Ανατριχιαστικές στιγμές

[Drumsick]

Λογικό μπορεί να φαίνεται, αλλά δεν είναι απαραίτητα. Δεν είναι, από την άποψη πως για να αποδόσεις είτε μουσικά είτε θεατρικά, ή με όποιον άλλο τρόπο, συναισθήματα απόγνωσης, κατάθλιψης κ.λπ. δεν είναι απαραίτητο να είσαι εκείνη τη στιγμή σε κατάθλιψη, απόγνωση κ.ο.κ. Ούτε είναι η άλλη επιλογή να είσαι σε χαλαρή ή ευδιάθετη κατάσταση. Προφανώς χρειάζεται μόχθος, δουλειά και ικανότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του καλλιτέχνη με μένα. Ή του καλλιτέχνη Α που μπορεί να αποδώσει χωρίς να ισοπεδωθεί ψυχολογικά από τον Β που δεν έχει μάθει να το κάνει αυτό. Μάλιστα, πολλές φορές, τέτοιου είδους ταύτιση οδηγεί σε αισθητικά υποδεέστερο αποτέλεσμα. Αν ο συγκεκριμένος κάνει καλά αυτό που κάνει, δεν το ξέρω, αλλά, σε περίπτωση που το κάνει, το να είναι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση δεν είναι επαρκές για να το κάνει, χρειάζονται και άλλα πράγματα. Και αυτό που λέω είναι πως, επίσης, δεν είναι και αναγκαίο.

Τον συγκεκριμένο ίσως τον διευκολύνει στην απόδοση, αλλά, από την άλλη, εγώ, ως θεατής, πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν θα ήταν ακόμα καλύτερος αν μπορούσε να κρατήσει μια απόσταση; Γι' αυτό λέω ότι, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σα να έχουμε περάσει από το συμβολικό και την αναπαράσταση στο ακραιφνώς ρεαλιστικό. Στο "βίωμα" (του καλλιτέχνη) καθαυτό, που λες κι εσύ. Το ακραιφνώς ρεαλιστικό φαίνεται να μαγνητίζει (και σιγά-σιγά πρέπει να γίνεται όλο και πιο έντονο, πιο θεαματικό), αφού το βίωμα είναι από μόνο του έντονο. Όταν βλέπω έναν καταθλιπτικό να θέλει να τον καταπιεί η γη, είτε μπορεί να τραγουδήσει είτε όχι, σφίγγομαι, έχω πολύ δυνατά συναισθήματα. Και η πρώτη μου αντίδραση δεν είναι να τον ακούσω να τραγουδάει, αλλά να κάνω κάτι να τον βοηθήσω. Εγώ, ως καταθλιπτικός, αυτό θα ήθελα για μένα.

Και αν για κάποιον που γενικά είναι ισορροπημένος μπορεί να είναι αποδεχτό να μπαίνει σε μια τέτοια κατάσταση για λίγο, ώστε να αποδώσει, για κάποιον που δεν είναι ισορροπημένος, για μένα ΔΕΝ είναι αποδεχτό (για τον λόγο που είπα πριν) και γι' αυτό εν γνώσει μου δεν θα στήριζα κάτι τέτοιο. Αλλ, προφανώς, καθένας έχει τη δική του αντίληψη και τα δικά του κριτήρια.

Σίγουρα, υποθέσεις κάνουμε, αλλά, αν δεν τον έχει βοηθήσει τόσα χρόνια αυτή η "κάθαρση" να απομακρυνθεί από αυτή την κατάσταση, νομίζω είναι αρκετά λογικό να θεωρήσουμε πως πρόκειται μάλλον για φιξάκι (όπως στην περίπτωση του εθισμένου που κι αυτός νιώθει ελαφρύς όταν ενδώσει) παρά για κάθαρση. Στην τελική, κάθαρση σημαίνει απελευθεύρωση από κάτι, όχι διαιώνισή του.

