Καλή ταινία, μάλλον η αγαπημένη μου από τα 8-9-όσα είναι. Το ότι ο Rian Johnson είναι καλός σκηνοθέτης ήταν γνωστό αλλά και πάλι εντυπωσίαστηκα α) με χρήση μοντάζ - crosscutting β) με το ότι καταφέρνει να έχει home stretch που παρότι είναι τίγκα στο action χτίζεται πάνω στα προηγούμενα και έχει συναισθηματικό κέντρο γ) το πως διατηρεί το πιο ελεύθερο πνεύμα του (μέσα προφανώς στα όρια της Disney - δεν μιλάμε και για καμιά ταινία της χρονιάς) μπλέκοντας έστω επιφανειακά διάφορα είδη. Σαφώς καλύτερο από το Force Awakens που νομιζω εκ των υστέρων δουλέυει κυρίως ως actors showcase μέχρι να μπουκώσει στη νοσταλγία και από το απαίσιο Rogue One. Το ότι κατάφερε να εκνευρίσει ορδές από κωλόνερντα είναι σαφώς θετικό μπόνους επίσης.
Τα prequels μέσα στα ξεκάθαρα αρνητικά τους, από την αστεία δραματουργία μέχρι το exposition, έχουν ορισμένα ενδιαφέροντα πράγματα τόσο φορμαλιστικά (το πιο πειραματικό attack of the clones και το καθαρά οπερατικό revenge of the sith) όσο και σε επίπεδο πολιτικού σχολιασμού και δεν θεωρώ και τα πρώτα τίποτα αριστουργήματα οπότε γενικά δεν είμαι σε καμία περίπτωση φαν της σειράς, γι' αυτό και μου έκανε εντύπωση που ένιωσα να με αγγίζει κάπως το climax εδώ - τα πλεονεκτήματα του να 'χεις κάποιον σκηνοθέτη που ξέρει να κόβει υποθέτω. Πίσω στον JJ τώρα. Εντωμεταξύ πόσο αστείο θα 'ταν να έπρεπε ο καραγκιόζης ο Trevorrow να το ακολουθήσει αυτό.
