Επειδή δεν μπορείς να στεναχωρηθείς για δύο συμβάντα συγχρόνως, μετά το πρώτο εξαντλούνται τα αποθέματα.
Printable View
Επειδή δεν μπορείς να στεναχωρηθείς για δύο συμβάντα συγχρόνως, μετά το πρώτο εξαντλούνται τα αποθέματα.
δικό μου το ροζ!Quote:
Originally Posted by ubu
Σε πινκαρα, αλλα διαβασε ποστ φθογγου που θα πρεπε να ειναι κοινη λογικη αλλα κατα πως φαινεται, δεν.Quote:
Originally Posted by ubu
Γι'αυτό έγραψα "αν το εννοούσες" το good riddance, γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν. Για το τελευταίο, δεν είπα ποτέ ότι οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι είναι πηγή έμπνευσης, τραγικές φιγούρες είναι.Quote:
Originally Posted by phthoggon
Quote:
Originally Posted by House Of Low Culture
Quote:
Originally Posted by House Of Low Culture
Η πίκρα του χιλιομουτζωμένου που τον πνίγει το δίκιο του, ξεπέρασέ το. Εδώ που είμαι μόνο μπομπίτσες έχει, τι να κάνουμε. Και φυσικά και αλλιώς σε αγγίζει ο θάνατος κάποιου με τον οποίο έχεις έρθει σε επαφή με κάποιον τρόπο, και το back to black το έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές. Άμα δεν ήταν τόσο μάταιο θα καθόμουν στη φάση να κάνω και jpg "GETS SAD ABOUT NORWAY - NOT 105 PEOPLE DYING EVERY MINUTE".Quote:
Originally Posted by House Of Low Culture
Κατά λάθος μούτζα σε ουμπου.
για να πουμε την αληθεια (οπως παντα αλλωστε), ουτε ο ανηδονικος ανθρωπακος που την παλευει με τα απς εντ νταουνς ειναι καμια ιδιαιτερη πηγη εμπνευσης. γενικα, αυτοι που την παλευουν τα φταινε ολα. οσο για μια τυπισσα στην φαση της γουαϊνχαουζ, τι 27, αυτα που εζησε δεν θα τα ζησουμε κι αν μας δωσουν 300 χρονια. απαξ και ξεφυγεις απ'την βιοπαλη μια χαρα ζωαρα ζεις. μακαρι κι εγω να ζουσα 8 χρονια ξυδια, ναρκωτικα, γαμησια χωρις κανενα αγχος κι ας πεθαινα στα 27, ωραια θα'ταν.
phthoggon, υπάρχουν διάφορα αισθητικά μοντέλα που είναι από απεχθή ως απεχθέστατα. Αυτό του αυτοκαταστροφικού έχει χαρίσει ενίοτε Μεγάλα Πράγματα στις διάφορες τέχνες, καθώς η έμπνευση που θα δίνει το σκοτάδι μέσα στο πετσί σου, πιθανώς να οδηγεί σε αξιοσημείωτα πράγματα. H Amy Winehouse λόγω του τραγικού θανάτου της (αποτέλεσμα όλων αυτών που έλεγε ο ικόνοκλαστ μεταξύ άλλων) δεν θα χαρίσει στην Φωνή της μια καριέρα που θα την καθιέρωνε ως Μεγάλη Τραγουδίστρια και όχι ως κατασκεύασμα έξι μηνών των δισκογραφικών (που ούτε αυτό ήταν).