Έχει να κάνει με το πλαίσιο. Για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να ταυτιστείς βάζοντας τη μουσική σπίτι σου και άλλο πράγμα είναι αυτό που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, όπου πας να δεις έναν καταθληπτικό να αυτοτραματίζεται. Θεωρώ πως στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μόνο αν αγνοήσει το όλο πλαίσιο και το τι συμβαίνει εκείνη την ώρα. Αυτό τυχαίνει να το θεωρώ λάθος και σύμπτωμα μιας στρεβλής αντίληψης περί τέχνης και ψυχαγωγίας.

Σωστά είναι αυτά που λες στο πρώτο quote, δεν διαφωνώ. Μπορεί να φαίνεται πως τον δικαιολογώ, αλλά στην πραγματικότητα δεν ταιριάζει ούτε στη δική μου αισθητική η φάση με τον δημόσιο αυτοτραυματισμό, και θα τους προτιμούσα πιο εσωστρεφείς επί σκηνής. Παρ'όλα αυτά, έχοντας βρεθεί εκεί ουκ ολίγες φορές, κι έχοντας δει και λαιβ τους 4 (κανένα τόσο ακραίο βέβαια), ομολογώ πως η ταύτιση, όπως την έχω βιώσει εγώ, υπερβαίνει τη λογική, παίρνει σχεδον μεταφυσική διάσταση, και η κάθαρση για την οποία μίλησα, φαίνεται να βιώνεται και από το κοινό. Δεν έχεις δίκιο πως η κάθαρση δεν μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενη. Είπαμε άλλωστε, δεν απαλάσσεσαι ποτέ πραγματικά από την κατάθλιψη, δεν υπάρχει οριστική κάθαρση. Το να βυθιστείς στην ήχο και το "θέαμα" όμως, και να μεταφερθείς κι ο ίδιος στη δική σου μαυρίλα και όλο τον γαμημένο πόνο που κουβαλάς, και να κοπανηθείς, και να ουρλιάξεις, είναι απελευθερωτικό. Είναι υποθέτω κάτι ανάλογο με τα δωμάτια που έχουν οι κινέζοι, που πας και σπας βάζα και ξεδίνεις.
Τώρα το αν είναι ηθικά σωστό ή λάθος να δίδεται αυτό το outlet στα πλαίσια "τέχνης και ψυχαγωγίας", δεν είναι κάτι που με προβλημάτισε ποτέ να σου πω την αλήθεια. Μπορεί και να μην είναι, αλλά προσωπικά το έβλεπα πάντα καθαρά βιωματικά το θέμα. Δεν το θεωρώ ούτε τέχνη, ούτε ψυχαγωγία, οπότε δεν το κρίνω σαν τέτοιο.

[Drumsick]

Ως τέχνη πλασάρεται και μόνο έτσι μπορεί να πλασαριστεί, γιατί μόνο έτσι είναι νόμιμο. Αν έβγαζε αφίσα ο προμότερ "ελάτε να ζήσετε έναν πραγματικά καταθλιπτικό. Δείτε πώς αυτοτραυματίζεται τη στιγμή του καταθλιπτικού επεισοδίου του!! Θα υπάρχει και ταιριαστή μουσική. Είσοδος: 25€", θα τον έκλειναν μέσα και δικαίως. Επίσης, το ότι φέρνει έναν τυχαίο (ή και μή) αντιμέτωπο με την κατάθλιψη και τον αυτοτραυματισμό, δε σημαίνει ότι συμβάλει στην αποταμπουποίηση τους, όπως δε συμβάλει σε κάτι τέτοιο, για παράδειγμα, η προβολή ιστοριών τρανς ατόμων στις εκπομπές της Αννίτας Πάνιας ή όποιας άλλης. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν απόλυτα σωστοί τρόποι προσέγγισης αυτών των θεμάτων, υπάρχουν απόλυτα λάθος τρόποι και, πιστεύω, το να πληρώνεις για να δεις έναν καταθλιπτικό να αυτοτραυματίζεται ενώ τραγουδάει, είναι πολύ πιο κοντά στο δεύτερο παρά στο πρώτο. Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι αν σοκάρεται κάποιος από την ψυχική ασθένεια καθαυτήν, αλλά το ότι ένα επικίνδυνο σύμπτωμά της γίνεται όλο και πιο αποδεκτό ως προϊόν εκμετάλλευσης ή ψυχαγωγίας ακριβώς τη στιγμή που λαμβάνει χώρα.

