Να τι έκανα σήμερα, είδα τις απαντήσεις το πρωί και μετά δούλεψα κάνα 6ωρο στο κόμικ με παύσεις και τώρα που τελείωσα επιτρέπεται να ποστάρω μια φορά σε αυτό το ωραίο θρεντ!!
Quote:
και στην τελικη αν η καθημερινοτητα δεν θελει ρισκα τοτε πως εξηγειται που η πλειοψηφεια του κοσμου πασχει απο νευρωσεις και καταθλιψη ενω μονο ενα μικρο ποσοστο μπαινει στην διαδικασια της καλλιτεχνικης δημιουργιας; ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;
Είναι μεγάλο θέμα και δεν είμαι και τόσο ενημερωμένος, αλλά να μερικές απόψεις: η καθημερινή ζωή κυρίως 'συμβαίνει' στον άνθρωπο, του επιβάλλεται. Δεν την επιλεγεί, τις παραμέτρους και τα ρίσκα της. Επιβάλλεται αυτή πάνω του, όπως κάτσει και συχνά την γάμησες κιόλας χωρίς να το ξέρεις. Η καθημερινότητα τραυματίζει ανθρώπους που είναι 'άμαχοι', δεν έχουν επιλέξει τα όπλα (feel the nails in my baseball bat) τους και δεν έχουν κινηθεί προενεργητικά προς κάποια κατεύθυνση συχνά, και η καθημερινότητα πάντα θα νικάει επειδή η ασχημία αυτής της μέρας (της όποιας μέρας) είναι αμέτρητη, πολύ δυνατή. Η έκφραση και η καλλιτεχνία από την άλλη (σε όλες τις τις εκφάνσεις) όταν σοβαρεύει, όταν πάει κοντά στο κέντρο, είναι περί της αποδοχής των ρίσκων που πρέπει να πάρεις για να ζήσεις, όχι μόνο να επιβιώσεις. Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο από όσους ίσως νομίζουν αυτοί που έχουν στενούς ορισμούς για την τέχνη, κάνουν τέχνη. Τέχνη μπορεί να γίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις και στο ανέβεις ένα βουνό κλπ, όσο πονάει, αν οδηγήσει κάπου, αν είναι ειλικρινές, αν έχει σκοπό το κάτι καλλίτερο.
Και με το ότι πιστεύεις ότι άμα δεν σου βγει καλά ένα έργο τέχνης που το παλεύεις δεν έγινε τίποτε, το πετάς στα σκουπίδια και όλα οκ, φαίνεται ότι δεν ασχολείσαι με τέτοιου είδους φόρμες τέχνης. Είναι πολύ οδυνηρό να πάνε όλα σκατά και να το πετάξεις είναι σαν να πετάς ένα μέρος του εαυτού σου. Υπάρχει ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ο,τι ίσως αρχικά νομίζεις, αλλά υπάρχουν και πράγματα να καταφέρει κανείς και να κερδίσει, για τον εαυτό του, χωρίς καμία υποβοήθεια Θεαματικά χρεοκοπημένη, χωρίς τίποτα.
Quote:
εχετε παρεξηγησει κατι, δεν μειωνω σε καμια περιπτωση την αξια της παραγωγης καλαισθησιας, αντιθετως απαιτω ο καθε ανθρωπος να ειναι δημιουργικος σε καθε εκφανση της ζωης του.
Ναι ωραία συμφωνούμε.
Quote:
αν ενας ανθρωπος ειναι ξεχωριστος, ιδιαιτερος, αυτο δεν εχει καμια αλλη σημασια απ' το ανωτερος, θελετε δεν θελετε. και οι ιεραρχιες οδηγουν στην μονιμη μιζερια και απαξιωση που ζουμε σημερα.
