Apospasmata Thread

Faith grew sadder and duller, as the autumn drew on. She lost her appetite; her brown complexion became sallow
and colourless; her dark eyes looked hollow and wild. The first of November was near at hand. Lois, in her
instinctive, well−intentioned efforts to bring some life and cheerfulness into the monotonous household, had been
telling Faith of many English customs, silly enough, no doubt, and which scarcely lighted up a flicker of interest
in the American girl's mind. The cousins were lying awake in their bed, in the great unplastered room, which was
in part storeroom, in part bedroom. Lois was full of sympathy for Faith that night. For long she had listened to her
cousin's heavy, irrepressible sighs, in silence. Faith sighed, because her grief was of too old a date for violent
emotion or crying. Lois listened without speaking in the dark, quiet night hours, for a long, long time. She kept
quite still, because she thought such vent for sorrow might relieve her cousin's weary heart. But, when at length,
instead of lying motionless, Faith seemed to be growing restless, even to convulsive motions of her limbs, Lois
began to speak, to talk about England, and the dear old ways at home, without exciting much attention on Faith's
part; until at length she fell upon the subject of Hallow−e'en, and told about customs then and long afterwards
practised in England, and that have scarcely yet died out in Scotland. As she told of tricks she had often played, of
the apple eaten facing a mirror, of the dripping sheet, of the basins of water, of the nuts burning side by side, and
many other such innocent ways of divination, by which laughing, trembling English maidens sought to see the
form of their future husbands, if husbands they were to have: then Faith listened breathlessly, asking short eager
questions, as if some ray of hope had entered into her gloomy heart. Lois went on speaking, telling her of all the
stories that would confirm the truth of the second sight vouchsafed to all seekers in the accustomed methods; half
believing, half incredulous herself, but desiring, above all things, to cheer up poor Faith.

Spoiler

https://www.google.gr/#q=emily+of+new+moon+second+sight

https://www.youtube.com/watch?v=Z1CRGJhWT3o

But the time is not yet come for speaking of Kester. It is the story of us all at Sarn, of Mother and Gideon and
me, and Jancis (that was so beautiful), and Wizard Beguildy, and the two or three other folk that lived in those
parts, that I did set out to tell. There were but a few, and maybe always will be, for there's a discouragement about
the place. It may be the water lapping, year in and year out—everywhere you look and listen, water; or the big
trees waiting and considering on your right hand and on your left; or the unbreathing quiet of the place, as if it
was created but an hour gone, and not created for us. Or it may be that the soil is very poor and marshy, with little
nature or goodness in the grass, which is ever so where reeds and rushes grow in plenty, and the flower of the
paigle. Happen you call it cowslip, but we always named it the paigle, or keys of heaven. It was a wonderful thing
to see our meadows at Sarn when the cowslip was in blow. Gold−over they were, so that you would think not
even an angel's feet were good enough to walk there. You could make a tossy−ball before a thrush had gone over
his song twice, for you'd only got to sit down and gather with both hands. Every way you looked there was naught
but gold, saving towards Sarn, where the woods began, and the great stretch of grey water, gleaming and wincing
in the sun. Neither woods nor water looked darksome in that fine spring weather, with the leaves coming new, and
buds the colour of corn in the birch−tops. Only in our oak wood there was always a look of the back−end of the
year, their young leaves being so brown. So there was always a breath of October in our May. But it was a
pleasant thing to sit in the meadows and look away to the far hills. The larches spired up in their quick green, and
the cowslip gold seemed to get into your heart, and even Sarn Mere was nothing but a blue mist in a yellow mist
of birch−tops. And there was such a dream on the place that if a wild bee came by, let alone a bumble, it startled
you like a shout. If a bee comes in at the window now to my jar of gillyflowers, I can see it all in clear colours,
with Plash lying under the sunset, beyond the woods, looking like a jagged piece of bottle glass. Plash Mere was
bigger than Sarn, and there wasn't a tree by it, so where there were no hills beyond it you could see the clouds
rooted in it on the far side, and I used to think they looked like the white water−lilies that lay round the margins of
Sarn half the summer through. There was nothing about plash that was different from any other lake or pool.
There was no troubling of the waters, as at Sarn, nor any village sounding its bells beneath the furthest deeps. It
was true, what folks said of Sarn, that there was summat to be felt there.
(...)
It wasna near so bad as I'd feared at the inn, for the old men were gone with their droves, and the Camperdines
were by this at their dinner. It is often so, if you are in a heavy dread of summat and yet brave it, and behold! it is
naught. The landlord and his missus, thinking little of us, sent the maid−servant to wait on us — a frightened,
simple creature, like Miller's Polly, and nothing to be feared of. We had the parlour to ourselves, for folk go home
early from Lullingford market in the winter, seeing what the roads are even to this day. I was glad of the red fire
and the steaming tea, after the sadness of that house with its dead light.
Gideon began to talk after a while, very slow, and as if the words cost gold.
'Now, Prue, I've gotten a deal to say, and if we dunna want to be benighted, I'd best start. You know as me and
Jancis have taken up together in good sadness?'
'Ah.'
'I didna think to care about any wench like I do about that girl, Prue. Catches at a chap's vitals, she do. I never
meant to go furder than a bit of fun. I didna reckon to marry, nor yet I didna mean lawless love. I meant fair by
Jancis, and so long as we had our Sunday evenings it was all right. When there's no gainsaying there's no burning
in the blood. Gainsay, and the blood's on fire. Afore old Beguildy found us out we were contented enow and as
innocent as two pinks on a stem.'
'And still be that last,' I says.
'Ah.'
He looked strangely on me for a while, and said
'You've got the second sight, seemingly, our Prue.'
'No. Only a bit of sense.'
'Well, now as the old man's given me the go−by, I did hunger and thirst after Jancis pretty near as much as I do
after the place yonder, and the money and all as goes with it.'
'Not more?'
'Laws, no!'
(...)
I came to myself and opened my eyes, wondering what the great trompling was, and thinking it was Bendigo
got loose. Then I remembered that Sexton had taken Bendigo away, so I looked to see what it might be, for all the
waggon horses had been taken back to Plash Farm for the day. I looked up, and straightway I thought I must have
died, and be now in Paradise.
There, looking down upon me from his nag, with a dwelling gaze so blazing with life that, if I hadna been sure
the other way, I should have thought he loved me, was none other than Kester Woodseaves. Older−seeming he
was, a little, and his face even cleaner cut than afore, as if the soul had been busy chiselling at it. As for his eyes,
all the light of heaven was in them, not to speak of a very pleasant touch of the old Adam. They took me in from
head to foot, and I was at rest. Ah! tied to the ducking−stool, in such sad case as no self−respecting woman could
choose to be seen in by any man, let alone the man she loved, I was yet at rest. I cared for nothing now. I werrited
about nothing. Kester was here. Kester had gotten things in hand. What could ail me? Such was my faith, that
though three hundred people, more or less, were set against me, and only Kester for me, yet I knew that I was
safe. I could have turned on my side and gone to sleep on that ducking−stool as if it was a feather bed, so
comfortable I was in my mind.

'The Sin of Witchcraft.' We read about it, we look on it from the outside; but we can hardly realise the terror it
induced. Every impulsive or unaccustomed action, every little nervous affection, every ache or pain was noticed,
not merely by those around the sufferer, but by the person himself, whoever he might be, that was acting, or being
acted upon, in any but the most simple and ordinary manner. He or she (for it was most frequently a woman or
girl that was the supposed subject) felt a desire for some unusual kind of foodsome unusual motion or resther
hand twitched, her foot was asleep, or her leg had the cramp; and the dreadful question immediately suggested
itself, 'Is any one possessing an evil power over me; by the help of Satan?' and perhaps they went on to think, 'It is
bad enough to feel that my holy can he made to suffer through the power of some unknown evil−wisher to me;
but what if Satan gives them still further power, and they can touch my soul, and inspire me with loathful
thoughts leading me into crimes which at present I abhor?' and so on, till the very dread of what might happen,
and the constant dwelling of the thoughts, even with horror, upon certain possibilities, or what were esteemed
such, really brought about the corruption of imagination at last, which at first they had shuddered at. Moreover,
there was a sort of uncertainty as to who might be infectednot unlike the overpowering dread of the plague,
which made some shrink from their best−beloved with irrepressible fear. The brother or sister, who was the
dearest friend of their childhood and youth, might now be bound in some mysterious deadly pack with evil spirits
of the most horrible kindwho could tell? And in such a case it became a duty, a sacred duty, to give up the
earthly body which bad been once so loved, but which was now the habitation of a soul corrupt and horrible in its
evil inclinations. Possibly, terror of death might bring on confession, and repentance, and purification. Or if it did
not, why, away with the evil creature, the witch, out of the world, down to the kingdom of the master, whose
bidding was done on earth in all manner of corruption and torture of God's creatures! There were others who, to
these more simple, if more ignorant, feelings of horror at witches and witchcraft, added the desire, conscious or
unconscious, of revenge on those whose conduct had been in any way displeasing to them. Where evidence takes
a supernatural character, there is no disproving it. This argument comes up: 'You have only the natural powers; I
have supernatural. You admit the existence of the supernatural by the condemnation of this very crime of
witchcraft. You hardly know the limits of the natural powers; how, then, can you define the supernatural? I say
that in the dead of night, when my body seemed to all present to be lying in quiet sleep, I was, in the most
complete and wakeful consciousness, present in my body at an assembly of witches and wizards, with Satan at
their head; that I was by them tortured in my body, because my soul would not acknowledge him as its king; and
that I witnessed such and such deeds. What the nature of the appearance was that took the semblance of myself,
sleeping quietly in my bed, I know not; but, admitting, as you do, the possibility of witchcraft, you cannot
disprove my evidence.' The evidence might be given truly or falsely, as the person witnessing believed it or not;
but every one must see what immense and terrible power was abroad for revenge. Then, again, the accused
themselves ministered to the horrible panic abroad. Some, in dread of death, confessed from cowardice to the
imaginary crimes of which they were accused, and of which they were promised a pardon on confession. Some,
weak and terrified, came honestly to believe in their own guilt, through the diseases of imagination which were
sure to be engendered at such a time as this.

Τον 14ο αιώνα οι γυναίκες γίνονταν επίσης δασκάλες, γιατροί και χειρουργοί και άρχισαν να συναγωνίζονται τους άντρες που είχαν πανεπιστημιακή μόρφωση, αποκτώντας συχνά μεγάλη φήμη. Ο δήμος της Φρανκφούρτης, όπως και άλλες πόλεις που παρείχαν στους πολίτες δημόσια περίθαλψη, προσέλαβε τον 14ο αιώνα δεκαέξι γυναίκες γιατρούς, μεταξύ τους και αρκετές εβραίες οφθαλμίατρους και χειρούργους. Οι γυναίκες γιατροί, όπως και οι μαίες ή αλλιώς sage femmes, επικρατούσαν στο χώρο της μαιευτικής, είτε αμειβόμενες από τους δήμους είτε απευθείας από τις πελάτισσές τους. Οι γυναίκες ήταν εξάλλου οι μόνες που εφάρμοζαν την καισαρική τομή, μετά την εισαγωγή της τον 13ο αιώνα (Οpitz 1996: 370-371).
Καθώς οι γυναίκες αποκτούσαν περισσότερη αυτονομία, η παρουσία τους στην κοινωνική ζωή άρχισε να καταγράφεται συχνότερα: στα κηρύγματα των παπάδων που γκρίνιαζαν για την απειθαρχία τους (Casagrande 1978 ), στα αρχεία των δικαστηρίων όπου πήγαιναν για να καταγγείλουν την κακομεταχείρισή τους (S. Cohn 1981), στις δημοτικές διατάξεις για την πορνεία (Henriques 1966), στις χιλιάδες αμάχων που ακολουθούσαν τα στρατεύματα (Hacker 1981) και, κυρίως, στα νέα λαϊκά κινήματα, ειδικά των αιρετικών.
Αργότερα θα εξετάσουμε το ρόλο των γυναικών στα αιρετικά κινήματα. Προς το παρόν, ας αρκεστούμε να πούμε ότι ως αντίδραση σε αυτή τη νέα γυναικεία ανεξαρτησία ξεκινάει ένας μισογυνισμός που εμφανίζεται ιδιαίτερα στις σάτιρες των fabliaux, όπου και εντοπίζονται τα πρώτα ίχνη αυτού που οι ιστορικοί ονόμασαν "Αγώνα για τα Παντελόνια".

(...)

Όπως έχει επισημάνει η Μαίρη Κόνντρεν [Mary Condren] στο The Serpent and the Goddess (O όφις και η θεά, 1989) - μια μελέτη της διείσδυσης του χριστιανισμού στην κελτική Ιρλανδία-, η προσπάθεια της Εκκλησίας να ελέγξει τη σεξουαλική συμπεριφορά έχει μακρά ιστορία στην Ευρώπη. Ήδη από πολύ νωρίς (αφ' ότου ο χριστιανισμός είχε ανακηρυχθεή επίσημη θρησκεία τον 4ο αιώνα) ο κλήρος αναγνώρισε τη δύναμη που ασκούσαν οι γυναίκες πάνω στους άνδρες μέσω της σεξουαλικής επιθυμίας και προσπαθούσε επίμονα να την ξορκίσει ταυτίζοντας την ευλάβεια με την αποφυγή των γυναικών και του σεξ. Ο κλήρος απέκλεισε τις γυναίκες από τη θεία λειτουργία και την τέλεση των μυστηρίων, προσπάθησε να σφετεριστεί τη μαγική, ζωοδότρα γυναικεία δύναμη υιοθετώντας ένα γυναικείο ένδυμα, μετέτρεψε τη σεξουαλικότητα σε αντικείμενο αιδούς. Μέσω όλων αυτών, μια πατριαρχική κάστα προσπαθούσε να κάμψει τη δύναμη των γυναικών και της ερωτικής έλξης.

(...)

Αργότερα, το 1304, όταν ο Αδελφός Ντολτσίνο ίδρυσε μια κοινότητα στα βουνά του Βερτσελέζε (στο Πιεμόντε) επαγγελόμενος τον ερχομό μια θεϊκής βασιλείας εθελούσιας πενίας και αγάπης, βρήκε υποστήριξη από τους ντόπιους αγρότες που είχαν ήδη εξεγερθεί εναντίον του επισκόπου του Βερτσέλι (Mornese και Buratti 2000). Οι υποστηρικτές του Ντολτσίνο αντιστάθηκαν για τρία χρόνια στις σταυροφορίες και τους αποκλεισμούς που οργάνωνε ο επίσκοπος εναντίον τους, με τις γυναίκες να μάχονται στο πλευρό των ανδρών φορώντας ανδρικές στολές. Στο τέλος, νικήθηκαν από την πείνα και την αριθμητική υπεροχή των δυνάμεων της Εκκλησίας (Lea 1961: 615-620' Hilton 1973: 108 ).

(...)

Σημείο καμπής των αγώνων κατά τον Μεσαίωνα αποτέλεσε ο Μαύρος Θάνατος που σκότωσε περίπου το 30% με 40% του ευρωπαϊκού πληθυσμού (Ziegler 1969: 230). O Μεγάλος Λοιμός του 1315-22, που εξασθένησε την άμυνα των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια (Jordan 1996), είχε ως επακόλουθο αυτήν την πρωτοφανή δημογραφική κατάρρευση που άλλαξε ριζικά την κοινωνική και πολιτική ζωή της Ευρώπης, πρακτικά εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή. Οι κοινωνικές ιεραρχίες ανατράπηκαν εξαιτίας των ισοπεδωτικών συνεπειών της εξάπλωσης της νόσου. Επιπλέον, η εξοικείωση με το θάνατο υπονόμευσε την κοινωνική πειθαρχία. Αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ενός αιφνίδιου θανάτου, οι άνθρωποι δεν είχαν πια καμιά όρεξη να δουλέψουν ή να συμμορφωθούν με τους κοινωνικούς ή σεξουαλικούς κανόνες, παρά νοιάζονταν να περάσουν όσο καλύτερα μπορούσαν, να γιορτάσουν όσο περισσότερο μπορούσαν χωρίς να σκέφτονται το μέλλον.
Ωστόσο, η σημαντικότερη συνέπεια της πανούκλας ήταν η εντατικοποίηση της κρίσης της εργασίας που είχε ήδη δημιουργηθεί με την ταξική πάλη. Ο αποδεκατισμός του εργατικού δυναμικού έκανε την εργασία εξαιρετικά σπάνια, αύξησε σημαντικά το κόστος της και ενίσχυσε την αποφασιστηκότητα των ανθρώπων να σπάσουν τα δεσμά της φεουδαρχικής κυριαρχίας.
(...) Έτσι, ενώ τα σπαρτά σάπιζαν και τα ζώα τριγυρνούσαν στα χωράφια, οι αγρότες και οι τεχνίτες είχαν ξαφνικά τον έλεγχο της κατάστασης. Σύμπτωμα αυτής της νέας εξέλιξης ήταν η αύξηση της άρνησης πληρωμής ενοικίου, που ενισχυόταν μάλιστα από την απειλή μιας μαζικής φυγής προς άλλες γαίες ή την πόλη. Όπως καταγράφεται λακωνικά στα χωροδεσποτικά αρχεία, οι αγρότες "αρνούνταν να πληρώσουν" (negant solvere). Επιπλέον, δήλωναν ότι "δεν θα πλήρωναν πια τους φόρους" (negant consuetudines) και αδιαφορούσαν για τις διαταγές των γαιοκτημόνων να επισκευάσουν τα σπίτια τους, να καθαρίσουν τα χαντάκια ή να κυνηγήσουν τους δουλοπάροικους που είχαν δραπετεύσει.

Μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, η άρνηση των υποχρεωτικών εργασιών και της πληρωμής ενοικίου είχε πάρει μαζικές διαστάσεις. Στην Αγγλία η απόπειρα των ευγενών να περιορίσουν το κόστος της εργασίας μέσω του Νόμου περί Εργατών, που καθόριζε το υψηλότερο ημερομίσθιο, προκάλεσε το 1381 την Εξέγερση των Χωρικών. Η εξέγερση εξαπλώθηκε από περιοχή σε περιοχή και τελικά χιλιάδες αγρότες πορεύτηκαν απο το Κεντ ως το Λονδίνο προκειμένου να "μιλήσουν στον βασιλιά" (Hilton 1973' Dobson 1983). Στη Γαλλία επίσης, μεταξύ 1379 και 1382, σημειώθηκε μια "επαναστατική θύελλα" (Boissonnade 1927: 314). Προλεταριακές εξεγέρσεις ξέσπασαν στο Μπεζιέ, όπου απαγχονίστηκαν σαράντα υφαντές και τσαγκάρηδες. Στο Μονπελιέ εξεγερμένοι εργάτες ανακοίνωσαν ότι "τα Χριστούγεννα θα πουλάμε χριστιανική σάρκα ένα σελίνι το κιλό". Εξεγέρσεις ξέσπασαν στην Καρκασόν, την Ορλεάνη, την Αμιένη, την Τουρναί, τη Ρουάν και τελικά στο Παρίσι, όπου το 1413 μια "εργατική δημοκρατία" κατέλαβε την εξουσία. Στην Ιταλία η σημαντικότερη εξέγερση ήταν αυτή των Τσιόμπι. Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1382, όταν οι εργάτες στην υφαντουργία της Φλωρεντίας ανάγκασαν για κάποιο διάστημα τους αστούς να τους εκχωρήσουν μερίδιο στη διακυβέρνηση και ανακοίνωσαν την αναστολή αποπληρωμής όλων των χρεών των μισθωτών. Στη συνέχεια ανακήρυξαν μία, στην ουσία, δικτατορία του προλεταριάτου (των "ανθρώπων του Θεού"), μολονότι σύντομα συνετρίβησαν από μια συμμαχία δυνάμεων των ευγενών και των αστών (Rodolico 1971).
"Τώρα είναι η ώρα" -αυτή η φράση που επανέρχεται στις επιστολές του Τζον Μπολ εκφράζει επιτυχημένα το ηθικό του ευρωπαϊκού προλεταριάτου στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν στη Φλωρεντία, στους τοίχους των ταβερνών και των καταστημάτων άρχισε να εμφανίζεται ο τροχός της τύχης, σύμβολο της επικείμενης αλλαγής της κατάστασης.
Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, διευρυνόταν ο πολιτικός ορίζοντας και οι οργανωτικές διαστάσεις της πάλης των αγροτών και των τεχνιτών. Ολόκληρες περιοχές εξεγείρονταν, δημιουργούσαν συνελεύσεις και επάνδρωναν στρατό. Κάποιες φορές, οι αγρότες οργανώνονταν σε ομάδες και επιτίθονταν στα κάστρα των αρχόντων καταστρέφοντας τα αρχεία με τις γραπτές αποδείξεις της υποτέλειάς τους.
(...) Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι εξεγερμένοι δεν αρκούνταν απλώς στην απαίτηση να τεθούν κάποιοι περιορισμοί στη φεουδαρχική εξουσία, ούτε ήθελαν μονάχα να διαπραγματευτούν τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους. Στόχος τους ήταν να βάλουν τέλος στην εξουσία των αρχόντων. Όπως διακήρυτταν οι άγγλοι αγρότες κατά την Εξέγερση των Χωρικών το 1381, "ο παλιός νόμος πρέπει να καταργηθεί". Και πράγματι, στις αρχές του 15ου αιώνα, τουλάχιστον στην Αγγλία, η δουλοπαροικία είχε εκλείψει σχέδον τελείως, παρ' όλο που η εξέγερση είχε ηττηθεί πολιτικά και στρατιωτικά και οι ηγέτες της είχαν εκτελεστεί με βάναυσους τρόπους (Titow 1969: 58 ).
Επακολούθησε η επονομαζόμενη "χρυσή εποχή του ευρωπαϊκού προλεταριάτου" (Marx 1909, τόμ. Α', Braudel 1967: 128 κ.εξ.), που απέχει πολύ από την επίσημη παρουσίαση του 15ου αιώνα ως ενός κόσμου όπου επικρατεί ο χορός του θανάτου και το memento mori ["θυμήσου ότι θα πεθάνεις"].
Ο Θόρολντ Ρότζερς [Thorold Rogers], στη διάσημη μελέτη του των μισθών και των συνθηκών διαβίωσης στη μεσαιωνική Αγγλία, περιγράφει αυτήν την περίοδο ως ουτοπία. "Σε πολύ σύντομο διάστημα", γράφει ο Ρότζερς, "οι μισθοί [στην Αγγλία] ήταν πολύ υψηλοί και το φαγητό πολύ φτηνό" (Rogers 1894: 326 κ.εξ.). Οι εργάτες συχνά πληρώνονταν για κάθε ημέρα του χρόνου, μολονότι δεν δούλευαν τις Κυριακές και τις κύριες εορτές, και οι εργοδότες ήταν υποχρεωμένοι να τους τρέφουν και να τους πληρώνουν το viaticum (χρήματα για τη μετακίνηση) για να πηγαινοέρχονται στη δουλειά, με ένα δεδομένο ποσό ανά μίλι μετακίνησης. Επιπλέον, απαιτούσαν να αμείβονται με χρήματα και να δουλεύουν μόνο πενθήμερο.
Όπως θα δούμε, υπάρχουν λόγοι να αμφιβάλλουμε σχετικά με την έκταση αυτής της αφθονίας. Ωστόσο, για ένα ευρύ τμήμα του αγροτικού πληθυσμού της δυτικής Ευρώπης και για τους εργάτες των πόλεων ο 15ος αιώνας ήταν μια περίοδος πρωτοφανούς ισχύος.
(...) "Οι δούλοι είναι πια αφέντες και οι αφέντες δούλοι", διαμαρτυρόταν ο Τζον Γκάουερ [John Gower] στο Mirour de l'omme (Ο καθρέφτης της ανθρωπότητας), "ο αγρότης παριστάνει ότι αντιγράφει τους τρόπους του ελεύθερου ανθρώπου και μιμείται το παρουσιαστικό του φορώντας τα ρούχα του" (Hatcher 1994: 17).
Μετά τον Μαύρο Θάνατο βελτιώθηκε και η κατάσταση όσων δεν είχαν γη (Hatcher 1994). Αυτό δεν ήταν αποκλειστικά αγγλικό φαινόμενο. (...) Στις γαίες του Ρήνου και του Δούναβη ένα αγροτικό ημερομίσθιο έφτανε για να αγοράσει κανείς ένα γουρούνι ή ένα πρόβατο και αυτοί οι μισθοί ίσχυαν και για τις γυναίκες, καθώς οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ γυναικών και ανδρών είχαν μειωθεί δραστικά ως αποτέλεσμα του Μαύρου Θανάτου.
Για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, αυτά δεν σήμαιναν μόνο την επίτευξη ενός βιοτικού επιπέδου που δεν είχε όμοιό του μέχρι τον 19ο αιώνα, αλλά και το τέλος της δουλοπαροικίας.

http://www.electricrequiem.com/forum...=1#post1298579

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by paddy honey

Quote:

---

Originally Posted by menumission

http://www.youtube.com/watch?v=o4d1GccRMCk

Λοιπόν αυτή είναι πράγματι ονειρική.

---

https://www.youtube.com/watch?v=IyuUWOnS9BY

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by menumission

Link: http://www.vagalume.com.br/sinead-oc...#ixzz2FjHFTIye

---

Quote:

---

Originally Posted by menumission

http://www.youtube.com/watch?v=3ZZRwgqVqKU

---

---

Ενας σκύλος. Συναισθήματα σκύλου: αφοσίωση, ταπεινοσύνη, υπομονή. Βλέποντάς τον λοιπόν από πίσω, ο Ούγκο ξυπνούσε μέσα σου διάφορα συναισθήματα, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα σκυλιά: λύπηση, στενοχώρια, σαν να επρόκειτο για κάποιον φυλακισμένο, κάποιο σκλάβο. Τότε όμως γυρνούσε το κεφάλι του και, ενω περίμενες να αντικρίσεις τη ζεστή, ταπεινή στοργή των ματιών ενός σκύλου, μεμιάς κάθε αίσθημα συναδελφοσύνης εξαφανιζόταν: Εδω δεν ειχες να κανεις μ' ενα σκυλο που ειχε καποια κοινα χαρακτηριστικα με τον ανθρωπο. Τα εντονα πρασινα ματια του εκαιγαν. Κατι το μη ανθρωπινο. Γατισια ματια, ενα γενος ξενο στον ανθρωπο, χωρις θλιψη, ταπεινοτητα και ικεσια. Γατισια ματια στο σωμα ενος σκυλου, γατισια ματια και κεφαλι. Το ζωο αυτο, που η ασχημια του τραβουσε τη ματια σου ετσι οπως την τραβαει και η ομορφια, μ'εκανε να τον χαζευω συνεχως, καθως προσπαθουσα να συμβιβαστω μαζι του και να κατανοησω το δικαιωμα που θεωρουσε οτι ειχε να ειναι μερος της ζωης μου - αυτό το ζώο, που αποτελούσε μια παρέκκλιση από το φυσιολογικό, αυτή η ιδιοτροπία της φύσης, στεκόταν άγρυπνος φρουρός πλάι στην Έμιλυ, σχεδόν με την ίδια αφοσίωση που έδειχνα κι εγώ.
(...)
Καθόταν ξαπλωμένο έτσι πολλές ώρες, βυθισμένο στις σκέψεις του. Και γιατί όχι; Σκεφτόταν, έκρινε, όπως κάνουν όλα τα ζώα, αν τα παρατηρήσουμε χωρίς προκατάληψη. Εδώ θα πρέπει να πω, μιας και πρέπει να το πει κάποιος για τον Ούγκο, ότι πιστεύω πως μια σειρά σκέψεις που γεννάει αυτόματα στο νου μια τέτοιου είδους δήλωση, οι τετριμμένες παρατηρήσεις οι σχετικές με τον "ανθρωπομορφισμό" είναι εκτός θέματος. Η συναισθηματική μας ζωή μοιάζει μ'εκείνη των ζώων' κολακεύουμε τον εαυτό μας, αν πιστεύουμε ότι τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από τα δικά τους. Ίσως το μοναδικό συναίσθημα που είναι άγνωστο σε μια γάτα ή σ' ένα σκύλο είναι η ρομαντική αγάπη. Αλλά και γι'αυτό ακόμα θα πρέπει να αναρωτιόμαστε. (...) Όσο για τις σκέψεις μας, το διανοητικό μας εξοπλισμό, τον ορθολογισμό μας, τις λογικές μας κατασκευές και τα πορίσματά μας μαζί με όλα τα υπόλοιπα, μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα ότι οι σκύλοι, οι γάτες και οι πίθηκοι δεν μπορούν να στείλουν έναν πύραυλο στο φεγγάρι ή να δημιουργήσουν τεχνητά υλικά για υφάσματα από τα υποπροϊόντα του πετρελαίου, όμως έτσι καθώς στεκόμαστε στα ερείπια που άφησε πίσω της αυτή η εκδοχή της διάνοιας, είναι δύσκολο να της αποδώσουμε και μεγάλη αξία' υποθέτω μάλιστα ότι τώρα την υποτιμάμε με τον ίδιο τρόπο που κάποτε την υπερτιμούσαμε. Θα πρέπει να βρει κανείς τη θέση της, αλλά μια θέση πολύ χαμηλότερα από κείνη όπου βρίσκεται τώρα πιστεύω.
Νομίζω πως όλο αυτό το διάστημα τα ανθρώπινα όντα έχουν γίνει αντικείμενο παρατήρησης από κάποια άλλα πλάσματα, που οι διανοητικές τους ικανότητες είναι τόσο προχωρημένες -ξεπερνώντας οτιδήποτε θα μπορούσαμε εμείς οι άνθρωποι να παραδεχτούμε εξαιτίας της ματαιοδοξίας μας - ώστε, αν ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε, θα νιώθαμε αηδία για την ανημποριά μας, θα νιώθαμε ταπεινωμένοι. Ζούμε μαζί τους δίνοντας μια εικόνα αδαών, τυφλών, πωρωμένων και ανηλεών δολοφόνων και βασανιστών και εκείνα μας παρακολουθούν και μας γνωρίζουν. Και γι'αυτό το λόγο αρνηθήκαμε να παραδεχτούμε την εξυπνάδα των πλασμάτων που μας περιβάλλουν: Το σοκ για τον εγωισμό μας θα ήταν πολύ δυνατό, η κριτική που θα έπρεπε να ασκήσουμε στον εαυτό μας ανηλεής' είναι η ίδια ακριβώς διαδικασία η οποία μπορεί να κάνει κάποιον να εξακολουθήσει να διαπράττει ένα έγκλημα ή να επιδεικνύει διαρκώς σκληρότητα, έχοντας πλήρη επίγνωση της αιτίας που τον κινεί: Αν σταματούσε να εγκληματεί κι ήταν υποχρεωμένος να αντικρίσει τις προηγούμενες πράξεις του, θα του ήταν πολύ οδυνηρό, δε θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει καταπρόσωπο.
Όμως οι άνθρωποι χρειάζονται σκλάβους, θύματα και εξαρτώμενα πλάσματα, και βέβαια πολλά από τα "κατοικίδια ζωάκια" μας παίζουν αυτόν ακριβώς το ρόλο, επειδή νομίζουμε ότι έχουν πλαστεί γι' αυτό, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αυτό που περιμένουν οι άλλοι απ' αυτούς να γίνουν. Όχι όμως όλοι, σίγουρα όχι' σ'όλη τη διάρκεια της ζωής μας μας συντροφεύουν, όπου κι αν πάμε, πλάσματα που μας κρίνουν και τα οποία κάποιες φορές συμπεριφέρονται με μια ανωτερότητα που είναι... που την ονομάζουμε ανθρώπινη.
(...)
"Αυτό" το θεωρούμε σαν μια φουσκοθαλασσιά γεγονότων, εμπειριών... Σύμφωνοι, αλλά τι ήταν "αυτό"; Είμαι βέβαιη πως, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη, "αυτό" σε εποχές κρίσης συζητιόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, δεδομένου ότι σε εποχές κρίσης "αυτό" γίνεται ορατό και τότε είναι που η αλαζονεία μας καταρρέει μπροστά στη δύναμή του. Γιατί "αυτό" είναι μια δύναμη που παίρνει τη μορφή του σεισμού, ενός κομήτη που μας επισκέπτεται, και το δυσοίωνο και ολέθριο που το χαρακτηρίζει έρχεται απειλητικό όλο και πιο κοντά μας κάθε νύχτα που περνάει, διαστρεβλώνοντας μέσω του φόβου κάθε σκέψη: "Αυτό" μπορεί να είναι, να ήταν ένας λοιμός, ένας πόλεμος, η μεταβολή του κλίματος, μια τυραννία η οποία διαστρέφει το νου των ανθρώπων, η αγριότητα μιας θρησκείας.
"Αυτό", με δυο λόγια, είναι η λέξη για την ανήμπορη άγνοια ή την ανήμπορη γνώση. Μήπως όμως είναι και μια λέξη για την ανθρώπινη ανεπάρκεια;
"Άκουσες τίποτα γι' αυτό;"
"Αυτό κι αυτό ειπώθηκε τώρα τελευταία, ότι..."
Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, όταν φτάσουμε στο στάδιο του: "Άκουσες τίποτα νεότερο;" όταν "αυτό" έχει απορροφήσει τα πάντα μέσα του και οι άνθρωποι δεν εννοούν τίποτε άλλο, όταν ρωτάνε τι συμβαίνει στον κόσμο μας, τι κινεί τον κόσμο μας... Αυτό.

Απλώς και μόνο αυτό, μια πολύ χειρότερη λέξη απο το "αυτοί"' γιατί "αυτοί" τουλάχιστον είναι κι εκείνοι άνθρωποι, μπορούν να συγκινηθούν, είναι αδύναμοι σαν κι εμάς.
"Αυτό", σε όποιες στιγμές της ιστορίας εμφανιζόταν, ήταν πάνω απ' όλα μια επίγνωση ότι κάτι φτάνει στο τέλος του.
Πώς θα μπορούσε να εκφράσει με λόγια η Έμιλυ αυτό που αισθανόταν; Θα μπορούσε να το περιγράψει μέσα από την εικόνα του εαυτού της να σκουπίζει, να σκουπίζει, μια μαθητευόμενη μάγισσα που στρώνεται στη δουλειά μέσα σ' ένα φρικτό κήπο κι έχει μπροστά της βουνά πεσμένα φύλλα, που δε θα μπορούσε ποτέ να τα καθαρίσει, όσο σκληρά κι αν προσπαθούσε. Είχε την αίσθηση του καθήκοντος αλλά εκφρασμένη σε εικόνες' δε θα μπορούσε να πει για τον εαυτό της πως ναι, ήταν ένα καλό κοριτσάκι και όχι ένα κακό, βρωμερό κοριτσάκι' ένα καλό κοριτσάκι που έπρεπε να αγαπά και να προστατεύει τον αδερφό της, το μωρό της, τους αδύναμους, τους ανυπεράσπιστους, αυτούς που χαμογελούν αδιάφορα αλλα φιλικά, που κάθονται νωθρά στα υγρά, λευκά, μάλλινα ρούχα τους με τη βαριά μυρωδιά.
(...)
Ήταν η Έμιλυ, ένα κορίτσι που παρουσιαζόταν - ή το είχαν "συσκευάσει" έτσι- σαν νεαρή γυναίκα. Ο Ούγκω κι εγώ στεκόμασταν πλάι πλάι κοιτώντας την. Το χέρι μου ήταν ακουμπισμένο στο σβέρκο του ζώου και αισθανόμουν το τρέμουλο της ανησυχίας του να φτάνει κατά κύματα από την ταραγμένη καρδιά του στο χέρι μου. Η Έμιλυ ήταν δεκατεσσάρων περίπου ετών αλλά "αρκετά σχηματισμένη", όπως συνήθιζαν να λένε κάποτε. Φορούσε ένα βραδινό φόρεμα με άλικο χρώμα. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω ποια ήταν τα αισθήματά μου, καθώς έβλεπα το φόρεμα και την κοπέλα. Οπωσδήποτε ήταν βίαια. Με είχε σκανδαλίσει το φόρεμα ή, μάλλον, το γεγονός ότι επέτρεπαν να φοριούνται τέτοια φορέματα, ότι θα μπορούσε να τα φορέσει οποιαδήποτε γυναίκα, κι αυτό επειδή τα φορέματα αυτά έδιναν μια συγκεκριμένη εικόνα της γυναίκας. Ωστόσο τα είχαν θεωρήσει σαν κάτι δεδομένο, τα είχαν δει σαν μια οποιαδήποτε μόδα, ούτε χειρότερη ούτε καλύτερη από τις άλλες.
Το φόρεμα ήταν εφαρμοστό στη μέση και στον μπούστο' η λέξη "μπούστος" είναι ακριβής, γιατί δεν επρόκειτο για στήθη που ανάσαιναν, ανασηκώνονταν ή έπεφταν και μπορούσαν να αλλάξουν μορφή ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση ή τη βιολογική μεταβολή του μήνα' ήταν ένα μόνιμο εξόγκωμα. Οι ώμοι και η πλάτη ήταν γυμνά. Το φόρεμα ήταν εφαρμοστό στα γόνατα, στους γοφούς και στο στρογγυλεμένο μέρος πίσω - ξανά η λέξη είναι ακριβής, γιατί τα πισινά της Έμιλυ ήταν στρογγυλεμένα έτσι, ώστε να σχηματίζουν ένα ενιαίο εξόγκωμα. Πιο κάτω στροβιλιζόταν και ανέμιζε γύρω από τους αστραγάλους της. Ένα φόρεμα κραυγαλέας χυδαιότητας. Κι ακόμα, κατά κάποιο διεστραμμένο τρόπο, αντισεξουαλικό εξαιτίας όλης εκείνης της διαφήμισης του κορμιού, η οποία ενσάρκωνε τις φαντασιώσεις κάποιου συγκεκριμένου είδους άντρα, ο οποίος, ντύνοντας έτσι μια γυναίκα, τη μετέτρεπε σε κούκλα, σε κάτι γελοίο, προκλητικό συγχρόνως και αβοήθητο' την αφόπλιζε, την έκανε κάτι το μισητό, που το λυπόσουν, το φοβόσουν - κάτι κωμικοτραγικό. Μέσα στο τερατώδες αυτό φόρεμα, το οποίο ήταν ένα συμβατικό και συνηθισμένο ρούχο που φορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες στην εποχή μου, που είχαν λαχταρήσει να το φορέσουν οι γυναίκες, που το είχαν θαυμάσει σε αναρίθμητους καθρέφτες, που είχε χρησιμοποιηθεί από γυναίκες για να ντύσει τις μαζοχιστικές τους φαντασιώσεις, μέσα σ'αυτή την κατακόκκινη φρίκη στεκόταν η Έμιλυ, στρίβοντας το κεφάλι πότε εδώ και πότε εκεί στον καθρέφτη. Τα μαλλιά της ήταν σηκωμένα ψηλά αφήνοντας το λαιμό της γυμνό. Τα νύχια της ήταν βαμμένα κατακόκκινα. Στην εποχή της Έμιλυ δεν υπήρχε τέτοια μόδα, δεν υπήρχε κανενός είδους μόδα, τουλάχιστον για τους κοινούς θνητούς' αλλά να τη τώρα εδώ, λίγα βήματα μακριά μας' καθώς διαισθάνθηκε την παρουσία μας, το πιστό ζώο της και την ανήσυχη κηδεμόνα της, γύρισε το κεφάλι αργά αργά και μας κοίταξε, με τις μακριές βλεφαρίδες της χαμηλωμένες, τα χείλια μισάνοιχτα, έτοιμα για φιλιά. Μέσα στην κάμαρα μπήκε η ψηλή, μεγαλόσωμη γυναίκα, η μητέρα της Έμιλυ, και η παρουσία της έκανε την Έμιλυ να μικρύνει, έτσι που, από τη στιγμή που στάθηκε εκεί η μητέρα, άρχισε να ζαρώνει. Η Έμιλυ την είδε και, καθώς συρρικνωνόταν, αποφάσισε να προβάλει την προκλητική σεξουαλικότητά της, μαζεύοντας και βγάζοντας τη γλώσσα της έξω από το στόμα της. Η μητέρα παρακολουθούσε αποτροπιασμένη, ενώ η κόρη της μίκραινε όλο και περισσότερο, έγινε μια μικροσκοπική κόκκινη κούκλα, με τον μπούστο σουφρωμένο και τα οπίσθια να διαγράφονται από τη μέση μέχρι τα γόνατα. Η μικρή κούκλα έστριβε, έπαιρνε πόζες κι ύστερα εξαφανίστηκε σε μια λάμψη κόκκινου καπνού, όπως γίνεται στις ηθικολογικές ιστορίες που μιλούν για τη σάρκα και το διάβολο.
Ο Ούγκο προχώρησε προς τον καθρέφτη, ρουθούνισε και οσμίστηκε το χώρο, ύστερα το σημείο του πατώματος όπου είχε σταθεί η Έμιλυ. Το πρόσωπο της μητέρας είχε συσπαστεί από την απέχθεια, αλλά τώρα ήταν το ζώο που προκαλούσε την απόστροφή της. "Φεύγα", του είπε με πιασμένη την ανάσα και με χαμηλή φωνή' ο τόνος της φωνής της δήλωνε υπέρτατη αηδία και φόβο. "Φύγε από δω, βρωμερό και άθλιο ζώο".

