ανέκαθεν πολυθενική-υποκατάστημα της Warner με Slipknot και Dream Theater; Και πιάνω την Roadrunner, μιας και είναι η μοναδική από τις τρεις που έγινε πραγματικά μεγάλη εταιρεία με μεγάλη παρουσία στο mainstream. Ξεκίνησε σαν μια εταιρεία διανομής σαν την FM Records εδώ, που είχε την φαεινή ιδέα να βγάλει τον δίσκο των Mercyful Fate και μετά του King Diamond, ενώ έπιασε την καλή το '89 με τους Sepultura και τους Annihilator και κατάφερε με τους πρώτους και την φάση που το πήγαν με το Chaos AD και πέρα να εδραιωθεί στο μοντέρνο ήχο, τα νου και όλα αυτά και να πιάσει την πολύ-πολύ καλή. Κατά τα άλλα ήταν μια μικρομεσαία ανεξάρτητη που μεγάλωνε σταθερά γιατί εξυπηρετούσε μια σκηνή στα ντουζένια της και ακολουθούσε το underground και το προωθούσε κατάλληλα. Μαζί γιγαντώθηκαν αυτά.για τις πολυεθνικες τι να πω αληθεια??? εαν πιστευεις ακομα και τωρα οτι η Megaforce, Metal Blade, Roadrunner ηταν underground label τοτε οκ...προφανως εχουμε διαφορετικη αντιληψη περι underground, εσυ θεωρεις ως τετοιο τις δε ξερω κι εγω ποσες μπαντες της Roadrunner πχ που μπηκαν στο Billboard, ή τις μπαντες που δεν μπηκαν αλλα παραπονιοταν οτι στην ελλαδα ξερωγω δεν υπαρχουν σωστες αιθουσες για να μας κανουν την χαρη να παιξουν...ακουγεσαι
Περίπου το ίδιο ισχύει και για την Metal Blade του Brian Slagel, οπαδάρας ήταν και έβγαζε τις μπάντες που γούσταρε σαν πούστης, πρώτα από την Metal Massacre σειρά και μετά βγάζοντας δίσκους μπαντών. Όταν ο Rubin κούνησε το μαρούλι, έχασε τους Slayer. Σήμερα παραμένει μια κλασσική μεσαία μέταλ εταιρεία που αντιμετωπίζει κρίση όπως όλη η μπίζνα.
Η Megaforce δε έχασε τους metallica μόλις κούνησε η elektra το μαρούλι (1984 ή 85 δεν θυμάμαι ακριβώς, νωρίς πάντως) και μιλάμε για μια εταιρεία που έφτιαξε ιδιοκτήτης δισκάδικου επειδή καμιά από τις εταιρείες δεν ήθελε να κυκλοφορήσει το καταπληκτικό ποπ δίσκο Kill Em All. Ακόμα και όταν είχε στο ρόστερ Anthrax και Testament, η φάση σπρωχνόταν (και στις δύο μπάντες) από την Atlantic ή την Island ή τι σκατά κονέ παραρτήματα. Ο Zazula και η γυναίκα του, οι ιδιοκτήτες του κολοσσού, στήνανε καμιά συναυλία, δίνανε φράγκα (από το δισκάδικο) σε μπάντες για προβάδικα και μετά μανατζάρανε. Μέχρι να τους πάρουν οι γνώστες καρχαρίες μάνατζερ τις μπάντες που μόλις είχαν γίνει κερδοφόρες.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την Noise, Under One Flag, Music for Nations, Combat, Peaceville, Nuclear Blast στα ξεκινήματα, Earache, μεταλλοεταιρείες ανεξάρτητες που γνώρισαν επιτυχία όπως θα γνώριζε κάθε ανεξάρτητη εταιρεία που ασχολούταν με ένα είδος στην ακμή του. Κάποιες γιγαντώθηκαν, κάποιες πήρανε πούλο, πολλές πουλήθηκαν σε μεγάλα μαγαζιά. Τι να λέει; Και πού να πιάσεις τις εταιρείες που ΔΕΝ τα κατάφεραν για διαφόρους λόγους (από ασχετοσύνη μέχρι απατεωνιά μέχρι ατυχία).
Τέλος, το τι είναι underground και τι δεν είναι, είναι μια κουβέντα που πολύευχαρίστως να την κάνουμε μια μέρα, ήδη έχω γράψει τα κερατά μου και βαριέμαι. Αλλά νομίζω πως αντιλαμβάνεσαι ότι στην μέταλ μουσική υπάρχει πλουσιότατο underground εξ από ανέκαθεν και τι σκατά, τόσα χρόνια που είμαι γίδι μέταλλος, ξέρω τι μου γίνεται. Θέλω να πω δεν νομίζω ότι έχω σύγχυση στο να ξεχωρίσω μια mainstream από μια underground μπάντα.
