ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ.

[phthoggon]

Σε τέτοιο προσωπικό επίπεδο, η εξερεύνηση της αλήθειας σαφώς πλεονεκτεί από την επιλογή της αλήθειας. Οι γνώσεις δεν είναι ένα παθητικό στοιχείο, επιδρούν και ορίζουν την προσωπικότητα, τον τρόπο σκέψης και τις επιλογές μας. Η θρησκεία απαιτεί μία τυφλή πίστη που οδηγεί και στην τήρηση των αντίστοιχων ηθικών κανόνων, χωρίς καμία εγγύηση για το αποτέλεσμα τους (πόσο μάλλον της υπόσχεσης για κάποια μεταθανάτια αμοιβή). Εξερευνόντας την αλήθεια, από την άλλη, μπόρούμε να οδηγηθούμε σε ασφαλέστερα συμπεράσματα, αφ' ενός γιατί εξερευνούμε και τις συνέπειες των πράξεων, αφ' ετέρου επειδή, μη λειτουργόντας δογματικά, τα πάντα μπορούν να τεθούν υπό επανεξέταση.

To θέμα είναι πως η αλήθεια της επιστήμης και η αλήθεια της θρησκείας είναι πολύ διαφορετικές. Η αλήθεια της θρησκείας δίνει απάντηση σε πολλές ανθρώπινες ανάγκες που η επιστήμη αδυνατεί αυτή τη στιγμή να δώσει, όσες επανεξετάσεις να κάνει, ακριβώς επειδή η λογική της θρησκείας είναι ανορθολογιστική, λέει "ψέμματα" και επομένως φτάνει πολύ πιο εύκολα στους στόχους της. Είναι πολύ εύκολο να αρχίσουμε να λέμε όλοι ότι είμαστε υποστηρικτές της αλήθειας και παίρνουμε το κόκκινο χάπι ή τι ήταν τέλος πάντων, αλλά όπως αναφέρεται και στο βίντεο που πόσταρα, η λογική που ακολούθησε η θετικιστική σκέψη κατέληξε κάποια στιγμή και στην ίδια την αυτοάρνησή της κατά τον μεταμοντερνισμό, όπου η ίδια η ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας αμφισβητείται - αυτό που βλέπουμε δεν είναι η αλήθεια, ούτε η πραγματικότητα, αλλά παραλλαγές της που προκύπτουν από τα εσφαλμένα μας αισθητήρια, είτε τα σωματικά, είτε τα λογικά (είμαι σίγουρος ότι έχεις ακούσει για κβαντομηχανική και the eye of the beholder και τα ξέρεις καλύτερα από εμένα.) Από το σημείο και πέρα που συμφωνούμε ότι η απόλυτη εναρμόνιση με την πραγματικότητα και την "αλήθεια" της είναι αδύνατη και πως διαρκώς βρισκόμαστε σε μία κατάσταση απόστασης από αυτή χωρίς να το καταλαβαίνουμε και χωρίς να μας επηρεάζει αρνητικά (πιστεύουμε πως όλα είναι οκ και δουλεύουν και είμαστε χαρούμενοι) τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως περισσότερη αλήθεια δεν μας κάνει αυτόματα χαρούμενους. Σίγουρα, πιστεύεις ότι λύνεις όλα τα προβλήματα σου στην καθημερινή ζωή με τη λογική σου, αλλά το ίδιο δε κάνεις και όταν είσαι μαστουρωμένος, όταν ονειρεύεσαι, ή στην "πλάνη" της θρησκευτικής πίστης? Πώς μπορεί κάποιος να διαχωρίσει και να επιλέξει φαινομενικά ανάμεσα σε αυτές τις οντολογικές καταστάσεις όταν οι ίδιες του οι αισθήσεις και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο δε μπορούν? (στα ωραία όνειρα θες να ξυπνήσεις? ή όχι?) Αυτή η προτίμηση που δείχνει το ανθρώπινο είδος ως προς το ιδανικό της αλήθειας νομίζω ότι προέρχεται από την εξελικτική μας ιστορία για την οποία, όπως και η επιστήμη η ίδια, ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, αλλά από ένα σημείο και πέρα καταλαβαίνουμε ότι είναι βασικά αυτό: ένα ιδανικό, δηλαδή μία πίστη από μόνη της, αυτό που λέει ο ντούγκιν ως "slight paradigm shift" σχετικά με το "παλαιότερα" ιδανικά της θρησκείας. Και γω αν ήταν να επιλέξω ένα ιδανικό και μία πίστη πάντως, θα επέλεγα αυτή της αλήθειας (με εισαγωγικά πλέον) και της επιστήμης, αλλά δεν είναι κακό to call a spade a spade, ε?