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by menumission

και θα βαλω και σχετικο αποσπασμα απο τις Αναμνησεις ενος επιζώντος της Lessing αλλά δεν το 'χω τωρα εδω περα

---

Her final employment was to gather seaweed of various kinds, and make herself a scarf or mantle, and a head-dress, and thus assume the aspect of a little mermaid. She inherited her mother's gift for devising drapery and costume. As the last touch to her mermaid's garb, Pearl took some eel-grass and imitated, as best she could, on her own bosom the decoration with which she was so familiar on her mother's. A letter—the letter A—but freshly green instead of scarlet. The child bent her chin upon her breast, and contemplated this device with strange interest, even as if the one only thing for which she had been sent into the world was to make out its hidden import.

"I wonder if mother will ask me what it means?" thought Pearl.

Just then she heard her mother's voice, and, flitting along as lightly as one of the little sea-birds, appeared before Hester Prynne dancing, laughing, and pointing her finger to the ornament upon her bosom.

"My little Pearl," said Hester, after a moment's silence, "the green letter, and on thy childish bosom, has no purport. But dost thou know, my child, what this letter means which thy mother is doomed to wear?"

"Yes, mother," said the child. "It is the great letter A. Thou hast taught me in the horn-book."

Hester looked steadily into her little face; but though there was that singular expression which she had so often remarked in her black eyes, she could not satisfy herself whether Pearl really attached any meaning to the symbol. She felt a morbid desire to ascertain the point.

"Dost thou know, child, wherefore thy mother wears this letter?"

"Truly do I!" answered Pearl, looking brightly into her mother's face. "It is for the same reason that the minister keeps his hand over his heart!"

"And what reason is that?" asked Hester, half smiling at the absurd incongruity of the child's observation; but on second thoughts turning pale.

"What has the letter to do with any heart save mine?"

"Nay, mother, I have told all I know," said Pearl, more seriously than she was wont to speak. "Ask yonder old man whom thou hast been talking with,—it may be he can tell. But in good earnest now, mother dear, what does this scarlet letter mean?—and why dost thou wear it on thy bosom?—and why does the minister keep his hand over his heart?"

She took her mother's hand in both her own, and gazed into her eyes with an earnestness that was seldom seen in her wild and capricious character. The thought occurred to Hester, that the child might really be seeking to approach her with childlike confidence, and doing what she could, and as intelligently as she knew how, to establish a meeting-point of sympathy. It showed Pearl in an unwonted aspect. Heretofore, the mother, while loving her child with the intensity of a sole affection, had schooled herself to hope for little other return than the waywardness of an April breeze, which spends its time in airy sport, and has its gusts of inexplicable passion, and is petulant in its best of moods, and chills oftener than caresses you, when you take it to your bosom; in requital of which misdemeanours it will sometimes, of its own vague purpose, kiss your cheek with a kind of doubtful tenderness, and play gently with your hair, and then be gone about its other idle business, leaving a dreamy pleasure at your heart. And this, moreover, was a mother's estimate of the child's disposition. Any other observer might have seen few but unamiable traits, and have given them a far darker colouring. But now the idea came strongly into Hester's mind, that Pearl, with her remarkable precocity and acuteness, might already have approached the age when she could have been made a friend, and intrusted with as much of her mother's sorrows as could be imparted, without irreverence either to the parent or the child. In the little chaos of Pearl's character there might be seen emerging and could have been from the very first—the steadfast principles of an unflinching courage—an uncontrollable will—sturdy pride, which might be disciplined into self-respect—and a bitter scorn of many things which, when examined, might be found to have the taint of falsehood in them. She possessed affections, too, though hitherto acrid and disagreeable, as are the richest flavours of unripe fruit. With all these sterling attributes, thought Hester, the evil which she inherited from her mother must be great indeed, if a noble woman do not grow out of this elfish child.

Pearl's inevitable tendency to hover about the enigma of the scarlet letter seemed an innate quality of her being. From the earliest epoch of her conscious life, she had entered upon this as her appointed mission. Hester had often fancied that Providence had a design of justice and retribution, in endowing the child with this marked propensity; but never, until now, had she bethought herself to ask, whether, linked with that design, there might not likewise be a purpose of mercy and beneficence. If little Pearl were entertained with faith and trust, as a spirit messenger no less than an earthly child, might it not be her errand to soothe away the sorrow that lay cold in her mother's heart, and converted it into a tomb?—and to help her to overcome the passion, once so wild, and even yet neither dead nor asleep, but only imprisoned within the same tomb-like heart?

Such were some of the thoughts that now stirred in Hester's mind, with as much vivacity of impression as if they had actually been whispered into her ear. And there was little Pearl, all this while, holding her mother's hand in both her own, and turning her face upward, while she put these searching questions, once and again, and still a third time.

"What does the letter mean, mother? and why dost thou wear it? and why does the minister keep his hand over his heart?"

"What shall I say?" thought Hester to herself. "No! if this be the price of the child's sympathy, I cannot pay it."

Then she spoke aloud—

"Silly Pearl," said she, "what questions are these? There are many things in this world that a child must not ask about. What know I of the minister's heart? And as for the scarlet letter, I wear it for the sake of its gold thread."

In all the seven bygone years, Hester Prynne had never before been false to the symbol on her bosom. It may be that it was the talisman of a stern and severe, but yet a guardian spirit, who now forsook her; as recognising that, in spite of his strict watch over her heart, some new evil had crept into it, or some old one had never been expelled. As for little Pearl, the earnestness soon passed out of her face.

But the child did not see fit to let the matter drop. Two or three times, as her mother and she went homeward, and as often at supper-time, and while Hester was putting her to bed, and once after she seemed to be fairly asleep, Pearl looked up, with mischief gleaming in her black eyes.

"Mother," said she, "what does the scarlet letter mean?"

And the next morning, the first indication the child gave of being awake was by popping up her head from the pillow, and making that other enquiry, which she had so unaccountably connected with her investigations about the scarlet letter—

"Mother!—Mother!—Why does the minister keep his hand over his heart?"

"Hold thy tongue, naughty child!" answered her mother, with an asperity that she had never permitted to herself before. "Do not tease me; else I shall put thee into the dark closet!"

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by menumission

http://youtu.be/dlkmnR4YtlU?t=7m11s

---

https://youtu.be/WyFAU7wsV0E?t=46m20s

Στην Ευρώπη της "Εποχής του Λόγου" έβαζαν φίμωτρα σαν τα σκυλιά στις γυναίκες που κατηγορούσαν ότι ήταν στρίγγλες και τις διαπόμπευαν στους δρόμους. Οι πόρνες μαστιγώνονταν ή τις έκλειναν σε κλουβιά και τις υπέβαλλαν σε ψεύτικο πνιγμό, ενώ επέβαλλαν τη θανατική καταδίκη σε γυναίκες που κηρύσσονταν ένοχες για μοιχεία (Underdown 1985a: 117).
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν με την ίδια εχθρότητα και αίσθημα αποξένωσης, όπως οι "άγριοι Ινδιάνοι" στη σχετική γραμματεία που αναπτύχθηκε μετά την Κατάκτηση. Ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος. Και στις δύο περιπτώσεις, η πολιτισμική κατακραυγή εξυπηρετούσε ένα σχέδιο απαλλοτρίωσης. Όπως θα δούμε, η δαιμονοποίηση των ιθαγενών της αμερικανικής ηπείρου χρησίμευε ως δικαιολογία για την υποδούλωσή τους και την αρπαγή των πόρων τους. Στην Ευρώπη, η επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον των γυναικών χρησίμευσε ως δικαιολογία για την οικειοποίηση της εργασίας τους από τους άνδρες και την ποινικοποίηση του ελέγχου που ασκούσαν επί της αναπαραγωγής. Το τίμημα της αντίστασης ήταν πάντοτε ο αφανισμός. Καμιά από τις στρατηγικές που καταστρώθηκαν εναντίον των γυναικών και των αποικιοκρατούμενων δεν θα είχε πετύχει, εάν δεν είχαν ενισχυθεί από μια εκστρατεία τρόμου. Στην περίπτωση των γυναικών στην Ευρώπη, το κυνήγι των μαγισσών πρωταγωνίστησε στην κατασκευή της νέας κοινωνικής τους λειτουργίας και στην υποβάθμιση της κοινωνικής τους ταυτότητας.
Ο ορισμός των γυναικών ως δαιμονικών πλασμάτων και οι απάνθρωπες και εξευτελιστικές εμπειρίες στις οποίες τόσες πολλές από αυτές υποβλήθηκαν, έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στη συλλογική γυναικεία ψυχή και στην αίσθησή τους των δυνατοτήτων τους. Από κάθε άποψη -κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική, πολιτική- το κυνήγι των μαγισσών αποτέλεσε κομβικό σημείο στη ζωή των γυναικών.
(...)
Το κυνήγι μαγισσών ήταν επίσης ο πρώτος διωγμός στην Ευρώπη που χρησιμοποίησε έναν συνδυασμό μέσων για να ενεργοποιήσει μια μαζική ψύχωση στον πληθυσμό. Ένα από τα πρώτα έργα της τυπογραφίας ήταν να προειδοποιεί το κοινό για τους κινδύνους που δημιουργούσαν οι μάγισσες, μέσα από φυλλάδες που δημοσιοποιούσαν τις πιο διάσημες δίκες και τις λεπτομέρειες για τα φρικτά τους κατορθώματα (Mandrou 1968: 136). Στην υπόθεση επιστρατεύτηκαν καλλιτέχνες, (...) Αλλά αυτοί που περισσότερο συνεισέφεραν στις διώξεις ήταν οι νομικοί, οι δικαστές και οι δαιμονολόγοι, ιδιότητες που συχνά συγκέντρωνε το ίδιο άτομο.(...)Οι άνθρωποι του νόμου μπορούσαν να υπολογίζουν στη συνεργασία των πιο ευυπόληπτων διανοούμενων της εποχής, συμπεριλαμβανομένων φιλοσόφων ή επιστημόνων που εξακολουθούν μέχρι σήμερα να υμνούνται ως πατέρες του νεώτερου ορθολογισμού. Ανάμεσά τους ήταν ο άγγλος πολιτικός φιλόσοφος Τόμας Χομπς, ο οποίος, παρά τον σκεπτικισμό του για την πραγματικότητα της μαγείας, ενέκρινε τις διώξεις ως μέσο κοινωνικού ελέγχου. Μανιώδης εχθρός των μαγισσών -το μίσος του απένταντι τους και οι εκκλήσεις του για το αιματοκύλισμά τους του είχαν γίνει εμμονή- ήταν ο διάσημος γάλλος νομικός και πολιτικός φιλόσοφος Ζαν Μποντέν, τον οποίο ο ιστορικός Hugh Trevor-Roper ονομάζει Αριστοτέλη και Μοντεσκιέ του 16ου αιώνα. Ο Μποντέν, στον οποίο πιστώνεται η πρώτη πραγματεία για τον πληθωρισμό, συμμετείχε σε πολλές δίκες και έγραψε έναν τόμο με "αποδείξεις" (Demonomania 1580). Εκεί επέμενε ότι οι μάγισσες έπρεπε να καίγονται ζωντανές, αντί να στραγγαλίζονται "φιλεύσπλαχνα" πριν πεταχτούν στις φλόγες, να καυτηριάζονται, έτσι ώστε η σάρκα τους να σαπίζει πριν πεθάνουν, και επίσης να καίγονται ακόμα και παιδιά.
Ο Μποντέν δεν αποτελούσε μεμονωμένη περίπτωση. Σε αυτόν τον αιώνα των "ιδιοφυιών" -Μπέικον, Κέπλερ, Γαλιλαίου, Σαίξπηρ, Πασκάλ, Καρτέσιου-, τον αιώνα που γνώρισε το θρίαμβο της επανάστασης του Κοπέρνικου, τη γέννηση της νεώτερης επιστήμης και την ανάπτυξη του φιλοσοφικού και επιστημονικού ορθολογισμού, η μαγεία έγινε ένα από τα αγαπημένα θέματα δημόσιας συζήτησης για τις ευρωπαϊκές πνευματικές ελίτ. Δικαστές, νομικοί, αξιωματούχοι, φιλόσοφοι, επιστήμονες, θεολόγοι, όλοι ασχολήθηκαν με το "πρόβλημα", έγραψαν φυλλάδια και δαιμονολογίες, συμφώνησαν ότι επρόκειτο για το πλέον απεχθές έγκλημα και ζήτησαν την τιμωρία του.
Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι το κυνήγι των μαγισσών υπήρξε μια πολύ μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία. Η επισήμανση αυτή δεν σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει τον ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία στο διωγμό. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πρόσφερε το μεταφυσικό και ιδεολογικό ικρίωμα για το κυνήγι και παρακίνησε σε διώξεις των μαγισσών, όπως είχε νωρίτερα υποκινήσει τις διώξεις των αιρετικών. Χωρίς την Ιερά Εξέταση, τα πλείστα παπικά διατάγματα που έκαναν έκκληση στις κοσμικές αρχές να αναζητήσουν και να τιμωρήσουν τις "μάγισσες", και, πάνω απ' όλα, χωρίς τις προαιώνιες μισογυνικές εκστρατείες, το κυνήγι των μαγισσών δεν θα ήταν εφικτό. Ωστόσο, αντίθετα με τα στερεότυπα, η επίχειρηση αυτή δεν αποτελούσε απλώς προϊόν του παπικού φανατισμού ή των μηχανορραφιών της Ιεράς Εξέτασης. Στο αποκορύφωμα της Ιεράς Εξέτασης, οι περισσότερες δίκες διεξάγονταν από κοσμικά δικαστήρια, ενώ στις περιοχές δράσης της (Ιταλία και Ισπανία) ο αριθμός των εκτελέσεων παρέμεινε συγκριτικά μικρός. Μάλιστα, μετά την προτεσταντική Μεταρρύθμιση που υπονόμευσε την εξουσία της Καθολικής Εκκλησίας, η Ιερά Εξέταση άρχισε να περιορίζει τον ζήλο των αρχών εναντίον των μαγισσών, ενώ ενέτεινε τις δικές της διώξεις εναντίον των Εβραίων. Eπιπλέον, η Ιερά Εξέταση βασιζόταν πάντοτε στη συνεργασία με το κράτος για την πραγματοποίηση των εκτελέσεων, καθώς ο κλήρος ήθελε να βγει από τη δύσκολη θέση να χύσει αίμα.

