Το Νόημα

[phthoggon]

ουφ, ναι, συμφωνούμε. τώρα αν μου πεί κάποιος ότι του δίνει περισσότερα πράματα ένα χοντόγκ από τον πίντερ θα τον κοιτάξω λίγο περίεργα γιατί μου είναι εξωγήινο αυτό το φήλινγκ.

φοβάμαι πως θα σε ΣΟΚΑΡΩ, αλλά είμαι βέβαιος ότι κατα πάσα πιθανότητα οποιαδήποτε στιγμή με ρωτήσεις θα προτιμήσω ένα ωραίο ζεστό χοτ ντογκ από το να διαβάσω πίντερ, όπως ομοίως θα πράξει και το 99.999% του πληθυσμού της γης έχω την εντύπωση. Ανάλογο ποσοστό της τέχνης που έχει παραχθεί εις τους αιώνες των αιώνων είναι εντελώς άχρηστο για τον καθένα, καθώς είναι ελάχιστα τα αντικείμενα της τέχνης για τα οποία έχει τη δυνατότητα ένας άνθρωπος να αφιερώσει το χρόνο του. Αυτά που επιλέγω εγώ, σίγουρα τα τοποθετώ πιο πάνω από το χοτντόγκ. Αλλά όχι τον Πίντερ! Η τέχνη και η συγκεντρωμένη ανθρώπινη σκέψη γενικότερα, πρέπει να αντιμετωπίζεται με καθαρά χρηστικό χαρακτήρα κατα τη γνώμη μου: βρίσκεται εκεί για να επιλέξεις αν θα της δώσεις την ευκαιρία να σου μεταδώσει αυτά που έχει να σου μεταδώσει. Όχι για να της δίνεσαι ψυχαναγκαστικά επειδή θεωρείται κάτι "ανώτερο" από τις καθημερινές σου εμπειρίες (τι έζησε και τι σκέφτηκε άλλωστε ο πίντερ που δε μπορείς να ζήσεις και να σκεφτείς εσύ?). Πολλοί δεν τον χρειάζονται ούτε αυτόν ούτε κανέναν άλλον, και μια χαρά κάνουν, ίσως. Γενικά, αυτός ο υπερβολικός σεβασμός είναι λίγο ανούσιος: καλά θα κάνουμε όταν έρθει η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τα βιβλία να τα χρησιμοποιούμε για να ανάψουμε καμιά φωτιά.

[Helm]

γαμώτο λέω να φύγω και πέφτω σε καλό θρεντ. 2 σκέψεις έτσι η μια είναι απλή η άλλη λιγότερο.

42.

Αμάν πια με αυτά τα ΣΚΑΤΑ, έτσι; Δεν πειράζει να σκεφτόμαστε και τίποτε δυο φορές. Δεν χρειάζεται να διασκεδάζουμε συνέχεια. Τι θά'λεγε ο πατέρας σου που ντύνεσαι έτσι? Την άλλη φορά που θα υιοθετήσεις κάνα μεμετάκι πριν το φιλήσεις και το βαφτίσεις γιο σου για μια μέρα, για ένα έξυπνο ποστ, για μια προσφορά στο τίποτα, προσπάθησε να το γεννήσεις και λίγο ε. Άμα πονάει το μουνί σου είναι καλά, σημαίνει ότι αξίζει να ζήσει το σκασμένο, αν δεν πονάει πάει να πει ότι είσαι χοάνη και πρέπει να πεθάνεις. (βασικά συγνώμη ε, δεν ταχω βάλει μαζί σου, σχεδόν δεν υπάρχεις, αλλά είναι σχετικό με τα παρακάτω, λίγο - η πολύ - παραπάνω προσπάθεια)

Περί της ταμπακιέρας τώρα η τέχνη θέλει ρίσκα, οι εκλάμψεις υπαρξικότιτας του χοτ ντογκ (για τον Προυστ ήταν λένε κρακεράκι) σε Ένα Έναστρο Πάρκο κλπ, δεν θέλουν και πολλά ρίσκα. Και εγώ εκτιμάω και τα δυο και θυμάμαι φάσεις και από τις δυο αλλά σε αυτόν τον κόσμο πάνω απ'όλα λέω να αγαπάμε τα ρίσκα και το παθος και την ουσιαστική προσπάθεια για κάτι καλλίτερο, και να την κάνει ο Μάκης και να την κάνει ο Μαγιακόφσκι. Ο μπλαζέ σχετικισμός φοριέται πολύ (είναι η εποχή τέτοια, φταίει η μοντέρνα αριστερά που δεν σας/μας συσχετίζει όλους σε κάποια συλλογικότητα κλπ κλπ (λεμέ τώρα) ) αλλά ρε, άμα δεν χτυπάει μέσα σας για αυτά που λεμέ παραπάνω uber alles, τα χοτ ντογκς δεν ξέρω τώρα πόσο φτάνουν να γεμίσουν το κέρινο κενό ανάμεσα στον ήχο και στον χτύπο. Η καρδιά σας εκτίει τα χρόνια της άκακη κλπ. Η 'συζήτηση με φίλους' καμιά φορά, όταν ζορίζει και χρειάζονται ρίσκα, και αυτή τέχνη γίνεται (ειδικά άμα άνθρωποι ντρέπονται και το ξεπερνάνε). Γενικά άμα ζορίζει και σπάει τον νωχελικό φορμαλισμό και κάποιος τραυματίζεται για να γιάνει μετά και δέσει πιο γερο το κόκκαλο, τέχνη είναι. Ας μην, στο όνομα μιας ιντερνετικής συζήτησης κάνουμε αυτό και τα χοτ ντογκ στο πάρκο, ίσα κιόμια.