Εκτός αυτού, η επιλογή μιας θρησκείας δεν οδηγεί ντετερμινιστικά σε έναν πιο ευτυχισμένο άνθρωπο. Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στο προφανές ακραίο παράδειγμα του φονταμενταλιστή μουσουλμάνου που ανατινάζει κανά κτήριο και τον εαυτό του στον αέρα, χαραμίζοντας την ευκαιρία να ζήσει πολλές άλλες εμπειρίες σε ένα φυσιολογικό χρόνο ζωής, όσο ευτυχισμένος και αν πέθανε. Υπάρχουν και πιο απλές περιπτώσεις, όπως η αποχή από το σεξ πριν το γάμο, η φύση της ομοφυλοφιλίας ως αμαρτία και άλλα αποτελέσματα θρησκευτικής φύσεως που καταπιέζουν τον πιστό.

ναι, συμφωνώ. Όπως ακριβώς δεν οδηγεί και η επιλογή του ρασιοναλισμού ταυτόχρονα στο ίδιο πράγμα. Αυτό που σου είπα είναι ότι παρατηρώ πως παίζει όμως και είναι και πιο πολλοί αυτοί που τη βρίσκουν με τη πρώτη, όπως βλέπουμε και στη σημερινή κοινωνία που τίγκα επιστήμη και λογική και ο κόσμος δεν την παλεύει και τρέχει σε ψυχιάτρους. Δε λέω "κακό, κακό" αλλά ότι είναι άξιο διερεύνησης.

Η ευτυχία, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αποτέλεσμα καθαρά προσωπικών, εσωτερικών πράξεων, ώστε να μπορώ να επιλέγω ότι υπάρχουν νεράιδες και να χαίρομαι με την ιδέα αυτή. Η ζωή μας προφανώς εξαρτάται και από το κοινωνικό περιβάλλον και τις συμβάσεις που πλαισιώνουν την σχέση μας με αυτό.

και το ένα και το άλλο, ναι. (μερικοί βέβαια λένε ότι δεν είναι και καθόλου επιλογή μας, ε.)

Και κάτι άλλο πάνω στην τελευταία παράγραφο που κατα τ' άλλα δεν έχω κάτι να πω επειδή συμφωνώ. Τα διαζύγια δεν επιτρέπονται σε συγκεκριμένες χώρες όχι επειδή δεν το "θέλει ο θεός" αλλά επειδή τέτοιου τύπου νόμοι έχουν χρηστικές λειτουργίες μέσα στην κοινωνία που διαπραγματεύονται, είναι δηλαδή αποτελέσματα ρασιοναλιστικής σκέψης τα οποία κωδικοποιούνται και μεταφέρονται μετά στον λαό σαν δόγματα. Το μεγάλο πρόβλημα με τις θρησκείες είναι ότι οι κοινωνίες βέβαια αλλάζουν πολύ γρήγορα και αυτά μένουν τα ίδια, δηλαδή ανταλλάσεις κοινωνική τάξη και μη αμφισβήτηση των αρχών με στασιμότητα ή πολύ αργή εξέλιξη (κοίτα πάλι τα θεοκρατικά καθεστώτα και πόσο από την μία αυτό τους βολεύει, από την άλλη όχι, γιατί τα άλλα γειτονικά μη θεοκρατικά εξελίσσονται πολύ πιο γρήγορα.)