Ασχέτως ηλικίας (αλλά όχι και κοινωνικής τάξης), στις δίκες μαγισσών υπάρχει μια σταθερή ταύτιση της γυναικείας σεξουαλικότητας με την κτηνοβασία. Αυτό δήλωνε η συνουσία με τον θεό-τράγο (μία από τις απεικονίσεις του Διαβόλου), το επαίσχυντο φιλί sub cauda [κάτω από την ουρά], και η κατηγορία ότι οι μάγισσες εξέτρεφαν μια ποικιλία ζώων -"διαβολάκια" ή "δαιμόνια"- που τις βοηθούσαν στα εγκλήματά τους, και με τα οποία διατηρούσαν μια ιδιαίτερα οικεία σχέση. Επρόκειτο για γάτες, σκύλους, λαγούς και φρύνους, που φρόντιζε η μάγισσα, υποτίθεται βυζαίνοντάς τα από ειδικές θηλές.
Αλλά και άλλα ζώα έπαιζαν ρόλο στη ζωή της μάγισσας, ως όργανα του Διαβόλου: Οι κατσίκες και οι φοράδες την ταξίδευαν στο Σαμπάτ, ενώ οι βάτραχοι της προμήθευαν δηλητήριο για τα φίλτρα της. Η παρουσία των ζώων στον κόσμο της μάγισσας ήταν τέτοια που μπορούμε να υποθέσουμε ότι και τα ζώα κατηγορούνταν και δικάζονταν. Ο γάμος ανάμεσα στη μάγισσα και τα "δαιμόνιά" της αποτελεί ίσως αναφορά στις "κτηνώδεις" πρακτικές που χαρακτήριζαν τη σεξουαλική ζωή των αγροτών στην Ευρώπη, οι οποίες παρέμειναν σοβαρότατο αδίκημα πολύ μετά το τέλος του κυνηγιού των μαγισσών. Άλλωστε, και τα ζώα υποτιμήθηκαν δραστικά την εποχή που άρχισε να λατρεύεται η λογική και να διαχωρίζεται το ανθρώπινο από το φυσικό, ως τα αέναα σύμβολα των χειρότερων ανθρώπινων ενστίκτων- υποβιβαζόμενα σε απλά κτήνη, στο απόλυτο "Άλλο". Κανένα έγκλημα, λοιπόν, δεν προκαλούσε μεγαλύτερη φρίκη από τη συνουσία με το κτήνος, μια πραγματική επίθεση στα οντολογικά θεμέλια της ανθρώπινης φύσης που ταυτιζόταν ολοένα και περισσότερο με τις πιο άυλες όψεις της. Επιπλέον, όμως, το πλεόνασμα ζωικής παρουσίας στους βίους των μαγισσών υποδηλώνει ότι οι γυναίκες βρίσκονταν σε ένα (ολισθηρό) σταυροδρόμι, μεταξύ ανθρώπων και ζώων, και ότι όχι μονάχα η γυναικεία σεξουαλικότητα, αλλά η ίδια η θηλυκότητα ήταν συναφής με το ζωώδες. Προκειμένου αυτή η εξίσωση να επιβεβαιωθεί, οι μάγισσες συχνά κατηγορούνταν ότι άλλαζαν μορφή και μεταμορφώνονταν σε ζώα. Ο φρύνος είναι το ζώο που αναφέρεται τις περισσότερες φορές, επειδή ως σύμβολο του γυναικείου κόλπου συνδύαζε τη σεξουαλικότητα, την κτηνοβασία, τη θηλυκότητα και το κακό.
Το κυνήγι μαγισσών καταδίκασε τη γυναικεία σεξουαλικότητα ως πηγή κάθε κακού, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε το κύριο μέσο για μια ευρεία αναδόμηση της σεξουαλικής ζωής, γεγονός το οποίο, σε συμφωνία με τη νέα καπιταλιστική εργασιακή πειθαρχία, μετέτρεψε σε έγκλημα κάθε σεξουαλική δραστηριότητα που απειλούσε την αναπαραγωγή, τη μεταβίβαση της περιουσίας στο εσωτερικό της οικογένειας, ή άφηνε λιγότερο χρόνο και ενέργεια για την εργασία.
(...)
Ο ρόλος, λοιπόν, που έπαιξε το κυνήγι των μαγισσών στην ανάπτυξη του καπιταλιστικού κόσμου και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της καπιταλιστικής πειθάρχησης της σεξουαλικότητας έχει σβηστεί από τη μνήμη μας. Μπορούμε όμως να ανιχνεύσουμε ορισμένα από τα ταμπού της εποχής μας σε αυτή τη διαδικασία. Τέτοια είναι η περίπτωση της ομοφυλοφιλίας, η οποία στην Αναγέννηση εξακολουθούσε ακόμα να είναι εντελώς αποδεκτή σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, αλλά ξεριζώθηκε κατά τη διάρκεια του κυνηγιού. Ο διωγμός των ομοφυλόφιλων ήταν τέτοιος που η μνήμη του διατηρείται ακόμα στη γλώσσα μας. Η λέξη faggot μας θυμίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι αποτέλεσαν κάποιες φορές το προσάναμμα για την πυρά όπου έκαιγαν τις μάγισσες' ενώ το ιταλικό finocchio παραπέμπει στην πρακτική του σκορπίσματος αυτού του αρωματικού φυτού στα ξύλα της πυράς, με σκοπό να καλύψουν τη δυσωδία της καιγόμενης σάρκας.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η σχέση που το κυνήγι των μαγισσών καθιέρωσε ανάμεσα στην πόρνη και τη μάγισσα, αντανακλώντας τη διαδικασία υποτίμησης της πορνείας κατά την καπιταλιστική αναδιοργάνωση της σεξουαλικής εργασίας. Όπως έλεγε ένα γνωμικό, "όταν είσαι νέα, πόρνη, όταν είσαι γριά, μάγισσα", αφού και οι δύο χρησιμοποιούσαν το σεξ μονάχα για να εξαπατήσουν και να διαφθείρουν τους άνδρες, προσποιούμενες έναν έρωτα που στην πραγματικότητα ήταν κερδοσκοπικός (Steifelmeier 1977: 48 κ.εξ.). Αμφότερες, άλλωστε, πουλούσαν τον εαυτό τους με σκοπό να αποκτήσουν χρήματα και ανεπίτρεπτη εξουσία: η μάγισσα (που πουλούσε την ψυχή της στον Διάβολο) ήταν η ακραία εκδοχή της πόρνης (που πουλούσε το κορμί της στους άνδρες). Επιπλέον, τόσο η (γριά) μάγισσα όσο και η πόρνη αποτελούσαν σύμβολα στειρότητας, την ίδια την πρωσοποποίηση της μη αναπαραγωγικής σεξουαλικότητας. Έτσι, ενώ στον Μεσαίωνα η πόρνη και η μάγισσα θεωρούνταν θετικές μορφές που εκπλήρωναν κάποια κοινωνική υπηρεσία στην κοινότητα, με το διωγμό απέκτησαν τις πλέον αρνητικές έννοιες, και έπαψαν να αποτελούν αποδεκτές γυναικείες ταυτότητες: φυσικά, με το θάνατό τους, και κοινωνικά, με την ποινικοποίησή τους. Η πόρνη έσβησε ως υποκείμενο δικαίου μονάχα αφού είχε πεθάνει χιλιάδες φορές στην πυρά ως μάγισσα. Ή σωστότερα, η πόρνη μπορούσε να επιβιώσει (ή ακόμα και να γίνει χρήσιμη, μολονότι λαθραία και μυστικά) μονάχα αν σκοτωνόταν η μάγισσα, γιατί η τελευταία ήταν το πιο επικίνδυνο κοινωνικά στοιχείο, εκείνο που (στα μάτια των ανακριτών) ήταν το λιγότερο ελεγχόμενο. Μπορούσε να προκαλέσει πόνο ή ευχαρίστηση, να γιατρέψει ή να βλάψει, να ξεσηκώσει τα στοιχεία και να αλυσοδέσει τη βούληση των ανδρών. Μπορούσε να προκαλέσει ζημιά ακόμα και με το βλέμμα της: το malocchio ("κακό μάτι") υποτίθεται ότι μπορούσε να σκοτώσει.
Η σεξουαλική φύση των εγκλημάτων της και η χαμηλή της θέση στην κοινωνική ιεραρχία ήταν οι παράγοντες που διέκριναν τη μάγισσα

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by 00i00

αμετανοητη πεοζητιανα

θα υποφερεις λεμε...ηδη οι φωτος σου εχουν μπει σε σαιτ με κτηνοβασιες

---

από τον μάγο της Αναγέννησης, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό έμεινε απρόσβλητος από τις διώξεις. Η Υψηλή Μαγεία και η τέχνη των μαγισσών μοιράζονταν πολλά κοινά στοιχεία. Οι δαιμονολόγοι εισήγαγαν στον ορισμό της μαγείας θέματα από την παράδοση της διδασκόμενης μαγικής τέχνης. Μεταξύ αυτών ήταν η νεοπλατωνικής προέλευσης πεποίθηση ότι ο Έρωτας αποτελούσε συμπαντική δύναμη που έδενε το σύμπαν με σχέσεις "ομοιοπάθειας" και έλξης, επιτρέποντας στον μάγο να χειραγωγήσει και να μιμηθεί τη φύση στα πειράματά του. Μια παρόμοια δύναμη αποδόθηκε στη μάγισσα, η οποία υποτίθεται ότι μπορούσε να προκαλέσει καταιγίδες αναδεύοντας μια λακκούβα με νερό ή να ασκήσει μια "έλξη" παρόμοια με τους δεσμούς των μετάλλων στην αλχημιστική παράδοση (Yates 1964: 145 κ.εξ.' Couliano 1987). Η ιδεολογία της μαγείας επίσης αντανακλούσε το βιβλικό δόγμα, κοινό στους μάγους και τους αλχημιστές, που επιβεβαίωνε μια σχέση ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και τη γνώση. Η άποψη ότι οι μάγισσες όφειλαν τις δυνάμεις τους στη συνουσία με τον Διάβολο εξέφραζε την πεποίθηση των αλχημιστών ότι οι γυναίκες είχαν σφετεριστεί τα μυστικά της χημείας κάνοντας σεξ με ατίθασους δαίμονες (Seligmann 1948: 76). Η Υψηλή Μαγεία, πάντως, δεν διώχτηκε (αν και η αλχημεία αποδοκιμαζόταν ολοένα και περισσότερο), επειδή αντιμετωπίστηκε ως οκνηρή ενασχόληση και, ως εκ τούτου, χάσιμο χρόνου και πόρων. Οι μάγοι αποτελούσαν μια ελίτ που συχνά υπηρετούσε ηγεμόνες και άλλους υψηλά ιστάμενους (Couliano 1987: 156 κ.εξ.), γεγονός που έκανε τους δαιμονολόγους να τους διακρίνουν με προσοχή από τις μάγισσες, εντάσσοντας την Υψηλή Μαγεία (ιδιαίτερα την αστρολογία και την αστρονομία) στο πεδίο των επιστημών.
Το αντίστοιχο της τυπικής ευρωπαίας μάγισσας δεν ήταν, λοιπόν, οι μάγοι της Αναγέννησης, αλλά οι αποικιοκρατούμενοι ιθαγενείς της Αμερικής και οι σκλαβωμένοι Αφρικανοί, οι οποίοι μοιράζονταν την ίδια μοίρα με αυτή των γυναικών στην Ευρώπη, παρέχοντας στις φυτείες του "Νέου Κόσμου" μια φαινομενικά απεριόριστη προσφορά εργασίας, απαραίτητη για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Οι τύχες των ευρωπαίων γυναικών και των Ινδιάνων και Αφρικανών στις αποικίες ήταν τόσο συνδεδεμένες, ώστε οι επιδράσεις τους ήταν αμοιβαίες. (...) Η κοινή μοίρα των ευρωπαίων μαγισσών και των αποικιοκρατούμενων υπηκόων της Ευρώπης φαίνεται και από την αλληλεπίδραση της ιδεολογίας της "μαγείας" και του ρατσισμού που αναπτύχθηκε, κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, στα κατακτημένα εδάφη και στο εμπόριο σκλάβων. Ο Διάβολος εικονιζόταν ως μαύρος και οι μαύροι αντιμετωπίζονταν ολοένα και περισσότερο ως δαίμονες. (...) Ο Διάβολος συχνά απεικονιζόταν με δύο πέη, ενώ οι ιστοριές για ζωώδεις σεξουαλικές πρακτικές και αχαλίνωτες επιθυμίες για μουσική και χορό έγιναν τα κύρια θέματα των αναφορών των ιεραποστόλων και των ταξιδευτών στον "Νέο Κόσμο". (...) Ωστόσο, η υπερβολική έμφαση στη σεξουαλικότητα γυναικών και μαύρων -των μαγισσών και των διαβόλων- πρέπει επίσης να προέρχεται από τη θέση που καταλάμβαναν στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, όπως αυτός αναδυόταν στηριζόμενος στον αποικισμό της Αμερικής, το εμπόριο σκλάβων και το κυνήγι μαγισσών. Κι αυτό, επειδή ο προσδιορισμός της έννοιας του μαύρου και της έννοιας της θηλυκότητας, ως σύμβολο χυδαιότητας και παραλογισμού, ταίριαζαν με τον αποκλεισμό των γυναικών στην Ευρώπη και των ανδρών και γυναικών στις αποικίες από το κοινωνικό συμβόλαιο που υποδήλωνε ο μισθός, και με την επακόλουθη φυσικοποίηση της εκμετάλλευσης τους.
(...)
Γνωρίζουμε επίσης ότι η επιδίωξη της τεχνολογικής κυριαρχίας επί της φύσης και του σφετερισμού των δημιουργικών δυνάμεων των γυναικών εξυπηρέτησαν διαφορετικά κοσμολογικά πλαίσια σκέψης. Οι μάγοι της Αναγέννησης είχαν παρόμοιους στόχους, ενώ η νευτώνεια φυσική ανακάλυψε την έλξη της βαρύτητας όχι χάρη σε μια μηχανιστική, αλλά σε μία μάλλον μαγική θεώρηση της φύσης. (...) Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας ότι το πνευματικό ικρίωμα που στήριξε το διωγμό των μαγισσών δεν προέκυψε απευθείας από τις σελίδες του φιλοσοφικού ορθολογισμού. Επρόκειτο μάλλον για ένα μεταβατικό φαινόμενο, για ένα είδος ιδεολογικού συνονθυλεύματος που αναπτύχθηκε υπό την πίεση του έργου που έπρεπε να επιτελέσει. Στο εσωτερικό του συνδυάστηκαν στοιχεία από έναν φαντασιακό κόσμο της μεσαιωνικής χριστιανοσύνης, ορθολογικά επιχειρήματα και νεωτερικές γραφειοκρατικές δικαστικές διαδικασίες. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του ναζισμού: Εκεί η λατρεία της επιστήμης και της τεχνολογίας συνδέθηκε με ένα υποτιθέμενο σχέδιο για την αποκατάσταση ενός αρχαϊκού, μυθικού κόσμου που βασιζόταν στους δεσμούς αίματος και στις προ-χρηματικές σχέσεις πίστης και υποταγής.
Το επιχείρημα αυτό υιοθετεί ο Παρινέτο, σημειώνοντας ότι το κυνήγι μαγισσών αποτέλεσε ένα κλασικό στάδιο στην ιστορία του καπιταλισμού (δυστυχώς, όχι το τελευταίο), στο οποίο η "επιστροφή" αποτέλεσε μέσο για να προχωρήσει ο ίδιος μπροστά, με την έννοια ότι δημιούργησε τις συνθήκες για τη συσσώρευση κεφαλαίου.
(...)
Στον 18ο αιώνα, πλέον, η ευρωπαϊκή διανόηση άρχισε ακόμη και να καμαρώνει για τον διαφωτισμό της και προχώρησε με αυτοπεποίθηση στο ξαναγράψιμο της ιστορίας του κυνηγιού των μαγισσών, απορρίπτοντάς το ως προϊόν των μεσαιωνικών προκαταλήψεων.

Ωστόσο, το φάντασμα των μαγισσών εξακολούθησε να στοιχειώνει τη φαντασία των κυρίαρχων τάξεων. Η αστική τάξη του Παρισιού επέστρεψε σε αυτό το 1871, προκειμένου να δαιμονοποιήσει τις γυναίκες Κομμουνάριες, κατηγορώντας τες ότι ήθελαν να κάψουν την πόλη. Πράγματι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα πρότυπα για τις αποκρουστικές ιστορίες και εικόνες που ο αστικός τύπος χρησιμοποίησε για να κατασκευάσει το μύθο των pétroleuses (πυρπολητριών) αντλήθηκαν από το ρεπερτόριο του κυνηγιού των μαγισσών. Σύμφωνα με την περιγραφή της Édith Thomas, οι εχθροί της Κομμούνας υποστήριξαν ότι χιλιάδες προλετάριες τριγύριζαν μέρα-νύχτα στην πόλη, με δοχεία γεμάτα κηροζίνη και ετικέτες που έγραφαν "Β.Ρ.Β." ("bon pour brûler", "καλό για λαμπάδιασμα"). Υποτίθεται ότι ακολουθούσαν εντολές, αποτελώντας μέρος μιας γενικότερης συνωμοσίας για να γίνει το Παρίσι στάχτη εν όψει της προέλασης των στρατευμάτων από τις Βερσαλλίες. Η Τομά γράφει ότι "παντού έβλεπαν πυρπολήτριες. Στις περιοχές που είχαν καταληφθεί από το στρατό των Βερσαλλιών, αρκούσε να είναι μια γυναίκα φτωχή ή φτωχά ντυμένη και να κρατάει ένα καλάθι, ένα κουτί ή κάποιο μπουκάλι για να θεωρηθεί ύποπτη". Έτσι, εκατοντάδες γυναίκες εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ οι εφημερίδες τις διέσυραν. Όπως η μάγισσα, έτσι και η pétroleuse απεικονιζόταν ως γριά γυναίκα, με ένα άγριο, κτηνώδες βλέμμα και με αχτένιστα μαλλιά. Στα χέρια της κρατούσε το δοχείο με το υγρό που χρησιμοποιούσε για τη διάπραξη των εγκλημάτων της.

Spoiler

https://upload.wikimedia.org/wikiped...ch-May1871.jpg
https://fr.wikipedia.org/wiki/P%C3%A9troleuse

14. Γράφει κανείς αυτά που πιστεύει. Και μετά πιστεύει αυτά που είναι γραμμένα. Η λέξη είναι ένα δημιούργημα της στιγμής και πεθαίνει σαν καθετί που ζει. Και τα βιβλία είναι τα κοιμητήρια των λέξεων.
15. Τα γραμμένα λόγια είναι καμένα.
16. Και η αλήθεια, που χρειάζεται τα λόγια, τα αγαπάει, τα λόγια όμως μισούν την αλήθεια.

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=i50eVvLmzR8

Μετάφραση: Ντόρα Λαΐνη - Ζαγκούρογλου, Κεφ. 3

Λένε και προφητεύουν πως θα 'ρθεις και θα ξανανικήσεις, θα 'ρθεις με τους εκλεκτούς Σου, με τους περήφανους και ισχυρούς Σου, μα εμείς θα πούμε πως αυτοί σώσανε μονάχα τον εαυτό τους κι εμείς σώσαμε τους πάντες. Λένε πως θα καταντροπιαστεί η πόρνη που κάθεται πάνω στο θηρίο και κρατάει στα χέρια της το μυστήριο, πως θα επαναστατήσουν ξανά οι αδύναμοι, πως θα ξεσκίσουν την πορφύρα της και θα γυμνώσουν το "μιαρό" κορμί της. Μα τότε εγώ θα σηκωθώ και θα Σου δείξω τα δισεκατομμύρια των ευτυχισμένων παιδιών, που δεν γνώρισαν την χαρτιά. Και μεις, εμείς που πήραμε πάνω μας τα κρίματά τους για να τους κάνουμε ευτυχισμένους, θα σταθούμε μπροστά Σου και θα Σου πούμε: "Δίκασε μας, αν μπορείς κι αν τολμάς".

Μάθε πως δε Σε φοβάμαι. Μάθε πως και γω ήμουνα στην έρημο, πως και γω έζησα με ακρίδες κι αγριόριζες, πως και γω ευλογούσα την ελευθερία που μ' αυτήν Εσύ ευλόγησες τους ανθρώπους, πως και γω ετοιμαζόμουν να γίνω ένας απ' τους εκλεκτούς Σου, να γίνω ένας απ' τους ισχυρούς και τους μεγάλους, διψώντας να "συμπληρώσω τον αριθμό". Μα συνήλθα και δε θέλησα να υπηρετήσω την αφροσύνη. Γύρισα και προσχώρησα στην ομάδα εκείνων που διορθώσανε το έργο Σου. Εγκατέλειψα τους περήφανους και επέστρεψα στους ταπεινούς για να τους κάνω ευτυχισμένους. ' Όλα όσα Σου λέω θα γίνουν και η βασιλεία μας θα οικοδομηθεί. Σου ξαναλέω πως αύριο κιόλας θα δεις αυτή την υπάκουη αγέλη να τρέχει με το πρώτο μου νεύμα και να συνδαυλίζει την πυρά όπου θα Σε κάψω, γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις. Γιατί αν υπάρχει κανένας που να αξίζει περισσότερο από κάθε άλλον την πυρά μας, αυτός είσαι Εσύ. Αύριο θα Σε κάψω. Dixi. (είπα)

http://selasforos.blogspot.gr/2007/04/16.html
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/pro...inquisitor.htm

“Yes,” he exclaimed, “Manou said it, and Zoroaster taught the same! the sun is born of fire, the moon of
the sun. Fire is the soul of the Great All, its elementary atoms are diffused and constantly flowing by an
infinity of currents throughout the universe. At the points where these currents cross each other in the
heavens, they produce light; at their points of intersection in the earth, they produce gold. Light—gold; it
is the same thing—fire in its concrete state; merely the difference between the visible and the palpable,
the fluid and the solid in the same substance, between vapour and ice—nothing more. This is no dream; it
is the universal law of Nature. But how to extract from science the secret of this universal law? What!
this light that bathes my hand is gold! All that is necessary is to condense by a certain law these same
atoms dilated by certain other laws! Yes; but how? Some have thought of burying a ray of sunshine.
Averroës—yes, it was Averroës—buried one under the first pillar to the left of the sanctuary of the
Koran, in the great Mosque of Cordova; but the vault was not to be opened to see if the operation was
successful under eight thousand years.”

