υπερτόπικ, το.

[nothingman]

οι δίσκοι της δεκαετίας δεν είναι οι επιδραστικότεροι, δεν είναι οι καλύτεροι, δεν είναι αυτοί που ακούσαμε τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι πιο κουλτουριάρηδες, δεν είναι οι πιο εμπορικά επιτυχημένοι, είναι ένα σύνολο από όλα αυτά τα μικρά σκατοκριτήρια που στο τέλος σκαρώνουν μια λίστα με δέκα τίτλους που ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΑ. για παράδειγμα, γυρνώντας στα νάιντιζ, από την αντίστοιχη δεκάδα μου αποκλείεται να έλειπε το Vitalogy κι ας ξέρω ότι το Ten είχε συντριπτικά μεγαλύτερο ρόλο στα πράγματα της εποχής ας πούμε. δεν υπάρχει συγκεκριμένο ερώτημα που πρέπει να κάνουμε στον εαυτούλη μας για ένα δίσκο και αν απαντήσουμε "ναι" τότε αυτός θα μπει στη λίστα μας, εγώ διάλεξα τους δέκα (ΔΕΚΑ ρε, 10) που στο μυαλουδάκι μου ορίζουν αυτό το χρονικό διάστημα. κρίσιμο διάστημα, με βρήκε χαζοχαρούμενο τυπάκι που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο και με παραδίδει σωστό άντρα, έτοιμο να ανοίξει σπιτικό, να νοικοκυρευτεί, να.

η σειρά είναι εντελώς τελείως τυχαία.

~ radiohead kid a ~

έχω αλλάξει δεκάδες φορές άποψη γι'αυτό, από την πρώτη ημέρα που βγήκε. εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι το καλύτερό τους (το Bends και δε σηκώνω κουβέντα) αλλά παραμένει καταπληκτικό. ο δίσκος που μου έδειξε για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο ρόλος ενός τύπου έξω από την μπάντα, για μια μπάντα (Nigel Godrich). ασύλληπτο.
(είχαμε κάνει παλαιότερα μια συζήτηση εδώ για τη στροφή των radiohead, χεχ, τα μισό-εννοούσα όσα έλεγα τότε για το kid a, φαντάριζα και δεν ήμανε καλά)

~ godspeed you! black emperor lift your skinny fists like antennas to heaven ~

με το φίλο μου το Σταμάτη ανταλλάζαμε συχνά δίσκους τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαμε νετς και σόουλσιξ και τέτοια κόλπα για να μαθαίνουμε νέα πράγματα. είχαμε μόνο ό,τι έπεφτε στο δρόμο του ενός και του άλλου από ξαδέρφες και υπαλλήλους σε δισκάδικα και μας έκαμε εντύπωση. από τα δεκάδες ονόματα λοιπόν που μου είχε προτείνει το μόνο που με είχε εντυπωσιάσει ήταν οι Gy!BE. με το Lift your skinny fists έμαθα ότι μπορεί ένα άλμπουμ να έχει κομμάτια που είναι πάνω από πέντε λεπτά και να μη χάνει στιγμή τη συγκέντρωσή του.

~ the heads everybody knows we got nowhere ~

είχα ήδη ψιλοκολλήσει με τα στόνερς και τις υπερθεϊκές ριφφάρες από πριν βγει αυτό εδώ που δεν είναι στόνερ και δε στηρίζεται αποκλειστικά σε υπερθεϊκές ριφφάρες. με το που το άκουσα πρώτη φορά κατάλαβα καλύτερα τα στόνερς και μαζί με την καλύτερη κατανόηση ήρθε και ένας μικρός σνομπισμός του στυλ "αφού μας δείχνουν οι Heads ότι μπορούν να παίξουν έτσι, ελεύθερα και διαστημικά και FUZZαριόρικα, γιατί δεν το κάνουν και οι άλλοι;". δεν τα παράτησα εντελώς αλλά ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι προτιμούσα τις διαστημικές ψυχεδέλειες (των Heads, των Colour Haze και των 35007 πχ) από τα πιο κλασικά, πειθαρχημένα ριφφάρα>κουπλέ>ριφφάρα>ρεφραίν>ριφφάρα>ριφφάρα>ρεφραίν>ριφφάρα.

~ queens of the stone age songs for the deaf ~

ο Homme είναι ιδιοφυία, το ξέραμε ήδη. σκεφτόμενος τη λίστα έλεγα να βάλω το rated αλλά τα έβαλα ψες και τα άκουσα και τα δυο κολλητά και τελικά προτιμώ αυτό. στο δίσκο αυτό την μπάντα αποτελούν οι Joshua Homme, Nick Oliveri, Mark Lanegan, Dave Grohl. ε.

~ the white stripes elephant ~

εεέλα, δεν ξινίζουμε τα μούτρα μας τώρα. υπήρξαν εκπληκτικό γκρουπ μέχρι και αυτό το άλμπουμ στο οποίο μας δίνουν μια εκπληκτική ερμηνεία για το πως πρέπει να μοιάζει ένας καλός πόπιουλαρ ροκ δίσκος. πανέξυπνες μελωδίες, χαζοχαρουμενιές, ανεμελιές, μίνι διάλογοι, απλά επαρκείς γνώσεις των οργάνων τους αλλά αυτό ποτέ δεν υπήρξε σοβαρό εμπόδιο για κάποιον που ήθελε να φτιάξει και να παίξει καλή μουσική. και στο Elephant παίζουν καλή μουσική. μάλλον το άλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο αυτό το διάστημα.