Απλά η κουβέντα ξέρω ότι χρειάζεται και μια συμφωνία εξ αρχής. Να συζητήσουμε για underground από την άποψη της προβολής που έχει κάτι στον κόσμο. Είτε ως κάτι που συμβαίνει τώρα και το ξέρουν λίγοι, είτε κάτι που συνέβη παλιά και επίσης σήμερα το ξέρουν λίγοι. Ακόμα και αν τότε το ξέρανε πολλοί. Συμφωνούμε σε αυτό; Ωραία.
Δεν ξέρω τι έχεις στο νου σου τώρα, κάτι πολύ ανδροπρεπές νομίζω από τον τόνο και το περιπαικτικό σου ύφος αλλά ντάξει, όπως μπορεί ο καθένας. Δεν θέλω να κάνω το ψυχολογικό προφίλ ενός αλητάμπουρα και την κοινωνική του περιγραφή, το έγραψα πολύ-πολύ πιο ελαφρά. Αλλά ναι, ο Paul Balloff μου έκανε για αλητάμπουρας, όπως και ο Mustaine πριν δει το φως το λιακοπουλιακό. Σκατόπαιδα ρεμάλια που κάνανε κραιπάλες και ναρκωτικά. Δεν ξέρω αν μετράγανε με το κοπίδι ή κάτι, πάντως.περι thrash αληταμπουρων γελω..προφανως δεν ειχες και τις καλυτερες σχεσεις με αλητες, δεν πειραζει, οπως μπορει ο καθενας
Αν εννοείς κάτι άλλο με το αλήτης μου λες.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
παπάρια σκατόπαιδα ήταν...στην καλύτερη των περιπτώσεων, να ήταν τίποτα dysfunctionals. Ως εκεί.
Την αλητεία των mods, των skins και των rockabillies (EΙΔΙΚΑ αυτών), ούτε καν την άγγιζαν. Ούτε καν. Το ότι ο Μαστεην έπινε σαν πούστης ή ότι ρούφαγε σκόνες, δεν τον έκανε αλήτη, τον έκανε ζάκι. Ο Ballof απλά είχε καεί από τα ντράγκια. Αλλά ΑΛΗΤΕΙΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙ μου, δεν ηταν κανείς τους. Κοπρόσκυλα όπως οι Cro Mags δλδ. Καλοζωισμένα middle class παιδάκια ήταν, που "αλήτευαν" μέσω του thrash οι περισσότεροι. Και αυτό στο λέω γιατί φαίνεται και από αλλού. Το thrash, δεν ήταν ποτε κανένα σχεδόν-κοινωνικό-φαινόμενο, όπως οι mods, οι skins, τα ροκαμπίλια. Δεν αποτελούσε το thrash ρεύμα που θα ξεσηκώσει τα οργισμένα νιάτα της εποχής, ξεσήκωνε απλά τους μεταλλάδες οι οποίοι μετά έφταναν στα 25-30 και έπιαναν δουλειά στον μπαμπά, ή στην τράπεζα.
Και επίσης, το thrash ήταν pop μουσική. Το ίδιο και το punk. Το ίδιο και το hardcore. Και όχι επειδή είναι "popular", αλλά επειδή ακολουθούσαν μία συγκεκριμένη μανιέρα.
Η διαφορά όμως είναι, ότι στο thrash αυτό ήταν ΚΑΝΟΝΑΣ, ενώ στις άλλες 2 που ανέφερα, όχι. Υπήρχαν δηλαδή και μπάντες που ξέφευγαν τελείως από την πεπατημένη. Παραδείγματα άπειρα Ford, αλλά οκ, ξέρω, το metal θα υπερασπιστείς και θα μου αναφέρεις για το πόσο "underground" ήταν οι Exodus πριν το bonded by blood.
Και εγώ θα σου πω πως ΠΑΠΑΡΙΑ underground ήταν. Όλοι αυτοί, κυνηγούσαν την ΕΠΙΤΥΧΙΑ, υπέγραφαν σε πολυεθνικές (ή αυτό ήταν το όνειρο τους), που τους έκανε πλήρως pop μπάντες σε νοοτροπία. Καμία DIY κυκλοφορία δεν βγήκε από το thrash (εκτός από ελάχιστες αυτοχρηματοδοτούμενες), καμία αντι-ποπ νοοτροπία δεν πέρασε (ουσιαστική ε, όχι "σκοτώστε τους φλώρους που ακούν New Order"), και έπειτα από μερικά χρόνια το thrash απέκτησε και αυτό τους σπόνσορες του: τα μποτάκια Nike.
