mea culpa, μπερδεύτηκα με την υποθετική συναυλία 17ου αιώνα στο μέγαρο, στο 'στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια...' αναφερόμουν.
Printable View
mea culpa, μπερδεύτηκα με την υποθετική συναυλία 17ου αιώνα στο μέγαρο, στο 'στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια...' αναφερόμουν.
εξηγήστε λίγο αυτό με τα χοντόγκς και τους συγγραφείς, νομίζω πως δεν το πιάνω ακριβώς.
Ουφ, το διάβασα μονοκοπανιά, νυστάζω κιόλας και θα γράψω σκόρπιες σκέψεις.
Κάλκι, κακός ο τόσος διαχωρισμός. Και η τέχνη μέρος της ζωής είναι, και η ζωή μπορεί να γίνει τέχνη όπως λες, για άλλους λιγότερο, για άλλους περισσότερο. Δεν είναι α) η ζωή, β) η τέχνη. Γενικώς βρίσκω ενδιαφέρουσα την εμμονή σου να τα φέρεις όλα ανάποδα αλλά θα δείξει με τον καιρό αν είναι μια δημιουργική διαδικασία που θα σε οδηγήσει σε μια καλώς εννοούμενη ισορροπία ή όχι. Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε. Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται). Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε. Γενικώς, οι άθρωποι είμαστε μια φάρα με αρκετά κοινά βιώματα, έτσι ώστε να μας συγκλονίζουν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια πράγματα. Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει. Κάποια βιβλία και γενικότερα έργα τέχνης έχουν γίνει γνωστά γιατί άγγιξαν πολύ κόσμο, όχι μόνο λόγω προώθησης κλπ, είναι κι αυτό μία αλήθεια. Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα. Πέρα από αυτό, δε νομίζω να ισχυρίστηκε κανείς ότι συγκλονίζεσαι αναγκαστικά και μόνο από την τέχνη, οπότε τσάμπα τόσο φλέημ. Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.
καπου εδω σταματησα να διαβαζω το ποστ σου. ξαναδιαβασε τι εχω γραψει και τα λεμε μετα.Quote:
Originally Posted by Dragonlord
Καλά και να το διάβαζες όλο δεν έχω πολλές ελπίδες ότι θα μου απαντούσες οντόπικ, οπότε δε μου κάνει κάποια ιδιαίτερη διαφορά.
Να τι έκανα σήμερα, είδα τις απαντήσεις το πρωί και μετά δούλεψα κάνα 6ωρο στο κόμικ με παύσεις και τώρα που τελείωσα επιτρέπεται να ποστάρω μια φορά σε αυτό το ωραίο θρεντ!!
Είναι μεγάλο θέμα και δεν είμαι και τόσο ενημερωμένος, αλλά να μερικές απόψεις: η καθημερινή ζωή κυρίως 'συμβαίνει' στον άνθρωπο, του επιβάλλεται. Δεν την επιλεγεί, τις παραμέτρους και τα ρίσκα της. Επιβάλλεται αυτή πάνω του, όπως κάτσει και συχνά την γάμησες κιόλας χωρίς να το ξέρεις. Η καθημερινότητα τραυματίζει ανθρώπους που είναι 'άμαχοι', δεν έχουν επιλέξει τα όπλα (feel the nails in my baseball bat) τους και δεν έχουν κινηθεί προενεργητικά προς κάποια κατεύθυνση συχνά, και η καθημερινότητα πάντα θα νικάει επειδή η ασχημία αυτής της μέρας (της όποιας μέρας) είναι αμέτρητη, πολύ δυνατή. Η έκφραση και η καλλιτεχνία από την άλλη (σε όλες τις τις εκφάνσεις) όταν σοβαρεύει, όταν πάει κοντά στο κέντρο, είναι περί της αποδοχής των ρίσκων που πρέπει να πάρεις για να ζήσεις, όχι μόνο να επιβιώσεις. Πολλοί περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο από όσους ίσως νομίζουν αυτοί που έχουν στενούς ορισμούς για την τέχνη, κάνουν τέχνη. Τέχνη μπορεί να γίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις και στο ανέβεις ένα βουνό κλπ, όσο πονάει, αν οδηγήσει κάπου, αν είναι ειλικρινές, αν έχει σκοπό το κάτι καλλίτερο.Quote:
και στην τελικη αν η καθημερινοτητα δεν θελει ρισκα τοτε πως εξηγειται που η πλειοψηφεια του κοσμου πασχει απο νευρωσεις και καταθλιψη ενω μονο ενα μικρο ποσοστο μπαινει στην διαδικασια της καλλιτεχνικης δημιουργιας; ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;
Και με το ότι πιστεύεις ότι άμα δεν σου βγει καλά ένα έργο τέχνης που το παλεύεις δεν έγινε τίποτε, το πετάς στα σκουπίδια και όλα οκ, φαίνεται ότι δεν ασχολείσαι με τέτοιου είδους φόρμες τέχνης. Είναι πολύ οδυνηρό να πάνε όλα σκατά και να το πετάξεις είναι σαν να πετάς ένα μέρος του εαυτού σου. Υπάρχει ρίσκο, πολύ μεγαλύτερο από ο,τι ίσως αρχικά νομίζεις, αλλά υπάρχουν και πράγματα να καταφέρει κανείς και να κερδίσει, για τον εαυτό του, χωρίς καμία υποβοήθεια Θεαματικά χρεοκοπημένη, χωρίς τίποτα.
Ναι ωραία συμφωνούμε.Quote:
εχετε παρεξηγησει κατι, δεν μειωνω σε καμια περιπτωση την αξια της παραγωγης καλαισθησιας, αντιθετως απαιτω ο καθε ανθρωπος να ειναι δημιουργικος σε καθε εκφανση της ζωης του.
Είναι μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Ίσως βοηθάει - να συνεννοηθούμε -να σκεφτείς ότι είναι οι ιεράρχηση και καταλογοποίηση που κάνει ο άνθρωπος ζήτημα βασική επιβίωσης επειδή έχει πεπερασμένο χρόνο και ικανότητα να ασχοληθεί με κάποια μόνο πράγματα πριν πεθάνει. Φυσικά αυτή η αταβιστική απαρχή είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμη από συστήματα εξουσίας (όπως όλες τους! δεν είναι τόσο αντιδραστικά αυτά τα συστήματα όσο νομίζουμε, ακριβώς στο κέντρο του ανθρώπου ακουμπάνε οι καπιταλισμοί και οι καταναλωτισμοιί και οι φασισμοί) αλλά δεν νομίζω ότι μπορείς να ελπίζεις να την ξεριζώσεις. Ο Μάκης πάντα θα είναι λιγότερο σημαντικός από τον Μαγιακόφσκι για τον πολύ κόσμο, αλλά δεν είναι και του θανατά αυτό, υπάρχουν σημαντικότερα νομίζω ζητήματα στην επιφάνεια.Quote:
αν ενας ανθρωπος ειναι ξεχωριστος, ιδιαιτερος, αυτο δεν εχει καμια αλλη σημασια απ' το ανωτερος, θελετε δεν θελετε. και οι ιεραρχιες οδηγουν στην μονιμη μιζερια και απαξιωση που ζουμε σημερα.
