λοιπόν καταλαβαίνω πώς το λες αυτό το ό,τι μας ενδιαφέρει θα το πάρουμε και ας ανήκει σε οποιαδήποτε ιδεολογία, είτε φασισμό είτε κομμουνισμό είτε ποσαδισμό, και η ενστικτώδης μου αντίδραση είναι να συμφωνήσω. γιατί όχι; γιατί να περιοριστείς; γιατί να κλειστείς σε καλούπια; οι πιθανότητες είναι άπειρες!
ΑΛΛΑ τελικά μου φαίνεται προβληματικό (και δε σε ξέρω αρκετά καλά για να πώ ότι έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο, για τη νοοτροπία μιλάω τώρα, και το β'ενικό δεν είναι προσωπικό),
γιατί βοηθάει στο να καταπιέσεις μέσα σου κάποιες μάλλον ενοχλητικές αλήθειες, ότι δηλαδή όλες αυτές οι αφηρημένες "ιδεολογίες" δεν είναι τόσο αφηρημένες στ'αλήθεια, προέκυψαν μέσα από άπειρο χρόνο αλληλεπίδρασης ΑΛΗΘΙΝΩΝ ανθρώπων, με ΑΛΗΘΙΝΕΣ συνέπειες, ευθύνες και περιορισμούς. δεν είναι εκεί σα μπουφές για να διαλέξεις ό,τι γουστάρεις και να αφήσεις τα υπόλοιπα. όταν μιλάς για τον πλεύρη σαν "ναι είναι φασίστας αλλά είπε σωστά πράγματα" μειώνεις έναν πολύ αληθινό άνθρωπο, με μια πολύ συγκεκριμένη δράση απλά στο επίπεδο των απόψεων του - και αυτό το μειώνεις ακόμα περισσότερο σ'αυτές που σ'αρέσουν, αγνοώντας τις άλλες.
τώρα, αν ο καθένας μέσα από την προοπτική της ιστορίας που του δίνει όλη αυτή η γνώση που μπορεί να βρεί σήμερα μπορεί ΌΝΤΩΣ να κρατήσει τα καλύτερα στοιχεία, να τα συνδυάσει και να κάνει κάτι καλό, ενώ ταυτόχρονα ξέρει - ξέρει καλά - την ιστορική τους συνέπεια και συνοχή και το βάρος που κουβαλάνε (ίσως όχι για τον ίδιο, αλλά σίγουρα για άλλους), τότε μάλλον θα ήταν το ιδανικό.
αλλά είμαι καχύποπτος απέναντι σε αυτό. ο φόβος του να φτάσεις στο άκρο που σε απωθεί περισσότερο, του να "ανήκεις κάπου", να "είσαι πρόβατο" και να "σε κάνουν ΑΥΤΟΙ ό,τι θέλουν" σε οδηγεί σε ένα άλλο άκρο που μου φαίνεται εξίσου (μη σου πώ περισσότερο) επικίνδυνο: δεν είμαι σαν κανέναν σας, είμαι ΕΓΩ, αγνοώ αυτό που δε μ'αρέσει, κρατάω αυτό που μ'αρέσει, anything goes και τίποτα δεν έχει σχέση με οτιδήποτε άλλο - ναζί ο πλεύρης; τι με νοιάζει, αφού είπε κάποια πράγματα που ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ - όμως ο πλεύρης δεν είναι εκεί για να χρησιμοποιήσεις απλά τις απόψεις του που σου κάνουν, και θα συνεχίσει η παρουσία του να 'χει συνέπειες που εσύ επιλέγεις να αγνοείς.
και όλα αυτά με την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά έχεις γίνει εξυπνότερος και καλύτερος άνθρωπος και όχι κοιμίσης που του λένε τι να κάνει.
ξαναλέω αυτές είναι απλά οι σκέψεις μου για το που μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια νοοτροπία ένα άτομο, όχι ψυχανάλυση ή προσωπική κριτική.
