Black Swan (2010)

[ikonoklast]

Χαίρομαι που έχω 10 χρόνια ένσημα στην λαχαναγορά και δεν εκθειάζω τέτοιες μαλακίες.
Δεν είχε να πει τίποτα η ταινία, τέτοια πράγματα τα έκανε ο Κρόνεμπεργκ

Ο Κρόνενμπεργκ λες. Σε ποιά ταινία;

Οντόπικ:

τίγκα στα στερεότυπα (καταπιεστική μάνα/σέξι αντίζηλος/έκφυλος ΓΑΛΛΟΣ σκηνοθέτης), ψυχώσεις/νευρώσεις όπως γουστάρουμε όποτε γουστάρουμε χωρίς καμιά συνέπεια, απλά για να βγεί το θέαμα (και να το ocd και να η διπλή προσωπικότητα και να η μανία καταδίωξης και να το σεξ με τη μανούλα), σύμβολα ταϊσμένα με το κουταλάκι (η λίλυ είναι απελευθερωμένη και γιαυτό της πασάρει ναρκωτικά και της λέει να ΑΦΕΘΕΙ), γενικά όσο πιο επιφανειακό και νιανιά γίνεται

Ισχύουν τα παραπάνω. Δε με ενοχλεί το «επιφανειακό» του πράγματος ή δεν θα το έλεγα έτσι. Με ενοχλεί ότι ο αρονόφσκυ συνήθως μου βγάζει ότι κάνει έναν φοβισμένο μικροαστικό κινηματογράφο. Όπως θα το έκανε η θεία σου που σου λέει να γυρίσεις στις 10 στο σπίτι και να προσέχεις γιατί μπορεί να σου ρίξουν κάτι στο ποτό σου. Στην ταινία που είδα το «ηθικά επιλήψιμο» είναι τζίζ: Παίζουν τα μουνιά τους! πιάνουν πούτσες! κάνουν λεσβιακά! κάνουν σεξουαλικά αστεία με τσιζμπεργκερ!! η κακιά κοπέλα βγάζει κουμπιά από την ταμπακέρα της και στα προσφέρει!! Τα κλισέ δίνουν και παίρνουν: ο (γάλλος) σκηνοθέτης είναι απλώς ένας έκφυλος κόπανος που σαν χαρακτήρας στην ανάπτυξη του (και στην ερμηνεία του, σόρι κασέλ, σε πάω) μπορούσε να είναι επίσης ο κακός προπονητής του ραγκμπι, ο αρχηγός της αντίπαλης συμμορίας καράτε, ο τίμος δράκος στη giant όπως συμπεριφέρεται στα γκομενάκια. Η κακιά κοπέλα τα πίνει με τον τομ και τον τζέρι στα μπαρς, έχει ένα κακό τατουαζ, παίρνει ναρκωτικά, θέλει το ρόλο σου, αποπλανιέται και αποπλανεί! Ο ρυθμός είναι πράγματι αγχωτικός αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα σε κάνενα σημείο της ταινίας γιατί να πρέπει να συμβαίνει αυτό, νομίζω ότι απλά με ενόχλησε χωρίς λόγο. Ο λευκός κύκνος παίζεται σα κλαμμένο μουνί από την πορτμαν στα 7/10 της ταινίας αλλά ομολογουμένως το όλο πράγμα σώζεται στα τελευταία 15-20 λεπτά. Όπου το γλυκό δένει αρκετά καλά πάνω στο κλασικό έργο (το περίμενες βέβαια αλλά δεν πειράζει αυτό), οι μισοανατροπές με τα ψυχωσικά και τις φαντασιώσεις σκάνε ωραία, υπάρχει μια κάποια κορύφωση και οι τίτλοι πέφτουν με μια ικανοποίηση στην αίθουσα.

Συμπέρασμα: αυτό που λέμε άνιση ταινία, θα μπορούσε να είναι ένα αριστούργημα γυρισμένη από άλλο σκηνοθέτη με άλλο σενάριο σε έναν άλλο πλανήτη αλλά δεν είναι. Παρ' όλα αυτά σε καμία περίπτωση σαβούρα, φτιαγμένη έτσι και παιγμένη έτσι που θα σαρώσει τα πάντα στα οσκαρ και θα μείνει για πάντα στην καρδιά του φιξερ που θα ζήσει πιο ευτυχισμένος από εμάς τους πικρόχολους θεατές.