εμενα μου φαινεται αστειο που ακομα πιστευετε εστω και πιο "επεξεργασμενα" στον υπαρξιακο πονο και την αγωνια της υπαρξης που παραγει τεχνη. αρχιδια λοιπον. ειδικα τα τελευταια 10 χρονια που τοσο τα ερεθισματα να γινεις καλλιτεχνης (φτηνα υλικα, εννοιολογικη και ψηφιακη τεχνη ως κυριαρχο παραδειγμα, ολο και περισσοτερες κοινωνικες ομαδες που συσπειρωνονται βασει πολιτιστικων προτυπων) οσο και οι φορμες (απο microμπλογκερ μεχρι μεγαλοσυγγραφεας, απο νοϊζας του myspace μεχρι μαεστρος στο τοκυο, απο μινιμαλιστης του gimp μεχρι κατασκευαστης μεγαλων γλυπτων για δημοσιους χωρους) ειναι αστειο να πιστευετε στην βασανισμενη ιδιοφυια.
ο καφρεϋ το ειπε πιο σωστα απ'ολους: ρομαντισμος ειναι αυτο. αν δεν σας πειραζουν τα γαλλικα μου, η τεχνη ειναι περισσοτερο απο ποτε τυχαια και απονοηματοδοτημενη. φανταστειτε το σαν μια απεραντη γυμνη επιφανεια οπου ο καθενας βλεπει μονο ως ομοια σημειακα εξογκωματα τα εργα (ή τις καταστασεις) που στιγμιαια του αρεσουν και τα οποια εξαφανιζονται ή αντικαθιστανται με αλλα με ταχυτατους ρυθμους. σ' αυτο το πραγμα μια γουαινχαουζ, ενας στραβινσκυ, ενας βασιλης καρρας ή ενας τυχαίος με myspace είναι ολοι εξίσου ασήμαντοι. δεν εχουν σημασια λοιπον τα βασανα και οι καταρες του καθενος. το λυκόφως των ειδώλων, ολα στην πλακα ειναι, ολα περαστικα ειναι, η "τεχνη" ειναι ενα γιγαντιο και αδιανοητα ανομοιογενες συνολο, τοσο διασπασμενο που κοντευει να θεωρηθει απο απολυτως αφηρημενη μεχρι κενη εννοια. κι αυτο ειναι το μεταμοντερνο. καλως ηρθατε στην ερημο του πραγματικου.