[Deggial]

Τα διαζύγια δεν επιτρέπονται σε συγκεκριμένες χώρες όχι επειδή δεν το "θέλει ο θεός" αλλά επειδή τέτοιου τύπου νόμοι έχουν χρηστικές λειτουργίες μέσα στην κοινωνία που διαπραγματεύονται

Το περίμενα αυτό το σχόλιο, αλλά αυτό το παράδειγμα μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Πράγματι, τέτοιοι νόμοι προκύπτουν από τις συγκυρίες και της ανάγκες κάθε εποχής, δεν υπάρχει διαφωνία επ' αυτού.

[Dragonlord]

@deg: Όπως εσύ κάνεις τις καλύτερες επιλογές με βάση τα ορθολογικά σου στοιχεία, έτσι και ένας θρησκευόμενος κάνει τις καλύτερες επιλογές με βάση τα δικά του στοιχεία. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση για το ότι κάποιος που πηδιέται από τα 15 με άλλο άτομο κάθε βδομάδα (πιθανώς μία "λογική" επιλογή) ή ακόμα και με άλλο άτομο κάθε χρόνο θα είναι ευτυχέστερος από κάποιον που περιμένει μέχρι το γάμο. Κι ο δεύτερος έχει την επιλογή, να υπακούσει στα ένστικτά του ή να κρατηθεί, που θα του φέρει ένα "ανώτερο", πνευματικό αντάλλαγμα-επιβράβευση. Κακώς το παρουσιάζεις ως μόνο καταπίεση. Στο κάτω κάτω, το πιθανότερο είναι ότι και οι περισσότεροι θα καταλήξουν στο να μην αλλάζουν συντρόφους κάθε 12 ώρες, γιατί αυτό συνήθως σε "καίει" συναισθηματικά από ένα σημείο κι έπειτα. Οπότε όλοι κάνουμε επιλογές και με βάση την ηθική μας, που όμως είναι εξ ορισμού ένα "παράλογο" κριτήριο. Το να αλλάξεις τη δεδομένη ηθική δε σημαίνει ντε και καλά ότι παίρνεις σαν αποτέλεσμα έναν ευτυχέστερο άνθρωπο, όπως αντίστοιχα και τα πολλά λεφτά δε σε κάνουν ευτυχή (κι ας έχεις θεωρητικά περισσότερες επιλογές, λιγότερες έγνοιες κλπ). Κάπου κερδίζεις, κάπου χάνεις, δεν είναι win/win αυτό που περιγράφεις. Αυτός που αποφασίζει με μόνο κριτήριο το συμφέρον του μπορεί να κερδίζει σε κάποια πράγματα, αλλά χάνει σε θρησκευτική εμπειρία/επαφή με το θεό (που προφανώς είναι εύκολο να το υποτιμάς αν δεν το βιώνεις). Ορίστε, μόλις το εξήγησα και ορθολογικά.

[phthoggon]

Τα διαζύγια δεν επιτρέπονται σε συγκεκριμένες χώρες όχι επειδή δεν το "θέλει ο θεός" αλλά επειδή τέτοιου τύπου νόμοι έχουν χρηστικές λειτουργίες μέσα στην κοινωνία που διαπραγματεύονται

Το περίμενα αυτό το σχόλιο, αλλά αυτό το παράδειγμα μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Πράγματι, τέτοιοι νόμοι προκύπτουν από τις συγκυρίες και της ανάγκες κάθε εποχής, δεν υπάρχει διαφωνία επ' αυτού.