Ρε phthoggon πια ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ζητάς?

λοιπόν κάνω bookmark αυτό το θρεντ μόνο, όταν ησυχάσει δεν υπάρχω πια. Πρέπει να κάνω κομιξ να τα φάω όλα να ζήσω για πάντα να γίνω άνθρωπος

[metamelia3]

λοιπον, οκ τα βρηκαμε, μιας και συμφωνουμε απολυτα, εγω αναλαμβανω την πρωινη βαρδια αυτου του θρεντ, το ταμαγκοθι την απογευματινη και ο φθογγον την βραδινη.

γαμώτο λέω να φύγω και πέφτω σε καλό θρεντ. 2 σκέψεις έτσι η μια είναι απλή η άλλη λιγότερο.

42.

Αμάν πια με αυτά τα ΣΚΑΤΑ, έτσι; Δεν πειράζει να σκεφτόμαστε και τίποτε δυο φορές. Δεν χρειάζεται να διασκεδάζουμε συνέχεια. Τι θά'λεγε ο πατέρας σου που ντύνεσαι έτσι? Την άλλη φορά που θα υιοθετήσεις κάνα μεμετάκι πριν το φιλήσεις και το βαφτίσεις γιο σου για μια μέρα, για ένα έξυπνο ποστ, για μια προσφορά στο τίποτα, προσπάθησε να το γεννήσεις και λίγο ε. Άμα πονάει το μουνί σου είναι καλά, σημαίνει ότι αξίζει να ζήσει το σκασμένο, αν δεν πονάει πάει να πει ότι είσαι χοάνη και πρέπει να πεθάνεις. (βασικά συγνώμη ε, δεν ταχω βάλει μαζί σου, σχεδόν δεν υπάρχεις, αλλά είναι σχετικό με τα παρακάτω, λίγο - η πολύ - παραπάνω προσπάθεια)

πεθαινω.

Περί της ταμπακιέρας τώρα η τέχνη θέλει ρίσκα, οι εκλάμψεις υπαρξικότιτας του χοτ ντογκ (για τον Προυστ ήταν λένε κρακεράκι) σε Ένα Έναστρο Πάρκο κλπ, δεν θέλουν και πολλά ρίσκα.

υπαρχει περιπτωση να καταλαβει κανεις οτι δεν αναφερομουν σε ενα γαμημενο χοτ ντογκ αλλα στην καθημερινη ζωη γενικοτερα; και στην τελικη αν η καθημερινοτητα δεν θελει ρισκα τοτε πως εξηγειται που η πλειοψηφεια του κοσμου πασχει απο νευρωσεις και καταθλιψη ενω μονο ενα μικρο ποσοστο μπαινει στην διαδικασια της καλλιτεχνικης δημιουργιας; ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;

Και εγώ εκτιμάω και τα δυο και θυμάμαι φάσεις και από τις δυο αλλά σε αυτόν τον κόσμο πάνω απ'όλα λέω να αγαπάμε τα ρίσκα και το παθος και την ουσιαστική προσπάθεια για κάτι καλλίτερο, και να την κάνει ο Μάκης και να την κάνει ο Μαγιακόφσκι. Ο μπλαζέ σχετικισμός φοριέται πολύ (είναι η εποχή τέτοια, φταίει η μοντέρνα αριστερά που δεν σας/μας συσχετίζει όλους σε κάποια συλλογικότητα κλπ κλπ (λεμέ τώρα) ) αλλά ρε, άμα δεν χτυπάει μέσα σας για αυτά που λεμέ παραπάνω uber alles, τα χοτ ντογκς δεν ξέρω τώρα πόσο φτάνουν να γεμίσουν το κέρινο κενό ανάμεσα στον ήχο και στον χτύπο.

το προβλημα ειναι ακριβως αυτο, οτι η απομονωμενη τεχνη δεν ωφελει την κριση της κοινωνικης ταυτοτητας που αντιμετωπιζουμε σημερα, καθε αλλο. οταν η ωραιοποιηση της ζωης ειναι προνομιο λιγων κι εκλεκτων (των καλλιτεχνων) δεν μπορεις να μιλας για οποιαδηποτε συλλογικοτητα που προσδιδει κοινωνικη ταυτοτητα, μιλας για ιδεολογιες και κοπαδοποιηση. γι' αυτο ερχεται ο καθενας στην καθημερινοτητα και σου λεει "τι να πω εγω γι' αυτο, τι ειμαι, φιλοσοφος;", "ε, μονο με την δουλιτσα μου εχω να ασχοληθω, τι ειμαι, καλλιτεχνης;", "ε, τις αποφασεις τις αφηνω σε αλλους, τι ειμαι, πολιτικος;". εχετε παρεξηγησει κατι, δεν μειωνω σε καμια περιπτωση την αξια της παραγωγης καλαισθησιας, αντιθετως απαιτω ο καθε ανθρωπος να ειναι δημιουργικος σε καθε εκφανση της ζωης του. αν ενας ανθρωπος ειναι ξεχωριστος, ιδιαιτερος, αυτο δεν εχει καμια αλλη σημασια απ' το ανωτερος, θελετε δεν θελετε. και οι ιεραρχιες οδηγουν στην μονιμη μιζερια και απαξιωση που ζουμε σημερα. δεν ειμαι εγω ο μηδενιστης λοιπον, καθε αλλο. μηδενιστης ειναι αυτος ο οποιος χτιζει εναν ολοκληρο κοσμο στηριγμενο σε ενα απομακρο μηδεν, ειτε σε θεο, ειτε σε καποια εξωτερικη ηθικη, ειτε σε μια ελεω θεου πολιτεια, ειτε στο απολυτο της καλλιτεχνικης δημιουργιας (αν δεν ειναι ολες οι δημιουργιες ισες, σημαινει οτι υπαρχει καλλιτεχνικο απολυτο προς το οποιο τεινουν τα ιδιαιτερα καλλιτεχνικα εργα - η φανταστικη κορυφη της κλιμακας).

