H απαξίωση και η ειρωνία.

[phthoggon]

Οταν το meta-content υπερβαινει το content, πως το λενε Βικινγκ μου;

λέγεται, κατά το αρχαίο ρητό των Υπερβορείων, όταν πολεμάς την άβυσσο, τότε θα σου πετάξει προς τα πίσω τα ίδια σου τα όπλα. Δε κάνω όμως θρέντ για την αποδοχή της πλειοψηφίας, κάνω για να προσεγγίσω μερικούς ανθρώπους που με ενδιαφέρουν εμένα, και για τα υπόλοιπα, ότι αντίκτυπο υπάρχει για μένα θετικό είναι.

Ο καλύτερος τρόπος δε για να καταλάβεις τι γίνεται, είναι να εξετάσεις την ψυχολογία καθενός ανθρώπου ξεχωριστά, τότε θα πάρεις απάντηση στο γιατί οδηγείται πραγματικά στην ειρωνεία κάθε φορά.

αυτό είναι ακριβώς που μου είπε και ο λόκι στο εμεσέν. Νομίζω ότι για τους περισσότερους είναι απλά η αδυναμία της βαριεστημάρας που λέγαμε με τον ντράγκονλορντ, να ασχοληθείς για να προχωρήσεις μία επαφή με άτομα τα οποία βρίσκονται σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος από εσένα, είτε είναι "διαφορετικοί" είτε έστω και "χαζοί", την ύπαρξη των οποίων δεν αμφισβητώ. Αλλά πάντοτε ακόμα και στην πιο λεπτή ειρωνία, υπάρχει το σπάργανο του "είμαι υπεράνω από εσένα" που περνάει πλάγια, η ίδια λογική, σε ένα καθημερινό, ίσως υποσυνείδητο, πλαίσιο, που πολλά πολλά βήματα παραπέρα και αφού μετουσιωθεί από αποφυγή σε απέχθεια και απαξίωση, καταλήγει στη βία και στην εξουσία, την βία και την εξουσία πολλών διαφορετικών τρόπων και ορισμών. Για αυτό με ενδιαφέρει η άποψη αυτών που ενστερνίζονται την κοινωνική απαξίωση, είτε των χαζών, είτε των αδύναμων, των φολς, των φλώρων, δε ξέρω τι, σαν μία πολιτική ζωής, σαν ένα πιστεύω.

Νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να δούμε το θέμα έξω από τη πλευρά του φόρουμ, για αυτό και άλλωστε το πήγα εδώ πέρα το τόπικ. Για μένα, η απαξίωση οποιοδήποτε είδους καταλήγει στην αδράνεια, στην κοινωνική αδράνεια, από το να συνεχίζεις μία συζήτηση ξέρω γω στη δουλειά σου με ένα άτομο που η συντηριτικοεθνικιστοάποψή του σε ανατριχιάζει, μέχρι την πολιτική αδράνεια, εφόσον κάποιος ενοχλείται τόσο πολύ από τους βλάκες και ενοχλητικούς πολλούς γιατί να κάνει κάτι για αυτούς? Είναι τυχαίο που σε τόσα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που μπορώ να σκεφτώ, η απαξίωση μετουσιώνεται σε έλλειψη πολιτικής θέσης και δράσης? Πως πρέπει κάποιος να αντιμετωπίζει τους χαζούς, τους επιθετικούς, τους αναίσθητους? Πόση διαφορά υπάρχει ανάμεσα στον ελιτισμό που τον έχουμε πολύ καραμέλα εδώ, και το φασισμό? (όχι το ιστορικό κίνημα, ρωχάμη, ξέρεις τι εννοώ)

(πλζ λίγα ποστ τύπου αμνίζιακ φάση οκ θα σταματήσω την ειρωνία για να μην έρθει ο παπαδόπουλος αν γίνεται.)