Γέλασα. Εντάξει ναι, όπως το θέτεις ως τέχνη πλασάρεται. Εστιάζεις όμως μόνο σε ένα κομμάτι όλης της υπόθεσης, στον αυτοτραυματισμό δηλαδή, ενώ αυτός είναι απλά ένα μέρος της "παράστασης" όπως λες κι εσύ. Κανείς δεν πάει σε λαιβ Αμενρα για να δει τον Κολιν να κόβεται ή να κρεμιέται, κι ούτε οι ίδιοι εστιάζουν σε αυτό το "προϊόν". Δεν είναι κάποιος κράχτης για να σε τραβήξουν στο να ακούσεις τη μουσική τους ή να τους δεις λαιβ, δεν είναι ένα freak show με επίκεντρο τον δημόσιο αυτοτραυματισμό. Είναι απλώς κάτι που καλώς ή κακώς συμβαίνει ενίοτε στα πλαίσια μιας ούτως η άλλως έντονης συναυλίας, επειδή ο τραγουδιστής έχει τα θέματά του, και αντλεί κάτι προσεγγίζοντας έτσι την όλη διαδικασία.
Το οτι μπορεί να μη βοηθάει όντως στην αποταμπουποίηση, ισχύει, αλλά δε βλέπω σε καμία περίπτωση τη σύνδεση με την Ανίτα Πάνια και τον τόσο φθηνό και εξευτελιστικό τρόπο της να προσεγγίζει οποιδήποτε θέμα.

[sfinotouvlaki]

η ταύτιση, όπως την έχω βιώσει εγώ, υπερβαίνει τη λογική, παίρνει σχεδον μεταφυσική διάσταση, και η κάθαρση για την οποία μίλησα, φαίνεται να βιώνεται και από το κοινό. Δεν έχεις δίκιο πως η κάθαρση δεν μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενη. Είπαμε άλλωστε, δεν απαλάσσεσαι ποτέ πραγματικά από την κατάθλιψη, δεν υπάρχει οριστική κάθαρση. Το να βυθιστείς στην ήχο και το "θέαμα" όμως, και να μεταφερθείς κι ο ίδιος στη δική σου μαυρίλα και όλο τον γαμημένο πόνο που κουβαλάς, και να κοπανηθείς, και να ουρλιάξεις, είναι απελευθερωτικό.

Νομίζω είναι λάθος να συγχέεις την κάθαρση που μπορεί να βιώσει ο καλλιτέχνης μέσω της δημιουργίας ή της απόδοσης της (ακόμα κι αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους) με την κάθαρση που μπορεί να νιώσει το κοινό. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα και κάλλιστα μπορούν να υπάρξουν το ένα ανεξάρτητα από το άλλο ή, σε περιπτώσεις, το ένα σε βάρος του άλλου.

Εξάλλου, δεν είναι κάθε κατάθλιψη ίδια. Άλλο το πρώτο καταθλιπτικό επεισόδιο ενός δεκαπεντάχρονου που αντιμετωπίζεται άμεσα (επομένως οι πιθανότητες να μην ξαναπαρουσιαστεί είναι μεγάλες) κι άλλο η κατάθλιψη ενός σαραντάχρονου που έχει υπάρξει καταθλιπτικός το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι ουσιαστικό γι' αυτό. Ακόμα κι αν δεν μπορεί ποτέ να απαλλαγεί πλήρως ο δεύτερος από τα καταθλιπτικά επεισόδια, δεν υπάρχει καμιά αναγκαιότητα στο δίπολο "πλήρης απαλλαγή" ή "εσκεμμένη πρόκληση του επεισοδίου και πιθανώς αυτοτραυματισμός για τις ανάγκες ενός σόου". Υπάρχουν πάρα πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις που είναι προτιμότερες από το δεύτερο κι εφόσον δεν έχει μπορέσει να επιτύχει κάποια από αυτές, αμφιβάλλω αν η ανακούφιση που παίρνει μέσω αυτού είναι κάτι αλλό από τον λάθος τρόπο να απαλλαγεί στιγμιαία από τη συναισθηματική απόγνωση που ο ίδιος προκαλεί (ώστε μετά να απαλλάγεί!).

