E, λοιπόν, δεν με έπιασες (μάλλον φταίω εγώ που δεν το ξεκαθάρισα) γιατί ήθελα να κάνω ακριβή παραλληλισμό με τις αρχαίες τραγωδίες, τις "αυθεντικά ψυχαγωγικές" (εννοούσα κυριολεκτικά ψυχαγωγικές-όπως το εννοούσαν οι αρχαίοι ημών και ο Αριστοτέλης). Αυτό ακριβώς προσφέρει και ο Τόλκιν και πάμε στο δεύτερο κομμάτι του ποστ σου, που έχεις παρεξηγήσει κάτι:
Ο Τόλκιν μίλησε συγκεκριμένα για την αλληγορία στις ιστορίες του, δηλαδή ότι το δαχτυλίδι συμβολίζει την πυρηνική βόμβα, ο Σάουρον τους Ναζί, κλπ και είναι και ο λόγος που τα έσπασε με τον αδερφικό του φίλο τον C.S. Lewis γιατί η Νάρνια ήταν τέρμα αλληγορική και δεν του άρεσε και ο άλλος το πήρε βαριά. Άλλο αυτό όμως, η αλληγορία και άλλο τι περνάει και τι κάνει στον θεατή ή αναγνώστη η ιστορία, η τραγωδία κλπ. Δεν χρειάζεται να συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο ο Σαμ για να εκτιμήσεις την αφοσίωση και την αγάπη του και την απλότητά του και όλα αυτά. Ούτε ο Φάραμιρ, ούτε κανείς. Κάθε χαρακτήρας πρεσβεύει κάτι θεμελιωδώς ανθρώπινο και γνώριμο και η εξέλιξη της ιστορίας τα περνάει όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις μείνει στην διασκέδαση του Τόλκιν ενώ ολοφάνερα (πιστεύω τέλος πάντων και νομίζω όχι παράλογα) είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Κοίτα το αυτό με την αλληγορία, νομίζω το ξεκαθαρίζει στο preface του LotR, τουλάχιστον στην αγγλική έκδοση. Ο ίδιος είχε σαφέστατα την άποψη ότι οι ιστορίες φαντασίες είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλό escapism και παραμυθάκια να περνάμε την ώρα μας, και ο Αριστοτέλης μάλλον συμφωνεί μαζί του.
έντιτ: Τώρα που το ξανακοιτάω, δεν ξεκαθάρισα, ο Τόλκιν αντιπαθούσε πάρα πολύ τις αλληγορίες. Για τα μηνύματα, νομίζω έχει πάρα πολλά τα οποία βγαίνουν εντελώς αβίαστα, χωρίς να στα ταΐζει φτηνά. Διαφωνείς;