Barry Prudom-He's Public Enemy No1.
ποια μπαντα που ηταν στα φορτε της το 96 (αν και το load πρεπει να γραφοταν 2 χρονια τουλαχιστον) επαιζε οπως οι μεταλλικα στο LoadE ακόμα και αυτά είναι χαρακτηριστικά του nu-metal εκείνης της εποχήςΓενικά πρέπει να είσαι είτε μεγάλος φάνμποης ή να εθελοτυφλείς για να μην μπορείς να δεις την φοβερή σύμπτωση να βγάλουν load/reload, stanger, death magnetic σε εποχές που ο κάθε ήχος ήταν ήδη στα φόρτε του από πλευράς πωλήσεων. Δεν είναι ότι έτυχε ένας δίσκος, είναι ότι έκατσαν 3 σερί (load/reload τα μετράω σαν ένα ε).
Δεν έχω ώρα να επεκταθώ, έχω μείνει πίσω σε μια άλλη δουλειά αλλά το ερώτημα που θέλω να θέσω για να το πιάσουμε ξανά όταν έχω χρόνο:
Με αυτό που γράφεις είναι σαν να μου λες ότι η μουσική χωρίζεται στην αντικομφορμιστική μουσική (σκατά στο σύστημα, DIY, μακριά από τους γιάπηδες) από την μία και την ποπ από την άλλη;
Αν είναι έτσι, δεκτό, απλά δεν εννοώ εγώ αυτό ποπ. Αν θες, πες μου τι εννοείς "συγκεκριμένη μανιέρα", και οι δύο είστε πολύ ασαφείς όταν πάτε να το περιγράψετε.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
συγκεκριμένη μανιέρα:
Εισαγωγικό ριφφ, μπουκα τα τύμπανα, κουπλε, ρεφραιν, κόψιμο, κουπλε, ρεφραιν, σολο, κουπλε, ρεφραιν.
Γράφεις 12 τραγούδια σε διαφορετικές ταχύτητες, με φωνακλάδικα ρεφραιν, και έτοιμος ο δίσκος για μαζική παραγωγή.
Επίσης,
η μουσική δεν χωρίζεται σε αντικομφορμιστική και σε ποπ, αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ το thrash δεν ήταν αντικομφορμιστική, και ήταν pop. Όχι όλο (όσο υπήρχαν ξέρω γω εξαιρέσεις όπως Bulldozer και πρωιμοι Onslaught), αλλά η Μεγάλη Τετράδα ήταν ΣΙΓΟΥΡΑ ποπ.
Tώρα για το στιχουργικό που λες, ακραίο και αντι-ποπ με μυνηματάρα είναι και το παρακάτω (που ένας τυπικός βλαχομεταλλάς θα το άκουγε σαν μουσική-ουγκ-ουγκ, τι μαλακια είναι αυτό που είναι το σόλο και η δίκαση)
Εν κατακλείδι, μιλάμε για τους Metallica, που στην πρώιμη εποχή τους ήταν μία μίξη Diamond Head με Misfits (οι ΠΛΕΟΝ ποπ σε νοοτροπία μπάντες), και μετέπειτα έπαιζαν με παραγωγές, μέχρι το black album που πήραν τον ήχο των μετέπειτα Cult. Ε είναι pop ρε φίλε, τέλος. Το δείχνουν και οι πωλήσεις, το δείχνει το μαρκετινγκ, το δείχνει η μουσική τους.
Last edited by Reject; 17-01-2012 at 19:31.
Barry Prudom-He's Public Enemy No1.
Θα επανέρθω, απλά να σου πω ότι έχεις μεγάλο λάθος για το Kill Em All, καθώς τους Misfits τους έμαθε στους Metallica ο Burton που δεν έχει γράψει κομμάτι στο Kill em All, εκτός από το σόλο.
Επίσης η μανιέρα που λες, αφορά την ροκ μουσική εν γένει από καταβολής της. Και δεν είναι αυτή που γράφεις αλλά αυτή:
Ίντρο whatever, κουπλέ-ρεφρέν, κουπλέ-ρεφρέν, γέφυρα-σόλο, (κουπλέ-)ρεφρέν. Και φυσικά υπάρχει λόγος που η μανιέρα αυτή έκατσε, είναι μια πολύ πετυχημένη δομή και φυσικά υπάρχουν και άπειρες εξαιρέσεις, συμπεριλαμβανομένων των Μετάλλικα που γουστάρανε να γράφουν και μεγάλες συνθέσεις 6-7-8 λεπτών, τα χιτάκια "μπαλάντες" έχουν άλλη δομη που τελειώνει σε "σκάσιμο-σόλο-fadeout" και ότι να'ναι.