“Diable!” said Jehan to himself, “rather a long time to wait for a florin!”

“Others have thought,” continued the Archdeacon musingly, “that it were better to experiment upon a
ray from Sirius. But it is difficult to obtain this ray pure, on account of the simultaneous presence of
other stars whose rays mingle with it. Flamel considers it simpler to operate with terrestrial fire. Flamel!
there’s predestination in the very name! Flamma! yes, fire—that is all. The diamond exists already in the
charcoal, gold in fire—But how to extract it? Magistri affirms that there are certain female names which
possess so sweet and mysterious a charm, that it suffices merely to pronounce them during the operation.
Let us see what Manou says on the subject: ‘Where women are held in honour, the gods are well pleased:
where they are despised, it is useless to pray to God. The mouth of a woman is constantly pure; it is as a
running stream, as a ray of sunshine. The name of a woman should be pleasing, melodious, and give food
to the imagination—should end in long vowels, and sound like a benediction.’ Yes, yes, the sage is right;
for example, Maria—Sophia—Esmeral—Damnation! Ever that thought!”

And he closed the book with a violent slam.

He passed his hand over his brow as if to chase away the thought that haunted him. Then taking from
the table a nail and a small hammer, the handle of which bore strange, painted, cabalistic figures—

“For some time,” said he with a bitter smile, “I have failed in all my experiments. A fixed idea
possesses me, and tortures my brain like the presence of a fiery stigma. I have not even succeeded in
discovering the secret of Cassiodorus, whose lamp burned without wick or oil. Surely a simple matter
enough!”

“The devil it is!” muttered Jehan between his teeth.

“One miserable thought, then,” continued the priest, “suffices to sap a man’s will and render him
feeble-minded. Oh, how Claude Pernelle would mock at me—she who could not for one moment divert
Nicholas Flamel from the pursuit of his great work! What! I hold in my hand the magic hammer of
Zechieles! At every blow which, from the depths of his cell, the redoubtable rabbi struck with this
hammer upon this nail that one among his enemies whom he had condemned would, even were he two
thousand leagues away, sink an arm’s length into the earth which swallowed him up. The King of France
himself, for having one night inadvertently struck against the door of the magician, sank up to his knees
in his own pavement of Paris. This happened not three centuries ago. Well, I have the hammer and the
nail, and yet these implements are no more formidable in my hands than a hammer in the hand of a
smith. And yet all that is wanting is the magic word which Zechieles pronounced as he struck upon the
nail.”

“A mere trifle!” thought Jehan.

“Come, let us try,” resumed the Archdeacon eagerly. “If I succeed, I shall see the blue spark fly from
the head of the nail. Emen-Héten! Emen-Héten! That is not it—Sigeani! Sigeani! May this nail open the
grave for whomsoever bears the name of Phœbus! A curse upon it again! Forever that same thought!”

He threw away the hammer angrily. He then sank so low in his arm-chair and over the table that Jehan
lost sight of him. For some minutes he could see nothing but a hand clenched convulsively on a book.
Suddenly Dom Claude arose, took a pair of compasses, and in silence engraved upon the wall in capitals
the Greek word:

ΑΝΑΓΚΗ

“My brother’s a fool,” said Jehan to himself; “it would have been much simpler to write Fatum.
Everybody is not obliged to know Greek.”

The Archdeacon reseated himself in his chair and clasped his forehead between his two hands, like a
sick person whose head is heavy and burning.

“The hell with them,” Robert Jordan said. “You tell me at camp. Come on, let’s go.”
“Let me show you,” Anselmo said.
“I’m going to look at it in the morning,” Robert Jordan said. “Here, take a swallow of this.”
He handed the old man his flask. Anselmo tipped it up and swallowed.
“Ayee,” he said and rubbed his mouth. “It is fire.”
“Come on,” Robert Jordan said in the dark. “Let us go.”
It was so dark now you could only see the flakes blowing past and the rigid dark of the
pine trunks. Fernando was standing a little way up the hill. Look at that cigar store Indian,
Robert Jordan thought. I suppose I have to offer him a drink.
“Hey, Fernando,” he said as he came up to him. “A swallow?”
“No,” said Fernando. “Thank you.”
Thank you, I mean, Robert Jordan thought. I’m glad cigar store Indians don’t drink.
There isn’t too much of that left. Boy, I’m glad to see this old man, Robert Jordan
thought. He looked at Anselmo and then clapped him on the back again as they started
up the hill.
“I’m glad to see you, viejo,” he said to Anselmo. “If I ever get gloomy, when I see you it
cheers me up. Come on, let’s get up there.”
They were going up the hill in the snow.
“Back to the palace of Pablo,” Robert Jordan said to Anselmo. It sounded wonderful in
Spanish.
“El Palacio del Miedo,” Anselmo said. “The Palace of Fear.”
“La cueva de los huevos perdidos,” Robert Jordan capped the other happily. “The
cave of the lost eggs.”
“What eggs?” Fernando asked.
“A joke,” Robert Jordan said. “Just a joke. Not eggs, you know. The others.”
“But why are they lost?” Fernando asked.
“I don’t know,” said Robert Jordan. “Take a book to tell you. Ask Pilar,” then he put his
arm around Anselmo’s shoulder and held him tight as they walked and shook him.
“Listen,” he said. “I’m glad to see you, hear? You don’t know what it means to find
somebody in this country in the same place they were left.”
It showed what confidence and intimacy he had that he could say anything against the
country.
“I am glad to see thee,” Anselmo said. “But I was just about to leave.”
“Like hell you would have,” Robert Jordan said happily. “You’d have frozen first.”

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by paddy honey

Quote:

---

Originally Posted by menumission

δεν ηταν βλακεια το ποστ του: ιδού

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by menumission

Jewel, fifteen feet behind me, looking
straight ahead, steps in a single stride through the window. Still staring
straight ahead, his pale eyes like wood set into his wooden face, he crosses the
floor in four strides with the rigid gravity of a cigar store Indian dressed in
patched overalls and endued with life from the hips down, and steps in a single
stride through the opposite window and into the path again just as I come around
the corner. In single file and five feet apart and Jewel now in front, we go on
up the path toward the foot of the bluff.

---

---

---

Παλιό και αγαπημένο. Το θυμάμαι απο το δημοτικό, και για κάποιο λόγο πετάχτηκε στο μυαλό μου απόψε:

Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρα μας.Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα απ' τη στεριά, τίποτα απ' τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία: Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απ' το πουκάμισο του γέροντα.— Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα.Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω απ' το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.— Τι είναι;— Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.— Χώμα!Ναι, λίγο χώμα απ' τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει, στο ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα.Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σα να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους,δακρυσμένα, στέκουν εκεί.— Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα.Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου.

http://www.onisimos.gr/images/2014/b...wind_earth.pdf

Rank-and-file Communists everywhere are led away on a senseless witch-hunt after ‘Trotskyists’, and parties of the type of the P.O.U.M. are driven back into the terribly sterile position of being mere anti-Communist parties. There is already the beginning of a dangerous split in the world working-class movement. A few more libels against life-long Socialists, a few more frame-ups like the charges against the P.O.U.M., and the split may become irreconcilable. The only hope is to keep political controversy on a plane where exhaustive discussion is possible. Between the Communists and those who stand or claim to stand to the Left of them there is a real difference. The Communists hold that Fascism can be beaten by alliance with sections of the capitalist class (the Popular Front); their opponents hold that this manoeuvre simply gives Fascism new breeding-grounds. The question has got to be settled; to make the wrong decision may be to land ourselves in for centuries of semi-slavery. But so long as no argument is produced except a scream of ‘Trotsky-Fascist!’ the discussion cannot even begin. It would be impossible for me, for instance, to debate the rights and wrongs of the Barcelona fighting with a Communist Party member, because no Communist — that is to say, no ‘good’ Communist — could admit that I have given a truthful account of the facts. If he followed his party ‘line* dutifully he would have to declare that I am lying or, at best, that I am hopelessly misled and that anyone who glanced at the Daily Worker headlines a thousand miles from the scene of events knows more of what was happening in Barcelona than I do. In such circumstances there can be no argument; the necessary minimum of agreement cannot be reached. What purpose is served by saying that men like Maxton are in Fascist pay? Only the purpose of making serious discussion impossible. It is as though in the middle of a chess tournament one competitor should suddenly begin screaming that the other is guilty of arson or bigamy. The point that is really at issue remains untouched. Libel settles nothing.

https://libcom.org/library/homage-to...-george-orwell

Cats do not go to heaven. Women cannot write the plays of Shakespeare.

Be that as it may, I could not help thinking, as I looked at the works of Shakespeare on the shelf, that the bishop was right at least in this; it would have been impossible, completely and entirely, for any woman to have written the plays of Shakespeare in the age of Shakespeare. Let me imagine, since facts are so hard to come by, what would have happened had Shakespeare had a wonderfully gifted sister, called Judith, let us say. Shakespeare himself went, very probably—his mother was an heiress—to the grammar school, where he may have learnt Latin—Ovid, Virgil and Horace—and the elements of grammar and logic. He was, it is well known, a wild boy who poached rabbits, perhaps shot a deer, and had, rather sooner than he should have done, to marry a woman in the neighbourhood, who bore him a child rather quicker than was right. That escapade sent him to seek his fortune in London. He had, it seemed, a taste for the theatre; he began by holding horses at the stage door. Very soon he got work in the theatre, became a successful actor, and lived at the hub of the universe, meeting everybody, knowing everybody, practising his art on the boards, exercising his wits in the streets, and even getting access to the palace of the queen. Meanwhile his extraordinarily gifted sister, let us suppose, remained at home. She was as adventurous, as imaginative, as agog to see the world as he was. But she was not sent to school. She had no chance of learning grammar and logic, let alone of reading Horace and Virgil. She picked up a book now and then, one of her brother’s perhaps, and read a few pages. But then her parents came in and told her to mend the stockings or mind the stew and not moon about with books and papers. They would have spoken sharply but kindly, for they were substantial people who knew the conditions of life for a woman and loved their daughter—indeed, more likely than not she was the apple of her father’s eye. Perhaps she scribbled some pages up in an apple loft on the sly but was careful to hide them or set fire to them. Soon, however, before she was out of her teens, she was to be betrothed to the son of a neighbouring woolstapler. She cried out that marriage was hateful to her, and for that she was severely beaten by her father. Then he ceased to scold her. He begged her instead not to hurt him, not to shame him in this matter of her marriage. He would give her a chain of beads or a fine petticoat, he said; and there were tears in his eyes. How could she disobey him? How could she break his heart? The force of her own gift alone drove her to it. She made up a small parcel of her belongings, let herself down by a rope one summer’s night and took the road to London. She was not seventeen. The birds that sang in the hedge were not more musical than she was. She had the quickest fancy, a gift like her brother’s, for the tune of words. Like him, she had a taste for the theatre. She stood at the stage door; she wanted to act, she said. Men laughed in her face. The manager—a fat, loose-lipped man—guffawed. He bellowed something about poodles dancing and women acting—no woman, he said, could possibly be an actress. He hinted—you can imagine what. She could get no training in her craft. Could she even seek her dinner in a tavern or roam the streets at midnight? Yet her genius was for fiction and lusted to feed abundantly upon the lives of men and women and the study of their ways. At last—for she was very young, oddly like Shakespeare the poet in her face, with the same grey eyes and rounded brows—at last Nick Greene the actor-manager took pity on her; she found herself with child by that gentleman and so—who shall measure the heat and violence of the poet’s heart when caught and tangled in a woman’s body?—killed herself one winter’s night and lies buried at some cross-roads where the omnibuses now stop outside the Elephant and Castle.

That, more or less, is how the story would run, I think, if a woman in Shakespeare’s day had had Shakespeare’s genius. But for my part, I agree with the deceased bishop, if such he was—it is unthinkable that any woman in Shakespeare’s day should have had Shakespeare’s genius. For genius like Shakespeare’s is not born among labouring, uneducated, servile people. It was not born in England among the Saxons and the Britons. It is not born to-day among the working classes. How, then, could it have been born among women whose work began, according to Professor Trevelyan, almost before they were out of the nursery, who were forced to it by their parents and held to it by all the power of law and custom? Yet genius of a sort must have existed among women as it must have existed among the working classes. Now and again an Emily Brontë or a Robert Burns blazes out and proves its presence. But certainly it never got itself on to paper. When, however, one reads of a witch being ducked, of a woman possessed by devils, of a wise woman selling herbs, or even of a very remarkable man who had a mother, then I think we are on the track of a lost novelist, a suppressed poet, of some mute and inglorious Jane Austen, some Emily Brontë who dashed her brains out on the moor or mopped and mowed about the highways crazed with the torture that her gift had put her to. Indeed, I would venture to guess that Anon, who wrote so many poems without singing them, was often a woman. It was a woman Edward Fitzgerald, I think, suggested who made the ballads and the folk-songs, crooning them to her children, beguiling her spinning with them, or the length of the winter’s night.

This may be true or it may be false—who can say?—but what is true in it, so it seemed to me, reviewing the story of Shakespeare’s sister as I had made it, is that any woman born with a great gift in the sixteenth century would certainly have gone crazed, shot herself, or ended her days in some lonely cottage outside the village, half witch, half wizard, feared and mocked at. For it needs little skill in psychology to be sure that a highly gifted girl who had tried to use her gift for poetry would have been so thwarted and hindered by other people, so tortured and pulled asunder by her own contrary instincts, that she must have lost her health and sanity to a certainty. No girl could have walked to London and stood at a stage door and forced her way into the presence of actor-managers without doing herself a violence and suffering an anguish which may have been irrational—for chastity may be a fetish invented by certain societies for unknown reasons—but were none the less inevitable. Chastity had then, it has even now, a religious importance in a woman’s life, and has so wrapped itself round with nerves and instincts that to cut it free and bring it to the light of day demands courage of the rarest. To have lived a free life in London in the sixteenth century would have meant for a woman who was poet and playwright a nervous stress and dilemma which might well have killed her. Had she survived, whatever she had written would have been twisted and deformed, issuing from a strained and morbid imagination. And undoubtedly, I thought, looking at the shelf where there are no plays by women, her work would have gone unsigned. (...) Currer Bell, George Eliot, George Sand, all the victims of inner strife as their writings prove, sought ineffectively to veil themselves by using the name of a man. Thus they did homage to the convention, which if not implanted by the other sex was liberally encouraged by them (the chief glory of a woman is not to be talked of, said Pericles, himself a much-talked-of man) that publicity in women is detestable. (...) They are not even now as concerned about the health of their fame as men are, and, speaking generally, will pass a tombstone or a signpost without feeling an irresistible desire to cut their names on it, as Alf, Bert or Chas. must do in obedience to their instinct, which murmurs if it sees a fine woman go by, or even a dog, Ce chien est a moi.
(...)
That woman, then, who was born with a gift of poetry in the sixteenth century, was an unhappy woman, a woman at strife against herself. All the conditions of her life, all her own instincts, were hostile to the state of mind which is needed to set free whatever is in the brain. But what is the state of mind that is most propitious to the act of creation? I asked. Can one come by any notion of the state that furthers and makes possible that strange activity?
(...)
And one gathers from this enormous modern literature of confession and self-analysis that to write a work of genius is almost always a feat of prodigious difficulty. Everything is against the likelihood that it will come from the writer’s mind whole and entire. Generally material circumstances are against it. Dogs will bark; people will interrupt; money must be made; health will break down. (...) If anything comes through in spite of all this, it is a miracle, and probably no book is born entire and uncrippled as it was conceived.
(...)
The woman composer stands where the actress stood in the time of Shakespeare. Nick Greene, I thought, remembering the story I had made about Shakespeare’s sister, said that a woman acting put him in mind of a dog dancing. Johnson repeated the phrase two hundred years later of women preaching. And here, I said, opening a book about music, we have the very words used again in this year of grace, 1928, of women who try to write music. ‘Of Mlle. Germaine Tailleferre one can only repeat Dr Johnson’s dictum concerning, a woman preacher, transposed into terms of music. “Sir, a woman’s composing is like a dog’s walking on his hind legs. It is not done well, but you are surprised to find it done at all.” So accurately does history repeat itself.

https://ebooks.adelaide.edu.au/w/woo.../chapter3.html

~Χθες αργά το βράδυ άκουγα κάποιον στη γειτονιά να παίζει στην κιθάρα κάποιο κλασικό κομμάτι. Έκανε συνέχεια λάθη, σταματούσε και ξαναξεκίναγε, μέχρι που κάποια στιγμή μάλλον κουράστηκε ή απογοητεύτηκε και φάνηκε να τα παρατάει. Τόσην ώρα είχα απορήσει που δεν είχε βγει κανένας στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί - η ώρα ήταν περασμένη. Δεν πρέπει να πέρασε ούτε ένα λεπτό σιωπής και τότε ακούστηκε μια φωνή να λέει "Δεν πειράζει φίλε... Ξαναπροσπάθησε".

~Έχετε γνωρίσει ποτέ κάποιον που δεν έχει δει ποτέ του τη θάλασσα; Εγώ γνώρισα πριν από λίγα χρόνια έναν σε κάποιο χωριό της Αργιθέας. Όταν με ρώτησε από πού είμαι και του είπα από τον Βόλο, μου απάντησε "α... από τη θάλασσα!". Μου έκανε εντύπωση ο ενθουσιασμός του, αλλά όταν μετά μου εξήγησε ότι την έχει δει μονάχα από την τηλεόραση, η έκπληξή μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

(...)

Όλοι μας θέλαμε να απολαύσουμε από πρώτο χέρι τις αντιδράσεις του όταν θα φτάναμε στην είσοδο του Βόλου και θα αποκαλυπτόταν ο Παγασητικός μπροστά στα μάτια του. Έτσι όπως ήταν άμαθος στα ταξίδια, ζαλίστηκε μάλλον κατά τη διάρκεια της διαδρομής και αποκοιμήθηκε.
"Ξύπνα, ρε! Κοίτα εκεί! Η θάλασσα..."

Αυτός τότε άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε μπροστά του ανέκφραστος και ύστερα μας είπε:
"Αυτό είναι όλο; Στο όνειρό μου ήταν καλύτερη".

https://www.pixelbooks.gr/img/medium...-9742cover.jpg

Quote:

---

Originally Posted by commissar

~Χθες αργά το βράδυ άκουγα κάποιον στη γειτονιά να παίζει στην κιθάρα κάποιο κλασικό κομμάτι. Έκανε συνέχεια λάθη, σταματούσε και ξαναξεκίναγε, μέχρι που κάποια στιγμή μάλλον κουράστηκε ή απογοητεύτηκε και φάνηκε να τα παρατάει. Τόσην ώρα είχα απορήσει που δεν είχε βγει κανένας στο παράθυρο να διαμαρτυρηθεί - η ώρα ήταν περασμένη. Δεν πρέπει να πέρασε ούτε ένα λεπτό σιωπής και τότε ακούστηκε μια φωνή να λέει "Δεν πειράζει φίλε... Ξαναπροσπάθησε".

~Έχετε γνωρίσει ποτέ κάποιον που δεν έχει δει ποτέ του τη θάλασσα; Εγώ γνώρισα πριν από λίγα χρόνια έναν σε κάποιο χωριό της Αργιθέας. Όταν με ρώτησε από πού είμαι και του είπα από τον Βόλο, μου απάντησε "α... από τη θάλασσα!". Μου έκανε εντύπωση ο ενθουσιασμός του, αλλά όταν μετά μου εξήγησε ότι την έχει δει μονάχα από την τηλεόραση, η έκπληξή μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη.

(...)