Όχι αυτό είναι - πλατωνική μάλιστα -σοφιστεία αρκετά λεκτικοπαιχνιδίζουσα αλλά μην το πάρεις και πολύ σοβαρά (δεν εννοώ να μην παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, εννοώ όταν καμιά φορά οι... πως τις λένε οι μαθηματικοί? οι αποδείξεις εκ του αντιθέτου? φαίνονται λογικοφανείς λειτουργικές, συνήθως δεν είναι, όσο αφορά το ανθρώπινο βίωμα!). Η πραγματικότητα μπορεί να τείνει απείρως προς κλιμάκωση χωρίς να σημαίνει ότι χρειάζεται -ούτε καν- φανταστική κορυφή στο διάνυσμα. Η ανθρώπινη εμπειρία είναι ολάκερη βασισμένη στο βίωμα του κακού, το χειρότερου, του καλού, του καλλίτερου (και όχι του 'καλύτερου', έλεος δηλαδή να μην έχει περισσότερα λάμδα το καλλίτερο από το καλό!!), δεν είναι βασισμένη στο βίωμα του Τίποτα και του Όλα και του Μαλάκα του Θεού. Και όσο και αν μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ασχολείται - η τέχνη ειδικά - με αυτά τα οντολογικά άκρα, στην πραγματικότητα περνάει εξαιρετικά λίγο χρόνο με αυτά (εμπειρικά μιλώντας) - επειδή είναι απροσπέλαστα βαρετά. Ασχολείται έναντι πολύ περισσότερο με την εξερεύνηση της πλατιάς μεσαίας πεδιάδας στην κυματομορφή, εκεί που ζούμε όλοι μας για μια στιγμή. Εξ' ου και Το Νόημα και γιατί είναι χρήσιμο γιατί αλλιώς πεθαίνεις άνευ.Quote:
(αν δεν ειναι ολες οι δημιουργιες ισες, σημαινει οτι υπαρχει καλλιτεχνικο απολυτο προς το οποιο τεινουν τα ιδιαιτερα καλλιτεχνικα εργα - η φανταστικη κορυφη της κλιμακας).
Υπερβάσεις στην καθημερινή συζήτηση. Να βρίσκεις τον εαυτό σου σε δύσκολη θέση και να ξεπερνάς το κουτί σου και να ξεχειλίζεις απέξω, όσο και αν οι άλλοι νιώσουν άβολα ή ότι καταπατάς κοινωνικά συμβόλαια. Αυτό είναι και τέχνη, κάνει και καλό, καμία ντροπή αυτός ο κόσμος μας ανήκει κλπ.Quote:
μου εξηγεις το μπολντ;
Καλά ναι εγώ είμαι από τους χαζοαριστερούς, δεν είμαι πολύ διαβασμένος. Συχνά ο ιστορικός υλισμός είναι η καλλίτερη μέθοδος να προσεγγίσεις και τέτοια που συζητάμε, αλλά δεν είναι το πρώτο εργαλείο που μου έρχεται στο μυαλό όντως, σορυ. Περισσότερο τείνω προς το φροϋδικό speculum. Θα έλεγα 'λακανικό' αλλά δεν τον καταλαβαίνω ρε πολύ τον Λακάν, και ο,τι έχω καταλάβει μου το έχει μεταφράσει ο Ζίζεκ και δεν ξέρω αν πρέπει να τον εμπιστεύομαι πολύ αυτόν πια!Quote:
χαχ, το θεμα ειναι πως ενω δηλωνεις αριστερος, αποτυγχανεις να αντιληφθεις το θεμα της τεχνης κοινωνικοιστορικα.
Ρε αυτή είναι πολύ συζητήσιμη θέση ε, εγώ μεγάλο καλλιτέχνη θεωρώ τον Matheos ή τον Pazienza ε και είναι της εποχής μας. Μεγάλο σημαίνει μέσα στην καρδιά μου πιάνει μεγάλο χώρο (έναντι μικρότερων, καταλόγιση και ιεράρχηση ξανά, δεν έχω χρόνω για χάσιμο, χρειάζομαι μόνο 100 ΒΙΝΥΛΙΑ), χέστηκα αν θα τον αναγνώριζε η κοινωνία ως τέτοιων επίσης.Quote:
οι ιδιαιτεροτητες δεν συγκινουν κανεναν πλεον: δεν εχουμε στην εποχη μας μεγαλους μουσικους, μεγαλους ζωγραφους, μεγαλους σκηνοθετες, τιποτα.
'Απλά' όπως 'μονάχα' ή όπως 'απλώς'? Γιατί ούτε μονάχα αυτό είναι, ούτε αυτό που περιγράφεις είναι απλό (explained away φάση, "πάμε παρακάτω"). Η ανάγκη σου να είναι απλό και μοναχό είναι ενδιαφέρουσα, επειδή εδώ πιάνεις την ολόκληρη ανθρωπινή ύπαρξη από τον γιακά (το κυνήγι για κάτι μεγάλο, δηλαδή) και της λες "είσαι χαδούλι δεν είθαι? χαδούυυλι". Δηλαδή, δεν έχω πρόβλημα να το κανείς, αντέχω, αλλά νομίζω λέει περισσότερα για εσένα σαν ομιλητή παρά για την επιχειρηματολογία σου. Τέτοιες δηλώσεις καταστρέφουν κάθε επιχειρηματολογία σαν σκόρος δε, επειδή αν δεν υπάρχει το μεσαίο και το μεγάλο και το μεγαλύτερο τότε γιατί αντιπαραθετόμαστε εδώ, για ποιον καλλίτερο κόσμο? Με τι πολεμάς, και τι πολεμάς?Quote:
με τον καιρο φανηκε πως ολη η εννοια του "μεγαλου" κατι ηταν απλα ενα προσωρινο ηθικο τρικ του καπιταλιστικου συστηματος και οποιουδηποτε αλλου ανισου και ιεραρχικου που προηγηθηκε.