Τέλος πάντων.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
οχι...δεν ειναι αποκλειστηκοτητα της ποπ, υπηρχε σε πολλες λαικες μουσικες, αστικες και μη
παρολαυτα ειναι βασικοτατο συστατικο μιας καλης ποπ συνθεσης...παρε ενα οποιοδηποτε αγαπημενο σου ασμα απο αγαπημενη thrash μπαντα και πες τι κρατησες απο την πρωτη ακροασις (εαν θυμασαι τεσπα...)
εαν υπαρχει μια πυραμιδα οπου θα κατατασαμε τα ''συστατικα'' μιας ποπ συνθεσης ανεξαρτητος ειδους μουσικης τοτε το ρεφραιν θα ηταν στην κορυφη
υπαρχει ναι...απο mainstream μπαντες
και φυσικα το καναν οι χαρντκορερς και οι πανξ, αλλα οχι μαζικα
και φυσικα αντιλαμβανεσαι την διαφορα ενος ζωγραφισμενου στο χερι υποκαμισου με στυλο bic απο την κλασικη χιεβιμεταλς μπλουζα που βγαινει στα 20 χιλιαδες τεμαχια ε?
απο την μια εχουμε DIY προβολη κι απο την αλλη εχουμε πολυ απλα μια βιομηχανια
παρακατω (δεν κανω κουοτ) περι λεημπελς...
αναλωνεσαι στο να κανεις μια μινι παρουσιασις των εταιριων
ολα αυτα μου ειναι γνωστα...εχουν δημοσιευθει σε παμπολλα αφιερωματα/παρουσιασεις
εγω θα ηθελα να σε ρωτησω ποιο θεωρεις πανω κατω το φραγμα οπου σπαζοντας το μια μπαντα παυει να θεωρειται underground? σε πωλησεις εννοω, και η ιδια ερωτησις ισχυει και για τα λεημπελ
επισης ποια underground μπαντα σε underground labels κανει τετοιες περιοδειες?
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of...rs#1980s_tours
(διαβαζομε μεχρι και την Damage Inc. Tour...)
εδω θα κουοταρω...
αν το να πινει καποιος κοκες,πρεζες και ντουμανια τον κανει αληταμπουρα τοτε οκ
THRASHERS ακολουθουν...
Για το θρας άσμα, έχω ποστάρει την πρώτη ακρόαση του Alison Hell, πολυαγαπημένου άσματος, το οποίο το πρώτο πράγμα που με ανατρίχιασε ήταν το ριφ του κουπλέ του. Και γενικά έχω μεγάλο σκάλωμα με τα ΡΙΦ.
Hooks σίγουρα είναι απαραίτητο συστατικό της ποπ, σίγουρα υπάρχουν σε κάθε είδος μουσικής.
Αυτά που λες περί 20,000 κομματιών τα λες για καταξιωμένες μεγάλες μπάντες ή μπάντες σήμερα με καλή εταιρεία από πίσω. Κατά τ'άλλα όλες οι μπάντες θρας και μη, έκοβαν τόσα μπλουζάκια όσα πιστεύουν ότι θα φύγουν. Και πολύ καλά κάνουν και κόβουν μπλουζάκια και πολύ καλά κάνουν και η μπάντα φοράει το μπλουζάκι της άλλης για να μπορώ εγώ μετά να κοιτάω τα οπισθόφυλλα και να ενημερώνομαι. Και για να υπάρχει ένας ακόμα κρίκος, εικαστικός, της σκηνής. Εμείς με το μπλουζάκι Atrophy, ο άλλος με την μοϊκάνα και τις παραμάνες, ο παράλλος με το κοκοράκι τσουλούφι και δεν ξέρω γω τι άλλο. Και οι Suicidal είχαν άπειρους οπαδούς να κάνουν μπλουζάκι με BIC και στα θρας χρόνια τους και εγώ έχω άπειρους φίλους με αυτοσχέδια μπλουζάκια κ.ο.κ.
Πάντως το ρεζουμέ είναι, ότι εσύ και ο πάνκης υποννοείτε ότι είναι κακό να θες να βγάλεις λεφτά από την μουσική σου και να έχεις επιτυχία. Αν όχι, ξεκαθαρίζεις. Εγώ δεν βλέπω τίποτα κακό σε αυτό.