Όλοι μας θέλαμε να απολαύσουμε από πρώτο χέρι τις αντιδράσεις του όταν θα φτάναμε στην είσοδο του Βόλου και θα αποκαλυπτόταν ο Παγασητικός μπροστά στα μάτια του. Έτσι όπως ήταν άμαθος στα ταξίδια, ζαλίστηκε μάλλον κατά τη διάρκεια της διαδρομής και αποκοιμήθηκε.
"Ξύπνα, ρε! Κοίτα εκεί! Η θάλασσα..."

Αυτός τότε άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε μπροστά του ανέκφραστος και ύστερα μας είπε:
"Αυτό είναι όλο; Στο όνειρό μου ήταν καλύτερη".

https://www.pixelbooks.gr/img/medium...-9742cover.jpg

---

αυτό με τη θάλασσα παίζει πολύ στα ορεινά της θεσσαλίας. πολλοί μεγάλοι άνθρωποι δεν έχουν δει ή είδαν θάλασσα πρώτη φορά σε μεγάλη ηλικία. πολλοί επίσης, είδαν πρώτη φορά θάλασσα στα ξερονήσια όπου έκαναν εξορία :( ... πελάτης μου διηγιόταν ότι πρώτη φορά είδε θάλασσα όταν έκαναν στάση στο βόλο για να μεταφερθούν στις φυλακές στο τρίκερι. 14 χρονών αυτός και πολλοί ακόμη από το χωριό, πρώτη φορά είχαν επαφή με θαλασσινό νερό. κάποιοι έσκυψαν για να πιούν :!:

Το βιβλίο λέει;

Quote:

---

Originally Posted by Art In Haste

Το βιβλίο λέει;

---

Δεν είμαι αντικειμενικός γιατί μου αρέσει πολύ η γραφή του, τσέκαρε

Αυτός ήταν ο αέρας που ανέπνεε κανείς στη χώρα όταν, τέσσερις μέρες μετά τη γέννησή μου, μόλις επέστρεψε ο πατέρας μου από το θερισμό και έπρεπε να με δηλώσει στο Ληξιαρχείο, η μάνα μου τον συμβούλευσε να με καταχωρήσει ως κορίτσι και όχι ως αγόρι.

Αργότερα, όταν μου διηγήθηκε η ίδια το περιστατικό, μου παρουσίασε τον εξής συλλογισμό: "Ήξερα ότι οι γυναίκες δεν πήγαιναν στρατό κι αν σε περνούσαμε έτσι δε θα κληρωνόσουνα ποτέ".

Για κάμποσο καιρό η μάνα μου ζούσε με αυτό το ψέμα, φτάνοντας στο σημείο να αλλάζει το φύλο μου ακόμα και μπροστά στις φίλες τις, φωνάζοντάς με Ρόσα, σαν εκέινη. Ώσπου μια μέρα ο πατέρας μου της έκοψε τα φτερά, ομολογώντας της ότι δεν είχε το θάρρος να κάνει αυτό που του ζήτησε και με είχε καταχωρήσει ως αγόρι. Ωστόσο, οι περιστάσεις θέλησαν, μέσω άλλων οδών, να εκπληρωθεί η επιθυμία της, αφού ποτέ δεν πήγα στρατό κι αν έπιασα τουφέκι το έκανα για να υπερασπιστώ τον εργατικό αγώνα που ήταν κι ο μόνος στον οποίο πίστευα.

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by paddy honey

Το άρχισα σήμερα

https://i.imgur.com/PzOWfLW.jpg

https://www.katesharpleylibrary.net/v41q3n

---

Η εξουσία δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά. Η εξουσία έχει τη δική της δυναμική' είναι η εξουσία, για αυτό, όποιος και να την ασκεί, πάντα χτυπάει την ελευθερία.

Στο μπαλκόνι είχε μια σακούλα με μισοκαθαρισμένα σπανάκια και μια παντόφλα. Κάτω, στην τσιμεντοστρωμένη αυλή, έξι μέτρα απόσταση από το χαμηλό κάγκελο του πατρικού μου, βρήκαμε την άλλη παντόφλα, ένα στραβωμένο μαχαίρι και το αίμα της. Ανεβήκαμε πάλι. Δεν έστεκε τίποτα. Σπανάκι, παντόφλα, μαχαίρι, αίμα. Έπεσε; Την έριξε κάποιος; Θα το μαθαίναμε, άραγε; Θα ζούσε να μας πει την ιστορία ή θα μέναμε με την απορία για πάντα;

Πιο πολύ ενδιαφέρονταν οι μπάτσοι. Διακριτικά, εννοείται, «να περάσει η δύσκολη νύχτα και ελάτε από αύριο για κατάθεση». Ποιος να την έριξε, ποιον εχθρό είχε αυτή η γυναίκα. Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε οτιδήποτε. Γυρίσαμε σπίτι από το νοσοκομείο ξημερώματα, «πηγαίνετε σπίτι και ελάτε πάλι κατά τις εννιά που θα ξέρουμε περισσότερα». Χάραζε. Πήρα το λάστιχο και έπλυνα τα αίματα από την αυλή. Δύσκολη ώρα, να καθαρίζεις το αίμα της μάνας σου, αν και η εμπειρία αποδείχτηκε λιγότερο τραυματική απ’ όσο φανταζόμουν -ήταν σα να πλένω το δικό μου αίμα.

Η κυρά-Σταυρούλα κλείνει σήμερα 62 χρόνια ζωής. Έντεκα περισσότερα από όσα της έδιναν οι γιατροί εκείνη τη ζόρικη νύχτα, που στην ερώτηση της αδερφής μου «θα ζήσει» απάντησαν «50-50», αλλά σ’ εμένα που με έβλεπε ψυχραιμότερο με κοίταξε στα μάτια μία από την ομάδα που μας είχε πάρει στο γραφειάκι τους και κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Όχι». Λίγες ώρες πριν είχα επιστρέψει από Λάρισα, είχα διαλύσει το κορμί μου και πίστευα πως χρειάζομαι μια βδομάδα ξάπλα για να συνέρθω, αλλά τι σου είναι το ανθρώπινο σώμα, με το που έσκασε το τηλέφωνο «τρέξε να την προλάβεις» τσιτώθηκε κάθε μυς, έγινα υπεράνθρωπος και πόνο δεν ένιωθα πουθενά.

Βάλαμε μια ταινία του Βέγγου. Αυτή ήταν η αντίδρασή μας στην αναμονή αν θα ζήσει ή θα πεθάνει η μάνα μας. Εκτός από τους δεσμούς του αίματος, μας ένωνε η μεγάλη μας αγάπη για τον Θου-Βου από τότε που ήμασταν πιτσιρίκια, παρέα βλέπαμε οι τρεις μας όποτε έπαιζε η τηλεόραση τις ταινίες του, το μοναδικό παρατσούκλι που είχα ποτέ στο σπίτι ήταν αυτό: «Βέγγος», έτσι με φώναζε από τότε που με θυμάμαι, έβλεπε στο γιο της την ίδια παλαβομάρα με τον αγαπημένο μας ήρωα. Δεν κοιτάζαμε στην τηλεόραση, αλλά μας άρεσε να παίζει ο Θανάσης ο Πολυτεχνίτης, που άλλαζε χίλια επαγγέλματα και πουθενά δε στέριωνε, όσο μετρούσαμε τα λεπτά για να ξαναγυρίσουμε στο νοσοκομείο.

«Αν συνεχιστεί κι άλλο το πρήξιμο δεν θα μπορεί να ανασάνει και θα τη χάσουμε». Είχε πέσει με το σαγόνι από τα έξι μέτρα στο τσιμέντο, είχε γίνει θρύψαλα το μισό της πρόσωπο, είχαν πρηστεί τα πάντα στο λαιμό της εσωτερικά, την κρατούσαν με το ζόρι και με προσευχές. «Είναι θέμα οργανισμού». Και πάνω στην αγωνία μας, στο πιο βασανιστικό πρωινό που είχαμε περάσει στη ζωή μας ως τότε, μας ήρθε και η κατραπακιά: «Σουρωμένη ήταν, βρωμούσε ουίσκι η μάνα σας». Κι εκεί χάσαμε κάθε εμπιστοσύνη στο γιατρό, που έτυχε και συγγενής αλλά δεν το ξέραμε τότε: Σουρωμένη η μάνα μας, που έχω να τη δω να πίνει από το 1981 που βγήκε το ΠΑΣΟΚ και ήπιε μισό ποτήρι λικέρ από κράνα, κάτι δεν πάει καλά με δαύτον, ο τύπος είναι επικίνδυνος. «Τα είχε πιει, γι’ αυτό έπεσε», είπε και μας άφησε να χάσκουμε, μπροστά σε όλο το σόι που είχε μαζευτεί για να μας απαλύνει τον πόνο.

Ως το μεσημέρι, το «50-50» είχε γίνει «μάλλον το ξεπερνάει» και ως το βράδυ «η μάνα σας κέρδισε τη μάχη» και τα σχετικά που ανακοινώνουν όλο χαρά οι νοσοκόμες όποτε σώνεται ένας άνθρωπος από τα χέρια τους και λάμπουν τα μάτια τους όταν σε κοιτάνε. Μπήκαμε στην εντατική, μας άφησαν στη ζούλα, παιδιά της είστε, είδαμε κάτι που έμοιαζε με άνθρωπο αλλά η μάνα μας ήταν, τη βλέπαμε ακόμα σαστισμένη κάτω από τα αίματα και τα πρηξίματα, το πρόσωπό της διπλό από το χτύπημα στο τσιμέντο, η μάνα μας, ζωντανή, χαιρόταν με τα μάτια, το μόνο πράμα που ήταν ανέγγιχτο στο κορμί της, ανάμεσα στα σωληνάκια, τις γάζες, τη μαυρίλα στο υπόλοιπο σώμα της. «Χάλια την έκανες την αυλή, πρέπει να ξαναρίξουμε τσιμέντο», της είπα. Γέλασε. Πόνεσε. Ξαναγέλασε.

Άρχισε να μου γράφει στην παλάμη με το δάχτυλό της. Γάμα. Άλφα. Ταυ. Άλφα. «Γάτα». Δεν μπορούσα να καταλάβω, ακόμα κι έτσι έγραφε καλλιγραφικά, με τα παιδικά της γράμματα που ποτέ δεν άλλαξε, τα γράμματα από τα σημειώματα που άφηνε όταν έφευγε στις δύο το πρωί για τη δουλειά πού έχει φαγητό και να μην ξεχάσουμε να πιούμε γάλα και να πάρουμε ζακέτα για το σχολείο. Κι όμως, συνεννοηθήκαμε. Καθάριζε το σπανάκι, ήρθε η γάτα από κάτω, πήγε να της πετάξει φαγητό όπως κάθε βράδυ, γλίστρησε η παντόφλα, έφυγε από το μπαλκόνι με τα μούτρα. Με το μαχαίρι στο χέρι, δεν τ’ άφησε μέχρι που έσκασε το σαγόνι της στο τσιμέντο. Και το ουίσκι; Όμικρον. Χι. Γιώτα. Ο γιατρός είπε πως είχες πιει, τι βλακείες μας λέει. Δέλτα. Έψιλον. Νι. Πι. Γιώτα. Νι. Ωμέγα. Εμείς το ξέρουμε, στον γιατρό να το πεις.

Έκλαιγε. Μην κλαις, θα μας διώξουν αν σε ταράζουμε. Ξαναπήρε το χέρι μου. Έψιλον. Γάμα. Γάμα. Όμικρον. Νι. Άλφα. Κάπα. Γιώτα. Δεν τσιγκουνεύτηκε δυο γράμματα παραπάνω. Τώρα το θέλεις το εγγονάκι; Έξω είναι η νύφη σου, να την πάρω και να την πέσουμε σε κανένα κρεβάτι στο νοσοκομείο; Γέλασε πάλι. «Ναι», έγνεψε. Θα το ‘χεις και το εγγονάκι, μη σκέφτεσαι τέτοια τώρα, τώρα πρέπει να πολεμήσεις για να το χαρείς το εγγονάκι, εντάξει; Εντάξει. Δεν πέρασε καιρός και της πήγαμε δώρο το τεστ εγκυμοσύνης: «Εγώ τις υποσχέσεις μου τις τηρώ». Και μετά, άλλα τρία, από δυο ο καθένας μας, να έχει να καμαρώνει.

(συνεχίζεται από κάτω επειδή όριο λέξεων στα ποστς)

Όλα στη διάγνωση ήταν συντριπτικά. Συντριπτικό κάταγμα εδώ, συντριπτικό κάταγμα εκεί, από όλο το σύστημα στο πρόσωπο της έμεινε ένα δόντι μοναχό, το οποίο της λέγαμε να το κρατήσει για να ανοίγουμε τις μπύρες και μια φορά πήγε στο ψυγείο κι έφερε μία, κάνοντας νόημα «να την ανοίξω»; Δέκα μέρες Καβάλα, δέκα μέρες Παπανικολάου, ένα μήνα στο σπίτι, πλάκες τιτανίου, ακτινογραφίες, γιατροί, διευθυντές, εκατοντάδες χιλιόμετρα πήγαινε-έλα, ένα ολόκληρο καλοκαίρι να τρώει με καλαμάκι φαγητό αλεσμένο, πέρασε ο καιρός, στάθηκε στα πόδια της. Έγινε ανάμνηση εκείνο το γαμημένο μαγιάτικο βράδυ, όλα έδεσαν όπως έπρεπε, τα κόκαλα, η μασέλα, το πρόσωπο επανήλθε αργά αργά στην όμορφη θέση του.

«Είχα φάει μπακαλιάρο με σκορδαλιά», είπε κάποια στιγμή. «Αυτό θα μύρισε ο γιατρός και είπε πως είχα πιει αλκοόλ». Ξεραθήκαμε. Ξαναήπιε αλκοόλ, στο γάμο της, πήρε η ζωή και της επέστρεφε αβέρτα όσα της χρωστούσε, επέζησε από τέτοιο χτύπημα, ανάρρωσε, ομόρφυνε πάλι, παντρεύτηκε, βρήκε έναν άνθρωπο να μοιράζεται την καθεμέρα της μετά από όλα αυτά. Και μόλις ηρέμησε ήρθε ο καρκίνος. «Σιγά το πράμα, εδώ ξεπέρασα εκείνο το πέσιμο, στον καρκίνο θα κωλώσω; Χα! Δε με ξέρει καλά». «Χα», αυτό το «χα» της, το σήμα κατατεθέν, λίγο από Βέγγο, λίγο από τον μικρό Βέγγο, εμένα, που της το είχα κολλήσει. Τον κατάπιε. Νίκησε πάλι. 92 χρόνια ΠΑΟΚ, 42 χρόνια Θύρα 4, 62 χρόνια κυρά-Σταυρούλα κι έχουμε ακόμα.

Στον Άγιο Λουκά έχουνε τηλεοράσεις στις αίθουσες τοκετών. Εμείς δε βλέπαμε τηλεόραση, ούτως ή άλλως, αλλά την είχανε να παίζει από το πρωί που είχαμε πάει για τη γέννα της μελλοντικής Χουλιγκάνας κι αυτό το σκασμένο δεν έλεγε να γεννηθεί επί δώδεκα ώρες. Η κυρά-Σταυρούλα απ’ έξω, στα δέκα μέτρα, έστελνε μηνύματα από το κινητό που το είχε μάθει για να ενημερώνεται. «Ακόμα»; «Πόσα εκατοστά»; «Άντε βρε». Επτά και είκοσι έσκασε μύτη η μικρή, την πήρε ο γιατρός και τη σήκωσε μπροστά μας με τον ομφάλιο λώρο να κρέμεται κι όπως την πρωτοείδα, πανέμορφη, κούκλα, θεά, μέσα στα αίματα, δάκρυσα και στη θολούρα είδα πίσω της, στην τηλεόραση, τον Βέγγο να τρέχει πάνω κάτω στην οθόνη της ΝΕΤ και να μην μπορεί να στεριώσει σε μια δουλειά. Κοιταχτήκαμε με την Άννα για μια στιγμή -μόνο εμείς οι δύο καταλαβαίναμε πως η ζωή μας έκλεινε το μάτι.

-Νίκος Ιωαννίδης

I waited more than an hour in the same place, and then toward noon, from the half-light, from the
shuffling, discontinuous, dismal crowd, there erupted a sudden avalanche of absolutely and undeniably
beautiful women.

What a discovery! What an America! What ecstasy! I thought of Lola . . . Her promises had not deceived
me! It was true.

I had come to the heart of my pilgrimage. And if my appetite hadn't kept calling itself to my attention, that
would have struck me as one of those moments of supernatural aesthetic revelation. If I'd been a little
more comfortable and confident, the incessant beauties I was discovering might have ravished me from my
base human condition. In short, all I needed was a sandwich to make me believe in miracles. But how I
needed that sandwich!

And yet, what supple grace! What incredible delicacy of form and feature! What inspired harmonies! What
perilous nuances! Triumphant where the danger is greatest! Every conceivable promise of face and figure
fulfilled! Those blondes! Those brunettes! Those Titian redheads! And more and more kept coming! Maybe,
I thought, this is Greece starting all over again. Looks like I got here just in time.

What made those apparitions all the more divine in my eyes was that they seemed totally unaware of my
existence as I sat on a bench close by, slap-happy, drooling with erotico-mystical admiration and quinine,
but also, I have to admit, with hunger. If it were possible for a man to jump out of his skin, I'd have done it
then, once and for all. There was nothing to hold me back.

Those unlikely midinettes could have wafted me away, sublimated me; a gesture, a word would have
sufficed, and in that moment I'd have been transported, all of me, into the world of dreams. But I suppose
they had other fish to fry.

[...]

I returned to the light of day by the same stairway and went back to the same bench to rest. Sudden
outburst of digestive vulgarity. Discovery of a joyous shitting communism. I ignored both these
disconcerting aspects of the same adventure. I hadn't the strength for analysis or synthesis. My pressing
desire was to sleep. O rare, delicious frenzy!

[...]

Instant amazement . . . You had to divine, to imagine the majesty of the edifice, the generous proportions,
because the lights were so veiled that it took you some time to know what you were looking at.

Lots of young women in the half-light, plunged in deep armchairs as in jewel cases. Around them attentive
men, moving silently, with timid curiosity, to and fro, just offshore from the row of crossed legs and
magnificent silk-encased thighs. Those miraculous beings seemed to be waiting for grave and costly events.
Obviously they weren't giving me a thought. So, ever so furtively, I in my turn passed that long and palpable
temptation.

Since at least a hundred of those divine leg owners were sitting in a single row of chairs, I reached the
reception desk in so dreamy a condition, having absorbed a ration of beauty so much too strong for my
constitution that I was reeling.

At the desk, a pomaded clerk violently offered me a room. I asked for the smallest in the hotel. I can't have
had more than fifty dollars at the time. Also, I was pretty well out of ideas and self-assurance.

I hoped the room the clerk was giving me was really the smallest, because his hotel, the Laugh Calvin,[56]
was advertised as the most luxurious and sumptuously furnished on the whole North American continent!

Over my head, what an infinity of furnished rooms! And all around me, in those chairs, what inducements
to multiple rape! What abysses! What perils! Is the poor man's aesthetic torment to have no end? Is it to be
even more long-lasting than his hunger? But there was no time to succumb; before I knew it, the clerk had
thrust a heavy key into my hand. I was afraid to move.

[...]

There's something sad about people going to bed. You can see they don't give a damn whether they're
getting what they want out of life or not, you can see they don't even try to understand what we're here
for. They just don't care. Americans or not, they sleep no matter what, they're bloated mollusks, no
sensibility, no trouble with their conscience.