Συμφωνούμε σε αυτά. Και γενικά σε καταλαβαίνω πιστεύω πως το εννοείς ότι το να λέει κάποιος πωπω ο μπεκετ είναι ΜΕΓΑΛΟΣ καλλιτέχνης και σας χύνει τις δισκοθήκες σας εμπεριέχει παθολογία. Συμφωνώ αλλά το τραβάς μακρυά.Quote:
Και δεν λεω οτι ντε φακτο καθε στιγμη της καθημερινης ζωης ειναι τεχνη, λεω ακριβως το αντιθετο: οτι αφηνομαστε σε κοινωνικες νορμες κι εχουμε την παραγωγη καλαισθησιας ως κατι απομακρο απο μας ενω θα επρεπε να αποτελει την καθε στιγμη της ζωης μας.
Δεν έχω κάνει εδώ και πολλά χρόνια συζητήσεις δεύτερου τύπου, αλλά από την άλλη, έχω και πολύ περιορισμένες παρέες. Όποιος μιλάει μαζί μου επί μακρόν νομίζω συνηθίζει στο 'ξεχείλισμα' προς κάτι μεγαλύτερο/καλλίτερο/πιο ρισκοτέτοιο, αλλιώς, μακρυά!Quote:
πιασε τους ανθρωπους που εχεις συναναστραφει, σκεψου απ' την μια εναν ο οποιος καταφερνε να ειναι δημιουργικος στην αλληλεπιδραση μαζι σου και σκεψου απ' την αλλη καποιον που αρκεστηκε στο "ωωωωωπ, που'σαι ρε ψηλεα, τι λεει; η δουλεια; η παρεα; η γκομενα; καλα; ολα καλα, παντα καλα, τα'παμε, τσαγια".
Λοιπόν, επιτέλους ηρέμησαν τα πράγματα στη δουλειά κι έκατσα και το ξαναδιάβασα. Κάλκι, καλά το πας στην αρχή αλλά μετά το χάνεις. Καλά σου λέω ότι τα διαχωρίζεις, κι ας λες θεωρητικά το αντίθετο, πχ στο "ενα εργο αν βγει μαλακια το πετας και δεν εγινε και τιποτα. μια λαθος κινηση στην ζωη σου ενδεχεται να την πληρωνεις για το υπολοιπο της. τι σου φαινεται να ενεχει περισσοτερα ρισκα;" λες μαλακίες και ξεκάθαρα τα διαχωρίζεις, και το να δημιουργήσεις ένα έργο είναι μέρος της ζωής και άνετα μπορεί να σε γαμήσει ψυχολογικά αν βγει μαλακία, και μόνο από πλευράς αυτοεκτίμησης δηλαδή. Όταν το διαχωρίζεις από "μια λάθος κίνηση στη ζωή σου" τότε διαχωρίζεις την τέχνη από τη ζωή, κι ας λες το αντίθετο, δεν το βλέπεις; Αν η τέχνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέρος της ζωής, τότε και ένα αποτυχημένο έργο μπορεί να είναι μια "λάθος κίνηση" (απλοϊκά). Βασικά όταν διάβαζα το συγκεκριμένο σημείο θυμήθηκα έναν αμερικάνο συγγραφέα, δε θυμάμαι το όνομα, που έγραφε ένα βιβλίο επί πέντε χρόνια, δεν ήθελε να το εκδώσει κανείς, τελικά εκδόθηκε με πολλές περικοπές λόγω πίεσης από τον εκδότη, πήρε σκατά κριτικές και ο τύπος αυτοκτόνησε. Παρεμπιπτόντως, την επόμενη μέρα το βιβλίο ήταν best seller (χωρίς να έχει γίνει γνωστή η αυτοκτονία ακόμη).
Όπως θα είδες ήδη, μάλλον το αντίθετο λέμε με κάλκι, πως "θα έπρεπε" να μη διαχωρίζονται τόσο τα πράγματα. Οπότε δε βρίσκω άδικη την απάντησή του σε αυτό.Quote:
Originally Posted by Dragonlord
Δεν "τσακωνόμαστε" τζάμπα, κάνουμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με πάθος (!) κι αυτό είναι σπάνιο, οπότε άντε γαμήσου!Quote:
Δε νομίζω ότι κανείς στο θρεντ θεοποίησε κάποιον καλλιτέχνη, οπότε τσάμπα τσακώνεστε.
Κι ακόμα περισσότεροι συγκλονίστηκαν απ' τον Κοέλιο, λοοοοοολ!Quote:
Τώρα για το κατά πόσο είναι "σημαντικότερα" αυτά που έχει να πει ο Νταν Μπράουν ή ο Όσκαρ Γουάιλντ, προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική αλήθεια σε αυτό. Το τι θα αποκομίσουν οι περισσότεροι διαβάζοντας τον ένα ή τον άλλο είναι μία ένδειξη για κάτι πάντως, και υποψιάζομαι ότι περισσότεροι συγκλονίστηκαν διαβάζοντας Όσκαρ παρά Νταν (όχι, το "συγκλονιστικά διασκεδαστικό" δεν πιάνεται).
Εγώ πιστεύω πως καμιά φορά χρειάζεται. Κι άμα είναι τα ξαναχτίζουμε μετά ή καθόμαστε και κυλιόμαστε γυμνοί στα μπάζα ινστέντ~! [προσοχή στα καρφιά]Quote:
Δε χρειάζεται να ισοπεδώνουμε.
Αυτό είναι το πρόβλημα, έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι να συγκλονίζονται απ' τα τιραμισού κι απ' τα απλά πράγματα γύρω τους και χρειάζονται το κοριτσάκι που κακοπερνά με τους ναζί για να νιώσουν (και δεν είμαι και σίγουρη αν νιώθουν πραγματικά ή αν νιώθουν επειδή περιμένουν πως πρέπει να νιώσουν).Quote:
Ναι, μπορείς να συγκλονιστείς και με ένα τιραμισού, αλλά αν κάποιος μου έλεγε θέλω να συγκλονιστώ, τι μου προτείνεις, να διαβάσω το ημερολόγιο της άννας φρανκ (ράντομ βιβλίο που έχει αγγίξει/συγκινήσει πολύ κόσμο) ή να πάω στο φλόκα, ε, το πρώτο θα προτείνω και, αλήθεια, το πρώτο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το καταφέρει.