Τώρα το αν είναι ηθικά σωστό ή λάθος να δίδεται αυτό το outlet στα πλαίσια "τέχνης και ψυχαγωγίας", δεν είναι κάτι που με προβλημάτισε ποτέ να σου πω την αλήθεια. Μπορεί και να μην είναι, αλλά προσωπικά το έβλεπα πάντα καθαρά βιωματικά το θέμα. Δεν το θεωρώ ούτε τέχνη, ούτε ψυχαγωγία, οπότε δεν το κρίνω σαν τέτοιο.

Αυτό ακριβώς σχολιάζω. Είναι μέρος αυτού που χαρακτηρίζω ως σύμπτωμα. Το να απογυμνώνεις κάτι από ένα σωρό χαρακτηριστικά, κρατώντας το "βίωμα". Είτε το θέλω εγώ ή εσύ ή ο τραγουδιστής τον αμενρα, δεν είναι "απλώς (προσωπικό) βίωμα". Είναι ταυτόχρονα, για να μην πω κυρίως, πολλών ειδών κοινωνικές σχέσεις μπλεγμένες μαζί. Υπάρχει ολόκληρο οικονομικό, κοινωνικό και νομικό πλαίσιο από πίσω, όσο κι αν θέλει κάποιος να το αγνοήσει. Κι όταν το διακύβευμα είναι, μεταξύ άλλων, η ψυχική υγεία κάποιου ατόμου, κάποιες οικονομικοκοινωνικονομικές προσεγγίσεις είναι στρεβλές και ειδικά όσοι έχουν μια επαφή με τα θέματα ψυχικής υγείας (είτε από δική τους εμπειρία είτε στο περιβάλλον τους), νομίζω δεν θα πρέπει να δέχονται να μη κρίνουν και σε αυτή τη βάση.

[sfinotouvlaki]

Γέλασα. Εντάξει ναι, όπως το θέτεις ως τέχνη πλασάρεται. Εστιάζεις όμως μόνο σε ένα κομμάτι όλης της υπόθεσης, στον αυτοτραυματισμό δηλαδή, ενώ αυτός είναι απλά ένα μέρος της "παράστασης" όπως λες κι εσύ. Κανείς δεν πάει σε λαιβ Αμενρα για να δει τον Κολιν να κόβεται ή να κρεμιέται, κι ούτε οι ίδιοι εστιάζουν σε αυτό το "προϊόν". Δεν είναι κάποιος κράχτης για να σε τραβήξουν στο να ακούσεις τη μουσική τους ή να τους δεις λαιβ, δεν είναι ένα freak show με επίκεντρο τον δημόσιο αυτοτραυματισμό. Είναι απλώς κάτι που καλώς ή κακώς συμβαίνει ενίοτε στα πλαίσια μιας ούτως η άλλως έντονης συναυλίας, επειδή ο τραγουδιστής έχει τα θέματά του, και αντλεί κάτι προσεγγίζοντας έτσι την όλη διαδικασία.

