Εγώ πάντως έχω τοποθετηθεί περί αντικειμενικότητας και τέτοια στην τέχνη. Δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα αλλά υπάρχουν δείκτες αντικειμενικότητας. Τα έλεγα αλλού για την μουσική, δεν επαναλαμβάνομαι. Σαφέστατα θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν πιο ενημερωμένες απόψεις και θα πάρεις στα σοβαρά κάποιον που έχει διαβάσει χίλια βιβλία από κάποιον που έχει διαβάσει δύο, αλλά τίποτα δεν είναι βέβαιο και η ίδια η αξιολόγηση της άποψης αναπόφευκτα εμπεριέχει υποκειμενικότητα. Δηλαδή μπορεί ο Ζήλος να έχει δει ένα εκατομμύριο ταινίες και να έχει μια αποψάρα αξιοσέβαστη αλλά τι να το κάνεις όταν είναι καραγκιοζάρα κομπλεξάρα;

Εν προκειμένω ρατ-πόιζον, στην προσπάθεια σου να πεις κάτι για το αντικειμενικό γαμάτο του Ντοστογιέφκσι (που δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς) με το ζόρι προσπαθείς να το συγκρίνεις με το LotR, που δυστυχώς για το παράδειγμά σου, πρόκειται για πάρα πολύ αρχιδάτο επίτευγμα λογοτεχνίας. Η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα δουλεύει σε πολλά επίπεδα, τα οποία δεν μπορείς να τα βάλεις κάτω και να πεις ότι "αντικειμενικά αυτό το επίπεδο είναι το σημαντικότερο που διαχωρίζει τους Μεγάλους από την Πλέμπα", δεν πάει έτσι.

Ο κάθε ένας ξεχωριστά έχει τις καύλες του και κάθε βιβλίο κρίνεται με βάση το κόντεξτ του, τι θέλει να πει κλπ. Λοιπόν, ο Τόλκιν γλωσσικά είναι αριστουργηματικός, που δεν είναι και έκπληξη, αυθεντία στον τομέα του ήταν ο Τζον και εκτός αυτού είναι εντυπωσιακή η δουλειά του τουλάχιστον στο πόσο μεράκι έχει στην δημιουργία γλωσσών που δίνουν πολύ χαρακτήρα, το γεγονός ότι δημιουργεί μια ολόκληρη μυθολογία με τέτοιο βάθος και αίσθηση χρόνου είναι επίτευγμα, η επιρροή του δεν το συζητάμε ΚΑΙ: πρόκειται για μια ιστορία-παραμύθι, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι το αρνητικό σε αυτό. Και ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος παραμύθια είναι αλλά κάτι λένε. Και οι τραγωδίες οι αυθεντικά ψυχαγωγικές παραμύθια είναι, δεν κατάλαβα το ντεκόρ με τα elves και τα Orcs σας χάλασε;

Έχει πάμπολλους άψογα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, χαρακτήρες ηρωικούς χωρίς να είναι απλοϊκοί, εμπνέει χωρίς να σου χώνει στο λαιμό ψευτοηθικές, είναι παρόλα τα elves και τους νάνους πολύ ανθρώπινο. Σου δείχνει μεγαλείο και κακομοιριά, έπαρση και ταπείνωση, φθόνο και συντροφικότητα, απληστία και απλότητα, γενικώς πολύ θεμελιώδη ανθρώπινα πράγματα. Το γεγονός ότι είναι ένα βαρύ βιβλίο από άποψη όγκου και ονομάτων και τοποθεσιών, και πλοκής αλλά παρ'όλα αυτά σε κάνει να το διαβάζεις ΠΟΛΛΕΣ φορές (δεν είσαι ο μόνος και μην απολογείσαι που το ξαναπιάνεις, παράσημο είναι αυτό για το βιβλίο) και να σου δίνει αυτήν την απροσδιόριστη χορταστική ευχαρίστηση που δεν είναι η ίδια με ένα καλό Αστερίξ (προσκυνώ) αλλά κάτι πιο έντονο, ε, ναι, δεν χρειάζομαι κανέναν παπάρα (όχι εσύ ε να μου πει ότι αντικειμενικά ο Όργουελ ή ο Τολστόι είναι ανώτερος. Υπάρχουν ασαφείς γραμμές μεταξύ σκουπιδιού, κακού, μετρίου, καλού, γαμάτου και αριστουργήματος και πολλοί χωράνε πέραν από την τελευταία. Δεν υπάρχει η σωστή μία απάντηση για το ποιο είναι καλύτερο αριστούργημα, εκεί θέλω να καταλήξω και βεβαίως το ότι το LotR ΕΙΝΑΙ αριστούργημα δεν θέλει και πολύ σκέψη, έχει αποφανθεί η ιστορία. Να το αποκαλέσεις παπαρολογία είναι επαναλαμβάνω το ακριβές αντίστοιχο με τον Μότσαρτ και τους Πινκ Φλόιντ, δηλαδή παπάρια μάντολες.

