Το αίτημα για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι λογικοφανές, όμως επειδή τα πάντα κρίνονται στην πράξη, πρέπει να δούμε ποιους ωφελεί. Ωφελεί τον κάθε μικρομεσαίο που "θέλει να κάνει αυτό το επάγγελμα και δεν μπορεί", όπως οδύρονται οι πρετεντέρηδες και οι καψήδες στα κανάλια, ή τις εταιρείες; Πχ, στο επάγγελμα των συμβολαιογράφων. Έστω ότι έχουμε 10 συμβολαιογράφους σε μία πόλη. Σήμερα διάβαζα ότι οι τράπεζες είναι στο περίμενε για να γίνουν συμβολαιογραφικές εταιρείες. Προφανώς ο ανταγωνισμός είναι αθέμιτος, γιατί έχει τεράστιο προβάδισμα η Eurobank πχ που μπορεί να κάνει και διαφήμιση στην τηλεόραση κλπ σε σχέση με κάποιον νέο νομικό που θέλει να μπει στον κλάδο. Άρα το πιθανότερο είναι να καταλήξουμε, αντί να έχουμε περισσότερους συμβολαιογράφους (που να μπορούν να επιβιώσουν), να έχουμε λιγότερους από τους 10 που είχαμε όταν ήταν κλειστό το επάγγελμα συν πέντε εταιρείες με υπαλλήλους των 800-1000 ευρώ. Πρακτικά λοιπόν προτιμώ να έχω δέκα πραγματικούς ανθρώπους με οικογένειες κλπ που θα ζουν αξιοπρεπώς (κι ας είναι περισσότερα από του μέσου υπαλλήλου τα 2-3000 που μπορεί να βγάζουν), παρά πέντε τέτοιους και πέντε με 800-1000ε το μήνα, συν αρκετά κέρδη που θα πηγαίνουν σε απρόσωπες εταιρείες - τσέπες μεγαλομετόχων. Όπως προτιμώ δέκα φαρμακεία σε μια πόλη, παρά να έχει γωνιά με φάρμακα σε κάθε σουπερμάρκετ, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να κλείνουν και αυτά που υπήρχαν (αντί να ανοίξουν νέα, όπως υποτίθεται ότι θα γίνει). Αν, βέβαια, κάποιο επάγγελμα σηκώνει περισσότερες άδειες, αν δηλαδή είναι 10 οι συμ/φοι και βγάζουν από 5000 ευρώ το μήνα ο καθένας, ας κάνουμε 20 τις άδειες για να ζουν 20 άτομα καλά από αυτό. Όχι απελευθέρωση όμως. Η απελευθέρωση θα ήταν σωστή και λογική και δίκαιη σε έναν δίκαιο και ιδανικό κόσμο, όπου δεν θα ερχόταν η μεγαλοεταιρεία να γαμήσει τα πάντα. Προτιμώ ένα έθνος αυτοαπασχολούμενων από ένα έθνος υπαλλήλων σε πολυεθνικές. Αν το να μείνουν κλειστά κάποια επαγγέλματα βοηθάει σε αυτό, ας είναι.