Και κάτι άλλο: διάβασα στο Έψιλον πριν λίγο μία αναφορά στο βιβλίο του Max Weber για το πως η προτεσταντική ηθική αποτέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη του αμερικάνικου καπιταλισμού και έφαγα φλασιά με το τόπικ. Πχ πως η ντετερμινιστική άποψη πέρι σωτηρίας η οποία είναι προκαθορισμένη από το θεό προκαλεί "υποχρεωτική" σιγουριά, αυτοπεποίθηση και παραγωγικότητα στον πιστό γιατι αλλιώς κλάφτα χαράλαμπε, δεν είμαστε στους εκλεκτούς. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, ρε μήπως οι παπάδες που κλείνονται στα μοναστήρια για να μελετήσουν το "λόγο του Θεού" ή που συναντιούνται στα μεγάλα θρησκευτικά συνέδρια για να αποφασίσουν ποια ακατανόητη μπούρδα θα ισχύει ή όχι κάνουν στην πραγματικότητα (πρωτο)πολιτική? Μίντφακ? Ο συνωμοσιολόγος της γειτονιάς σας.

[ikonoklast]

Μη λες μαλακίες, διάβασε το βέμπερ στο συγκεκριμένο πρώτα.

[Phoebus]

Η επιστήμη όμως μπορεί μόνο να εξηγήσει τα πράγματα που υπάρχουν, όχι γιατί υπάρχουν και πώς υπάρχουν. Μη μου πεις για μπιγκ μπανγκ και τέτοια, εννοώ ΓΙΑΤΙ έγινε το μπιγκ μπανγκ. Το "απλά έγινε, δεν έχει κάτι βαθύτερο" δεν είναι απαραίτητα ικανοποιητική απάντηση, ακόμα κι αν εν τέλει έτσι είναι (δε θα το μάθουμε ποτέ). Οπότε μια χαρά λογικό είναι επιστήμονες να υιοθετούν και θρησκευτικές απόψεις, η επιστήμη εξηγεί, κατανοεί, αλλά δεν ερμηνεύει αν με πιάνεις, οπότε καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες.

Η επιστήμη εξηγεί και γιατί υπάρχουν μερικά πράγματα και το πως υπάρχουν. Και εξηγεί γιατί έγινε το Big Bang. Εξηγεί γιατί έγινε το λεγόμενο "inflation". Σε λίγο καιρό θα εξηγήσει γιατί η μάζα υπάρχει σε αφθονία. Και άλλα.

Δε καταλαβαίνω πως φτάνεις στο "μια χαρά λογικό" σου συμπέρασμα.

[Dragonlord]

εντάξει τότε.

[phthoggon]

Η επιστήμη όμως μπορεί μόνο να εξηγήσει τα πράγματα που υπάρχουν, όχι γιατί υπάρχουν και πώς υπάρχουν. Μη μου πεις για μπιγκ μπανγκ και τέτοια, εννοώ ΓΙΑΤΙ έγινε το μπιγκ μπανγκ. Το "απλά έγινε, δεν έχει κάτι βαθύτερο" δεν είναι απαραίτητα ικανοποιητική απάντηση, ακόμα κι αν εν τέλει έτσι είναι (δε θα το μάθουμε ποτέ). Οπότε μια χαρά λογικό είναι επιστήμονες να υιοθετούν και θρησκευτικές απόψεις, η επιστήμη εξηγεί, κατανοεί, αλλά δεν ερμηνεύει αν με πιάνεις, οπότε καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες.

Η επιστήμη εξηγεί και γιατί υπάρχουν μερικά πράγματα και το πως υπάρχουν. Και εξηγεί γιατί έγινε το Big Bang. Εξηγεί γιατί έγινε το λεγόμενο "inflation". Σε λίγο καιρό θα εξηγήσει γιατί η μάζα υπάρχει σε αφθονία. Και άλλα.

Δε καταλαβαίνω πως φτάνεις στο "μια χαρά λογικό" σου συμπέρασμα.