Και ο Λάβκραφτ παρεμπιπτόντως, παρόλο που δεν θα ισχυριστώ ότι έχει το βάθος του Τόλκιν (που περνάει στο ντούκου γιατί μιλάει για ξωτικά και ορκ λολ) ή του Ντοστογιέφκσι, εν τούτοις βγάζει μια μοναδική ατμοσφαιρίλα και ιδιαιτερίλα που οφθαλμοφανώς έχει σημαδέψει πολύ κόσμο. Το γεγονός ότι σου γαργαλάει πρωτογενείς φόβους και σου γεννάει πρωτότυπες έπικ νταρκ εικόνες δεν είναι παπαρολογία, κατόρθωμα είναι. ΟΚ, ούτε εγώ το βάζω ψηλά στη λίστα με τις προτεραιότητες που ψάχνω στα επίπεδα της λογοτεχνίας που διαβάζω, αλλά δεν θα πάω και στο άλλο άκρο να το βγάλω σκάρτο και φτηνό και για τον πούτσο, τι συζητάμε ρε, χοχο κθούλου. Και η διασκέδαση είναι ας πούμε κάτι πιο "ρηχό" και εφήμερο όπως το λες, αλλά μόνο αν προσφέρειι ΜΟΝΟ αυτό, αλλιώς θα έλεγα είναι μέγιστο συν.

Εν τέλει, αν τα παίρνω, εντός εισαγωγικών, με κάτι, είναι αυτή η αναίδεια και αγένεια και προπάντων βλακεία που έχει ο καθένας που νομίζει ότι με την αποψάρα του μπορεί να χέσει πάνω στο συλλογικό ανθρώπινο γούστο όπως έχει αποτυπωθεί μέσα στα χρόνια. Δεν μιλάω για εφήμερες επιτυχίες και φαστ φουντ καταστάσεις, μιλάμε τώρα για milestones στα είδη τους. Ας θέλει ο άλλος να βρίσκει φιλοσοφικά προκλητικά για την διανόησή του πράγματα. Ας θέλει ο άλλος να δει τον άνθρωπο μέσα από όμορφες ιστορίες. Άλλος να θαυμάσει την πολυσυλλεκτικότητα και αφομοίωση εκατό διαφορετικών πραγμάτων που παρουσιάζει όμορφα ένας συγγραφέας. Άλλος θέλει να αγαπήσει κάτι μέσα από ένα βιβλίο παράφορα. Όλα καλά είναι και όλα έχουν την θέση τους και ο τελικός κριτής ατομικά είναι το γαμηστερόμετρο του καθενός. Ναι, ωραία, κάποια είναι πιο ενημερωμένα και ακριβή, το ενστερνίζομαι και εγώ αυτό, αλλά εδώ πιάσαμε να το πω απλά, γαμάτα πράγματα και ντε και καλά θέλουμε να βγάλουμε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ γαμάτο καλύτερο από το γαμάτο των ΑΛΛΩΝ, των λίγων και των απαίδευτων.