Μα δεν είναι ανάγκη να γίνει κάτι συγκλονιστικό στο πάρκο. Το "πήγα βόλτα στο πάρκο ξημερώματα και μύριζε ωραία!" είναι αρκετά κοινό βίωμα ώστε να μπορεί να συζητηθεί κι επίσης το "πάμε βόλτα στο πάρκο ξημερώματα, μυρίζει ωραία, θα δεις!" είναι πολύ εύκολο. Κι επιπλέον δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει απαραίτητα να "γίνεται κουβέντα" για να είναι κάτι σημαντικό, ας ζήσουμε και μερικά πράγματα με τον εαυτό μας κι ας βγάλουμε και λίγο το σκασμό.Quote:
Κι επίσης είναι λογικό να γίνεται κουβέντα για "το βιβλίο που με συγκλόνισε" και όχι για "την αχτίδα ήλιου ανάμεσα στα σύννεφα που έπεσε πάνω σε δυο αδέσποτα που ερωτοτροπούσαν ένα κρύο πρωί Κυριακής στο πάρκο" γιατί μιλάμε για κοινό βίωμα, μπορείς να το επικοινωνήσεις το ένα πράγμα, το άλλο δύσκολα.
Και πάλι διαφωνώ, τα περισσότερα βιβλία λένε τρανές βλακείες, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, άντε να είναι πέντε στα δέκα ενδιαφέροντα (κι αυτό από δέκα επιλεγμένα με κάποια κριτήρια, όχι στην τύχη), τρία στα δέκα "ωραία" κι ένα στα εκατό "ουάου". Το ότι κάποιος έγραψε τις σκέψεις του κι αυτές εκδόθηκαν, δεν τον κάνει απαραίτητα σοφό, ούτε καν άξιο προσοχής. Για μένα έχουν τουλάχιστον ίδιες πιθανότητες οι βόλτες στο πάρκο και οι συζητήσεις, τις οποίες είναι και στο χέρι του καθενός να προκαλέσει. Καθόμαστε και περιμένουμε να συγκλονιστούμε απ' τους Όσκαρ και τους Βλαδίμηρους και τους διάφορους Μπωντλέρ, ξεχνώντας πως ένα μεγάλο ποσοστό των κυρίων αυτών ήταν κάφροι κι άμα τους συναντούσαμε μάλλον θα προτιμούσαν απ' το να συζητήσουμε σοβαρά να γίνουμε λιώμα και μετά να ξεράσουμε όλοι μαζί στο πάρκο, βλέποντας την ανατολή, ναι, είμαι τόσο γαμώ τα παιδιά που ξέρω τι θα πρότεινε ο Μπωντλέρ να κάνουμε. Κι ο τόσο σοφός Βλαδίμηρος, κάπου εκεί ανάμεσα στις κομμουνιστικές φιέστες και τη στιγμή που έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο, έγραφε γράμματα τύπου "είμαι το κουταβάκι σου, γουφ!" σε μια παντρεμένη, ωραία τα βιβλία λοιπόν, αλλά ωραία κι η ζωή, ένα και το αυτό, ωραία όλα, τα αγαπάμε όλα, τα μισούμε όλα, κι όσο για τα συκώτια των άλλων, χάλια κυρία Μαρία μου, χάλια, αλλά οι σελίδες εκεί, βράχοι, πέρασαν μάλιστα τα συνεργεία του δήμου και τους καθάρισαν χθες, κι ο κάλκι με την μπουλντόζα αποκάτω (μην ανησυχείτε, κύριοι, χρειάζονται τουλάχιστον δυο τόνοι εκρηκτικά για τέτοιο βράχο), ας φωνάξει κάποιος την αστυνομία, αν δεν τον γκρεμίσει θα σκαρφαλώσει πάνω και μπορεί να μας πει και βλάκες!, "τι είναι τέχνη;", ο φίλος μου ο Μάκης στέλνει τα χαιρετίσματά του.Quote:
Αλλά μπορείς να συγκλονιστείς από την τέχνη, και ίσως πιο εύκολα από ό,τι στην "πραγματική ζωή", γιατί οι συζητήσεις που συγκλονίζουν (τους περισσότερους ή αρκετούς, όπως εξήγησα και πιο πάνω) μπορεί να συμβούν σε σένα, μπορεί και όχι, τα βιβλία που συγκλονίζουν είναι εκεί και περιμένουν να τα διαβάσεις. Είναι μια επικοινωνία, μία συζήτηση (έστω, μονόλογος) που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα βιβλίο. Προφανώς όχι πάντα με τα ίδια αποτελέσματα γιατί παίζουν και βιώματα, απόψεις, διάθεση, αλλά και πάλι με καλύτερες πιθανότητες από τη ράντομ βόλτα στο πάρκο.
Τα υπόλοιπα πωστ δεν τα διάβασα ακόμα, διότι βρίσκομαι σε διακοπές κι ο χελμ δεν είναι για παραλία, οπότε θα μοιραστώ τη σοφία μου αργότερα.
[/χίπης]
[/κάλκι]
Καλά, διάβασα το τελευταίο δικό σου, επειδή μου έβαλες τις φωνές στο τηλέφωνο (άγριε! αλήτη!). Κι έχω να πω πως, όταν βλέπουμε και παραβλέπουν κάτι οι άνθρωποι, χρειάζεται να υπερβάλουμε κι εμείς λίγο, να δώσουμε περισσότερη έμφαση στα αδικημένα πράγματα, ώστε να τα φέρουμε στο ίδιο επίπεδο με τα ήδη Σημαντικά κι έτσι αναγκαστικά τα διαχωρίζουμε κάπως κι επιπλέον ο τύπος αποκλείεται να αυτοκτόνησε γι' αυτό μόνο, οποιοσδήποτε επιστήμων του χώρου της ψυχιατρικής θα μας εξηγούσε καθαρίζοντας τα γυαλιά του πως ο κύριος ήταν ξεκάθαρα διαταραγμένη προσωπικότητα και πως αυτοκτόνησε διότι του πρόβλημα ήταν και στο βιβλίο και στη ζωή = 1.
ε τώρα που το 'είμαι ο σκύλος σου, γουφ' ακυρώνει μεγάλες τέχνες/μεγάλους καλλιτέχνες, δεν ακυρώνει τίποτε. Δεν μπορεί να παίρνει ρίσκα κάποιος συνέχεια για να ταιριάζει στο κλισέ του συνεπούς (αν και το 'είμαι σκύλος σου, γουφ' εμένα υπερβατικό μου σκάει αλλά εντάξει) και γενικά και ναι ο χειρότερος επαρμένος μαλάκας ήταν ο μποτνλερ όταν τον γνώρισα (ίντερβιου γουιθ εϊ βάμπαϊρ) αλλά οι λιτανείες του σατανά με κάψανε στα δυο, μου βγάλανε πράγματα από μέσα μου και όταν με ξαναράψανε είχα πάρει 2 πόντους ύψος.
