Ανατριχιαστικές στιγμές

[sfinotouvlaki]

Γέλασα. Εντάξει ναι, όπως το θέτεις ως τέχνη πλασάρεται. Εστιάζεις όμως μόνο σε ένα κομμάτι όλης της υπόθεσης, στον αυτοτραυματισμό δηλαδή, ενώ αυτός είναι απλά ένα μέρος της "παράστασης" όπως λες κι εσύ. Κανείς δεν πάει σε λαιβ Αμενρα για να δει τον Κολιν να κόβεται ή να κρεμιέται, κι ούτε οι ίδιοι εστιάζουν σε αυτό το "προϊόν". Δεν είναι κάποιος κράχτης για να σε τραβήξουν στο να ακούσεις τη μουσική τους ή να τους δεις λαιβ, δεν είναι ένα freak show με επίκεντρο τον δημόσιο αυτοτραυματισμό. Είναι απλώς κάτι που καλώς ή κακώς συμβαίνει ενίοτε στα πλαίσια μιας ούτως η άλλως έντονης συναυλίας, επειδή ο τραγουδιστής έχει τα θέματά του, και αντλεί κάτι προσεγγίζοντας έτσι την όλη διαδικασία.

Το θέμα ήταν κατά πόσο πλασάρεται ως τέχνη. Από 'κει και πέρα, το τι είναι βασικό στο να βιώνεις τους amenra ζωντανά... αν η απόδοση του τραγουδιστή είναι κάτι που τους κάνει να ξεχωρίζουν από άλλα sludge (ή ό,τι παίζουν) βιώματα, κι αν ο συγκεκριμένος τραγουδιστής αποδίδει όπως αποδίδει ακριβώς επειδή εκείνη τη στιγμή βρίσκεται σε κατάθλιψη, τότε είναι κεντρικό στοιχείο αυτού του βιώματος. Και γι' αυτόν που ο αυτοτραυματισμός κάνει το βίωμα ακόμα πιο έντονο αν και όχι απαραίτητα πιο ευχάριστο (και το κάνει για όλους, θαρρώ), είναι κι αυτός κεντρικό στοιχείο της εμπειρίας. Σίγουρα, δεν είναι το μόνο, αλλά είναι από αυτά που κάνουν τη συναυλία των αμεν ρα αυτό που είναι και τον κόσμο να τη βιώνει έτσι όπως τη βιώνει. Αυτό το "shit-got-real" στοιχείο του να ξέρεις ότι ο τραγουδιστής έχει τα θέματά του, προσθέτει. Απλώς, αυτό που προστίθεται, νοηματοδοτείται και αξιολογείται διαφορετικά από διαφορετικά άτομα. Εγώ δεν έχω αμφιβολία ότι θα προτιμούσα ένα σόου αμεν ρα χωρίς καταθλιπτικά επεισόδια (χωρίς να εστιάζω στα κοψίματα), άλλωστε υποστηρίζω ότι μπορούν μια χαρά να εκφραστούν αυτά που θέλουν να εκφράσουν οι αμενρα και χωρίς την ύπαρξη κατάθλιψης ή τραυματισμών. Αλλά αυτά υπάρχουν και από τη στιγμή που υπάρχουν διαμορφώνουν και το όλο αποτέλεσμα. Και νομίζω είναι φανερό και από τα σχόλια του κόσμου.

Η σύνδεση με την Πάνια έχει να κάνει με το ότι μια οποιαδήποτε έκθεση ενός θέματος ταμπού που συνήθως κρύβεται κάτω από το χαλάκι, όπως έγραψες, ούτε συμβάλει στην κατανόησή του, ούτε θεμιτή είναι. Χωρίς να είναι ίδιες περιπτώσεις γενικά ή στα πάντα, στη μια έχεις μουσική παράσταση στην άλλη τρας τιβί, κάποια στοιχεία είναι κοινά. Συγκεκριμένα, έχεις την παρουσία μιας κατάστασης σε ένα τελείως παράταιρο πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων και το όφελος που αποκομεί κάποιος ιδιώτης από αυτή τη λανθασμένη συνύπαρξη. Από τη μια, το καταθλιπτικό επεισόδιο καθαυτό ως καλλιτεχνικό προϊόν (που θα προκαλέσει εν τέλει το δικό σου βίωμα) κι όχι ως απλή καλλιτεχνική αναπαράσταση ή ως αντικείμενο θεραπείας και από την άλλη την εμπειρία της διαφορετικότητας της διάκρισης και του ρατσισμού ως τηλεοπτικό προϊόν και όχι ως αντικείμενο ενημέρωσης, έρευνας, θεραπείας ή νομικής προστασίας.