Η καρδιά σας εκτίει τα χρόνια της άκακη κλπ. Η 'συζήτηση με φίλους' καμιά φορά, όταν ζορίζει και χρειάζονται ρίσκα, και αυτή τέχνη γίνεται (ειδικά άμα άνθρωποι ντρέπονται και το ξεπερνάνε). Γενικά άμα ζορίζει και σπάει τον νωχελικό φορμαλισμό και κάποιος τραυματίζεται για να γιάνει μετά και δέσει πιο γερο το κόκκαλο, τέχνη είναι. Ας μην, στο όνομα μιας ιντερνετικής συζήτησης κάνουμε αυτό και τα χοτ ντογκ στο πάρκο, ίσα κιόμια.

μου εξηγεις το μπολντ;

χαχ, το θεμα ειναι πως ενω δηλωνεις αριστερος, αποτυγχανεις να αντιληφθεις το θεμα της τεχνης κοινωνικοιστορικα. οι ιδιαιτεροτητες δεν συγκινουν κανεναν πλεον: δεν εχουμε στην εποχη μας μεγαλους μουσικους, μεγαλους ζωγραφους, μεγαλους σκηνοθετες, τιποτα. με τον καιρο φανηκε πως ολη η εννοια του "μεγαλου" κατι ηταν απλα ενα προσωρινο ηθικο τρικ του καπιταλιστικου συστηματος και οποιουδηποτε αλλου ανισου και ιεραρχικου που προηγηθηκε. πολυ μεγαλυτερη επιδραση εχουν στον ανθρωπο τα πραγματα που ζει αμεσα κι ετσι την ευφορια της τεχνης την νιωθει μονο στην αλληλεπιδραση με αλλους ανθρωπους, στον χρονο των διακοπων του, στον μη-εργασιμο χρονο του. πολυ μεγαλυτερη εντυπωση θα μας κανει ενα πραγματικα εξυπνο αστειο απο ενα νεο καλλιτεχνικο αριστουργημα. πολυ περισσοτερο θα μας οδηγησει σε εκσταση ενα βραδυ καλοπερασης απ' οτι μια ασφυκτικη στιγμη στο μεγαρο μουσικης να ακουσουμε την πρωτοπορια του 17ου αιωνα. Και δεν λεω οτι ντε φακτο καθε στιγμη της καθημερινης ζωης ειναι τεχνη, λεω ακριβως το αντιθετο: οτι αφηνομαστε σε κοινωνικες νορμες κι εχουμε την παραγωγη καλαισθησιας ως κατι απομακρο απο μας ενω θα επρεπε να αποτελει την καθε στιγμη της ζωης μας. πιασε τους ανθρωπους που εχεις συναναστραφει, σκεψου απ' την μια εναν ο οποιος καταφερνε να ειναι δημιουργικος στην αλληλεπιδραση μαζι σου και σκεψου απ' την αλλη καποιον που αρκεστηκε στο "ωωωωωπ, που'σαι ρε ψηλεα, τι λεει; η δουλεια; η παρεα; η γκομενα; καλα; ολα καλα, παντα καλα, τα'παμε, τσαγια".

[LokiTricksterGod]

ουφ, ναι, συμφωνούμε. τώρα αν μου πεί κάποιος ότι του δίνει περισσότερα πράματα ένα χοντόγκ από τον πίντερ θα τον κοιτάξω λίγο περίεργα γιατί μου είναι εξωγήινο αυτό το φήλινγκ.