~ enslaved monumension ~

εγώ μπλακμεταλλάς δεν είμαι, μακρυά από μένα αυτά τα σατανιάρικα αλλά το monumension ήταν ο πρώτος bm δίσκος που μου άρεσε πραγματικά και μαζί με το Kenose των DSO, οι δυο μόνοι που ξέρω απ'όξω κι ανακατωτά.

~ at the drive-in relationship of command ~

δεν του είχα δώκει ιδιαίτερη σημασία όταν πρωτογβγήκε, αγαπηθήκαμε κάμποσο καιρό μετά, όταν συνήθισα τις συνεχείς αλλαγές. μπορεί να είναι και εντελώς άκυρο αυτό που θα πω και φυσικά αναγνωρίζω ότι δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση μουσικά, αλλά αυτό που με είχε εντυπωσιάσει στους System of a Down, οι At the Drive-in το είχαν ήδη καταφέρει και μάλιστα το είχαν πάει και πέντε βήματα παραπέρα, το πως δλδ κατάφερναν και μάζευαν τόσες πολλές ιδέες σε τόσο μικρό χώρο χωρίς όμως να φαίνονται παράταιρες, ξένες, χωρίς να σε κουράζουν. και φυσικά "αυτά τα φωνητικά".

~ isis oceanic ~

γιατί ήταν από τις περιπτώσεις εκείνες που πίστευες ότι κάτι εξωφρενικά μεγάλο ετοιμαζόταν να συμβεί. μπορεί η συνέχεια να μην ήταν ανάλογη (και δεν εννοώ το panopticon αλλά τα υπόλοιπα δικά τους και τα υπόλοιπα του νψη που ακολούθησαν) και κάπως οι προσδοκίες μου να προδόθηκαν αλλά αυτό δε μειώνει στο ελάχιστο την αξία του Oceanic. πήραν μπόνους πόντους από εκείνη τη βραδιά στο Ρόδον, την τελευταία μου εκεί μέσα.

~ aphex twin drukqs ~

η αγαπημένη μου δουλειά του ευρύτερου ηλεκτρονικοπερίεργου χώρου παραμένει το Leftism. ο αγαπημένος ηλεκτρονικοπερίεργος τύπος παραμένει ο Amon Tobin. αυτό εδώ είναι ο καλύτερος ηλεκτρονικοπερίεργος δίσκος της δεκαετίας. είναι διπλό και δεν έχει μια άσχημη στιγμή, ένα αχρείαστο σκατουλάκι, τίποτε. υπάρχουν αθρώποι που λένε ότι από τη στιγμή που βγαίνει από κομπιούτερς, δεν μπορεί να θεωρείται μουσική. δώστε τους το Drukqs να ακούσουν.

~ burial untrue ~

και κλείνουμε με την αφορμή για το υπερτόπικ. ο εθισμός. τεράστιο κόλλημα από το πρώτο άκουσμα. όπως έλεγα πριν με το Oceanic, εδώ έχεις την αίσθηση ότι κάτι μεγάλο γεννιέται. λάθος, την είχες με το ομώνυμο ντεμπούτο, εδώ έχεις το μεγάλο που γεννήθηκε. και μπορεί να κουράζει η απίστευτη ποσότητα dubstep που παίζει από παντού αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Burial γι'αυτό, εκείνος το έκανε άψογα και δε φταίει αν οι άλλοι δεν το είδαν το ίδιο καλά. το ακούω και νομίζω ότι είμαι στα τελειώματα ενός εξωφρενικού πάρτυ σε μια αποθήκη στη μέση του πουθενά, ενώ έχει ψιλοαδειάσει ο χώρος και ενώ δεν έχω κουραστεί καθόλου γιατί όταν οι άλλοι χόρευαν με τις άλλες dubανταντούμπες εγώ ο τυχερός κοιμόμανε. εκτός αυτού, η Hyperdub δείχνει να αποφεύγει τα πρώτα εμπόδια και μάλλον δε θα γίνει η αντίστοιχη Hydrahead.


χεχ, λίστα με καλύτερους δίσκους και δεν έχω μέσα Pearl Jam και Stalker. περίεργο.
ψάχνοντας για το Songs for the deaf είδα ότι πέρσι πέθανε η Natasha Shneider, η τύπισσα που έπαιζε πλήκτρα για λίγο καιρό μαζί τους, ήταν και στο line-up της συναυλίας στο Φάληρο. =/

(edit ένα χρόνο μετά: βλέπω ότι δεν έβαλα το Funeral και αυτό είναι μια κάποια σοβαρή μαλακία εκ μέρους μου και τη διορθώνω τώρα. δεν ξέρω ποιο να βγάλω αλλά σίγουρα κάποιο πρέπει να βγάλω, ξεκάθαρα. τι βλάκας είμαι)