Εάν μιλήσουμε για ένα ΕΝΤΕΛΩΣ 90'ς φαινόμενο το οποίο έπειτα όχι μόνο εξαφανίστηκε αλλά και χώθηκε να κρυφτεί κάτω από τα έγκατα της γης από την ντροπή, είναι το symphonic black metal/πλήκτρα/ατμόσφαιρα/ψευτομπαρόκ/ρομαντισμός/γυναικεία φωνητικά (όχι γυναίκα να τραγουδάει, να κάνει απλά ααααα πίσω από τις κιθάρες). Καλώς και χώθηκε επειδή το κόνσεπτ ήταν αδύναμο γενικά, at best με μπάντες επηρεασμένες από τους Emperor, Limbonic Art και Summoning και at worst cases Μπόργκιρ/Cradle. Έβγαλε όμως μερικά διαμαντάκια, και δε θεωρώ απίθανο να υπήρχαν και άλλες μπάντες που να έβγαλαν δίσκο με το zeitgeist της εποχής, να μην έκαναν μεγάλο άνοιγμα και με το που ξαναεπανήλθη η ΑΝΤΡΙΛΑ στη μόδα να τους κατάπιε η πλάση όλη. Ο αγαπημένος μου δίσκος είναι το Art of Dreaming των Golden Dawn, one man band, ότιναναι σχεδόν μίξη νεοκλασικά/σπέις/μπλακ/θρας/επικά/μπιτάκια με πραγματικά ΚΑΛΗ όμως σύνθεση και φαντασία.





επίσης γαμάτο είναι το ep του τότε πληκτρά των Emperor:



ίσως θέλει δικό του θρεντ, αλλά πείτε καμιά πρόταση!