Το θέμα ήταν κατά πόσο πλασάρεται ως τέχνη. Από 'κει και πέρα, το τι είναι βασικό στο να βιώνεις τους amenra ζωντανά... αν η απόδοση του τραγουδιστή είναι κάτι που τους κάνει να ξεχωρίζουν από άλλα sludge (ή ό,τι παίζουν) βιώματα, κι αν ο συγκεκριμένος τραγουδιστής αποδίδει όπως αποδίδει ακριβώς επειδή εκείνη τη στιγμή βρίσκεται σε κατάθλιψη, τότε είναι κεντρικό στοιχείο αυτού του βιώματος. Και γι' αυτόν που ο αυτοτραυματισμός κάνει το βίωμα ακόμα πιο έντονο αν και όχι απαραίτητα πιο ευχάριστο (και το κάνει για όλους, θαρρώ), είναι κι αυτός κεντρικό στοιχείο της εμπειρίας. Σίγουρα, δεν είναι το μόνο, αλλά είναι από αυτά που κάνουν τη συναυλία των αμεν ρα αυτό που είναι και τον κόσμο να τη βιώνει έτσι όπως τη βιώνει. Αυτό το "shit-got-real" στοιχείο του να ξέρεις ότι ο τραγουδιστής έχει τα θέματά του, προσθέτει. Απλώς, αυτό που προστίθεται, νοηματοδοτείται και αξιολογείται διαφορετικά από διαφορετικά άτομα. Εγώ δεν έχω αμφιβολία ότι θα προτιμούσα ένα σόου αμεν ρα χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια (χωρίς να εστιάζω στα κοψίματα), άλλωστε υποστηρίζω ότι μπορούν μια χαρά να εκφραστούν αυτά που θέλουν να εκφράσουν οι αμενρα και χωρίς την ύπαρξη κατάθλιψης ή τραυματισμών. Αλλά αυτά υπάρχουν και από τη στιγμή που υπάρχουν διαμορφώνουν και το όλο αποτέλεσμα. Και νομίζω είναι φανερό και από τα σχόλια του κόσμου.

Η σύνδεση με την Πάνια έχει να κάνει με το ότι μια οποιαδήποτε έκθεση ενός θέματος ταμπού που συνήθως κρύβεται κάτω από το χαλάκι, όπως έγραψες, ούτε συμβάλει στην κατανόησή του, ούτε θεμιτή είναι. Χωρίς να είναι ίδιες περιπτώσεις γενικά ή στα πάντα, στη μια έχεις μουσική παράσταση στην άλλη τρας τιβί, κάποια στοιχεία είναι κοινά. Συγκεκριμένα, έχεις την παρουσία μιας κατάστασης σε ένα τελείως παράταιρο πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων και το όφελος που αποκομεί κάποιος ιδιώτης από αυτή τη λανθασμένη συνύπαρξη. Από τη μια, το καταθλιπτικό επεισόδιο καθαυτό ως καλλιτεχνικό προϊόν (που θα προκαλέσει εν τέλει το δικό σου βίωμα) κι όχι ως απλή καλλιτεχνική αναπαράσταση ή ως αντικείμενο θεραπείας και από την άλλη την εμπειρία της διαφορετικότητας της διάκρισης και του ρατσισμού ως τηλεοπτικό προϊόν και όχι ως αντικείμενο ενημέρωσης, έρευνας, θεραπείας ή νομικής προστασίας.

[Keeper Of The Seventh Son]

egw eksakolouthw na nomizw pws einai soou gia to soou. einai polla pramata pou den kollane.
prwton i katathlipsi de nomizw pws einai poukamiso i anamnisi diakopwn na tin epanafereis kata voulisi. de stekei psixodinamika auto. deuteron de nomizw kapoios na thelei eskemenna na niwsei xalia, tha prepe na ta fovatai kaneis auta ta pramata. Vlepei o tipos tin katathlipsi tou sa paixnidi? De me peithei auto.
triton pes oti epanafereis me ena magiko tropo kata voulisi tin (ennoeitai varia) katathlipsi k eisai panw sti skini. Pws einai dinaton na sinexiseis na leitourgeis, na les stixous k na stekesai sa na mi simvainei tipota?
tetarton, den kserw ti simainei gia sas i katathlipsi, alla gia mena katathlipsi de simainei swnei k nte autotraumatismos. Spania autotraumatizontai sineidita oi katathliptikoi). Apo tin empeiria mou, oi anthrwpoi autotraumatizontai eite gia na vgoun apo mia sinaisthimatika xaotiki k avastaxti katastasi, eite gia autotimwria. To na isxuei gia ton tragoudiari amenra to prwto to apokleiw (vlepe "triton"), to na thelei na autotimwrithei, exontas petixei ola ta proigoumena pou anafera, se koini thea de mou kathetai katholou. Giati autotimwreitai o tipas pou fainetai na apolamvanei ti dimosiotita tou?

