φίλε νίκο_σούβλα, θα σε πάω ένα βήμα πέρα από αυτό, σε μια πραγματική ιστορία που μου έχει συμβεί και μου έχει στιγματίσει τη ζωή. Στην πόλη που μένω, υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι ίδιος ο ικονοκλαστ μετά από τριάντα χρόνια, η ομοιότητα είναι παροιμιώδης, ανορεκτικός γούντι άλλεν, μαλλί βαμμένο πορτοκαλί κάρλος βαλντεράμα με νόμο βαρύτητας, δερμάτινο πράσινο κολλητό τζάκετ, και περπατάει και μιλάει μόνος του. Δυοτρείς φορές τον έχω καλησπερίσει στο δρόμο μάλιστα, επειδή είμαι βέβαιος πως έχω ανοίξει ένα παράθυρο στο μέλλον, έχει απαντήσει ωραιότατα "καλησπέρα σας" και έχουμε συνεχίσει τις ζωές μας. Μια μέρα είχα διάλογο σε ένα στενό και αντάλλαζα δίσκους με έναν τύπο. Ο -κατά τα άλλα ήρεμος- άσχημος χίπης γέρος ικόνοκλαστ έρχεται σε ελαφρώς έξαλλη κατάσταση, κρατώντας μια μπλε σακούλα (δεν θα την ξεχάσω ποτέ), βλέπει τους δίσκους, σταματάει, λέει "βγήκα να πάρω φέτα, ροκ είναι αυτά;". Του απαντώ "ναι, ροκ". Λέει "και γω ροκ ακούω μαικλτζάξον" και φεύγει. Από τότε τον βλέπω τακτικά και είναι πάντα μόνος του και υπέροχος, ο αγαπημένος μου άνθρωπος στην πόλη που μένω. Και είναι ίδιος ο ικόνοκλαστ, οπότε δε βρήκες το πχιο κατάλληλο άτομο να ρωτήσεις αν έχει δει τη μάπα του. Τους έχω συμπαθήσει και τους δύο περισσότερο. Για να καταλήξω στο ότι υπάρχουν εκεί έξω ωραίοι και άσχημοι τύποι αλλά όχι σε ομορφιά όμως, και κυρίως δεν γράφουν για μικροτσουτσουνισμοί σε φόρα. Επίσης έχω βαρεθεί να διαβάζω πως ο ικόνοκλαστ "γράφει εμπεριστατωμένα και ωραία πολιτικά κείμενα στο ερ αλλά μας κράζει και τον βρίζουμε", δεν είχαμε χατζηστεφάνου και βρήκαμε τη μισή μερίδαOriginally Posted by nikos_souvlas