Είναι μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Ίσως βοηθάει - να συνεννοηθούμε -να σκεφτείς ότι είναι οι ιεράρχηση και καταλογοποίηση που κάνει ο άνθρωπος ζήτημα βασική επιβίωσης επειδή έχει πεπερασμένο χρόνο και ικανότητα να ασχοληθεί με κάποια μόνο πράγματα πριν πεθάνει. Φυσικά αυτή η αταβιστική απαρχή είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμη από συστήματα εξουσίας (όπως όλες τους! δεν είναι τόσο αντιδραστικά αυτά τα συστήματα όσο νομίζουμε, ακριβώς στο κέντρο του ανθρώπου ακουμπάνε οι καπιταλισμοί και οι καταναλωτισμοιί και οι φασισμοί) αλλά δεν νομίζω ότι μπορείς να ελπίζεις να την ξεριζώσεις. Ο Μάκης πάντα θα είναι λιγότερο σημαντικός από τον Μαγιακόφσκι για τον πολύ κόσμο, αλλά δεν είναι και του θανατά αυτό, υπάρχουν σημαντικότερα νομίζω ζητήματα στην επιφάνεια.
Quote:
(αν δεν ειναι ολες οι δημιουργιες ισες, σημαινει οτι υπαρχει καλλιτεχνικο απολυτο προς το οποιο τεινουν τα ιδιαιτερα καλλιτεχνικα εργα - η φανταστικη κορυφη της κλιμακας).
Όχι αυτό είναι - πλατωνική μάλιστα -σοφιστεία αρκετά λεκτικοπαιχνιδίζουσα αλλά μην το πάρεις και πολύ σοβαρά (δεν εννοώ να μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, εννοώ όταν καμιά φορά οι... πως τις λένε οι μαθηματικοί? οι αποδείξεις εκ του αντιθέτου? φαίνονται λογικοφανείς λειτουργικές, συνήθως δεν είναι, όσο αφορά το ανθρώπινο βίωμα!). Η πραγματικότητα μπορεί να τείνει απείρως προς κλιμάκωση χωρίς να σημαίνει ότι χρειάζεται -ούτε καν- φανταστική κορυφή στο διάνυσμα. Η ανθρώπινη εμπειρία είναι ολάκερη βασισμένη στο βίωμα του κακού, το χειρότερου, του καλού, του καλλίτερου (και όχι του 'καλύτερου', έλεος δηλαδή να μην έχει περισσότερα λάμδα το καλλίτερο από το καλό!!), δεν είναι βασισμένη στο βίωμα του Τίποτα και του Όλα και του Μαλάκα του Θεού. Και όσο και αν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ασχολείται - η τέχνη ειδικά - με αυτά τα οντολογικά άκρα, στην πραγματικότητα περνάει εξαιρετικά λίγο χρόνο με αυτά (εμπειρικά μιλώντας) - επειδή είναι απροσπέλαστα βαρετά. Ασχολείται έναντι πολύ περισσότερο με την εξερεύνηση της πλατιάς μεσαίας πεδιάδας στην κυματομορφή, εκεί που ζούμε όλοι μας για μια στιγμή. Εξ' ου και Το Νόημα και γιατί είναι χρήσιμο γιατί αλλιώς πεθαίνεις άνευ.
Quote:
μου εξηγεις το μπολντ;
Υπερβάσεις στην καθημερινή συζήτηση. Να βρίσκεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση και να ξεπερνάς το κουτί σου και να ξεχειλίζεις απέξω, όσο και αν οι άλλοι νιώσουν άβολα ή ότι καταπατάς κοινωνικά συμβόλαια. Αυτό είναι και τέχνη, κάνει και καλό, καμία ντροπή αυτός ο κόσμος μας ανήκει κλπ.
Quote:
χαχ, το θεμα ειναι πως ενω δηλωνεις αριστερος, αποτυγχανεις να αντιληφθεις το θεμα της τεχνης κοινωνικοιστορικα.
Καλά ναι εγώ είμαι από τους χαζοαριστερούς, δεν είμαι πολύ διαβασμένος. Συχνά ο ιστορικός υλισμός είναι η καλλίτερη μέθοδος να προσεγγίσεις και τέτοια που συζητάμε, αλλά δεν είναι το πρώτο εργαλείο που μου έρχεται στο μυαλό όντως, σορυ. Περισσότερο τείνω προς το φροϋδικό speculum. Θα έλεγα 'λακανικό' αλλά δεν τον καταλαβαίνω ρε πολύ τον Λακάν, και ο,τι έχω καταλάβει μου το έχει μεταφράσει ο Ζίζεκ και δεν ξέρω αν πρέπει να τον εμπιστεύομαι πολύ αυτόν πια!