φοβάμαι πως θα σε ΣΟΚΑΡΩ, αλλά είμαι βέβαιος ότι κατα πάσα πιθανότητα οποιαδήποτε στιγμή με ρωτήσεις θα προτιμήσω ένα ωραίο ζεστό χοτ ντογκ από το να διαβάσω πίντερ, όπως ομοίως θα πράξει και το 99.999% του πληθυσμού της γης έχω την εντύπωση. Ανάλογο ποσοστό της τέχνης που έχει παραχθεί εις τους αιώνες των αιώνων είναι εντελώς άχρηστο για τον καθένα, καθώς είναι ελάχιστα τα αντικείμενα της τέχνης για τα οποία έχει τη δυνατότητα ένας άνθρωπος να αφιερώσει το χρόνο του. Αυτά που επιλέγω εγώ, σίγουρα τα τοποθετώ πιο πάνω από το χοτντόγκ. Αλλά όχι τον Πίντερ! Η τέχνη και η συγκεντρωμένη ανθρώπινη σκέψη γενικότερα, πρέπει να αντιμετωπίζεται με καθαρά χρηστικό χαρακτήρα κατα τη γνώμη μου: βρίσκεται εκεί για να επιλέξεις αν θα της δώσεις την ευκαιρία να σου μεταδώσει αυτά που έχει να σου μεταδώσει. Όχι για να της δίνεσαι ψυχαναγκαστικά επειδή θεωρείται κάτι "ανώτερο" από τις καθημερινές σου εμπειρίες (τι έζησε και τι σκέφτηκε άλλωστε ο πίντερ που δε μπορείς να ζήσεις και να σκεφτείς εσύ?). Πολλοί δεν τον χρειάζονται ούτε αυτόν ούτε κανέναν άλλον, και μια χαρά κάνουν, ίσως. Γενικά, αυτός ο υπερβολικός σεβασμός είναι λίγο ανούσιος: καλά θα κάνουμε όταν έρθει η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τα βιβλία να τα χρησιμοποιούμε για να ανάψουμε καμιά φωτιά.

νόμιζα ότι ήταν προφανές πώς ο πίντερ ήταν μπαλαντέρ επειδή εμένα προσωπικά μ'αρέσει, μπορείς στη θέση του να βάλεις οποιονδήποτε καλλιτέχνη σου μιλάει, μ; και μετά μάλλον θα σου φανεί εξωγήινο στο μυαλό κάποιου άλλου ένα ζουμερό χοτντόγκ να στρογγυλοκάθεται πάνω του.

πολυ μεγαλυτερη επιδραση εχουν στον ανθρωπο τα πραγματα που ζει αμεσα κι ετσι την ευφορια της τεχνης την νιωθει μονο στην αλληλεπιδραση με αλλους ανθρωπους, στον χρονο των διακοπων του, στον μη-εργασιμο χρονο του. πολυ μεγαλυτερη εντυπωση θα μας κανει ενα πραγματικα εξυπνο αστειο απο ενα νεο καλλιτεχνικο αριστουργημα. πολυ περισσοτερο θα μας οδηγησει σε εκσταση ενα βραδυ καλοπερασης απ' οτι μια ασφυκτικη στιγμη στο μεγαρο μουσικης να ακουσουμε την πρωτοπορια του 17ου αιωνα.

το α' πληθυντικό σηματοδοτεί εσένα και το υπόλοιπο ανθρώπινο είδος; τι γενικεύσεις είναι αυτές, τι σημαίνει απ'το 17ο αιώνα έπαψαν να υπάρχουν μεγάλοι τάδε; σεζ χου;

[metamelia3]

ποιο 17ο αι. επαψαν να υπαρχουν μεγαλοι ταδε; που το λεω αυτο; μην διαβαζουμε οτι θελουμε, ε.

[LokiTricksterGod]

mea culpa, μπερδεύτηκα με την υποθετική συναυλία 17ου αιώνα στο μέγαρο, στο 'στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια...' αναφερόμουν.

[carheart]

εξηγήστε λίγο αυτό με τα χοντόγκς και τους συγγραφείς, νομίζω πως δεν το πιάνω ακριβώς.

[Dragonlord]

Ουφ, το διάβασα μονοκοπανιά, νυστάζω κιόλας και θα γράψω σκόρπιες σκέψεις.
Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη. Γενικώς βρίσκω ενδιαφέρουσα την εμμονή σου να τα φέρεις όλα ανάποδα αλλά θα δείξει με τον καιρό αν είναι μια δημιουργική διαδικασία που θα σε οδηγήσει σε μια καλώς εννοούμενη ισορροπία ή όχι. Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε. Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται). Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε. Γενικώς, οι άθρωποι είμαστε μια φάρα με αρκετά κοινά βιώματα, έτσι ώστε να μας συγκλονίζουν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια πράγματα. Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει. Κάποια βιβλία και γενικότερα έργα τέχνης έχουν γίνει γνωστά γιατί άγγιξαν πολύ κόσμο, όχι μόνο λόγω προώθησης κλπ, είναι κι αυτό μία αλήθεια. Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα. Πέρα από αυτό, δε νομίζω να ισχυρίστηκε κανείς ότι συγκλονίζεσαι αναγκαστικά και μόνο από την τέχνη, οπότε τσάμπα τόσο φλέημ. Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.

[metamelia3]

Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη.

καπου εδω σταματησα να διαβαζω το ποστ σου. ξαναδιαβασε τι εχω γραψει και τα λεμε μετα.

[Dragonlord]

Καλά και να το διάβαζες όλο δεν έχω πολλές ελπίδες ότι θα μου απαντούσες οντόπικ, οπότε δε μου κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά.

[Helm]

Να τι έκανα σήμερα, είδα τις απαντήσεις το πρωί και μετά δούλεψα κάνα 6ωρο στο κόμικ με παύσεις και τώρα που τελείωσα επιτρέπεται να ποστάρω μια φορά σε αυτό το ωραίο θρεντ!!

