Quote Originally Posted by Helm View Post
δε ξέρω αν γίνεται αυτό επειδή βαριέσαι και υποθέτεις ότι έχεις τον χελμ ή τον ρα παρία μπροστά σου
Τι εννοείς;;

Καλά κάνεις και μου λες ότι πίνεις μπύρες και γουστάρεις να ακούς darkthrone και σωστά καταλήγουμε εδώ, στην παράθεση της προσωπικής αισθητικής και εμπειρίας, άλλωστε και αυτά που γράφω εγώ δε είναι παρά μια εκλογίκευση και περιγραφή του τι γουστάρω και τι ψάχνω να βρω, πράγμα που δεν έχει να κάνει καθόλου με χέβιμέταλς ή οτιδήποτε, αυτά είναι απλά ονοματάκια για να κωδικοποιούμε τις εμπειρίες μας και να συνεννοούμαστε, όχι να ορίζουμε μικρόκοσμους και να παθαίνουμε νευρώσεις επειδή ο κόσμος δεν ακολουθεί τους κανόνες που θέλουμε να θέσουμε για το μικρό συνοικιακό μας κλάμπ. Πιο πολύ ον τόπικ (ποιο?) η μουσική, η συλλογή αυτών των στυλ και αισθητικών δηλαδή που λέγεται χέβι μέταλ, έχει δώσει πολλά παραδείγματα τέχνης ολοκληρωμένης, σύνθετης, υπερβατικής, όλα αυτά τα πραγματάκια τα οποία έχουν λίγο περισσότερο περιεχόμενο και απαιτήσεις από το επίπεδο μπάκραουντ ήχος για μπυροποσία, όπως και αντίστοιχα πολλά περισσότερα παραδείγματα αδιαφοροσύνης, αγελοσύνης, και στυγνής ηλιθιότητας, πράγμα που κάνει όμως το σχετικό σου quote περισσότερο μια παπαριά παρά αλήθεια, διότι κανένας (σοβαρός) καταναλωτής της τέχνης δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους πολλούς και τους χαζούς, αλλά για τους λίγους και τους καλούς. Για αυτό αποφεύγουμε record collectors, -πατέρες και τα σχετικά.

Το γεγονός λοιπόν ότι έχουμε εμπειρίες μεγάλες και δίσκους καταπληκτικούς σε ένα παρίκιουλαρ μιούζικ τζένρ, μας ανοίγει την όρεξη και τις προσδοκίες για την επανάληψη αυτών των εμπειριών, λογικό είναι και ανθρώπινο. Φυσικά και είναι ψυχαναγκαστικό και άκρως ηλίθιο να περιμένεις από μία μικρή γωνίτσα του κόσμου να πέσουν θησαυροί ολόκληροι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα ευνουχίσεις τα "θέλω" σου, και ιδιαίτερα την κριτική σου, επειδή και αυτή η μικρή γωνίτσα έχει τη σημασία της, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα μέσο για το σκοπό. Δε θέλω να ξορκίσω το χαβαλέ από τη μέταλ, εγώ τους Darkthrone θέλω, που κάποτε έκαναν μεγάλα πράγματα και τώρα τους έπιασε η midlife crisis και το ρίξανε στο χαβαλέ. Αν δε, ιτς οκέι, θα τους ακούτε εσείς, εγώ θα πάω αλλού.
Δεν είναι αλήθεια ότι μπορώ να διαφωνήσω με αυτές τις παραγράφους. Για κάποιο λόγο όμως πάντα χρειάζεται να σε τσιγκλίσω για να γίνεις τόσο επεξηγηματικός και ήπιος. Δηλαδή δεν γίνεται να κωδικοποιείς όλα αυτά τα παραπάνω σε "έξω ο χαβαλές απο το μέταλ μας" (καλά σ' αυτό θα αστειεύεσαι και λίγο) και κύρια σε επιθέσεις στο αυτοαναφορικό, "μεταμοντέρνο", "άψυχο" untrue μέταλ.

Εγώ πάντως αν λέω κάτι είναι να μη χλευάζουμε την ελαφριά μουσική. Να μην είμεθα ενοχικοί μαζί της. Δεν ανησύχησα ποτέ για τους μεταλλοπατέρες (λολ), εκεί που αρπάζομαι συνήθως είναι τα ψήγματα ζαχαροπουλισμού. Του ανθρώπου δηλαδή που έχει περάσει χρόνια στα κλειστά πλαίσια μιας υποκουλτούρας, που ΜΥΧΙΑ το ξέρει ότι είναι τέτοια και νιώθει ενοχές! Γι' αυτό παθαίνει αμοκ για να προασπίσει την "πχοιότητα" και τα "σημαντικά" πράγματα εναντί της φτου-κακιάς σαβούρας. Πώς είναι ο φίξερ που ακούει lost, dream theater και metallica και η μεγαλύτερη του απόλαυση είναι να βρίζει αυτούς που βρίζουν το icon, το falling into infinity και το load γιατι είναι "μεταλλάδες"; Ε, κάπως έτσι αλλά λίγο καλύτερα!

Black Metal cannot be about itself. If it is, it is dead. The worst part of Black Metal is itself. The best part of black metal is that it gets to talk about the most interesting things: evil, death, mystery, and darkness. We don’t want to hear about you from you. If black metal becomes self-reflective then it is doing a bad job at being black metal.
Αυτό το quote είναι απολύτως ηλίθιο btw.

Και εν τέλει, οντόπικ: Την ίδια περίοδο που όλοι αυτοί οι κρυόκωλοι κατσικομπηχτες καίγαν εκκλησίες, σφαζόντουσαν μεταξύ τους, κόβαν τις σαρκες τους και λάτρευαν τον βελζεβούλη, μπήγαν κατσίκες και γενικώς δε φοβόντουσαν τίποτα, σε μια άλλη γωνιά της γης, deep in the carribean, ξεπρόβαλε ένα βρεφικό διαμάντι που έσπαζε ολωνώνε αυτών τα σαγόνια:



Seems like I've been here before!