Το πρόβλημα με την βόλτα και το ηλιοβασίλεμα είναι ότι δεν έχει (συνήθως) βιασμό και θάνατο και άλλα από αυτά τα γενναία πράγματα που πρέπει να κάνουμε. Αλλά σταματάω επειδή δεν είμαι για καλοκαίρι έμαθα. Το καλοκαίρι είναι για μια μπανάνα.
kourasi ....
Μα ακριβώς, αγαπητέ, το κουτάβι, γουφ, είναι μαγεία. Αυτό είναι το θέμα.
Όσο για βιασμούς και θανάτους, υπάρχουν κι αυτά στα ηλιοβασιλέματα και τις παραλίες, μάλιστα έχω ακούσει και για κάτι αμμουδιές στην Κολομβία όπου όλα γίνονται πραγματικότητα, όταν ο ήλιος αγγίζει τον ορίζοντα και χάνεται στην απέραντη θάλασσα, ροφλ.
οζμα είναι καλοκαιράκι, δεν χρειάζεται να ποσταρεις σε αυτό το θρεντ... φάε μια μπανάνα
Ταμαγκόθι: Η τέχνη των μικρών πραγμάτων έγκειται στο πως λειτουργούν ως δείκτες για τα μεγαλύτερα. Ας μην μπερδεύουμε την ανθρωπινή κατάσταση, όπως διαφαίνεται στην εξέταση ενός γουφ γουφ και του ηλιοβασιλέματος, με τη περαστική μικρή χάρη των τελευταίων των ιδίων. Περί ανθρώπων είναι η τέχνη, όχι περί ηλιοβασιλεμάτων. Να τους χέσω 1000 μαλακές που κάθονται και βλέπουν το ηλιοβασίλεμα και λένε 'ω, τι ωραίο' και αυτό ήταν. Υπάρχει λόγος που κατέληξαν οι άνθρωποι να κάνουν τέχνη τέχνη τέχνη και δεν είναι για να σου την σπάσουν τώρα εσένα εν ετει 2009 καλοκαιράκι, με την μπανάνα στο χέρι, που ασχολείται ο κόσμος με τον Μαγιακόφσκι παραπάνω από ότι με τον σκύλο του.
Όντως κυλίεσαι στο πάτωμα γελώντας τώρα? Λίγη γενναιότητα! Λίγος βιασμός, αντέχω!Quote:
ροφλ
ποιά είναι τα μικρά, και ποιά είναι τα μεγαλύτερα όμως;Quote:
Originally Posted by Helm
Ακριβώς.
Βεβαίως, δε θα έλεγα ποτέ κάτι τόσο σημαντικό για πλάκα!Quote:
Όντως κυλίεσαι στο πάτωμα γελώντας τώρα? Λίγη γενναιότητα! Λίγος βιασμός, αντέχω!
Ο μαγιακόφσκι είναι ο σκύλος στη συγκεκριμένη περίπτωση, μην μπερδευόμαστε με το άβαταρ, αυτό το έβαλα μόνο επειδή με έβρισκε κακιά η ενίθαρμον κι έλεγα μήπως έφταιγε το προηγούμενο που την αγριοκοιτούσε. Με τον οποίο μαγιακόφσκι υποψιάζομαι πως ασχολούνται περίπου όσο και με το σκύλο του, σε κάθε περίπτωση, πράγμα το οποίο με ενοχλεί εξίσου όλες τις εποχές.
Όσο για τα ηλιοβασιλέματα, δε με αφορά αν κάποιοι δεν τα καταλαβαίνουν, όπως δε με αφορά τι θα καταλάβει ο άλλος που θα διαβάσει κάτι και θα πει "ω, τι ωραίο" και τελείωσε. Κι αρνούμαι εδώ να προσπαθήσω να συλλάβω το ηλιοβασίλεμα ως το απλό φυσικό φαινόμενο που "στην πραγματικότητα" είναι, γιατί έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αφού απ' τα μάτια μου περνά το θέμα θα πάρει άλλη υπόσταση απ' την ταπεινή δική του κι επιπλέον εδώ μιλάμε για το πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα πράγματα, όχι για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε κανείς να τα δει και να χτυπηθεί χαρούμενος στο πάτωμα με την ύπαρξή τους. Κι εξάλλου επιμένω πως ένα μέρος της ομορφιάς έρχεται κατευθείαν απ' αυτό που βλέπουμε, μέσα απ' το φιλτράρισμα του δέκτη προφανώς, δε βλέπω να γίνεται αλλιώς, αλλά χωρίς συνειδητές σκέψεις τύπου "ω, τι μικροί που είμαστε, εμείς κάποτε δε θα είμαστε πια εδώ, αλλά ο ήλιος πάντα θα δύει, χωρίς να νοιάζεται για εμάς". Κάτι μας έκανε να θεωρούμε μερικά πράγματα όμορφα, έτσι απλά, κι ό,τι κι αν ήταν αυτό, μπράβο του, ήταν πολύ ευγενικό εκ μέρους του.
Κι ελπίζω πως δεν προσπαθούμε να καταλήξουμε σε κάποιον ορισμό για την τέχνη ή κάτι τέτοιο δύσκολο, εγώ τουλάχιστον δεν είχα καμία πρόθεση να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, όπως προείπα είμαι σε διακοπές, ελπίζω να μην παρανόησες. Εγώ μιλάω κυρίως για ομορφιά (κι αν χρησιμοποιώ τον όρο "Τέχνη" τον χρησιμοποιώ ειρωνικά ή ως συνώνυμο της ομορφιάς, αν και δε νομίζω) κι εκφράζω τις αμφιβολίες μου αν ο κύριος τάδε που έγραψε το αποτέτοιο μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή κι αν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όσο εμπιστευόμαστε την υπόλοιπη ζωή μας.
απλώς = μονάχα, έτσι μου τα έμαθαν εμέναQuote:
'Απλά' όπως 'μονάχα' ή όπως 'απλώς'?
Βλέπω, όμως, πως ρίχνεις πάλι Το Νόημα στο παιχνίδι, καλά ήμασταν χωρίς αυτό μετά το πρώτο ποστ που βγήκαμε οφτόπικ. Οντόπικ πάλι, δηλαδή;
Όσο για το Μάκη, θα σας δείξω εγώ, θα δείτε.
