Quote:
Originally Posted by
Drumsick
Συζήτηση προ ημερών με 24χρονη:
-Ωπ, τι κάνεις ρε?! Ποσα χρόνια έχω να σε δω?! Πωπω για πες? Δουλειά?
-Ναι ναι, δουλέυω εδώ στην τάδε εταιρία τηλεπικοινωνιών (τηλεφωνήτρια). Εσυ?
-Εγω blah blah blah
-Κάνας άντρας παίζει?
-Ε, blah blah, εσυ τίποτα?
-Α εγώ αραβωνιάστικα!
-Ωπ έλα ρε.. Τον ξέρεις καιρό?
-Ε, κάνα χρόνο (...................................)
-Μένετε μαζί?
-Ε όχι. Εγώ σπίτι μου κι αυτός στο δικό του! (................................)
-Καλά γιατί δεν συγκατοικείτε..?
-Ε, ξέρεις.. δύσκολα τα οικονομικά, που να την παλέψουμε.. Ασε που, φαντάζεσαι να πω στον πατέρα μου πως θα μείνουμε μαζι?!!! (.........................................................................)
-Ε και τι.. θα είστε αραβωνιασμένοι και θα μένει ο καθένας με τους δικούς του??
-Ε οχι.. θα παντρευτούμε το σεπτέμβρη!!! (..)
-Δε νομίζεις πως βιάζεσαι λίγο..?
-Ελα μωρέ.. καλά είναι.. Πόσο καιρό να μείνουμε αραβωνιασμένοι? Έτσι θα μπορούμε να μείνουμε και μαζί!! (....................................................)
Κάπου εκεί έκανα μια μάταια προσπάθεια να της εξηγήσω πως παίρνει μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή της για τους λάθος λόγους αλλά δεν..
ΑΥΤΑ είναι που μισώ εγω.
Χμου, πού το κακό; Μεγάλη απόφαση είναι να κάνεις παιδί. Εκεί όντως θέλει τρελή σκέψη και υπευθυνότητα. Ο γάμος, οκέη, μπορεί να μην τους κάτσει και να χωρίσουν, τι είχαμε τι χάσαμε, μπορεί όμως να είναι ό,τι καλύτερο έκανε στη ζωή της. Και μπορεί να το έχανε αν περίμενε πέντε χρόνια για να το σκεφτεί καλύτερα ορ σμθν.
Κατατάλλα η χάβοκ τα'πε καλά.