Δεν ισχυρίζομαι ότι την ώρα που κάνει αυτά που κάνει δεν τα νιώθει. Και οι ηθοποιοί συχνά τα νιώθουν, ακόμα κι όταν υποδύονται πράγματα τελείως διαφορετικά από τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Γίνονται ο χαρακτήρας που υποδύονται. Άλλωστε, είναι και δικό τους κόλπο, αν όχι κυρίως δικό τους, να φέρνουν στο μυαλό τους σκέψεις οι οποίες τους επιτρέπουν να επιτύχουν αυτή τη μετατόπιση που λες. Αυτό στο οποίο εστιάζω είναι στο ότι κάποιος βρίσκεται σε μια ψυχολογική κατάσταση Α και ο ίδιος μετατοπίζει τον εαυτό του σε μια κατάσταση Β γιατί πρέπει να δώσει μια παράσταση (κυριολεκτικά) και δεν μπορεί να τη δώσει όντας στην κατάσταση Α.
Επίσης, δε μίλησα για το τι ζητάει η αγορά. Το τι ζητείται και τι προσφέρεται είναι σύμπτωμα. Αυτό που λέω είναι πως σήμερα αυτό το θέαμα είναι περισσότερο αποδεκτό από ποτέ. Το να ζει ο καλλιτέχνης την αρρώστια του επί σκηνής, το να δίδεται ως προϊόν τέχνης το καταθλιπτικό επεισόδιο καθαυτό. Όχι απλώς να την αναπαριστά και να μιλάει γι' αυτή μέσω της μουσικής, ώστε να την ξορκίσει έστω και για λίγο.
Αυτό δεν είναι κάθαρση, είναι παθολογική κατάσταση. Αντί να προσπαθεί να απαλλαγεί από τον αυτοτραυματισμό, τον προκαλεί ακόμη και σε στιγμές που κανονικά δεν θα υπήρχε. Και, θαρρώ, πως ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο αυτοτραυματισμός μπορεί να προκαλέσει "κάθαρση" είναι αντίστοιχος με το αίσθημα ανακούφισης που προκαλεί η ικανοποίηση κάποιου εθισμένου όταν ενδώσει στον εθισμό του.
Σχετικά με το κοινό, μερικά σχόλια από το βίντεο:
Spoiler
Ακόμη και το δικό σου σχόλιο πως όλο αυτό μπορεί να ληφθεί ως "πράξη αγάπης" προς το κοινό, προς τα εκεί παραπέμπει. Ίσως είμαι εγώ ο παράξενος, αλλά δεν θα πήγαινα ποτέ εν γνώσει μου στο σόου κάποιου καταθληπτικού που κόβεται πάνω στη σκηνή. Αφενός γιατί θα ξερνούσα (κυριολεκτικά), αφετέρου γιατί συμβάλλω στη διαιώνιση της κακής του συνήθειας να αυτοτραυματίζεται.
seems like he got comfortable with the pain, made it his friends, and now they are going through the life hand in hand.."