και στην τελικη αν η καθημερινοτητα δεν θελει ρισκα τοτε πως εξηγειται που η πλειοψηφεια του κοσμου πασχει απο νευρωσεις και καταθλιψη ενω μονο ενα μικρο ποσοστο μπαινει στην διαδικασια της καλλιτεχνικης δημιουργιας; ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;

Είναι μεγάλο θέμα και δεν είμαι και τόσο ενημερωμένος, αλλά να μερικές απόψεις: η καθημερινή ζωή κυρίως 'συμβαίνει' στον άνθρωπο, του επιβάλλεται. Δεν την επιλεγεί, τις παραμέτρους και τα ρίσκα της. Επιβάλλεται αυτή πάνω του, όπως κάτσει και συχνά την γάμησες κιόλας χωρίς να το ξέρεις. Η καθημερινότητα τραυματίζει ανθρώπους που είναι 'άμαχοι', δεν έχουν επιλέξει τα όπλα (feel the nails in my baseball bat) τους και δεν έχουν κινηθεί προενεργητικά προς κάποια κατεύθυνση συχνά, και η καθημερινότητα πάντα θα νικάει επειδή η ασχημία αυτής της μέρας (της όποιας μέρας) είναι αμέτρητη, πολύ δυνατή. Η έκφραση και η καλλιτεχνία από την άλλη (σε όλες τις τις εκφάνσεις) όταν σοβαρεύει, όταν πάει κοντά στο κέντρο, είναι περί της αποδοχής των ρίσκων που πρέπει να πάρεις για να ζήσεις, όχι μόνο να επιβιώσεις. Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο από όσους ίσως νομίζουν αυτοί που έχουν στενούς ορισμούς για την τέχνη, κάνουν τέχνη. Τέχνη μπορεί να γίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις και στο ανέβεις ένα βουνό κλπ, όσο πονάει, αν οδηγήσει κάπου, αν είναι ειλικρινές, αν έχει σκοπό το κάτι καλλίτερο.

Και με το ότι πιστεύεις ότι άμα δεν σου βγει καλά ένα έργο τέχνης που το παλεύεις δεν έγινε τίποτε, το πετάς στα σκουπίδια και όλα οκ, φαίνεται ότι δεν ασχολείσαι με τέτοιου είδους φόρμες τέχνης. Είναι πολύ οδυνηρό να πάνε όλα σκατά και να το πετάξεις είναι σαν να πετάς ένα μέρος του εαυτού σου. Υπάρχει ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ο,τι ίσως αρχικά νομίζεις, αλλά υπάρχουν και πράγματα να καταφέρει κανείς και να κερδίσει, για τον εαυτό του, χωρίς καμία υποβοήθεια Θεαματικά χρεοκοπημένη, χωρίς τίποτα.

εχετε παρεξηγησει κατι, δεν μειωνω σε καμια περιπτωση την αξια της παραγωγης καλαισθησιας, αντιθετως απαιτω ο καθε ανθρωπος να ειναι δημιουργικος σε καθε εκφανση της ζωης του.

Ναι ωραία συμφωνούμε.

αν ενας ανθρωπος ειναι ξεχωριστος, ιδιαιτερος, αυτο δεν εχει καμια αλλη σημασια απ' το ανωτερος, θελετε δεν θελετε. και οι ιεραρχιες οδηγουν στην μονιμη μιζερια και απαξιωση που ζουμε σημερα.

Είναι μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Ίσως βοηθάει - να συνεννοηθούμε -να σκεφτείς ότι είναι οι ιεράρχηση και καταλογοποίηση που κάνει ο άνθρωπος ζήτημα βασική επιβίωσης επειδή έχει πεπερασμένο χρόνο και ικανότητα να ασχοληθεί με κάποια μόνο πράγματα πριν πεθάνει. Φυσικά αυτή η αταβιστική απαρχή είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμη από συστήματα εξουσίας (όπως όλες τους! δεν είναι τόσο αντιδραστικά αυτά τα συστήματα όσο νομίζουμε, ακριβώς στο κέντρο του ανθρώπου ακουμπάνε οι καπιταλισμοί και οι καταναλωτισμοιί και οι φασισμοί) αλλά δεν νομίζω ότι μπορείς να ελπίζεις να την ξεριζώσεις. Ο Μάκης πάντα θα είναι λιγότερο σημαντικός από τον Μαγιακόφσκι για τον πολύ κόσμο, αλλά δεν είναι και του θανατά αυτό, υπάρχουν σημαντικότερα νομίζω ζητήματα στην επιφάνεια.

(αν δεν ειναι ολες οι δημιουργιες ισες, σημαινει οτι υπαρχει καλλιτεχνικο απολυτο προς το οποιο τεινουν τα ιδιαιτερα καλλιτεχνικα εργα - η φανταστικη κορυφη της κλιμακας).

