Να πει και ένας οπαδός Metallica της σωστής εποχής που στα αρχίδια του ο Lou:
Δεν κολλάνε μεταξύ τους. Ο Λου κάνει τα γνωστά του παραληρήματα "Αρτέμης και νόημα" που γουστάρουν οι από πάνω, ενώ οι Metallica παίζουν ριφ που θα είχαν θέση σε Load (Cheat on me), St. Anger (The View) ή Death Magnetic (Mistress Dread). Μερικά είναι καλά (Frustration) και θεωρώ ότι πήγανε στράφι. Άλλα πνίγονται στην κλασική δυσαρμονία που και καλά μας γεμίζει δέος και σοκ και τραβάνε για τόσην ώρα που μόνο αν πραγματικά σε καβλώνει η απαγγελία του υπερεκτιμημένου θα το υποφέρεις.
Δεν ξέρω ποιο είναι το 1ο και ποιο το 2ο CD, οπότε για το σχόλιο του Κάλκι έχω να πω ότι τα εγχορδομακρυνάρια στο τέλος και το κομμάτι με το οποίο έκλαψαν οι Μετάλικα (το τελευταίο) βγάζουν όντως συναίσθημα και ατμόσφαιρα και ο Λου δεν σου ζαλίζει τα αρχίδια όπως κάνει στο 80% του δίσκου. Πιστεύω ότι αυτά αξίζουν και δείχνουν το βασικό πρόβλημα του δίσκου: Είναι τα κομμάτια που φαίνονται οι Metallica λιγότερο, που θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη άσχετη μπάντα και να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί κατά τ'άλλα δεν κολλάνε οι δυο τους: Λάδι και Νερό. Και ο Hetfield ακούγεται ηλίθιος όταν φωνάζει "Είμαι το τραπέζι", ενώ ο Λου είναι τέτοιος και το περιμένεις. Αν και δοκίμασε τα όρια της υπομονής μου με το Pumping Blood.
Συνολικά η αίσθηση που έχεις είναι ότι ο Λου είχε τον Αρτέμη, έψαχνε τρόπο να βγει πρώτη μούρη βιτρίνα, βρήκε τους Metallica, o Lars άλλο που δεν ήθελε και ο James ψάρωσε μάλλον. Το αποτέλεσμα δεν έχει δουλευτεί ιδιαιτέρως, ούτε στον τομέα παραγωγή/παίξιμο (ο Λαρς έχει κάνει την κουλαμάρα τέχνη, πραγματικά αβάν γκαρντ), ούτε στο πώς μουρμουράει ο άλλος από πάνω. Σαν δυο γιουτιουμπ που τα έβαλες να παίξουν ταυτόχρονα και στο περίπου.
Τα ριφ των Metallica, τα καλά που υπάρχουν, χαραμίζονται γιατί θέλουν vocal lines και επειδή τον ξέρουμε τον James, ξέρουμε ότι αν έκανε στο Frustration μια ερμηνεία από αυτές που έκανε στο Garage Inc, θα είχαμε κομματάρα. To Mistress Dread είναι ένα ωραίο σπιντ θρας ριφ για 7 λεπτά κοντά, το ίδιο με άκυρη απαγγελία που ίσως πιστεύουν ότι πείθει το κόμπο και βγάζει Dread, αρχίδια.
Αυτά με μια ελαφριά και μια πιο προσεκτική ακρόαση. Ο δίσκος είναι πατάτα. Οι Λου φανς θα γουστάρουν την κλασική του μουρμούρα, εμένα μου ζάλισε τα αρχίδια όπως μου τα ζαλίζει γενικά αυτός, τον οποίο ίσως έχετε καταλάβει ότι αντιπαθώ γενικότερα και θεωρώ Μεγάλο Λάθος που μπαίνει στην ίδια πρόταση με τύπους σαν τον Cohen, Cave ή Waits ξέρω γω. Και φυσικά ότι δεν πιάνει μία μπροστά σε Bowie και Iggy Pop. Γαμημένε Warhol. Σίγουρα σεβαστή προσωπικότητα, ειδικά για VU και για *μερικά* πράγματα στην σόλο καριέρα του, αλλά γάμησέ μας κιόλας.
Επειδή το ξέρω και το ξέρετε ότι οι Λου φανς θα τείνουν να λένε ότι "έι, καλό είναι αυτό", όπως ο αρχικός πόστερ που γράφει "ότι δείχνει μια καλή συνεργασία", που ο δίσκος δείχνει ακριβώς το αντίθετο, μια εντελώς αταίριαστη συνεργασία, είπα να εστιάσω το θάψιμο στην υστεροφημία του Λου. Γαμώ αν σας αρέσει ο Λοΐσιος αλλά εδώ μοιάζει να έβαλε τους Metallica από πίσω γιατί είναι οι Metallica και όχι γιατί εξυπηρετεί την τέχνη του. Γιατί δεν εξυπηρετείται η τέχνη του. Ακούγεται σαν γερο-ηλίθιος που δεν ξέρει τι να κάνει πάνω από την μουσική ενώ οι άλλοι ακούγονται σαν μαλάκες χεβιμεταλάδες που δεν ξέρουν τι να κάνουν με απαγγελία ποίησης. Και οι δυο μαλάκες βγαίνουν. Και πιθανότατα, εν προκειμένω, είναι.