1) Μα δε μίλησα για όλα τα βιβλία, δεν πας σε ένα βιβλιοπωλείο, απλώνεις το χέρι κι ό,τι πιάσεις. Που για να φτάσει στο βιβλιοπωλείο σημαίνει ήδη ότι ένα βιβλίο πιθανώς έχει διαβαστεί/αγαπηθεί για κάποιο λόγο και εξακολουθεί να πουλάει, δε μιλάμε για τα πέντε (4) βιβλία που διαφημίζονται το εκάστοτε μήνα στο άλτερ ή για τα 20-30 βιβλία σελέμπριτις. Από την άλλη και τις "καθημερινές" εμπειρίες μπορείς να τις κυνηγήσεις, την ομορφιά σ'αυτές δηλαδή, αλλά και πάλι, μου φαίνεται πιο δύσκολο, κατάλαβες τώρα, έτσι, μη με κουράζεις, ασπράδια.Quote:
Originally Posted by tamagothi
2) Μη με βάζεις να πω το φάκιν φορ βερτζίνιτυ, δεν μπορείς να διαχωρίζεις τη ζωή από την τέχνη για να αποδείξεις ότι δεν είναι χωριστά πράματα. Κι ακόμα κι εσύ το κάνεις στην τελευταία πρόταση, άσε που ο κάλκι έλεγε για νευρώσεις που δημιουργεί "η πραγματική ζωή" σε αντίθεση με την τέχνη, ε κι εγώ μπορώ να σου πω ότι για κάποιον που έχει νευρώσεις δε φταίει η δουλειά του ή η κοινωνία, είναι "διαταραγμένη προσωπικότητα".
Γενικά τα ίδια λέμε, απλά εγώ δεν το φτάνω στο άλλο άκρο για να αποδείξω το κέντρο, αρκεί να δηλώσεις το κέντρο, ντα.
Quote:
1) Μα δε μίλησα για όλα τα βιβλία, δεν πας σε ένα βιβλιοπωλείο, απλώνεις το χέρι κι ό,τι πιάσεις.
.
Από την άλλη και τις "καθημερινές" εμπειρίες μπορείς να τις κυνηγήσεις, την ομορφιά σ'αυτές δηλαδή, αλλά και πάλι, μου φαίνεται πιο δύσκολο, κατάλαβες τώρα, έτσι, μη με κουράζεις, ασπράδια.
Είπα ήδη πως δε μιλάω για βιβλία στην τύχη, όπως βλέπεις. Μιλάω για βιβλία που θα μου πουν/ακούσω/διαβάσω λιγάκι στα γρήγορα και καταλήξω ότι αξίζει να ασχοληθώ. Από αυτά, ένα στα εκατό θα είναι "ουάου" για μένα, νόμιζα πως ήταν ξεκάθαρο. Ίσως οι υπόλοιποι συγκλονίζεστε πιο εύκολα.Quote:
Originally Posted by tamagothi
Για τις καθημερινές, όχι, δεν κατάλαβα, δε μου φαίνεται τρομερά δύσκολο πράγμα και το ότι σ' εσένα φαίνεται μου δείχνει πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα διαφορετικά.
Όταν έχουμε μια μειονότητα που θέλει υποστήριξη, κάνουμε κάτι παραπάνω γι' αυτήν, μέχρι να έρθει στα ίσα με τους άλλους. Αυτό δε σημαίνει πως λέμε ότι δεν είναι άνθρωποι κι αυτοί οι κακόμοιροι. Έτσι κι ο διαχωρισμός εδώ. Το χοντόγκ δεν είναι λογοτεχνία, η ζωγραφική δεν είναι λογοτεχνία, οι απάτσι δεν είναι σλάβοι, αλλά μπορούμε ανά δύο να τα εντάξουμε σε κάτι γενικότερο (όμορφα πράγματα, άνθρωποι).Quote:
2) Μη με βάζεις να πω το φάκιν φορ βερτζίνιτυ, δεν μπορείς να διαχωρίζεις τη ζωή από την τέχνη για να αποδείξεις ότι δεν είναι χωριστά πράματα. Κι ακόμα κι εσύ το κάνεις στην τελευταία πρόταση, άσε που ο κάλκι έλεγε για νευρώσεις που δημιουργεί "η πραγματική ζωή" σε αντίθεση με την τέχνη, ε κι εγώ μπορώ να σου πω ότι για κάποιον που έχει νευρώσεις δε φταίει η δουλειά του ή η κοινωνία, είναι "διαταραγμένη προσωπικότητα".
Μιλάμε για την τελευταία πρόταση στην οποία λέω ειρωνικά τι θα έλεγε ένας ψυχίατρος και καταλήγω ότι ζωή και βιβλίο είναι ένα και το αυτό; Και τα διαχωρίζω επειδή λέω "βιβλίο" και "ζωή"; Και πρέπει, μετά από τόσες σελίδες, να γράψω πως λέγοντας "ζωή" εννοώ το σύνολο των καθημερινών εμπειριών που δεν έχουν μια συγκεκριμένη μορφή από τις λογοτεχνία-μουσική-γλυπτική κι όχι κάποιο αφηρημένο μυστήριο; Και πρέπει να ξαναπώ πως όταν λέω "μουσική" και "λογοτεχνία" καταλαβαίνει ο κόσμος πως δεν προσβάλλω κανένα κι ούτε αφήνω κανένα έξω απ' την Τέχνη κι άρα γιατί όταν λέω "μουσική" και "ζωή [παράγραφος για επεξήγηση εδώ]" ή "Τέχνη [ξέρεις-από-αυτές-τις στάνταρ-που-έχουμε συνηθίσει-λογοτεχνία-μουσική-μην-τις-γράψω-όλες-εδώ-αυτές-τις-έτοιμες-του-σουπερμάρκετ]" και "ζωή [παράγραφος για επεξήγηση εδώ]" υπάρχει ξαφνικά κάποια τόσο μεγάλη διαφορά; Ή είναι απαραίτητο να γράφουμε όλα αυτά μέσα στις αγκύλες κάθε φορά, ενώ θα έπρεπε να είναι φανερό για τι μιλάμε στη συγκεκριμένη συζήτηση; Διότι, αν είναι έτσι, εγώ βαριέμαι, δε θα γράφω ένα μήνα για κάτι που θεωρώ ότι ο άλλος μπορεί να καταλάβει με δυο προτάσεις.
Επίσης, δεν είμαι ο Κάλκη.
Ίσως, αλλά για την ώρα μπερδευόμαστε σε πράγματα που νόμιζα πως ήταν ξεκάθαρα, οπότε αμφιβάλλω κι επιπλέον αμφιβάλλω αν είμαι στο κέντρο.Quote:
Γενικά τα ίδια λέμε, απλά εγώ δεν το φτάνω στο άλλο άκρο για να αποδείξω το κέντρο, αρκεί να δηλώσεις το κέντρο, ντα.