Λέω πως η σημασία του να ακούς στο ραδιόφωνο αυτό :
http://www.youtube.com/watch?v=TJAfLE39ZZ8&ob=av2n
μέσα σε ένα εμετό από lady gaga, adele και όλα τα σκατά που υπηρετούνται πιστά από τα ραδιόφωνα, είναι γεγονός -για μένα- ιδιαιτέρως σημαντικό
δεν στεναχωριέμαι ακριβώς για τον θάνατο ενός ανθρώπου από ναρκωτικά, κάθε μέρα πεθαίνουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι για εξίσου χιλιάδες λόγους, από πείνα, από ζέστη, από κρύο, από φτώχεια, από ακροδεξιούς ακροχριστιανούς νορβηγούς, από αμερικάνους, από ισραηλινούς, από μάγιας, από καρχαρίες, από εργατικά ατυχήματα για να στηθούν συναυλίες της amy/madonna, από αστυνομικούς, από καρδιά, από οτιδήποτε
Αν σας πιάνει σήμερα ο πόνος για τη νορβηγία, είναι Επειδή πέθανε η Winehouse και βρέθηκε ένα μέτρο σύγκρισης 100 αθώοι vs ένα πρεζάκι. Αυτό είναι κάπως ηλίθιο, δεν είναι καν RIP thread αυτό, σχολιασμός γίνεται επί των πραγμάτων που συνέβησαν, και κυρίως του σε πόσο ακόμα μεγαλύτερη καλλιτέχνιδα θα μπορούσε να εξελιχθεί αν τελικά ξεπερνούσε τα θέματά της. Τελικά την ξεπέρασαν αυτά
Καλα σε γαμαει η Lady Gaga και απλα εισαι ασχετος που μας πουλας και την Amy Winehouse για ψαγμενη μουσικη :)
αρνούμαι να μουτζώσω τόσο κακό ποστ
Όσοι τονίζετε το πόσο αυτοκαταστροφικοί είναι οι καλλιτέχνες που πέθαναν από καταχρήσεις και ότι είναι "τραγικές φιγούρες" γιατί το κάνετε; Το γεγονός αυτό τους ρίχνει στα μάτια σας; Δεν μπορείτε να εκτιμήσετε το έργο τους μετά; Τί;
Γιατί πρέπει να έχει να κάνει με το πώς βλέπουμε το έργο τους; Εγώ από την ανθρώπινη πλευρά το λέω απλά. Είναι αυτό που είναι (είναι).
η ίδια λογική λέει ότι ο keith richards είναι παρατρίχα τραγική φυσιογνωμία :touched:
Επειδή ο μόνος τρόπος για να χαίρεσαι τη ζωή είναι μόνο μέσα από ναρκωτικά ξύδια και να τα γράφεις όλα στο μουνί σου :smile: Ντάξει, τι να σου πω, ζήσε στη Μπωντλερική σου φαντασίωση. Εδώ η τύπισσα γράφει (με μια πρώτη ματιά) για κατάθλιψη, απόρριψη, αυτολύπηση, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να είχε είχε όλα και τίποτα από τα 20 του. Δεν γίνεσαι χαρούμενος με άμεση και υπερβολική επιτυχία, αναγνωρισιμότητα, πλήρη και συνεχή ικανοποίηση των θέλω σου, γαμημένα ΑΝΙΩΘΟΣ γίνεσαι. Νο pain, no fucking gain. Όσον αφορά την εξάρτηση από ουσίες, μεθύστακας δεν υποτίθεται ότι είσαι, κάτι δε ξέρεις? Όλα ωραία και καλά είναι στη ζωή τους? Ρε μαλάκες, η τύπισσα πέθανε ένα χρόνο μικρότερη από μένα δηλαδή, θύμα ήταν, σιγά μη πρόλαβε καν τα ζήσει τη ζωή to the max (άσε που πλάκα πλάκα οι επαγγελματίες μουσικοί δουλεύουν τις ίδιες και περισσότερες ώρες από τον κοσμάκη για να κάνουν αυτό που κάνουν). Και καλά σας γαμάει η βιοπάλη.Quote:
Originally Posted by Khalkji
Ο κόσμος λέει πολλά χαζά πράγματα όταν πρόκειται για θανατικά. Μεγαλοστομίες, συμπλέγματα, υπερβολές, βλακείες κάθε είδους, πράγμα λογικό εδώ που τα λέμε, ο θάνατος είναι το βασικά μη διαχειρίσιμο κονσεπτ για την ανθρώπινη συνείδηση. Ένα από τα πιο χαζά που συνηθίζονται είναι να συγκρίνεις θανάτους και καταστροφές που συμβαίνουν στο ίδιο χρονικό πλαίσιο. «Λέτε για την amy αλλά δεν σας είδα να λέτε τίποτα για την νορβηγία». Χαρείτε πχ τον γελοίο πασόκο Χωμενίδη σε ένα πρόσφατο που πήρε το μάτι μου.
Στο τοπικ: φθόγγον, αυτό που σου λένε είναι ότι η καλή μουσική γράφεται συνήθως απο πρεζάκια, καταθλιπτικούς, αυτοκαταστροφικούς και πειραγμένους σε αντίθεση με την κακή μουσική που γράφεται συνήθως από «απλούς καθημερινούς ανθρώπους που την παλεύουν».
Το "δε σας είδα να λέτε για το τάδε" είναι Πάσχος Μανδραβέλης, τα χουμε πει.
Ον τόπικ, κρίμα, ήταν πολύ καλή.