Όχι αυτό είναι - πλατωνική μάλιστα -σοφιστεία αρκετά λεκτικοπαιχνιδίζουσα αλλά μην το πάρεις και πολύ σοβαρά (δεν εννοώ να μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, εννοώ όταν καμιά φορά οι... πως τις λένε οι μαθηματικοί? οι αποδείξεις εκ του αντιθέτου? φαίνονται λογικοφανείς λειτουργικές, συνήθως δεν είναι, όσο αφορά το ανθρώπινο βίωμα!). Η πραγματικότητα μπορεί να τείνει απείρως προς κλιμάκωση χωρίς να σημαίνει ότι χρειάζεται -ούτε καν- φανταστική κορυφή στο διάνυσμα. Η ανθρώπινη εμπειρία είναι ολάκερη βασισμένη στο βίωμα του κακού, το χειρότερου, του καλού, του καλλίτερου (και όχι του 'καλύτερου', έλεος δηλαδή να μην έχει περισσότερα λάμδα το καλλίτερο από το καλό!!), δεν είναι βασισμένη στο βίωμα του Τίποτα και του Όλα και του Μαλάκα του Θεού. Και όσο και αν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ασχολείται - η τέχνη ειδικά - με αυτά τα οντολογικά άκρα, στην πραγματικότητα περνάει εξαιρετικά λίγο χρόνο με αυτά (εμπειρικά μιλώντας) - επειδή είναι απροσπέλαστα βαρετά. Ασχολείται έναντι πολύ περισσότερο με την εξερεύνηση της πλατιάς μεσαίας πεδιάδας στην κυματομορφή, εκεί που ζούμε όλοι μας για μια στιγμή. Εξ' ου και Το Νόημα και γιατί είναι χρήσιμο γιατί αλλιώς πεθαίνεις άνευ.

μου εξηγεις το μπολντ;

Υπερβάσεις στην καθημερινή συζήτηση. Να βρίσκεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση και να ξεπερνάς το κουτί σου και να ξεχειλίζεις απέξω, όσο και αν οι άλλοι νιώσουν άβολα ή ότι καταπατάς κοινωνικά συμβόλαια. Αυτό είναι και τέχνη, κάνει και καλό, καμία ντροπή αυτός ο κόσμος μας ανήκει κλπ.

χαχ, το θεμα ειναι πως ενω δηλωνεις αριστερος, αποτυγχανεις να αντιληφθεις το θεμα της τεχνης κοινωνικοιστορικα.

Καλά ναι εγώ είμαι από τους χαζοαριστερούς, δεν είμαι πολύ διαβασμένος. Συχνά ο ιστορικός υλισμός είναι η καλλίτερη μέθοδος να προσεγγίσεις και τέτοια που συζητάμε, αλλά δεν είναι το πρώτο εργαλείο που μου έρχεται στο μυαλό όντως, σορυ. Περισσότερο τείνω προς το φροϋδικό speculum. Θα έλεγα 'λακανικό' αλλά δεν τον καταλαβαίνω ρε πολύ τον Λακάν, και ο,τι έχω καταλάβει μου το έχει μεταφράσει ο Ζίζεκ και δεν ξέρω αν πρέπει να τον εμπιστεύομαι πολύ αυτόν πια!

οι ιδιαιτεροτητες δεν συγκινουν κανεναν πλεον: δεν εχουμε στην εποχη μας μεγαλους μουσικους, μεγαλους ζωγραφους, μεγαλους σκηνοθετες, τιποτα.

Ρε αυτή είναι πολύ συζητήσιμη θέση ε, εγώ μεγάλο καλλιτέχνη θεωρώ τον Matheos ή τον Pazienza ε και είναι της εποχής μας. Μεγάλο σημαίνει μέσα στην καρδιά μου πιάνει μεγάλο χώρο (έναντι μικρότερων, καταλόγιση και ιεράρχηση ξανά, δεν έχω χρόνω για χάσιμο, χρειάζομαι μόνο 100 ΒΙΝΥΛΙΑ), χέστηκα αν θα τον αναγνώριζε η κοινωνία ως τέτοιων επίσης.

με τον καιρο φανηκε πως ολη η εννοια του "μεγαλου" κατι ηταν απλα ενα προσωρινο ηθικο τρικ του καπιταλιστικου συστηματος και οποιουδηποτε αλλου ανισου και ιεραρχικου που προηγηθηκε.

'Απλά' όπως 'μονάχα' ή όπως 'απλώς'? Γιατί ούτε μονάχα αυτό είναι, ούτε αυτό που περιγράφεις είναι απλό (explained away φάση, "πάμε παρακάτω"). Η ανάγκη σου να είναι απλό και μοναχό είναι ενδιαφέρουσα, επειδή εδώ πιάνεις την ολόκληρη ανθρωπινή ύπαρξη από τον γιακά (το κυνήγι για κάτι μεγάλο, δηλαδή) και της λες "είσαι χαδούλι δεν είθαι? χαδούυυλι". Δηλαδή, δεν έχω πρόβλημα να το κανείς, αντέχω, αλλά νομίζω λέει περισσότερα για εσένα σαν ομιλητή παρά για την επιχειρηματολογία σου. Τέτοιες δηλώσεις καταστρέφουν κάθε επιχειρηματολογία σαν σκόρος δε, επειδή αν δεν υπάρχει το μεσαίο και το μεγάλο και το μεγαλύτερο τότε γιατί αντιπαραθετόμαστε εδώ, για ποιον καλλίτερο κόσμο? Με τι πολεμάς, και τι πολεμάς?

Και δεν λεω οτι ντε φακτο καθε στιγμη της καθημερινης ζωης ειναι τεχνη, λεω ακριβως το αντιθετο: οτι αφηνομαστε σε κοινωνικες νορμες κι εχουμε την παραγωγη καλαισθησιας ως κατι απομακρο απο μας ενω θα επρεπε να αποτελει την καθε στιγμη της ζωης μας.