Εχ, σα να λέμε ότι και από τα πράγματα που κάνεις στην καθημερινότητά σου θεωρείς το ένα στα εκατό "ουάου";
Από αυτά που επιλέγω να κάνω με κάποια κριτήρια, ναι. Ούτε εδώ είναι "απλώνεις το χέρι κι ό,τι πιάσεις".
Καλά, δε θα μαλώσουμε για στατιστικές, μπορεί να είναι και ίδιο το ποσοστό. Δεν είναι κάτι που με απασχολεί τόσο για να το συνεχίσω, ουσιαστικά συμφωνούμε. Εξακολουθώ να έχω την αίσθηση ότι ένα καλό βιβλίο έχει συνήθως περισσότερες πιθανότητες να σου γαμήσει το είναι με την καλή (ή την κακή) (ή την καλκή!) έννοια από μια βόλτα στο πάρκο, αλλά είναι τόοοοσο προσωπικό θέμα που δεν έχει κανένα νόημα, πχ ο πατέρας μου γουστάρει φύση και η τέχνη δεν του λέει κάτι, οπότε σε αυτόν είναι μεγαλύτερο το ποσοστό στις "καθημερινές" εμπειρίες.
μπας και σε γλυτώσουμε από αγορές τ-σερτς και πραγματικού ναρκωτικού μαύρου μέταλλου και τέτοια ορίστε ένας χρηστικός ορισμός, ακόμα και ο Ντεγκιαλ που είναι ρομπότ θα συμφωνούσε: ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΝΑΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΟΥ. Άμα δεν πονάς, κάτι κάνεις στραβά. Αμα χρειάζεται να ρωτήσεις πια είναι η διαφορά μεταξύ των μικρών και των μεγάλων πραγμάτων σε αυτή την φάση, πρέπει να έχεις παραβολεφτεί. Σμπροκσε κιάλλο (όσο προλαβαίνεις πριν σε σπρώξει η ζωή μόνη της και τότε πάει και το μυθιστόρημα της επιλογής), δεν χρειάζεσαι ναρκοτικ μπλακ μεταλ, άλλα χρειάζεσαι. Ίσως να ρωτήσεις τον Μαγιακόφσκι, αλλά μην τον εμπιστευθείς απερίσκεπτα. Έχει πάντως ιδέες (σοβαρά).Quote:
Originally Posted by carheartποια είναι τα μικρά, και ποιά είναι τα μεγαλύτερα όμως;Quote:
Originally Posted by Helm
Οπότε, ταμαγκόθι, άμα παίζει όντως ρίσκο και πάθος και πόνος και βια και θάνατος κλπ με το ηλιοβασίλεμα, καλώς. Ελπίζω στα καλλίτερα πάντα, να με καλέσετε και εμένα εκεί στην παραλία που πατέ, ελπίζω να το αντέξω. Αν όχι, αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι μια απολογία της ραθυμίας. Καλή και η μπανάνα αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από αυτή. Είναι το ελάχιστο μηδενιστικό (όχι δεν είναι).
τυχαία σύμπτωση η αναφορά μου, δεν είχα καταλάβει ότι ο Μαγακοφσκι ήταν στο άβατάρ σου.Quote:
Ο μαγιακόφσκι είναι ο σκύλος στη συγκεκριμένη περίπτωση, μην μπερδευόμαστε με το άβαταρ, αυτό το έβαλα μόνο επειδή με έβρισκε κακιά η ενίθαρμον κι έλεγα μήπως έφταιγε το προηγούμενο που την αγριοκοιτούσε. Με τον οποίο μαγιακόφσκι υποψιάζομαι πως ασχολούνται περίπου όσο και με το σκύλο του, σε κάθε περίπτωση, πράγμα το οποίο με ενοχλεί εξίσου όλες τις εποχές.
Ας περάσουμε τώρα από το τι δεν σε αφορά και από το τι αρνείσαι, στο τι σε αφορά και τι δέχεσαι. Είμαι εμπιστεύσιμος άνθρωπος γενικά, και ήταν καλή σου επιλογή που ήρθες σε εμένα. Έκθεση ζητείται. Τίποτα δεν είναι πραγματικό, όλα επιτρέπονται. Από το σύνολο 'όλα' ας βρούμε κάνα καλλίτερο να πούμε από το τι δεν μας αφορά και τι αρνούμαστε.Quote:
Όσο για τα ηλιοβασιλέματα, δε με αφορά αν κάποιοι δεν τα καταλαβαίνουν, όπως δε με αφορά τι θα καταλάβει ο άλλος που θα διαβάσει κάτι και θα πει "ω, τι ωραίο" και τελείωσε. Κι αρνούμαι εδώ να προσπαθήσω να συλλάβω το ηλιοβασίλεμα ως το απλό φυσικό φαινόμενο που "στην πραγματικότητα" είναι, γιατί έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο
Θα καταλήξουμε σε ΟΛΟΥΣ τους ορισμούς, και τους λάθος και όλους, δεν πειράζει. Είμαι παρανοημένος τι θα γίνει γαμώτο με αυτό το καλοκαίρι και με τις διακοπές σας.Quote:
Κι ελπίζω πως δεν προσπαθούμε να καταλήξουμε σε κάποιον ορισμό για την τέχνη ή κάτι τέτοιο δύσκολο, εγώ τουλάχιστον δεν είχα καμία πρόθεση να ασχοληθώ με αυτό το θέμα, όπως προείπα είμαι σε διακοπές, ελπίζω να μην παρανόησες.
Αυτό που δεν κατάλαβα, και που στο ζητάω να μου το απαντήσεις (ελπίζω να σε αφορά και να μην αρνηθείς να το κανείς, ακόμα και εν μέσω των διακοπών σου!) είναι στο που, σε ποιο σημείο ακριβώς της συζήτησης περί τέχνης-σε-βιβλίο-και-μουσικούλα έναντι Τέχνης-Το-Βίωμα-Του-Ηλιοβασιλέματος-Και-Της-Μπανάνας διαμεσολάβησε κάποια 'εμπιστοσύνη' σε οποιωνδήποτε? Δηλαδή όταν διαβάζω Μαγιακόφσκι εγώ τον εμπιστεύομαι να μου πει το πως και το γιατί περί της ζωής, κάνει την δουλειά για μένα κιέτσι? Κανέναν δεν εμπιστεύομαι, νιώθω όμως την ανάγκη για έκθεση, επικοινωνία, ρισκάρω και βλέπουμε. Αυτό το κανείς και με το ηλιοβασίλεμα, ή είναι πιο εύκολο και δεν απαιτεί τέτοια? Μπορεί να σε βιάσει το ηλιοβασίλεμα? Επειδή εμένα με βίασε ο Μαγιακόφσκι (δις).Quote:
κι εκφράζω τις αμφιβολίες μου αν ο κύριος τάδε που έγραψε το αποτέτοιο μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή κι αν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε περισσότερο απ' όσο εμπιστευόμαστε την υπόλοιπη ζωή μας.