είναι αρκετά ειρωνικό πάντως, το ότι και να καταφέρει η επιστήμη να εξηγήσει το μπινγκ μπανγκ, ακόμα και να δώσει απάντηση στα μεγάλα οντολογικά και υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου, δεν είναι κάτι το οποίο θα μπορεί να βιωθεί (ρασιοναλιστικά) από πολλούς, εκτός από τους λίγους αυτούς που έχουν το απαραίτητο γνωσιακό background για να τις κατανοήσουν, δηλαδή κυρίως αυτοί που τις ανακάλυψαν και τις συνέθεσαν. Οι απλοποιήσεις για το λαό που χρησιμοποιούν μεταφορές και τέτοια πράγματα δε νομίζω ότι μετράνε ε? (ωχ, για να μην αναφερθώ στο τι μου θυμίζουν!) Στην πραγματικότητα νομίζω πως οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για τις μεγαλύτερες και πιο δύσκολες θεωρίες που υπάρχουν (και για την ακρίβεια, σχεδόν για τα περισσότερα σύνθετα φαινόμενα που "συμβαίνουν" στον κόσμο) αλλά η αποδοχή τους βασίζεται περισσότερο σε πίστη προς την επιστήμη, πως αυτοί που έχουν βρει τόσα και τόσα που ισχύουν δε θα μας απογοητεύσουν τώρα. Δεν λέω ότι αλλάζει κάτι λόγω αυτού, αλλά είναι ενδιαφέρον!

[Parasight]

καλά, δε συζητάμε καν για το ενδεχόμενο του "εφυή σχεδιασμού". πρέπει να είναι καθυστερημένος κανείς για να πιστέυει κάτι τέτοιο.

Κι όμως. Και μερικοί έχουν και PhD. Γενικά, αυτό είναι ένα θέμα που με εκνευρίζει, άνθρωποι που εφαρμόζουν τη λογική και την επιστημονική μέθοδο σε άλλες πλευρές της ζωής τους, αλλά κρατούν όλα αυτά τα χρήσιμα εργαλεία μακριά από το θέμα της θρησκευτικής πίστης.

Πρώτα απ'όλα, δηλώνω καθυστερημένος.
Από κει και πέρα, προσωπικά, και με βάση την γνώση μου και αντίληψη περί κόσμου και ύπαρξης, αρνούμαι να πιστέψω ότι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ και ποστάρω και συζητάω ενίοτε με άλλους σαν εμένα (ή όχι) οι οποίοι έχουν έναν στοιχειώδη εγκέφαλο ικανό για λογική και ευφυή σκέψη (ή όχι), δεν είναι άλλος από μία υπέρμετρη ΚΩΛΟΦΑΡΔΙΑ η οποία έθεσε σε ύπαρξη τη ζωή και το σύμπαν και όλα αυτά γύρω μου. Η οποία κωλοφαρδία έχει θέσει τη Γη ακριβώς στη σωστή απόσταση από τον Ήλιο και κλίση και κίνηση σε σχέση με αυτόν και ακριβώς στο σωστό μέγεθος και με ατμόσφαιρα ακριβώς με την κατάλληλη αναλογία αερίων και με νόμους/συσχετίσεις (βαρύτητα/ηλεκτρομαγνητισμός/πυρηνικές δυνάμεις/κλπ κλπ) ακριβώς κατάλληλες ώστε να είναι δυνατή η ζωή πάνω σε αυτή (και πού να αρχίσουμε να αναλύουμε το ανθρώπινο σώμα ξέρω γω). Δλδ εδώ η επιστήμη ξεχνάει τι λέει ο νόμος των πιθανοτήτων και αποδίδει όλα αυτά (και πολλά άλλα που βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας) στην ΤΥΧΗ; Δλδ απλά και μόνο επειδή το γράφουν οι επιστημονικές αυθεντίες, να ΠΙΣΤΕΨΩ ότι όλα αυτά έγιναν επειδή κάποια στιγμή απρόκλητα έγινε κάποια έκρηξη στο διάστημα; Από πού κι ως πού τότε νιώθει η επιστήμη πως έχει το δικαίωμα να καταφέρεται εναντίον οποιασδήποτε θρησκευτικής πίστης και οποιουδήποτε θρησκόληπτου; Τι είναι η εμπιστοσύνη σε μια απιθανότατη σειρά αλυσιδωτών γεγονότων ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ εκτός από ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΠΙΣΤΗ και τίποτα άλλο;