Συμφωνούμε σε αυτά. Και γενικά σε καταλαβαίνω πιστεύω πως το εννοείς ότι το να λέει κάποιος πωπω ο μπεκετ είναι ΜΕΓΑΛΟΣ καλλιτέχνης και σας χύνει τις δισκοθήκες σας εμπεριέχει παθολογία. Συμφωνώ αλλά το τραβάς μακρυά.

πιασε τους ανθρωπους που εχεις συναναστραφει, σκεψου απ' την μια εναν ο οποιος καταφερνε να ειναι δημιουργικος στην αλληλεπιδραση μαζι σου και σκεψου απ' την αλλη καποιον που αρκεστηκε στο "ωωωωωπ, που'σαι ρε ψηλεα, τι λεει; η δουλεια; η παρεα; η γκομενα; καλα; ολα καλα, παντα καλα, τα'παμε, τσαγια".

Δεν έχω κάνει εδώ και πολλά χρόνια συζητήσεις δεύτερου τύπου, αλλά από την άλλη, έχω και πολύ περιορισμένες παρέες. Όποιος μιλάει μαζί μου επί μακρόν νομίζω συνηθίζει στο 'ξεχείλισμα' προς κάτι μεγαλύτερο/καλλίτερο/πιο ρισκοτέτοιο, αλλιώς, μακρυά!

[Dragonlord]

Λοιπόν, επιτέλους ηρέμησαν τα πράγματα στη δουλειά κι έκατσα και το ξαναδιάβασα. Κάλκι, καλά το πας στην αρχή αλλά μετά το χάνεις. Καλά σου λέω ότι τα διαχωρίζεις, κι ας λες θεωρητικά το αντίθετο, πχ στο "ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;" λες μαλακίες και ξεκάθαρα τα διαχωρίζεις, και το να δημιουργήσεις ένα έργο είναι μέρος της ζωής και άνετα μπορεί να σε γαμήσει ψυχολογικά αν βγει μαλακία, και μόνο από πλευράς αυτοεκτίμησης δηλαδή. Όταν το διαχωρίζεις από "μια λάθος κίνηση στη ζωή σου" τότε διαχωρίζεις την τέχνη από τη ζωή, κι ας λες το αντίθετο, δεν το βλέπεις; Αν η τέχνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέρος της ζωής, τότε και ένα αποτυχημένο έργο μπορεί να είναι μια "λάθος κίνηση" (απλοϊκά). Βασικά όταν διάβαζα το συγκεκριμένο σημείο θυμήθηκα έναν αμερικάνο συγγραφέα, δε θυμάμαι το όνομα, που έγραφε ένα βιβλίο επί πέντε χρόνια, δεν ήθελε να το εκδώσει κανείς, τελικά εκδόθηκε με πολλές περικοπές λόγω πίεσης από τον εκδότη, πήρε σκατά κριτικές και ο τύπος αυτοκτόνησε. Παρεμπιπτόντως, την επόμενη μέρα το βιβλίο ήταν best seller (χωρίς να έχει γίνει γνωστή η αυτοκτονία ακόμη).

[tamagothi]

Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη.

Όπως θα είδες ήδη, μάλλον το αντίθετο λέμε με κάλκι, πως "θα έπρεπε" να μη διαχωρίζονται τόσο τα πράγματα. Οπότε δε βρίσκω άδικη την απάντησή του σε αυτό.

Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε.

Δεν "τσακωνόμαστε" τζάμπα, κάνουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με πάθος (!) κι αυτό είναι σπάνιο, οπότε άντε γαμήσου!

Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται).

Κι ακόμα περισσότεροι συγκλονίστηκαν απ' τον Κοέλιο, λοοοοοολ!

Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε.

Εγώ πιστεύω πως καμιά φορά χρειάζεται. Κι άμα είναι τα ξαναχτίζουμε μετά ή καθόμαστε και κυλιόμαστε γυμνοί στα μπάζα ινστέντ~! [προσοχή στα καρφιά]

Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει.

Αυτό είναι το πρόβλημα, έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι να συγκλονίζονται απ' τα τιραμισού κι απ' τα απλά πράγματα γύρω τους και χρειάζονται το κοριτσάκι που κακοπερνά με τους ναζί για να νιώσουν (και δεν είμαι και σίγουρη αν νιώθουν πραγματικά ή αν νιώθουν επειδή περιμένουν πως πρέπει να νιώσουν).

Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα.

Μα δεν είναι ανάγκη να γίνει κάτι συγκλονιστικό στο πάρκο. Το "πήγα βόλτα στο πάρκο ξημερώματα και μύριζε ωραία!" είναι αρκετά κοινό βίωμα ώστε να μπορεί να συζητηθεί κι επίσης το "πάμε βόλτα στο πάρκο ξημερώματα, μυρίζει ωραία, θα δεις!" είναι πολύ εύκολο. Κι επιπλέον δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει απαραίτητα να "γίνεται κουβέντα" για να είναι κάτι σημαντικό, ας ζήσουμε και μερικά πράγματα με τον εαυτό μας κι ας βγάλουμε και λίγο το σκασμό.

Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.