Για να μην παρεξηγηθώ, ωραίο το ηλιοβασίλεμα, σε ένα επίπεδο όχι τόσο διαφορετικό από την τέχνη ναι ("αχ αυτή η τίγρη, κοίτα την, είναι σαν ποίημα"), καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτή η συζήτηση. Την σχέση την αντιδραστική μεταξύ των δυο δεν μπορώ να την εντοπίσω, αυτή την υποτίμηση τεράστιας ανθρώπινης προσπαθείας και πάθους που είναι κλεισμένη μέσα στα αντικείμενα τέχνης, στο όνομα του ότι τι, είναι μασημένη τροφή? 'Θα τα σκεφτώ όλα μόνος μου'? Δεν μπορώ να καταλάβω.
Το ταμαγκόθι τουλάχιστον δε νομίζω ότι υποτιμά την τέχνη, ίσα ίσα, τη βάζει στο ίδιο επίπεδο με τις *καθημερινές* εμπειρίες - απλώς έχει τις τελευταίες πιο ψηλά από τους περισσότερους. Ο κάλκη είναι πιο αφοριστικός, αλλά μάλλον περισσότερο προς την τέχνη ως μουσειακό είδος και ως κάτι ξένο προς τη ζωή, το οποίο παρακολουθείς αμέτοχος, "παίρνεις" πράγματα και γυρνάς στην καθημερινότητά σου. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Γενικά ο κάλκι έχει ταλέντο στο να χάνει το δίκιο του με την επιχειρηματολογία του αλλά δεν πειράζει!Quote:
Originally Posted by Helm
Για κάντε μπαμπ άμα σας βαστάει!
άντε γαμήσου!
Κότα! Κότα! Κότα!
(Χοντόγκ να κεράσουμε;)
Χάνεις την απόλαυση της τέχνης όταν συνεχώς ψάχνεις το νόημα. Είναι υποκειμενικό γαμώτο μου.
ΤΙ ΛΕΣ ΜΩΡΗ
Η ύπαρξη ή μη νοήματος, εξαρτάται από τη θέληση του συγγραφέα να εισαγάγει νόημα στο έργο του. Αν ο συγγραφέας έχει ένα συγκεκριμένο νόημα στο κεφάλι του, είτε το μετέδωσε σωστά είτε όχι (ώστε να είναι κατανοητό έστω κι από ελάιχστους), δεν πα' να "ερμηνεύεις" εσύ το έργο του όπως θέλεις, απλά αυταπατάσαι.
Αν βέβαια μιλάμε για κάτι τύπους σαν τον Lynch με δηλώσεις όπως:
τότε μπορείτε να σκεφτείτε ό,τι θέλετε, το έργο είναι χωρίς νόημα εξ' αρχής.Quote:
Originally Posted by Δαβίδ Λυντσάρος
Loki σχολίασε :P
Χμ, πάνω στο τελευταίο, αν και δεν είμαι σε καμία περίπτωση Καλλιτέχνης, συνήθως όποιος διαβάζει τους στίχους μου δεν καταλαβαίνει τι είχα στο μυαλό μου και εν μέρει το επιδιώκω, έχω να πω ότι αυτό με τη διαφορετική ερμηνεία του καθενός είναι ένα πράμα μαγικό. Αν ήθελε κάποιος να γίνει ντε και καλά κατανοητός μπορούσε να γράψει και δοκίμιο.
συμφωνώ, δεν λέω ότι πάντα κρύβεται μια συγκεκριμένη πρόθεση πίσω απ'το δημιουργό, αλλά μορ όφεν δαν νότ αυτό γίνεται! και με κουράζουν τρομερά οι συζητήσεις γύρω απ'το 'τι ήθελε να πεί' όταν νιώθω ότι έχω λάβει ένα πολύ συγκεκριμένο πράγμα απ'την Τέχνη που μόλις κατανάλωσα, οπότε απλά πιστεύω ότι έχω Δίκιο και αποχωρώ. συνήθως. γενικά περίεργα πράγματα, δεν είναι να μπλέκεσαι μ'αυτά, κατηγορήστε το ταμαγκόθι καλύτερα.Quote:
Originally Posted by Harbinger of Death
Έχουμε να μιλήσουμε για Το Νόημα περίπου από το πρώτο ποστ, βλαμμένοι είστε; Να πάτε αλλού! Εδώ λέμε για Την Ουσία της τέχνης και ανταλλάσσουμε ύβρεις και συνταγές για σουτζουκάκια.
ΥΓ. Αυτό που δέχομαι είναι πως μερικές φορές ο δημιουργός απλά δημιούργησε ασυναίσθητα οπότε κι ο ίδιος ψάχνει το υποσυνείδητο και ψυχολογικό νόημα του έργου του.
Κάπου είχα διαβάσει πως ο Φρόιντ είχε πει/γράψει πως "απ'τα όνειρα και τα έργα μας δεν κρύβεται ο εαυτός μας"
fixedQuote:
Originally Posted by run4rum
Γενικά το topic σου προκαλεί έναν έτσι υπαρξιακό προβληματισμό, -http://encarta.msn.com/media_102618817_761555417_-1_1/Gauguin_D'o%C3%B9_venons-nous_Que_sommes-nous_O%C3%B9_allons-nous_.html φάση - που με ιλιγγιώδη ταχύτητα νιώθεις να κινείται προς τον σκεπτικισμό, οπότε, προκειμένου να δεις τη σύγκρουση ασκαρδαμυκτί, αποχωρείς όσο πιο γρήγορα μπορείς κι εσύ.
o dythor p.x. einai enas pseuths. a-po(x2)io-n(x2)a kruftei?Quote:
Originally Posted by DythorfixedQuote:
Originally Posted by run4rum
Loki γιατί με αποπαίρνεις? Μπουχουχουυυυ.
[οκ, θα μου περάσει]
"Civilization began the first time an angry person cast a word instead of a rock."
Sigmund Freud
http://psychcentral.com/blog/archive...y-do-we-swear/
σορι αλλα -λαμβανοντας υπ'οψη το συγκεκριμενο ποστ παντα- δε μπορω να καταλαβω που αναφερεται το "αυτη" στο "αυτη η αυτιστικη τεχνη" εντουτοις το ενδιαφερον μου να μαθω δε μπορει παρα να παραμεινει αμειωτοQuote:
Originally Posted by Khalkji
lol