[sfinotouvlaki]

Δεν μπαίνω στη διαδικασία να πω αν είναι σόου για το σόου (όχι ότι αν είναι αυτό εξηγεί και τίποτα, πάλι κάποιου είδους παθολογία θα πρέπει να ψάξεις να βρεις), παίρνω ως δεδομένο αυτό που έγραψε η ντράμσικ που απ' ό,τι καταλαβαίνω το έχει πει ο ίδιος. Για έναν χρονίως καταθλιπτικό είναι εξαιρετικά εύκολο να μπει σε αυτή την κατάσταση και πολλές φορές όταν έρχεται μια σκέψη ή γενικότερα ένα ερέθισμα που αναγνωρίζει ότι μπορεί να τον ρίξει, δεν κάνει καν προσπάθεια να το αποφύγει. Είναι μια άσχημη κατάσταση στην οποία έχει μάθει και δεν μπαίνει στον κόπο να την αποφύγει. Επίκτητη αδυναμία νομίζω λέγεται στα ελληνικά. Κατά τ' άλλα, το πώς λειτουργείς στη σκηνή "χωρίς να συμβαίνει τίποτα", δεν ξέρω γιατί σε δυσκολεύει. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ότι κάθεσαι σε μια γωνιά χωρίς να μιλάς. Τα κοψίματα δεν είναι "τίποτα" και κάλλιστα μπορεί να είναι και αποτέλεσμα του συνδυασμού της διάθεσης σου με τη μουσική που την εντείνει. Ούτε το να χτυπιέσαι και να ουρλιάζεις είναι τίποτα, ασχέτως αν μπορεί κάποιος να το κάνει από έκσταση και όχι από πόνο ή θυμό ξέρω 'γω. Και, γενικά, συχνά συνυπάρχει με άλλα πράγματα η κατάθλιψη και λόγω του φαύλου κύκλου που δημιουργείται είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις σε κάθε περίσταση ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αποτέλεσμα.


Οντόπικ:

[Keeper Of The Seventh Son]

Για έναν χρονίως καταθλιπτικό είναι εξαιρετικά εύκολο να μπει σε αυτή την κατάσταση και πολλές φορές όταν έρχεται μια σκέψη ή γενικότερα ένα ερέθισμα που αναγνωρίζει ότι μπορεί να τον ρίξει, δεν κάνει καν προσπάθεια να το αποφύγει. Είναι μια άσχημη κατάσταση στην οποία έχει μάθει και δεν μπαίνει στον κόπο να την αποφύγει. Επίκτητη αδυναμία νομίζω λέγεται στα ελληνικά. Κατά τ' άλλα, το πώς λειτουργείς στη σκηνή "χωρίς να συμβαίνει τίποτα", δεν ξέρω γιατί σε δυσκολεύει. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δεν έχουν να κάνουν μόνο με το ότι κάθεσαι σε μια γωνιά χωρίς να μιλάς.

gi auto se rwtisa emmesws ti katalavaineis esi apo tin katathlipsi. gia na exei kapoios katathliptiko episodeio prepei na exei stathera simptwmata toulaxiston dio vdomades. auto pou nomizw oti prospatheis na perigrapseis sto simeio pou ekana quote einai me liga logia triggering, diladi kapoios einai kala k ginetai ksafnika poli xalia. pairnontas sa dedomeno oti o tragoudistis amenra den einai se periodo varias katathlipsis, giati an itan etsi de nomizw na mporouse na kanei tour. opote exoun ton tragoudisti pou ipothetoume oti niwthei ok k thelei na ginei monos tou triggered gia to live. To triggering den einai simptwma katathlipsis einai simptwma metatraumatikis diataraxis k epimenw s auto, otan kapoios ginei triggered den mporei na leitourgisei, giati exei flashbacks k niwthei teleiws xamenos k dialimenos, k sigoura den kremaei gatzous panw tou mprosta se koino
egw kataligw sto eksis: stin pio honest as poume prothesi k ekdoxi autou pou deixnei to vinteo. o amenra thelei na DEIKSEI sto koino (xwris koino den iparxei noima gia ola auta pou ginontai), oti ponaei psixika. AUTHYPOVALLETAI k ontws pisteuei oti fernei ton eauto tou se mia psixika katarrakwmeni katastasi, paramenei pistos omws sto stoxo tou oti thelei na dimiourgisei dinates entipwseis (kati pou de sinadei k toso me kapoion pou einai psixika katarrakwmenos) k me kapoia logiki dikia tou pisteuei oti to na kanei piercing show (pou o kathenas me mazoxistikes taseis tha mporouse na to kanei, apokleietai arage na tou sikwnetai otan tou tripane to derma?) deixnei to megalo eswteriko tou pono. k profanws to petixainei se pollous ap tous theates tou