I'd seen too many puzzling things to be easy in my mind. I knew too much and not enough. I'd better go out,
I said to myself, I'd better go out again. Maybe I'll meet Robinson. Naturally that was an idiotic idea, but I
dreamed it up as an excuse for going out again, because no matter how much I tossed and turned on my
narrow bed, I couldn't snatch the tiniest scrap of sleep. Even masturbation, at times like that, provides
neither comfort nor entertainment. Then you're really in despair.

The worst part is wondering how you'll find the strength tomorrow to go on doing what you did today and
have been doing for much too long, where you'll find the strength for all that stupid running around, those
projects that come to nothing, those attempts to escape from crushing necessity, which always founder and
serve only to convince you one more time that destiny is implacable, that every night will find you down
and out, crushed by the dread of more and more sordid and insecure tomorrows.

And maybe it's treacherous old age coming on, threatening the worst. Not much music left inside us for life
to dance to. Our youth has gone to the ends of the earth to die in the silence of the truth. And where, I ask
you, can a man escape to, when he hasn't enough madness left inside him? The truth is an endless death
agony. The truth is death. You have to choose: death or lies. I've never been able to kill myself.

I'd better go out into the street, a partial suicide. Everyone has his little knacks, his ways of getting sleep
and food. I'd need to sleep if I wanted to recover the strength I'd need to go to work next day. Get back the
zip it would take to find a job in the morning, and in the meantime force my way into the unknown realm of
sleep. Don't go thinking it's easy to fall asleep when you've started doubting everything, mostly because of
the awful fears people have given you.

I dressed and somehow found my way to the elevator, but feeling kind of foggy. I still had to cross the
lobby, to pass more rows of ravishing enigmas with legs so tempting, faces so delicate and severe.
Goddesses, in short, hustling goddesses. We might have tried to make an arrangement. But I was afraid of
being arrested. Complications. Nearly all a poor bastard's desires are punishable by jail. So there I was on
the street again. It wasn't the same crowd as before. This one billowed over the sidewalks and showed a
little more life, as if it had landed in a country less arid, the land of entertainment, of night life.

The people surged in the direction of lights suspended far off in the darkness, writhing multicolored snakes.
They flowed in from all the neighboring streets. A crowd like that, I said to myself, adds up to a lot of dollars
in handkerchiefs alone or silk stockings! Or just in cigarettes for that matter! And to think that you can go
out among all that money, and nobody'll give you a single penny, not even to go and eat with! It's
heartbreaking to think how people shut themselves off from one another, like houses.

I, too, dragged myself toward the lights, a movie house, and then another right next to it, and another, all
along the street. We lost big chunks of crowd to each of them. I picked a movie house with posters of
women in slips, and what legs! Boyohboy! Heavy! Ample! Shapely! And pretty faces on top, as though
drawn for the contrast, no need of retouching, not a blemish, not a flaw, perfect I tell you, delicate but firm
and concise. Life can engender no greater peril than these incautious beauties, these indiscreet variations
on perfect divine harmony.

It was warm and cozy in the movie house. An enormous organ, as mellow as in a cathedral, a heated
cathedral I mean, organ pipes like thighs. They don't waste a moment. Before you know it, you're bathing in
an all-forgiving warmth. Just let yourself go and you'll begin to think the world has been converted to
loving-kindness. I almost was myself.

Dreams rise in the darkness and catch fire from the mirage of moving light. What happens on the screen
isn't quite real; it leaves open a vague cloudy space for the poor, for dreams and the dead. Hurry hurry,
cram yourself full of dreams to carry you through the life that's waiting for you outside, when you leave
here, to help you last a few days more in that nightmare of things and people. Among the dreams, choose
the ones most likely to warm your soul. I have to confess that I picked the sexy ones. No point in being
proud; when it comes to miracles, take the ones that will stay with you. A blonde with unforgettable tits
and shoulders saw fit to break the silence of the screen with a song about her loneliness. I'd have been glad
to cry about it with her.

There's nothing like it! What a lift it gives you! After that, I knew I'd have courage enough in my guts to last
me at least two days. I didn't even wait for the lights to go on. Once I'd absorbed a small dose of that
admirable ecstasy, I knew Yd sleep, my mind was made up.

When I got back to the Laugh Calvin, the night clerk, despite my greeting, neglected to say good evening the
way they do at home. But his contempt didn't mean a thing to me anymore. An intense inner life suffices to
itself, it can melt an icepack that has been building up for twenty years. That's a fact.

In my room I'd barely closed my eyes when the blonde from the movie house came along and sang her
whole song of sorrow just for me. I helped her put me to sleep, so to speak, and succeeded pretty well ... I
wasn't entirely alone . . . It's not possible to sleep alone . . .

The cop smiled and said, «Yeah? Is this really your own wallet?»
Finally the mean one inside fined Dean twenty-five dollars. We told them we only had forty to go
all the way to the Coast; they said that made no difference to them. When Dean protested, the mean
cop threatened to take him back to Pennsylvania and slap a special charge on him.
«What charge?»
«Never mind what charge. Don’t worry about that, wiseguy.»
We had to give them the twenty-five. But first Ed Dunkel, that culprit, offered to go to jail. Dean
considered it. The cop was infuriated; he said, «If you let your partner go to jail I’m taking you back
to Pennsylvania right now. You hear that?» All we wanted to do was go. «Another speeding ticket in
Virginia and you lose your car,» said the mean cop as a parting volley. Dean was red in the face. We
drove off silently. It was just like an invitation to steal to take our trip-money away from us. They
knew we were broke and had no relatives on the road or to wire to for money. The American police
are involved in psychological warfare against those Americans who don’t frighten them with imposing
papers and threats. It’s a Victorian police force; it peers out of musty windows and wants to inquire
about everything, and can make crimes if the crimes don’t exist to its satisfaction. «Nine lines of
crime, one of boredom,» said Louis-Ferdinand Céline. Dean was so mad he wanted to come back
to Virginia and shoot the cop as soon as he had a gun.

[...]

It would take all night to tell about Old Bull Lee; let’s just say now, he was a teacher, and it may
be said that he had every right to teach because he spent all his time learning; and the things he
learned were what he considered to be and called «the facts of life,» which he learned not only out of
necessity but because he wanted to. He dragged his long, thin body around the entire United States
and most of Europe and North Africa in his time, only to see what was going on; he married a White
Russian countess in Yugoslavia to get her away from the Nazis in the thirties; there are pictures of
him with the international cocaine set of the thirties - gangs with wild hair, leaning on one another;
there are other pictures of him in a Panama hat, surveying the streets of Algiers; he never saw the
White Russian countess again. He was an exterminator in Chicago, a bartender in New York, a
summons-server in Newark. In Paris he sat at cafe tables, watching the sullen French faces go by. In
Athens he looked up from his ouzo at what he called the ugliest people in the world. In Istanbul he
threaded his «way through crowds of opium addicts and rug-sellers, looking for the facts. In English
hotels he read Spengler and the Marquis de Sade. In Chicago he planned to hold up a Turkish bath,
hesitated just for two minutes too long for a drink, and wound up with two dollars and had to make a
run for it. He did all these things merely for the experience. Now the final study was the drug habit.
He was now in New Orleans, slipping along the streets with shady characters and haunting
connection bars.

[...]

And Dean and I, ragged and dirty as if we had lived off locust, stumbled out of the bus in Detroit.
We decided to stay up in all-night movies on Skid Row. It was too cold for parks. Hassel had been
here on Detroit Skid Row, he had dug every shooting gallery and all-night movie and every brawling
bar with his dark eyes many a time. His ghost haunted us. We’d never find him on Times Square
again. We thought maybe by accident Old Dean Moriarty was here too - but he was not. For thirtyfive
cents each we went into the beat-up old movie and sat down in the balcony till morning, when
we were shooed downstairs. The people who were in that all-night movie were the end. Beat
Negroes who’d come up from
Alabama to work in car factories on a rumor; old white bums; young longhaired hipsters who’d
reached the end of the road and were drinking wine; whores, ordinary couples, and housewives with
nothing to do, nowhere to go, nobody to believe in. If you sifted all Detroit in a wire basket the
beater solid core of dregs couldn’t be better gathered. The picture was Singing Cowboy Eddie Dean
and his gallant white horse Bloop, that was number one; number two double-feature film was George
Raft, Sidney Greenstreet, and Peter Lorre in a picture about Istanbul. We saw both of these things
six times each during the night. We saw them waking, we heard them sleeping, we sensed them
dreaming, we were permeated completely with the strange Gray Myth of the West and the weird
dark Myth of the East when morning came. All my actions since then have been dictated
automatically to my subconscious by this horrible osmotic experience. I heard big Greenstreet sneer
a hundred times; I heard Peter Lorre make his sinister come-on; I was with George Raft in his
paranoiac fears; I rode and sang with Eddie Dean and shot up the rustlers innumerable times. People
slugged out of bottles and turned around and looked everywhere in the dark theater for something to
do, somebody to talk to. In the head everybody was guiltily quiet, nobody talked. In the gray dawn
that puffed ghostlike about the windows of the theater and hugged its eaves I was sleeping with my
head on the wooden arm of a seat as six attendants of the theater converged with their night’s total of swept-up rubbish and created a huge dusty pile that reached to my nose as I snored head down - till they almost swept me away too. This was reported to me by Dean, who was watching from ten
seats behind. All the cigarette butts, the bottles, the matchbooks, the come and the gone were swept
up in this pile. Had they taken me with it, Dean would never have seen me again. He would have had
to roam the entire United States and look in every garbage pail from coast to coast before he found
me embryonically convoluted among the rubbishes of my life, his life, and the life of everybody
concerned and not concerned. What would I have said to him from my rubbish womb? «Don’t
bother me, man, I’m happy where I am. You lost me one night in Detroit in August nineteen fortynine.
What right have you to come and disturb my reverie in this pukish can?» In 1942 I was the star
in one of the filthiest dramas of all time. I was a seaman, and went to the Imperial Cafe on Scollay
Square in Boston to drink; I drank sixty glasses of beer and retired to the toilet, where I wrapped
myself around the toilet bowl and went to sleep. During the night at least a hundred seamen and
assorted civilians came in and cast their sentient debouchments on me till I was unrecognizably
caked. What difference does it make after all? - anonymity in the world of men is better than fame in
heaven, for what’s heaven? what’s earth? All in the mind.

https://nevalalee.wordpress.com/2016...to-the-movies/

Now he could rest awhile in good conscience. He stretched out-to the extent his body fit within the narrow stony quarters. Deep inside, however, on the cleanly swept mats of his soul, he stretched out comfortably to the fullest and dozed away, letting delicate scents play about his nose: a spicy gust, for instance, as if borne here from springtime meadows; a mild May wind wafting through the first green leaves of beech; a sea breeze, with the bitterness of salted almonds. It was late afternoon when he arose— something like late afternoon, for naturally there was no afternoon or forenoon or evening or morning, there was neither light nor darkness, nor were there spring meadows nor green beech leaves… there were no real things at all in Grenouille’s innermost universe, only the odors of things. (Which is why the fafon deparler speaks of that universe as a landscape; an adequate expression, to be sure, but the only possible one, since our language is of no use when it comes to describing the smellable world.) It was, then, late afternoon: that is, a condition and a moment within Grenouille’s soul such as reigns over the south when the siesta is done and the paralysis of midday slowly recedes and life’s urge begins again after such constraint. The heat kindled by rage-the enemy of sublime scents-had fled, the pack of demons was annihilated. The fields within him lay soft and burnished beneath the lascivious peace of his awakening -and they waited for the will of their lord to come upon them.

And Grenouille rose up-as noted-and shook the sleep from his limbs. He stood up, the great innermost Grenouille. Like a giant he planted himself, in all his glory and grandeur, splendid to look upon-damn shame that no one saw him!-and looked about him, proud and majestic.

Yes! This was his empire! The incomparable Empire of Grenouille! Created and ruled over by him, the incomparable Grenouille, laid waste by him if he so chose and then raised up again, made boundless by him and defended with a flaming sword against every intruder. Here there was naught but his will, the will of the great, splendid, incomparable Grenouille. And now that the evil stench of the past had been swept away, he desired that his empire be fragrant. And with mighty strides he passed across the fallow fields and sowed fragrance of all kinds, wastefully here, sparingly there, in plantations of endless dimension and in small, intimate parcels, strewing seeds by the fistful or tucking them in one by one in selected spots. To the farthermost regions of his empire, Grenouille the Great, the frantic gardener, hurried, and soon there was not a cranny left into which he had not thrown a seed of fragrance.

And when he saw that it was good and that the whole earth was saturated with his divine Grenouille seeds, then Grenouille the Great let descend a shower of rectified spirit, soft and steady, and everywhere and overall the seed began to germinate and sprout, bringing forth shoots to gladden his heart. On the plantations it rolled in luxurious waves, and in the hidden gardens the stems stood full with sap. The blossoms all but exploded from their buds.

Then Grenouille the Great commanded the rain to stop. And it was so. And he sent the gentle sun of his smile upon the land; whereupon, to a bud, the hosts of blossoms unfolded their glory, from one end of his empire unto the other, creating a single rainbowed carpet woven from myriad precious capsules of fragrance. And Grenouille the Great saw that it was good, very, very good. And he caused the wind of his breath to blow across the land. And the blossoms, thus caressed, spilled over with scent and intermingled their teeming scents into one constantly changing scent that in all its variety was nevertheless merged into the odor of universal homage to Him, Grenouille the Great, the Incomparable, the Magnificent, who, enthroned upon his gold-scented cloud, sniffed his breath back in again, and the sweet savor of the sacrifice was pleasing unto him. And he deigned to bless his creation several times over, from whom came thanksgiving with songs of praise and rejoicing and yet further outpourings of glorious fragrance. Meanwhile evening was come, and the scents spilled over still and united with the blue of night to form ever more fantastic airs. A veritable gala of scent awaited, with one gigantic burst of fragrant diamond-studded fireworks.

Grenouille the Great, however, had tired a little and yawned and spoke: “Behold, I have done a great thing, and I am well pleased. But as with all the works once finished, it begins to bore me. I shall withdraw, and to crown this strenuous day I shall allow myself yet one more small delectation in the chambers of my heart.”

So spoke Grenouille the Great and, while the peasantry of scent danced and celebrated beneath him, he glided with wide-stretched wings down from his golden clouds, across the nocturnal fields of his soul, and home to his heart.

On rotten days like that, mountains of fatigue and disgust accumulate between your nose and your eyes,
enough in that one spot to last several men for years. Much too much for one man.

Just then, all in all, I'd have been glad to go back to the Tarapout. Especially as Parapine had also stopped talking to me. But I was in their bad books at the Tarapout. It's hard to have no source of spiritual or material comfort but your boss, especially when he's an alienist and
you're not so sure of your own head. All you can do is hold tight. And not say anything. We could still talk about women together. That was a benign subject, which gave me a chance to make him laugh now and then. In that field he gave me credit for a certain experience, for some slight and nasty competence.

It had its advantages that on the whole Baryton should consider me with a certain contempt. A boss always finds the crumminess of his staff rather reassuring. A slave must at all costs be slightly, if not superlatively, contemptible. An assortment of chronic moral and physical defects justifies the horrible treatment he is
getting. Then the earth turns more smoothly, for each man occupies the place he deserves.

A person you make use of should be dull and abject, a born failure. It comes as a relief to the boss,
especially since Baryton paid us very badly. An employer with his degree of acute avarice tends to be
suspicious and uneasy. Failure, debauchee, black sheep, loyal! . . . Now there's a perfect combination that will justify anything. Baryton wouldn't have been displeased if I had been kind of wanted by the police.
Those are the things that guarantee an employee's loyalty.

I had cast off all self-respect long ago. That sentiment had always struck me a
s far above my station, much too costly for my resources. I'd made that sacrifice once and for all and had no regrets whatever.

By then I was quite content if I could keep myself in a tolerable state of alimentary and physical balance. I had stopped worrying my head about anything else. Nevertheless, I found it hard to get through certain
nights, especially when the memory of what had happened in Toulouse prevented me from sleeping.

At such times I couldn't help it, I imagined all sorts of dramatic sequels
to Grandma Henrouille's fall into the mummy crypt. Fear rose up from my bowels, seized hold of my heart, and made it pound so hard that I'd
jump out of bed and pace the floor, this way and that way into the depths of darkness and into the dawning light. During those attacks I despaired of ever recapturing enough peace of mind to fall asleep again. If
someone tells you he's unhappy, don't take it on faith. Just ask him if he can sleep ... If he can, then all's well. That's good enough.

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=Bkwc0RSihRI

https://www.youtube.com/watch?v=d27gTrPPAyk

“Good-morning to you, Clarissa!” said Hugh, rather extravagantly, for they had known each other as children. “Where are you off to?”

“I love walking in London,” said Mrs. Dalloway. “Really it’s better than walking in the country.”

They had just come up — unfortunately — to see doctors. Other people came to see pictures; go to the opera; take their daughters out; the Whitbreads came “to see doctors.” Times without number Clarissa had visited Evelyn Whitbread in a nursing home. Was Evelyn ill again? Evelyn was a good deal out of sorts, said Hugh, intimating by a kind of pout or swell of his very well-covered, manly, extremely handsome, perfectly upholstered body (he was almost too well dressed always, but presumably had to be, with his little job at Court) that his wife had some internal ailment, nothing serious, which, as an old friend, Clarissa Dalloway would quite understand without requiring him to specify. Ah yes, she did of course; what a nuisance; and felt very sisterly and oddly conscious at the same time of her hat. Not the right hat for the early morning, was that it? For Hugh always made her feel, as he bustled on, raising his hat rather extravagantly and assuring her that she might be a girl of eighteen, and of course he was coming to her party to-night, Evelyn absolutely insisted, only a little late he might be after the party at the Palace to which he had to take one of Jim’s boys — she always felt a little skimpy beside Hugh; schoolgirlish; but attached to him, partly from having known him always, but she did think him a good sort in his own way, though Richard was nearly driven mad by him, and as for Peter Walsh, he had never to this day forgiven her for liking him.

She could remember scene after scene at Bourton — Peter furious; Hugh not, of course, his match in any way, but still not a positive imbecile as Peter made out; not a mere barber’s block. When his old mother wanted him to give up shooting or to take her to Bath he did it, without a word; he was really unselfish, and as for saying, as Peter did, that he had no heart, no brain, nothing but the manners and breeding of an English gentleman, that was only her dear Peter at his worst; and he could be intolerable; he could be impossible; but adorable to walk with on a morning like this.

(June had drawn out every leaf on the trees. The mothers of Pimlico gave suck to their young. Messages were passing from the Fleet to the Admiralty. Arlington Street and Piccadilly seemed to chafe the very air in the Park and lift its leaves hotly, brilliantly, on waves of that divine vitality which Clarissa loved. To dance, to ride, she had adored all that.)

For they might be parted for hundreds of years, she and Peter; she never wrote a letter and his were dry sticks; but suddenly it would come over her, If he were with me now what would he say? — some days, some sights bringing him back to her calmly, without the old bitterness; which perhaps was the reward of having cared for people; they came back in the middle of St. James’s Park on a fine morning — indeed they did. But Peter — however beautiful the day might be, and the trees and the grass, and the little girl in pink — Peter never saw a thing of all that. He would put on his spectacles, if she told him to; he would look. It was the state of the world that interested him; Wagner, Pope’s poetry, people’s characters eternally, and the defects of her own soul. How he scolded her! How they argued! She would marry a Prime Minister and stand at the top of a staircase; the perfect hostess he called her (she had cried over it in her bedroom), she had the makings of the perfect hostess, he said.