Για να μην παρεξηγούμαι, γάμα θρησκείες, πιστεύω, Βίβλους, έννοιες καλού-κακού, υποστάσεις θεών, κολάσεις-παραδείσους, ΓΑΜΑ ΤΑ ΟΛΑ.
Αν είναι γελοίο κάποιος να ισχυριστεί ότι για αυτό

υπάρχει μία πιθανότητα στο τρισεκατομμύριο να έγινε μόνο του χωρίς ευφυή σχεδιαστή, πόσο γελοίοι είναι να ισχυριστεί κάτι αντίστοιχο για αυτό;

[phthoggon]

πάρασαιτ, ένα στοιχειώδες λογικό λάθος πάντως που έκανες στο συλλογισμό σου: θεωρείς ότι ο συγχρονισμός ενός συγκεκριμένου τεράστιου συστήματος παραείναι απίθανος για να είναι πραγματοποιήσιμος χωρίς δημιουργό, και μετά παίρνεις ως συγκριτικό μέγεθος το ίδιο το σύστημα το οποίο χρησιμοποίησες ως αυθύπαρκτο πριν. Βασικά, όσον αφορά την προέλευση της ζωής, δεν είναι και απίθανο αν σκεφτείς πόσα δισεκατομμύρια άστρων μπορεί να υπάρχουν στο γιούνιβερς να υπάρξουν οι συγκεκριμένες συνθήκες σε ένα τουλάχιστον. Ε, τώρα γιατί είσαι εσύ εδώ στο συγκεκριμένο τι να σου πω, αν ήσουν αστρόσκονη στο αλντεμπαράν σίγουρα δε θα βρισκόσουν στη θέση να αμφισβητείς την ίδια σου την ύπαρξη

[Parasight]

Ακριβώς αυτό που είπα πιο πριν λοιπόν, θα πρέπει να νιώθω ιδιαίτερα κωλόφαρδος δλδ και τίποτα παραπάνω ε;
Παραείναι πολλές οι συμπτώσεις κατ'εμέ, σε σημείο απιθανότητας. Θεωρητικά, σε πόσα δισεκατομμύρια χρόνια κατά τα οποία θα σκάνε συνέχεια βόμβες σε ένα μέρος, υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να προκύψει εκεί ένα σπίτι μετά από μία από αυτές τις εκρήξεις; Υπάρχει νούμερο που να προσεγγίζει λογικά την πιθανότητα;
Οι επιστημονικές ανακαλύψεις είναι καθ'όλα σεβαστές και προσφέρουν κατανόηση για τον κόσμο στον οποίο ζούμε (αλίμονο), όμως εκεί που "χάνεται το παιχνίδι" είναι η αφετηρία. Δλδ παίρνεται ως παραδοχή το "αδιαμφισβήτητο δεδομένο" ότι δεν υπάρχει θεός, ή οτιδήποτε ανώτερο τεσπα. Και από κει και πέρα, θεωρίες επί θεωριών, "ναι μπορεί να έγινε κι έτσι", "ναι είναι πιθανό να έγινε αυτό". Σόρι αλλά όλο αυτό μου φαίνεται υπερβολικά αφελές, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο κόσμος μας και η μελέτη του ανά τους αιώνες μας λέει ότι σχεδόν πάντα η πιο απλή απάντηση είναι και η πιο πιθανή.

[antimusic]

ε, αν αποδείξει κάποιος οτι υπάρχει θεός αυτή θα γίνει η επικρατούσα άποψη.

[Dragonlord]

ε, αν αποδείξει κάποιος οτι υπάρχει θεός αυτή θα γίνει η επικρατούσα άποψη.