Μαλακίες λένε, πίστεψέ με. :wink:Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Δε σε πιστεύω, κι εσύ την πρώτη ακους. ;)
Ακούω και Manowar και Primordial όμως, και τα προτιμώ από Amy Winehouse.
Συμφωνώ με φθόγγο, αυτή η ιδέα του καταραμένου καλλιτέχνη είναι μια ρομαντικοποίηση της δημιουργικής διαδικασίας, έτσι ωστε, απο τη μια, να δικαιολογείται η κοινωνία για τη καταστροφή που επιφέρει σε μια ψυχή που δε χωράει κει μέσα και αντιμετωπίζεται ως ΠΑΡΙΑΣ, και απο την άλλη, για να κερδίζει η τεχνη αυτή την εξώκοζμη αύρα της, που με τη σειρά της δίνει ταυτότητα και αξία στους αστούς, απ σας την έφερα απο αριστερά.
Καλά, σκάω.
Υπήρξαν τρομερά πολλοί μουσικοί που ζούσαν πιθανότατα, εξαιρετικά "βαρετές" και κανονικές ζωές, απλά εσείς έχετε μείνει στη φιλοσοφία περι τέχνης του 19ου αιώνα.
Και εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος "τύπος" καλλιτέχνη. Βρίσκεις καταθλιπτικούς και σχιζοφρενείς, κομμούνια και φασίστες, οικογενειάρχες και μποέμηδες, αδερφές και παλικάρια, γοργόνες και μάγκες χαχα καλο ε.
Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά τα "maaan, πρέπει να τριπάρεις για να γράψεις καλή μουσική, άκου εμένα που ξέρω" τα λένε άτομα που δεν έχουν πιάσει ποτέ τους μουσικό όργανο. Συνεχίστε.
κάπου εδώ να παραθέσουμε το sketch του bill hicks για τους καλλιτέχνες και τα ναρκωτικά
http://www.youtube.com/watch?v=J10w3FuCwfQ
Όσο για μένα, δεν πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί κανένα αριστούργημα στη φάση "ξύπνησα σήμερα το πρωί, έφαγα πρωινό, έδωσα ένα φιλί στη γυναίκα μου και πήγα στο γραφείο να δημιουργήσω". Κάτι πρέπει να σε τρώει να σε απασχολεί.Quote:
And these other musicians, who don't do drugs and in fact speak out against them... boy do they suck! What a coincidence! Ballless, soulless, spiritless, corporate little bitches, suckers of Satan's cock each and everyone of them
Τώρα για την Amy, ούτε άκουγα ούτε μ' άρεζε, οπότε δεν μπορώ να πω ότι με στενοχωρεί ο θάνατός της περισσότερο ή λιγότερο από οποιουδήποτε ανθρώπου που δε γνωρίζω / με ενδιαφέρει.
Κι εγώ προτιμώ Primordial από Amy Winehouse, δεν μίλησα για την Winehouse.
Caffrey, είναι χαζό αυτό για τον ρομαντισμό γιατί δεν είναι αισθητική/φιλοσοφική η κουβέντα (όπως την θέτω εγώ τουλάχιστον) - είναι πιο πολύ ψυχολογία. Είναι λογικό οι άνθρωποι με πιο περίπλοκες, πιο ιδιαίτερες προσλαμβάνουσες, αυτοί με την λίγο λιγότερο ισορροπημένη ψυχοσύνθεση, άνθρωποι με πάθη και με αδυναμίες να αναπτύσσουν δεξιότητες στο να επικοινωνούν πράγματα μεσω της τέχνης, από την λογοτεχνία μέχρι τα μπλουζ. Πράγματι, υπήρξαν οι μουσικοί που ζούσαν «βαρετές και κανονικές ζωές», ίσως γι' αυτό δεν έγραψαν τόσο καλή μουσική όσο οι άλλοι.
edit: Άσχετο, δεν είναι αστείο όταν γράφει κάποιος μια μαλακία και μετά να γράφει «Συνεχίστε.» στα θρεντς; Όχι καπταιν, δε θα συνεχίσουμε, η μαλακία σου πάγωσε το χρόνο.
Δεν μπορώ να πώ πως με άγγιξε ο θάνατος της.Ήταν σίγουρα ένα τεράστιο ταλέντο, και την πήγαινα για το εν γένει καμμένο της στύλ σε σχέση με κάτι βλαχολέηντις τις σοου μπιζ που το παίζαν και ατομάρες.