So she would still find herself arguing in St. James’s Park, still making out that she had been right — and she had too — not to marry him. For in marriage a little licence, a little independence there must be between people living together day in day out in the same house; which Richard gave her, and she him. (Where was he this morning for instance? Some committee, she never asked what.) But with Peter everything had to be shared; everything gone into. And it was intolerable, and when it came to that scene in the little garden by the fountain, she had to break with him or they would have been destroyed, both of them ruined, she was convinced; though she had borne about with her for years like an arrow sticking in her heart the grief, the anguish; and then the horror of the moment when some one told her at a concert that he had married a woman met on the boat going to India! Never should she forget all that! Cold, heartless, a prude, he called her. Never could she understand how he cared. But those Indian women did presumably — silly, pretty, flimsy nincompoops. And she wasted her pity. For he was quite happy, he assured her — perfectly happy, though he had never done a thing that they talked of; his whole life had been a failure. It made her angry still.

She had reached the Park gates. She stood for a moment, looking at the omnibuses in Piccadilly.

She would not say of any one in the world now that they were this or were that. She felt very young; at the same time unspeakably aged. She sliced like a knife through everything; at the same time was outside, looking on. She had a perpetual sense, as she watched the taxi cabs, of being out, out, far out to sea and alone; she always had the feeling that it was very, very dangerous to live even one day. Not that she thought herself clever, or much out of the ordinary. How she had got through life on the few twigs of knowledge Fräulein Daniels gave them she could not think. She knew nothing; no language, no history; she scarcely read a book now, except memoirs in bed; and yet to her it was absolutely absorbing; all this; the cabs passing; and she would not say of Peter, she would not say of herself, I am this, I am that.

Her only gift was knowing people almost by instinct, she thought, walking on. If you put her in a room with some one, up went her back like a cat’s; or she purred. Devonshire House, Bath House, the house with the china cockatoo, she had seen them all lit up once; and remembered Sylvia, Fred, Sally Seton — such hosts of people; and dancing all night; and the waggons plodding past to market; and driving home across the Park. She remembered once throwing a shilling into the Serpentine. But every one remembered; what she loved was this, here, now, in front of her; the fat lady in the cab. Did it matter then, she asked herself, walking towards Bond Street, did it matter that she must inevitably cease completely; all this must go on without her; did she resent it; or did it not become consoling to believe that death ended absolutely? but that somehow in the streets of London, on the ebb and flow of things, here, there, she survived, Peter survived, lived in each other, she being part, she was positive, of the trees at home; of the house there, ugly, rambling all to bits and pieces as it was; part of people she had never met; being laid out like a mist between the people she knew best, who lifted her on their branches as she had seen the trees lift the mist, but it spread ever so far, her life, herself. But what was she dreaming as she looked into Hatchards’ shop window? What was she trying to recover? What image of white dawn in the country, as she read in the book spread open:

Fear no more the heat o’ the sun

Nor the furious winter’s rages.

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=U56wW0nOp5Q[/url]

It, with the preceding scene and with others unnarrated but existent by implication, to which add essays on various subjects or moral apothegms (e.g. My favourite hero or procrastination is the thief of time) composed during schoolyears, seemed to him to contain in itself and in conjunction with the personal equation certain possibilities of financial, social, personal and sexual success, whether specially collected and selected as model pedagogic themes (of cent per cent merit) for the use of preparatory and junior grade students or contributed in printed form, following the precedent of Philip Beaufoy or Doctor Dick or Heblon’s Studies in blue, to a publication of certified circulation and solvency or employed verbally as intellectual stimulation for sympathetic auditors, tacitly appreciative of successful narrative and confidently augurative of successful achievement, during the increasingly longer nights gradually following the summer solstice on the day but three following, videlicet, Tuesday, 21 June (S. Aloysius Gonzaga), sunrise 3.33 a.m., sunset 8.29 p.m.

Which domestic problem as much as, if not more than, any other frequently engaged his mind?

What to do with our wives.

What had been his hypothetical singular solutions?

Parlour games (dominos, halma, tiddledywinks, spilikins, cup and ball, nap, spoil five, bezique, twentyfive, beggar my neighbour, draughts, chess or backgammon): embroidery, darning or knitting for the policeaided clothing society: musical duets, mandoline and guitar, piano and flute, guitar and piano: legal scrivenery or envelope addressing: biweekly visits to variety entertainments: commercial activity as pleasantly commanding and pleasingly obeyed mistress proprietress in a cool dairy shop or warm cigar divan: the clandestine satisfaction of erotic irritation in masculine brothels, state inspected and medically controlled: social visits, at regular infrequent prevented intervals and with regular frequent preventive superintendence, to and from female acquaintances of recognised respectability in the vicinity: courses of evening instruction specially designed to render liberal instruction agreeable.

What instances of deficient mental development in his wife inclined him in favour of the lastmentioned (ninth) solution?

In disoccupied moments she had more than once covered a sheet of paper with signs and hieroglyphics which she stated were Greek and Irish and Hebrew characters. She had interrogated constantly at varying intervals as to the correct method of writing the capital initial of the name of a city in Canada, Quebec. She understood little of political complications, internal, or balance of power, external. In calculating the addenda of bills she frequently had recourse to digital aid. After completion of laconic epistolary compositions she abandoned the implement of calligraphy in the encaustic pigment, exposed to the corrosive action of copperas, green vitriol and nutgall. Unusual polysyllables of foreign origin she interpreted phonetically or by false analogy or by both: metempsychosis (met him pike hoses), alias (a mendacious person mentioned in sacred scripture).

What compensated in the false balance of her intelligence for these and such deficiencies of judgment regarding persons, places and things?

The false apparent parallelism of all perpendicular arms of all balances, proved true by construction. The counterbalance of her proficiency of judgment regarding one person, proved true by experiment.

How had he attempted to remedy this state of comparative ignorance?

Variously. By leaving in a conspicuous place a certain book open at a certain page: by assuming in her, when alluding explanatorily, latent knowledge: by open ridicule in her presence of some absent other’s ignorant lapse.

Spoiler

https://www.wsj.com/articles/endless...ime-1535736306

“No, no, no! Not at all. Go on! I won’t say a word!”

“I will continue. There is, my friend Nastenka, one hour in my day which I like extremely. That is the hour when almost all business, work and duties are over, and every one is hurrying home to dinner, to lie down, to rest, and on the way all are cogitating on other more cheerful subjects relating to their evenings, their nights, and all the rest of their free time. At that hour our hero — for allow me, Nastenka, to tell my story in the third person, for one feels awfully ashamed to tell it in the first person — and so at that hour our hero, who had his work too, was pacing along after the others. But a strange feeling of pleasure set his pale, rather crumpled-looking face working. He looked not with indifference on the evening glow which was slowly fading on the cold Petersburg sky. When I say he looked, I am lying: he did not look at it, but saw it as it were without realizing, as though tired or preoccupied with some other more interesting subject, so that he could scarcely spare a glance for anything about him. He was pleased because till next day he was released from business irksome to him, and happy as a schoolboy let out from the class-room to his games and mischief. Take a look at him, Nastenka; you will see at once that joyful emotion has already had an effect on his weak nerves and morbidly excited fancy. You see he is thinking of something. . . . Of dinner, do you imagine? Of the evening? What is he looking at like that? Is it at that gentleman of dignified appearance who is bowing so picturesquely to the lady who rolls by in a carriage drawn by prancing horses? No, Nastenka; what are all those trivialities to him now! He is rich now with his own individual life; he has suddenly become rich, and it is not for nothing that the fading sunset sheds its farewell gleams so gaily before him, and calls forth a swarm of impressions from his warmed heart. Now he hardly notices the road, on which the tiniest details at other times would strike him. Now ‘the Goddess of Fancy’ (if you have read Zhukovsky, dear Nastenka) has already with fantastic hand spun her golden warp and begun weaving upon it patterns of marvellous magic life — and who knows, maybe, her fantastic hand has borne him to the seventh crystal heaven far from the excellent granite pavement on which he was walking his way? Try stopping him now, ask him suddenly where he is standing now, through what streets he is going — he will, probably remember nothing, neither where he is going nor where he is standing now, and flushing with vexation he will certainly tell some lie to save appearances. That is why he starts, almost cries out, and looks round with horror when a respectable old lady stops him politely in the middle of the pavement and asks her way.

The shell was a speck now, the oars catching the sun in spaced glints, as if the hull were winking itself along him along. Did you ever have a sister, No but they're all bitches. Did you ever have a sister? One minute she was. Bitches. Not bitch one minute she stood in the door Dalton Ames. Dalton Ames. Dalton Shirts. I thought all the time they were khaki, army issue khaki, until I saw they were of heavy Chinese silk or finest flannel because they made his face so brown his eyes so blue. Dalton Ames. It just missed gentility. Theatrical fixture. Just papier-mache, then touch. Oh. Asbestos. Not quite bronze. But wont see him at the house.

Caddy's a woman too remember. She must do things for women's reasons too.

Why wont you bring him to the house, Caddy? Why must you do like nigger women do in the pasture the ditches the dark woods hot hidden furious in the dark woods.

And after a while I had been hearing my watch for some time and I could feel the letters crackle through my coat, against the railing, and I leaned on the railing, watching my shadow, how I had tricked it. I moved along the rail, but my suit was dark too and I could wipe my hands, watching my shadow, how I had tricked it. I walked it into the shadow of the quad. Then I went east.

Harvard my Harvard boy Harvard harvard That pimple-faced infant she met at the field-meet with colored ribbons. Skulking along the fence trying to whistle her out like a puppy. Because they couldn't cajole him into the diningroom Mother believed he had some sort of spell he was going to cast on her when he got her alone. Yet any blackguard He was lying beside the box under the window bellowing that could drive up in a limousine with a flower in his buttonhole. Harvard. Quentin this is Herbert. My Harvard boy. Herbert will be a big brother has already promised Jason

Hearty, celluloid like a drummer. Face full of teeth white but not smiling. I've heard of him up there. All teeth but not smiling. You going to drive?

Get in Quentin.

You going to drive.

It's her car aren't you proud of your little sister owns first auto in town Herbert his present. Louis has been giving her lessons every morning didn't you get my letter Mr and Mrs Jason Richmond Compson announce the marriage of their daughter Candace to Mr Sydney Herbert Head on the twenty-fifth of April one thousand nine hundred and ten at Jefferson Mississippi. At home after the first of August number Something Something Avenue South Bend Indiana. Shreve said Aren't you even going to open it? Three days. Times. Mr and Mrs Jason Richmond Compson Young Lochinvar rode out of the west a little too soon, didn't he?

I'm from the south. You're funny, aren't you.

O yes I knew it was somewhere in the country.

You're funny, aren't you. You ought to join the circus.

I did. That's how I ruined my eyes watering the elephant's fleas. Three times These country girls. You cant ever tell about them, can you. Well, anyway Byron never had his wish, thank God. But not hit a man in glasses Aren't you even going to open it? It lay on the table a candle burning at each corner upon the envelope tied in a soiled pink garter two artificial flowers. Not hit a man in glasses.

Nobody knows what tribes we came from nor what our tribal inheritance is nor what the mysteries were in the woods where the people lived that we came from. All we know is that we do not know. We know nothing about what happens to us in the nights. When it happens in the day though, it is something.

Mortal tedium. One day I took counsel of an Israelite on the
subject of conation. That must have been when I was still looking
for someone to be faithful to me, and for me to be faithful to.
Then I opened wide my eyes so that the candidates might admire
their bottomless depths and the way they phosphoresced at all
we left unspoken. Our faces were so close that I felt on mine the
wafts of hot air and sprays of saliva, and he too, no doubt, on
his. I can see him Siill, the fit of laughter past, wiping his eyes and
mouth, and myself, with downcast eyes, pained by my welted
trousers and the little pool of urine at my feet. Now that T have
no further use for him I may as well give his name, Jackson. I
was sorry he had not a cat, or a young dog, or better still an old
dog. But all he had to offer in the way of dumb companions was
a pink and grey parrot. He used to try and teach it to say. Nihil
in intellects etc. These first three words the bird managed well
enough, but the celebrated restriction was too much for it, all you
heard was a series of squawks. This annoyed Jackson, who kept
nagging at it to begin all over again. Then Polly flew into a rage
and retreated to a corner of its cage. It was a very fine cage, with
every convenience, perches, swings, trays, troughs, stairs and
cuttle-bones. It was even overcrowded, personally I would have
felt cramped. Jackson called me the merino, I don’t know why,
perhaps because of the French expression. I could not help think-
ing that the notion of a wandering herd was better adapted to
him than to me. But I have never thought anything but wind, the
same that was never measured to me. relations with Jackson
were of short duration. I could have put up with him as a friend,
but unfortunately he found me disgusting, as did Johnson, Wilson,
Nicholson, and Watson, all whoresons. I then tried, for a space, to
lay hold of a kindred spirit among the inferior races, red, yellow.
chocolate, and so on. And if the plague-stricken had been less diffi-
cult of access I would have intruded on them too, ogling, sidling,
leering, ineffing and conating, my heart palpitating. With the insane
too I failed, by a hair’s-breadth. That must have been the way with
me then. But the point is rather what is the way with r.«e now.
When young the old filled me with wonder and awe. Bawling
babies are what dumbfound me now. The house is full of them
finally. Suave mari magno, especially for the old salt. What tedium.

http://www.rodriguezalvarez.com/nove...r-En-Sp-Xx.pdf

Quote:

---

Originally Posted by paddy honey

https://eu.clarionledger.com/story/n...ies/959144001/

---

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=5BzkbSq7pww

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=NGBeaztBRNA

https://www.electricrequiem.com/foru...=1#post1322932

Вошла ты,
резкая, как “нате!”,
муча перчатки замш,
сказала:
“Знаете –
я выхожу замуж”.

Что ж, выходите.
Ничего.
Покреплюсь.
Видите – спокоен как!
Как пульс
покойника.
Помните?
Вы говорили:
“Джек Лондон,
деньги,
любовь,
страсть”,-
а я одно видел:
вы – Джоконда,
которую надо украсть!

И украли.

http://russianwithtamara.nl/mayakovsky/?fbclidI

Spoiler

https://www.youtube.com/watch?v=EKrA85G_TFI

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by run4rum

http://www.kostyor.ru/poetry/mayak/?n=8

http://transdada3.blogspot.com/2006/...ei-esenin.html

---

Quote:

---

Originally Posted by avatar

My heart’s aflutter!

---

Spoiler

Quote:

---

Originally Posted by menumission

-------------------------------------------------------------------------------------------

It was the old Adam in me, I suppose—the taint of that first father who was the first rebel against God’s commandments. Most strange is man, ever insatiable, ever unsatisfied, never at peace with God or himself, his days filled with restlessness and useless endeavour, his nights a glut of vain dreams of desires wilful and wrong. Yes, and also I was much annoyed by my craving for tobacco. My sleep was often a torment to me, for it was then that my desires took licence to rove, so that a thousand times I dreamed myself possessed of hogsheads of tobacco—ay, and of warehouses of tobacco, and of shiploads and of entire plantations of tobacco.
[..]
In the sixth year I increased the base of my pyramid, so that in eighteen months thereafter the height of my monument was fifty feet above the height of the island. This was no tower of Babel. It served two right purposes. It gave me a lookout from which to scan the ocean for ships, and increased the likelihood of my island being sighted by the careless roving eye of any seaman. And it kept my body and mind in health. With hands never idle, there was small opportunity for Satan on that island. Only in my dreams did he torment me, principally with visions of varied foods and with imagined indulgence in the foul weed called tobacco.
[...]
As the time passed, I grew more contented with my lot, and the devil came less and less in my sleep to torment the old Adam in me with lawless visions of tobacco and savoury foods.
[...]
I cannot refrain from telling here a curious incident. The ship had by this time drifted so far away, that we were all of an hour in getting aboard. During this time I yielded to my propensities that had been baffled for eight long years, and begged of the second mate, who steered, a piece of tobacco to chew. This granted, the second mate also proffered me his pipe, filled with prime Virginia leaf. Scarce had ten minutes passed when I was taken violently sick. The reason for this was clear. My system was entirely purged of tobacco, and what I now suffered was tobacco poisoning such as afflicts any boy at the time of his first smoke. Again I had reason to be grateful to God, and from that day to the day of my death, I neither used nor desired the foul weed.

http://www.online-literature.com/london/the-jacket/19/
--------------------------------------------------------------------------------------------

---

Quote:

---

Originally Posted by fleur-get-me-not

http://www.electricrequiem.com/forum...l=1#post999837
http://www.youtube.com/watch?v=xr0HdiLCsXM
http://placeaupeuple.blogspot.gr/201...h-connard.html

---

https://i.imgur.com/DI1qJOQ.jpg

https://www.youtube.com/watch?v=gTf1M0tvyJk
https://www.youtube.com/watch?v=gTf1M0tvyJk

It was only at midsummer that the windows were coloured by dawn and sunset; then they had a sanguinary aspect, staring into the delicate skyey dramas like blind, bloodshot eyes. Secretly, under the heavy rhododendron leaves and in the furtive sunlight beneath the yew-trees, gnats danced. Their faint motions made the garden stiller; their smallness made it oppressive; their momentary life made it infinitely old. Then Undern Pool was full of leaf shadows like multitudinous lolling tongues, and the smell of the mud tainted the air—half sickly, half sweet. The clipped bushes and the twisted chimneys made inky shadows like steeples on the grass, and great trees of roses, beautiful in desolation, dripped with red and white and elbowed the guelder roses and the elders set with white patens. Cherries fell in the orchard with the same rich monotony, the same fatality, as drops of blood. They lay under the fungus-riven trees till the hens ate them, pecking gingerly and enjoyably at their lustrous beauty as the world does at a poet's heart. In the kitchen-garden also the hens took their ease, banqueting sparely beneath the straggling black boughs of a red-currant grove. In the sandstone walls of this garden hornets built undisturbed, and the thyme and lavender borders had grown into forests and obliterated the path. The cattle drowsed in the meadows, birds in the heavy trees; the golden day-lilies drooped like the daughters of pleasure; the very principle of life seemed to slumber. It was then, when the scent of elder blossom, decaying fruit, mud and hot yew brooded there, that the place attained one of its most individual moods—narcotic, aphrodisiac.

(...)

She went on, regardless of direction. At last she found an old pasture where heavy farm-horses looked round at her over their polished flanks and a sad-eyed foal rose to greet her. There she found button mushrooms to her heart's content. Ancient hedges hung above the field and spoke to her in fragrant voices. The glory of the may was just giving place to the shell-tint of wild-roses. She reached up for some, and her hair fell down; she wisely put the remaining pins in the bag for the return journey. She was intensely happy, as a fish is when it plunges back into the water. For these things, and not the God-fearing comfort of the Mountain, nor the tarnished grandeur of Undern, were her life. She had so deep a kinship with the trees, so intuitive a sympathy with leaf and flower, that it seemed as if the blood in her veins was not slow-moving human blood, but volatile sap. She was of a race that will come in the far future, when we shall have outgrown our egoism—the brainless egoism of a little boy pulling off flies' wings. We shall attain philosophic detachment and emotional sympathy. We have even now far outgrown the age when a great genius like Shakespeare could be so clumsy in the interpretation of other than human life. We have left behind us the bloodshot centuries when killing was the only sport, and we have come to the slightly more reputable times when lovers of killing are conscious that a distinct effort is necessary in order to keep up 'the good old English sports.' Better things are in store for us. Even now, although the most expensively bound and the most plentiful books in the stationers' shops are those about killing and its thousand ramifications, nobody reads them. They are bought at Christmas for necessitous relations and little boys.

Hazel, in the fields and woods, enjoyed it all so much that she walked in a mystical exaltation.