[sfinotouvlaki]

Ναι, το επεισόδιο θέλει συμπτώματα δυο βδομάδων ή παραπάνω, αλλά και στη διάρκεια αυτών των δυο εβδομάδων δεν είναι το άτομο συνεχώς στην ίδια διάθεση (και εντάξει, δεν ξέρω τι κάνει στον ελεύθερό του χρόνο ). Εξάλλου, όπως είπα (και ανάφερε και η μάγια νομίζω), συχνά συνυπάρχουν διάφορες διαταραχές - οπότε τον όρο "κατάθλιψη" τον χρησιμοποίησα πρόχειρα... παρ' το ως ταμπέλα για τα "θέματα" που πιθανώς έχει και μπορεί να συνυπάρχουν με την κατάθλιψη. Η διπολική ή η BPD δεν θα μπορούσε να εξηγεί το πώς στέκεται π.χ.; Και, ναι, οκ, μπορεί και κάποιος με μαζοχιστικές τάσεις να τρυπιέται, αλλά δε νομίζω ότι αυτό συμβαδίζει ιδιαίτερα με το ύφος της μουσικής ή των στίχων. Μ' αρέσει πάντως η εξήγησή σου.

[Drumsick]

Σφινοτουβλάκι, δεν έχω κάποιον αντίλογο πάνω σε αυτά που λες. Παραθέτεις όμορφα τα επιχειρήματά σου, και ομολογουμενως με έχεις προβληματίσει, σε αυτή την ανάγνωση του θέματος ενιγουεη. Το πράγμα όμως δεν είναι τόσο μονόπλευρο εδώ που τα λέμε, και μάλλον κακώς το πήγα καθαρά στην βαθύτερη ψυχολογική κατάσταση του Κολιν, για την οποία οκ, μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα βάσει της μουσικής του και κάποιων δηλώσεων, αλλά από κει και πέρα μιλάμε μόνο με υποθέσεις. Δυνατό φαουλ μόνο ήταν η φράση σου πέρι "40χρονου που δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα γι'αυτό". Δε μπορείς να το ξέρεις αυτό και είναι άδικη υπόθεση.

Από κει και πέρα, υπάρχουν κι άλλες εξίσου σημαντικές πτυχές του θέματος, και ίσως η αφετηρία της συζήτησης θα έπρεπε να είναι εξ'αρχής η εμπλοκή του Κόλιν με όλη την κουλτούρα tattoo-piercing-body modification-suspension, κι όχι αυτό που βαφτίσαμε ντε και καλά αυτοτραυματισμό. Όπως και η εμμονή του με την θρησκεία, και τις πνευματικές τελετουργίες. Αν το δεις από αυτή την πλευρά, είναι αρκετά πιο απλά τα πράγματα.
Κάποιοι άνθρωποι, όχι απαραίτητα ψυχικά ασθενείς, αρέσκονται στο να κρεμιούνται από γάντζους, ή όπως στο βίντεο, να τους κρεμάνε βάρη κτλ. Δεν είναι κάποιο καινούριο trend αυτό, συμβαίνει εδώ και κάπου 5,000 χρόνια, οι ρίζες του βρίσκονται κάπου στις ινδίες και συνδεόνταν με την θρησκεία και την έμπρακτη απόδειξη της λατρείας του εκάστοτε θεού. Στη δε σύγχρονη εποχή, συναντάται συνήθως απαλαγμένο από τη θρησκευτική διάσταση, σαν μια μορφή εξτριμ σπορτ θα μπορούσες να πεις. Είναι μια διαδικασία που κορυφώνει την αδρεναλίνη, ενίοτε λειτουργεί τελείως διαλογιστικά, και αφήνει μια αίσθηση κάθαρσης και ευδαιμονίας μετά το τέλος της, σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων που το κάνουν.
Απ'αυτή τη σκοπιά λοιπόν, όσο ακραίο κι αν είναι το θέαμα, δεν είναι κάτι τελείως παράταιρο σε μια συναυλία ακραίας μουσικής, που συνδέεται στενά με την παραπάνω κουλτούρα. Το αν είναι too much για κάποιον, είναι υποκειμενικό, αλλά νομίζω πως από αυτή την οπτική δε μπορείς να τον κατηγορήσεις πως κάνει κάτι ηθικά λάθος ή άρρωστο. Συνδιάζει απλώς δυο πράγματα που τον εκφράζουν, μετατρέποντας τη συναυλία σε μιας μορφής ιεροτελεστία, στην οποία οδηγεί τον εαυτό του σε έκσταση, με οτι θετικό συνεπάγεται αυτό για τον εαυτό του. Δεν είναι πολύ διαφορετικό από τελετουργίες που μπορεί κανείς να συναντήσει στην ιστορία σε διάφορες φυλές ιθαγενών, οπού συνδιάζονται μουσική, χορός, ψυχοτρόπες ουσίες και ενίοτε σωματικός τραυματισμός, με σκοπό την έκσταση και την όποια διαφώτιση στην οποία είναι πιθανό να οδηγήσει.