Κρίμα σίγουρα, πολύ μικρή, αλλά αν πραγματικά έζησε τα πάντα στο φούλ και το γούσταρε, ποιοί είμαστε εμείς να την κρίνουμε?
Κατά τα άλλα, αν πεθάνει κανένας Lemmy από o.d, τα ρεστ ιν πις και "ήσουν θεός, δεν δέχομαι κουβέντα" θα δίνουν και θα παίρνουν....μαζί με την απαραίτητη κλάψα.
Αν θέλετε πάντως να ακούσετε καλή και ποιοτική ποπ μουσική από καθαρούς και μη προβληματικούς καλλιτέχνες, υπάρχει πάντα και αυτός (ή τα διάφορα a.o.r)
:puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke::puke:
το λες λίγο υπερβολικά, αλλά βασικά και αυτό και το άλλο το μεγαλύτερο κλισέ του "η καλύτερη τέχνη γράφεται όταν είσαι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη, την παρακμή, τη προσμονή του θανάτου", γουοτέβερ. Μαλακίες, δε μπορείς να σηκώσεις το δαχτυλάκι σου όταν είσαι έτσι, τέχνη θα κάνεις? Δημιουργικός είσαι όταν ΝΙΩΘΕΙΣ και όταν είσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, άσχετα με τι αισθήματα/αναμνήσεις θα σου βγούνε εκείνη τη στιγμή. Στο μεταξύ η Winehouse έκανε τους δύο δίσκους της 2003 και 2006, και όταν τους έκανε προφανώς είχε όρεξη και πάθος για ζωή και μουσική. Από 2006 μέχρι τώρα τι έκανε εκτός από το να τρεκλίζει στις συναυλίες? πσ. ωραίο ποστ κάφρευ.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
http://www.youtube.com/watch?v=LU_QR_FTt3EQuote:
Originally Posted by rat_poison
Επίσης, ο χίκς έλεγε χίπικες μπουρδάρες για το θέμα, εκτός κιαν μιλούσε αποκλειστικά για το λειτ60ς-70ς ροκ.
Quote:
Originally Posted by phthoggonτο λες λίγο υπερβολικά, αλλά βασικά και αυτό και το άλλο το μεγαλύτερο κλισέ του "η καλύτερη τέχνη γράφεται όταν είσαι μέσα στη μαύρη κατάθλιψη, την παρακμή, τη προσμονή του θανάτου", γουοτέβερ. Μαλακίες, δε μπορείς να σηκώσεις το δαχτυλάκι σου όταν είσαι έτσι, τέχνη θα κάνεις? Δημιουργικός είσαι όταν ΝΙΩΘΕΙΣ και όταν είσαι ΔΥΝΑΤΟΣ, άσχετα με τι αισθήματα/αναμνήσεις θα σου βγούνε εκείνη τη στιγμή. Στο μεταξύ η Winehouse έκανε τους δύο δίσκους της 2003 και 2006, και όταν τους έκανε προφανώς είχε όρεξη και πάθος για ζωή και μουσική. Από 2006 μέχρι τώρα τι έκανε εκτός από το να τρεκλίζει στις συναυλίες? πσ. ωραίο ποστ κάφρευ.Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
μερικά παραδείγματα επι τροχάδην, καλλιτεχνών που ήταν αδύναμοι, πολύ αδύναμοι, και γράφαν γαμώ τις μουσικές.....
Ε λοιπόν δικέ μου, το παραπάνω κείμενο είναι βουτηγμένο στη φιλοσοφία του 19ου αιώνα. Φωνάζει ρομαντιζμός σε κάθε πρόταση. Εσύ το πας σε αισθητική/φιλοσοφική κουβέντα απο μόνος σου! Συγκεκριμένα: το κάνεις αυτό δίνοντας μια νύξη για το τι είναι τέχνη (κάποιου είδους περιγραφή της 'πραγματικότητας' η 'μύνημα' που επικεινωνείται), και στη συνέχεια ονομάζοντας τί χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να είναι καλός καλλιτέχνης, και στη συνέχεια πάλι, μία ακόμα νύξη για το ποίος ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουν τέχνη (τα πάθη/αδυναμίες που υποθέτω απαιτούν να εκφραστούν).Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Οπότε μη μου λες εμένα! Μη μου λες εμένα! Εσύ το πας εκεί! Εσύ!