Quote:
οι ιδιαιτεροτητες δεν συγκινουν κανεναν πλεον: δεν εχουμε στην εποχη μας μεγαλους μουσικους, μεγαλους ζωγραφους, μεγαλους σκηνοθετες, τιποτα.
Ρε αυτή είναι πολύ συζητήσιμη θέση ε, εγώ μεγάλο καλλιτέχνη θεωρώ τον Matheos ή τον Pazienza ε και είναι της εποχής μας. Μεγάλο σημαίνει μέσα στην καρδιά μου πιάνει μεγάλο χώρο (έναντι μικρότερων, καταλόγιση και ιεράρχηση ξανά, δεν έχω χρόνω για χάσιμο, χρειάζομαι μόνο 100 ΒΙΝΥΛΙΑ), χέστηκα αν θα τον αναγνώριζε η κοινωνία ως τέτοιων επίσης.
Quote:
με τον καιρο φανηκε πως ολη η εννοια του "μεγαλου" κατι ηταν απλα ενα προσωρινο ηθικο τρικ του καπιταλιστικου συστηματος και οποιουδηποτε αλλου ανισου και ιεραρχικου που προηγηθηκε.
'Απλά' όπως 'μονάχα' ή όπως 'απλώς'? Γιατί ούτε μονάχα αυτό είναι, ούτε αυτό που περιγράφεις είναι απλό (explained away φάση, "πάμε παρακάτω"). Η ανάγκη σου να είναι απλό και μοναχό είναι ενδιαφέρουσα, επειδή εδώ πιάνεις την ολόκληρη ανθρωπινή ύπαρξη από τον γιακά (το κυνήγι για κάτι μεγάλο, δηλαδή) και της λες "είσαι χαδούλι δεν είθαι? χαδούυυλι". Δηλαδή, δεν έχω πρόβλημα να το κανείς, αντέχω, αλλά νομίζω λέει περισσότερα για εσένα σαν ομιλητή παρά για την επιχειρηματολογία σου. Τέτοιες δηλώσεις καταστρέφουν κάθε επιχειρηματολογία σαν σκόρος δε, επειδή αν δεν υπάρχει το μεσαίο και το μεγάλο και το μεγαλύτερο τότε γιατί αντιπαραθετόμαστε εδώ, για ποιον καλλίτερο κόσμο? Με τι πολεμάς, και τι πολεμάς?
Quote:
Και δεν λεω οτι ντε φακτο καθε στιγμη της καθημερινης ζωης ειναι τεχνη, λεω ακριβως το αντιθετο: οτι αφηνομαστε σε κοινωνικες νορμες κι εχουμε την παραγωγη καλαισθησιας ως κατι απομακρο απο μας ενω θα επρεπε να αποτελει την καθε στιγμη της ζωης μας.
Συμφωνούμε σε αυτά. Και γενικά σε καταλαβαίνω πιστεύω πως το εννοείς ότι το να λέει κάποιος πωπω ο μπεκετ είναι ΜΕΓΑΛΟΣ καλλιτέχνης και σας χύνει τις δισκοθήκες σας εμπεριέχει παθολογία. Συμφωνώ αλλά το τραβάς μακρυά.
Quote:
πιασε τους ανθρωπους που εχεις συναναστραφει, σκεψου απ' την μια εναν ο οποιος καταφερνε να ειναι δημιουργικος στην αλληλεπιδραση μαζι σου και σκεψου απ' την αλλη καποιον που αρκεστηκε στο "ωωωωωπ, που'σαι ρε ψηλεα, τι λεει; η δουλεια; η παρεα; η γκομενα; καλα; ολα καλα, παντα καλα, τα'παμε, τσαγια".
Δεν έχω κάνει εδώ και πολλά χρόνια συζητήσεις δεύτερου τύπου, αλλά από την άλλη, έχω και πολύ περιορισμένες παρέες. Όποιος μιλάει μαζί μου επί μακρόν νομίζω συνηθίζει στο 'ξεχείλισμα' προς κάτι μεγαλύτερο/καλλίτερο/πιο ρισκοτέτοιο, αλλιώς, μακρυά!