Πιτσαδόρε, τρομερά άστοχα όλα τα σχόλια σου, είσαι και ψυχίατρος τρομάρα σου. Καλά λένε πως οι ψυχίατροι δεν έχουν ιδέα από ψυχολογία. Βαριέμαι να το αναλύσω παραπάνω, στα λέει αρκετά καλά ο σφινοτουβλάκης.

[sfinotouvlaki]

Δυνατό φαουλ μόνο ήταν η φράση σου πέρι "40χρονου που δεν έχει κάνει ποτέ τίποτα γι'αυτό". Δε μπορείς να το ξέρεις αυτό και είναι άδικη υπόθεση.

Δεν το έγραψα συγκεκριμένα γι' αυτόν. Το έφερα ως γενικόλογο παράδειγμα, πάνω σε αυτό που είπες εσύ, για κάποιον που πιθανότατα θα ταλαιπωρείται σε μόνιμη βάση από την κατάθλιψη.

Όσο για τα άλλα που λες... άπτονται λίγο αυτού που έγραψα ότι κάποιες φορές είναι δύσκολο να διακρίνεις την αιτία από το αποτέλεσμα. Εγώ προτείνω να του προτείνεις να επισκεφτεί τον πιτσαδόρο, ώστε να έχουμε εκτενή, ακριβή και επίσημη γνωμάτευση.

[Keeper Of The Seventh Son]

O sfinotouvlakis eipe oti tou aresei i eksigisi mou k den antekrouse kati panw s auto. To na les omws se kapoion pou auta ta pramata einai i douleia tou (nomizw pws ksereis oti douleuw k psixanalitika) oti den exei idea einai pliris apaksiwsi k mallon proswpiki epithesi. Gia na min sinexisel etsi loipon as t afisoume na pesei xamw

[Drumsick]

Μίλησα για την πρώτη του απάντηση προς εσένα σε αυτή τη σελίδα.
Καμία προσωπική επίθεση, απλώς ειλικρινά δείχνεις να έχεις άγνοια του πως δουλεύει εσωτερικά η κατάθλιψη και διάφορες άλλες ψυχικές διαταρραχές που μπορεί να τη συνοδεύουν ή vice versa. Είτε αυτό, είτε είσαι σκόπιμα εμπαθής σε όλη σου την ανάγνωση του ανθρώπου που συζητάμε. Σε κάθε περίπτωση, τα σχόλιά σου κάθε άλλο παρά σε επαγγελματική τοποθέτηση παραπέμπουν.

[Keeper Of The Seventh Son]

Ok de xreiazetai na simfwnisoume se tpt

[Drumsick]

Δεν ήθελα να σε προσβάλλω πάντως, μην το πάρεις έτσι.

[Keeper Of The Seventh Son]

Ola kala mi to skeftesai. Apla tin apopsi mou eipa me vasi kapoies gnwseis