δε θέλω να σ'το χαλάσω αλλά αυτή είναι η επικρατούσα άποψη και χωρίς απόδειξη

[Parasight]

@antimusic:
Κάτι είπα περί "αφετηρίας" στο παραπάνω post μου. Πιστεύεις δλδ ότι οι δημοφιλείς επιστημονικές θεωρίες είναι απαλλαγμένες από αυτές τις "υποχρεωτικές" παραδοχές; Επομένως, δε μου λέει τίποτα καμία "απόδειξη" της οποίας η αφετηρία εξ ορισμού δεν είναι ουδέτερη αλλά έχει προκαθορισμένο αποτέλεσμα.
Και στο φινάλε, μιλάμε για θεωρίες, έτσι; Οι οποίες καταρρίπτονται σε πολλές περιπτώσεις και όσο προχωράει η επιστήμη. Μέχρι μια θεωρία να γίνει νόμος (όπως πχ η βαρύτητα), αδυνατώ να προσκολληθώ σ'αυτή. Η κοινή λογική μου φαίνεται πιο ασφαλής.

[phthoggon]

Ακριβώς αυτό που είπα πιο πριν λοιπόν, θα πρέπει να νιώθω ιδιαίτερα κωλόφαρδος δλδ και τίποτα παραπάνω ε;
Παραείναι πολλές οι συμπτώσεις κατ'εμέ, σε σημείο απιθανότητας. Θεωρητικά, σε πόσα δισεκατομμύρια χρόνια κατά τα οποία θα σκάνε συνέχεια βόμβες σε ένα μέρος, υπάρχει πιθανότητα κάποια στιγμή να προκύψει εκεί ένα σπίτι μετά από μία από αυτές τις εκρήξεις; Υπάρχει νούμερο που να προσεγγίζει λογικά την πιθανότητα;
Οι επιστημονικές ανακαλύψεις είναι καθ'όλα σεβαστές και προσφέρουν κατανόηση για τον κόσμο στον οποίο ζούμε (αλίμονο), όμως εκεί που "χάνεται το παιχνίδι" είναι η αφετηρία. Δλδ παίρνεται ως παραδοχή το "αδιαμφισβήτητο δεδομένο" ότι δεν υπάρχει θεός, ή οτιδήποτε ανώτερο τεσπα. Και από κει και πέρα, θεωρίες επί θεωριών, "ναι μπορεί να έγινε κι έτσι", "ναι είναι πιθανό να έγινε αυτό". Σόρι αλλά όλο αυτό μου φαίνεται υπερβολικά αφελές, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο κόσμος μας και η μελέτη του ανά τους αιώνες μας λέει ότι σχεδόν πάντα η πιο απλή απάντηση είναι και η πιο πιθανή.

Βασικά όπως σου είπα απίθανο σαν φακτ εμένα δε μου φαίνεται λόγω της τεραστιότητας του σύμπαντος και ακολούθως και των πιθανοτήτων που το "ακολουθούν", αλλά ότι συγκεντρώθηκαν αυτές οι πιθανότητες για να παράγουν ΕΣΕΝΑ ναι, αυτό είναι μεγάλο μάιντφακ και νομίζω πως προσδίδει μία κοσμική σημασία στην ανθρώπινη ύπαρξη (τη δικιά σου, τη δικιά μου και γενικώς) πράγμα το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα για την δημιουργία μιας πιο προχωρημένης πνευματικότητας η οποία θα προέρχεται όχι από την αδυναμία μας να κατανοήσουμε τον κόσμο, αλλά από την ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ μας να το κάνουμε αυτό (με άλλα λόγια, από την λογική, την επιστήμη, ετς). Είναι κρίμα να τα πετάμε όλες αυτές τις ωραίες σκέψεις στα σκουπίδια λόγω στρίκτ αντχίρανς στον υλισμό και σε αυτά που βλέπουμε και μπορούμε να κατανοήσουμε εδώ και τώρα, δε βλάπτει νομίζω να προσπαθούμε να δούμε και λίγο παραπέρα. Αυτό το είδος της πνευματικότητας που με ενδιαφέρει, όχι οι μωάμεθ και οι χριστούληδες, και όχι τόσο το αν ήταν τυχαίο ή όχι, αλλά τι θα κάνουμε για αυτό.