Για πωλήσεις δεν ξέρω τι να σου πω. Μπορεί να πουλάνε κερατιάτικα στην Αμερική και να μην τους ακούει σχεδόν κανείς στην Ελλάδα. Για παράδειγμα οι Blind Guardian ήταν ονοματάρα χρόνια στην Γερμανία προτού γίνουν φίρμα εδώ με το Imaginations και όποιος άκουγε πριν δεν είχε πολύ κόσμο να το συζητήσει.
Γενικά, το underground το αντιλαμβάνομαι όπως σου είπα, με το πόσο σε ξέρουν. Προφανώς υπάρχει μια άμεση σχέση με τις πωλήσεις αλλά το δικό μου κριτήριο είναι το πρώτο. Oι Manilla road είναι ένα underground σχήμα κι ας τους ξέρει και η γιαγιά μου που λέει ο λόγος στην Ελλάδα. Που με οδηγεί και στο δεύτερο σημαντικό σκέλος, του διαχωρισμού μεταξύ του "γενικού" χώρου, του mainstream, του all-around πάνω κάτω και του οπαδού μιας συγκεκριμένης σκηνής ή ήχου.
Τέρμα-Underground είναι η μπάντα που ξέρουν λίγοι και από τον χώρο του είδους ή που φυσικά βρίσκεται στο στάδιο του demo ή έστω ντεμπούτου. Από την άλλη underground είναι και οι Deadly Blessing κι ας τους γνωρίζουν πολύ καλά οι χεβυμέταλοι. Κάπως έτσι.
Από εκεί και πέρα, οι Metallica έκαναν αίσθηση στον κόσμο στο Day on the Green, από εκείνη την ημέρα το κατάλαβαν και αυτοί ότι πάει καλά το πράγμα και ότι το νέο μάνατζμεντ θα τους προσέξει καλά και θα έχει τα κονέ να στήσει περιοδείες. Δες με τι ονόματα παίζανε και πες μου αν πιστεύεις ότι η σκηνή που έβγαλε τους Metallica υπήρχε περίπτωση να βγάλει και δεύτερη μπάντα να παίξει εκεί. Γενικώς, οι Metallica είναι βολικό παράδειγμα για σένα, διότι μιλάμε για την ξεκάθαρη αφρόκρεμα που την τσίμπησαν νωρίς από την Q-Prime και τους υποστήριξε συνεχώς. Η πρώτη περιοδεία ήταν το κλασικό παράδειγμα που σου ανέφερα, σκατά συνθήκες, κούραση, όπως το έκαναν από την αρχή και πριν αποκτήσουν συμβόλαιο. Όπου μπορούσαν έπαιζαν. Έτσι κάνεις όνομα, δεν άλλαξε ποτέ αυτό, αν δεν έχεις κολοσσό να σε στηρίζει. Οι περισσότεροι δεν είχαν.
Γενικά, κάπου έχω χάσει την διαφωνία μας. Δεν υποστηρίζω ότι όλη η θρας σκηνή και οι μεγάλες μπάντες διακατέχονταν από DIY νοοτροπία σε όλη τους την καριέρα, αλλά αναμφίβολα όλες στα πρώτα τους βήματα did it themselves και απλά τα κατάφεραν αρκετοί γιατί ο ήχος άρεσε σε κόσμο και έπιασε. Και πολύ καλά έκανε.
Τέλος για τους αλητάμπουρες, μου λέτε (πάλι) εσύ και ο πάνκης ότι δεν είναι αλητάμπουρες και ότι είναι αυτό, αυτό και το άλλο, πρεζόνια και ό,τι (που δεν είπα πρεζόνια αποκλειστικά, είπα σκατόπαιδα ρεμάλια με κραιπάλες και ναρκωτικά - εσείς κολλήσατε στην πρέζα μόνο). Ομολογώ ότι δεν προσέφερα και κάποιον ορισμό. Προσφέρετέ τον εσείς, προφανώς ξέρετε το background του Mustaine και δεν σας κάνει. Να μου πείτε μια νορμάλ περιγραφή ενός αλητάμπουρα, από αυτούς που συναναστρέφεστε (ομολογώ πως εγώ δεν γενικά...) και ξέρετε. Μετά θα σας πω εγώ αν υπάρχουν τέτοιοι στο θρας. Μπας και βγει άκρη.
Ο Brett Anderson είναι φωνάρα και ο μόνος που γούσταρα από τα μπριτ ποπ που με ΕΠΡΗΖΕ για ΧΡΟΝΙΑ ένας συγκάτοικος στην Αγγλία. Δικός σας, παοκτσάκι σαλονικιός με φετίχ με τους Σουέιντ.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Posting Permissions
vBulletin Skin by Bluepearl Skins