ριτζέκτ: δε λέω ότι δε μπορείς να γράψεις μουσικές όταν είσαι αδύναμος, κανείς δεν είναι εντελώς αδύναμος αλλιώς θα είναι νεκρός το επόμενο δευτερόλεπτο. Δυνατοί και ωραίοι ήταν όταν τα γράφανε, αλλιώς δε θα μπορούσαν να σηκώσουν καν τη κιθάρα. Ίσως εάν ήτανε και λίγο πιο δυνατοί δε θα χρειαζόταν να παίξουνε καθόλου μουσική πχ για να ξορκίσουν τη μιζέρια τους εάν αυτός ήταν ο στόχος τους, αυτό το δέχομαι. Αλλά ε δεν είναι και η πιο τυπική περίπτωση αυτή.
@Caffrey:
Σίγουρα αναφέρεται στη σύγχρονή του αμερικάνικη ποπ κουλτούρα, αλλά ο λόγος του δεν έχει αξία μόνο εδώ: πιχί κάπου κάποιος είπε
ή κάπου αλλού λένε:Quote:
Εγώ δεν είμαι ποιητής στιχάκια να ταιριάζω
Μα μου τα φέρνει ο αργιλές και τα κατασκευάζω
Σίγουρο ο ίδιος ο καλλιτέχνης ξέρει την πηγή της έμπνευσής τους καλύτερα από όλους εκτός κι αν λέει ψέματα όταν τη μοιράζεται μαζί μας.Quote:
When logic and proportion
Have fallen sloppy dead
And the White Knight is talking backwards
And the Red Queen's "off with her head!"
Remember what the dormouse said:
"Feed your head"
Έχει τελικά να κάνει με το είδος της τέχνης του καθενός. Θα δανειστώ αυτά που έλεγε ο Τσαμπρόπουλος μία φορά στην τελεόραση που τον έβλεπα και θα βάλω κ τη δική μου σκέψη λίγο. Υπάρχουν είδη που απαιτούν λογική, συναισθηματική και εκτελεστική διαύγεια, είδη που η ομορφιά αντλείται μέσα από την τελειότητα (όπως η κλασική μουσική). Στη τζαζ, στο μπλουζ, στην ψυχεδέλεια, η ομορφιά αντλείται απ' την προσωπική ατέλεια, απ' το φλερτ με το λάθος, απ' την ανορθόδοξη επιλογή, την καθυστέρηση, τη βιασύνη. Δεν μπορεί να λέμε με σοβαρότητα ότι τα ναρκωτικά είναι κακό ή καλό πράγμα για τη δημιουργικότητα. Είναι ένα εργαλείο, που μπορεί να σου ανοίξει κάποιες δημιουργικές πόρτες. Τώρα το τι θα το κάνεις αυτό το εργαλείο, κι αν θα χαθείς στο λαβύρινθο, αυτό είναι άλλο, δεν κάνει όμως το εργαλείο καλό ή κακό.
Φθόγγε, το στυλό δεν έχει και πολύ βάρος, οπότε εύκολα το σήκωνε ο Lennon όταν έγραφε το lucy in the sky with diamonds όμως δεν νομίζεις οτι η stratocaster έχει κάποιο μεγαλύτερο βάρος και θα εμπόδιζε τον hendrix όταν αυτοσχεδίαζε στο Star Spangled Banner;
Βασικά μαστουρώστε μια φορά, (όχι πολύ να μην μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας, ίσα ίσα να γλυκαθείτε) γκαβαλήστε το γκρουβ και μετά πείτε για τα ναρκωτικά και την έμπνεση
Ας πούμε ότι μίλησα με όρους «φιλοσοφίας του 19ου αιώνα» (καθόλου, αλλά οτιδήποτε στον κόσμο και να πει κάποιος μπορεί να αναχθεί σε αυτό - δε θα τα βάλω εγώ με την τρέλα) - δε μου απάντησες στην ουσία του ποστ μου. Πράγματι, η τέχνη είναι επικοινωνία, το λέω αυτό. Απο κει και πέρα αλλαντάλλων, απάντα σαν άνθρωπος.Quote:
Originally Posted by CaffreyΕ λοιπόν δικέ μου, το παραπάνω κείμενο είναι βουτηγμένο στη φιλοσοφία του 19ου αιώνα. Φωνάζει ρομαντιζμός σε κάθε πρόταση. Εσύ το πας σε αισθητική/φιλοσοφική κουβέντα απο μόνος σου! Συγκεκριμένα: το κάνεις αυτό δίνοντας μια νύξη για το τι είναι τέχνη (κάποιου είδους περιγραφή της 'πραγματικότητας' η 'μύνημα' που επικεινωνείται), και στη συνέχεια ονομάζοντας τί χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να είναι καλός καλλιτέχνης, και στη συνέχεια πάλι, μία ακόμα νύξη για το ποίος ακριβώς είναι ο λόγος που κάνουν τέχνη (τα πάθη/αδυναμίες που υποθέτω απαιτούν να εκφραστούν).Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Οπότε μη μου λες εμένα! Μη μου λες εμένα! Εσύ το πας εκεί! Εσύ!