Και πάλι διαφωνώ, τα περισσότερα βιβλία λένε τρανές βλακείες, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, άντε να είναι πέντε στα δέκα ενδιαφέροντα (κι αυτό από δέκα επιλεγμένα με κάποια κριτήρια, όχι στην τύχη), τρία στα δέκα "ωραία" κι ένα στα εκατό "ουάου". Το ότι κάποιος έγραψε τις σκέψεις του κι αυτές εκδόθηκαν, δεν τον κάνει απαραίτητα σοφό, ούτε καν άξιο προσοχής. Για μένα έχουν τουλάχιστον ίδιες πιθανότητες οι βόλτες στο πάρκο και οι συζητήσεις, τις οποίες είναι και στο χέρι του καθενός να προκαλέσει. Καθόμαστε και περιμένουμε να συγκλονιστούμε απ' τους Όσκαρ και τους Βλαδίμηρους και τους διάφορους Μπωντλέρ, ξεχνώντας πως ένα μεγάλο ποσοστό των κυρίων αυτών ήταν κάφροι κι άμα τους συναντούσαμε μάλλον θα προτιμούσαν απ' το να συζητήσουμε σοβαρά να γίνουμε λιώμα και μετά να ξεράσουμε όλοι μαζί στο πάρκο, βλέποντας την ανατολή, ναι, είμαι τόσο γαμώ τα παιδιά που ξέρω τι θα πρότεινε ο Μπωντλέρ να κάνουμε. Κι ο τόσο σοφός Βλαδίμηρος, κάπου εκεί ανάμεσα στις κομμουνιστικές φιέστες και τη στιγμή που έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο, έγραφε γράμματα τύπου "είμαι το κουταβάκι σου, γουφ!" σε μια παντρεμένη, ωραία τα βιβλία λοιπόν, αλλά ωραία κι η ζωή, ένα και το αυτό, ωραία όλα, τα αγαπάμε όλα, τα μισούμε όλα, κι όσο για τα συκώτια των άλλων, χάλια κυρία Μαρία μου, χάλια, αλλά οι σελίδες εκεί, βράχοι, πέρασαν μάλιστα τα συνεργεία του δήμου και τους καθάρισαν χθες, κι ο κάλκι με την μπουλντόζα αποκάτω (μην ανησυχείτε, κύριοι, χρειάζονται τουλάχιστον δυο τόνοι εκρηκτικά για τέτοιο βράχο), ας φωνάξει κάποιος την αστυνομία, αν δεν τον γκρεμίσει θα σκαρφαλώσει πάνω και μπορεί να μας πει και βλάκες!, "τι είναι τέχνη;", ο φίλος μου ο Μάκης στέλνει τα χαιρετίσματά του.

Τα υπόλοιπα πωστ δεν τα διάβασα ακόμα, διότι βρίσκομαι σε διακοπές κι ο χελμ δεν είναι για παραλία, οπότε θα μοιραστώ τη σοφία μου αργότερα.

[/χίπης]
[/κάλκι]

Καλά, διάβασα το τελευταίο δικό σου, επειδή μου έβαλες τις φωνές στο τηλέφωνο (άγριε! αλήτη!). Κι έχω να πω πως, όταν βλέπουμε και παραβλέπουν κάτι οι άνθρωποι, χρειάζεται να υπερβάλουμε κι εμείς λίγο, να δώσουμε περισσότερη έμφαση στα αδικημένα πράγματα, ώστε να τα φέρουμε στο ίδιο επίπεδο με τα ήδη Σημαντικά κι έτσι αναγκαστικά τα διαχωρίζουμε κάπως κι επιπλέον ο τύπος αποκλείεται να αυτοκτόνησε γι' αυτό μόνο, οποιοσδήποτε επιστήμων του χώρου της ψυχιατρικής θα μας εξηγούσε καθαρίζοντας τα γυαλιά του πως ο κύριος ήταν ξεκάθαρα διαταραγμένη προσωπικότητα και πως αυτοκτόνησε διότι του πρόβλημα ήταν και στο βιβλίο και στη ζωή = 1.

[Helm]

ε τώρα που το 'είμαι ο σκύλος σου, γουφ' ακυρώνει μεγάλες τέχνες/μεγάλους καλλιτέχνες, δεν ακυρώνει τίποτε. Δεν μπορεί να παίρνει ρίσκα κάποιος συνέχεια για να ταιριάζει στο κλισέ του συνεπούς (αν και το 'είμαι σκύλος σου, γουφ' εμένα υπερβατικό μου σκάει αλλά εντάξει) και γενικά και ναι ο χειρότερος επαρμένος μαλάκας ήταν ο μποτνλερ όταν τον γνώρισα (ίντερβιου γουιθ εϊ βάμπαϊρ) αλλά οι λιτανείες του σατανά με κάψανε στα δυο, μου βγάλανε πράγματα από μέσα μου και όταν με ξαναράψανε είχα πάρει 2 πόντους ύψος.

Το πρόβλημα με την βόλτα και το ηλιοβασίλεμα είναι ότι δεν έχει (συνήθως) βιασμό και θάνατο και άλλα από αυτά τα γενναία πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Αλλά σταματάω επειδή δεν είμαι για καλοκαίρι έμαθα. Το καλοκαίρι είναι για μια μπανάνα.

[O)))zma]

kourasi ....