Btw, ανέφερες τον Bach σαν παράδειγμα νοικοκυράς; Ίσως είναι αλήθεια, τα τεράστια από τα έργα του άλλωστε, αυτά για τα οποία ο κόσμος βαλαντώνει απο το κλάμα στις αίθουσες όπου παίζονται, είναι γραμμένα ακριβώς για το πως φιλάς τη γυναίκα σου και πας στη δουλειά. ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ για παράδειγμα. Χαλαρή μουσικούλα, για καθημερινά πράγματα.
Η πως την λένε η έτσι θυμάμαι οτι είχε δηλώσει οτι δε μιλάει για ντρόγκα το συγκεκριμένο σημείο, αλλα για γνώση γενικά.Quote:
Originally Posted by rat_poison
Δε ξέρω αν ισχύουν αυτά που λες για κλασσική και τζάζ. Στη συνέχεια, για τα μπλούζ και τη ψυχεδέλεια, ίσως να συμβαίνει αυτό περι ατελειών, αλλά δε βλέπω πώς έχει σχέση με αυτό που συζητάμε. Δηλαδή την σχέση ψυχικών προβλημάτων με την υπερτεχνάρα μας.Quote:
Originally Posted by rat_poison
Περι ναρκωτικών ώς εργαλείο, συμφωνώ.
Εγώ νομίζω οτι απάντησα επακριβώς στο πόστ σου. Απέδειξα οτι εσύ ο ίδιος το πάς στη φιλοσοφία της τέχνης. Και σε προηγούμενο πόστ μου δήλωσα πως θεωρώ οτι αυτή η οπτική της τέχνης προκύπτει απο τη φιλοσοφία του 19οθ αιώνα. Δεν υπήρχε στο μεγαλύτερο μερος της ιστορίας της τέχνης (αν όχι όλο) μέχρι το 19ο αιώνα, και στον 20 εμφανίστηκαν πολλές καινούργιες θεωρίες σχετικά.Quote:
Originally Posted by ikonoklast
Όχι, δεν είναι παράδειγμα νοικοκυράς ο Μπάχ. Ήσαν ένας παντρεμένος άνθρωπος όμως, συμφωνα με τις μαρτυρίες πολυκαλοπαιδί, και καθόλου καταθλιπτικός η/και πρεζάκιας. Επίσης, έγραψε τη πλειονότητα των έργων του μετα απο παραγγελιές της εκκλησίας. Συγγεκριμένα, κάποιο καιρό έπρεπε να γράφει μια καινούργια καντατα κάθε κυριακή, δεθυμάμαιγιαποσοκαιρό. Και οι καντάτες του είναι αυτό το πράμα. Αγγαρείες που έπρεπε να βγάλει σε πέρας για να φάνε τα παιδάκια του.
Εγώ ουδέποτε είπα για ποιές καταστάσεις είναι γραμμένη η μουσική του, αυτό απο που ήρθε τώρα?
Για τη τζαζ και τα ναρκωτικά, 3 παραδείγματα που αναφέρονται στην ηρωίνη θα σε πείσουν λες;
http://www.youtube.com/watch?v=uQyQ4NprVA0
http://www.youtube.com/watch?v=tu14kEuqGJc
http://www.youtube.com/watch?v=_6xRWQe3aFk
Εγώ θέλω να γίνει το άλλο. Να συνθέσεις κάτι δικό σου όταν είσαι νηφάλιος και να το αποδώσεις. Κατόπιν, να μαστουρώσεις και να μπεις εκ νέου στη διαδικασία σύνθεσης και εκ νέου να αποδώσεις την καινούργια σου ιδέα. Όλα αυτά να τα βιντεοσκοπήσεις και να τα ανεβάσεις σε κάποιον παροχέα και ύστερα να ανοίξει poll "προτιμάτε τη μουσική μου προ ή μετά την πρέζα;;;".Quote:
Originally Posted by rat_poison
δεν το πιστεύω οτι γίνεται αυτή η συζήτηση
