Κυνόδοντας (2009)

[FIXXXER]

Ξεκιναω το ποστ λεγοντας πως βρηκα την ταινια σε γενικες γραμμες απλα καλη και ενδιαφερουσα, και για τα ελληνικα δεδομενα αρκετα καλη. Εχω αυτο το συναισθημα που εχω μετα απο καποιες ταινιες, το οποιο μου λεει πως δε μπορω να εχω τελικη αποψη ακομα, γιατι οταν νιωθω ετσι, μερικες φορες μετα απο λιγα χρονια μπορει να θεωρω την ταινια αυτη ενα απολυτο σκουπιδι, αλλες παλι φορες (Eyes Wide Shut) μπορει να τη θεωρω αριστουργημα ενω στην αρχη ελεγα "τι μαλακια ταινια ειδα μολις τωρα γαμω τις 1500 δραχμες που εδωσα".

Εχοντας αναφερει τα παραπανω, αναρωτιεμαι γιατι καποιος βρηκε αριστουργηματικη μια ταινια με πολλα και οφθαλμοφανεστατα ελαττωματα, αλλα και γιατι καποιος να βρει μια ταινια με τοσο δυνατες σκηνες εντελως ανουσια και μηδενικη? Δεν καταλαβαινω καμια απο τις δυο ακραιες αποψεις. Και παω στα επιμερους, αν και ειμαι αδικος γιατι πολλα ποστς εγιναν πριν 2 χρονια, αλλα κι ο Γαλιλαιος την πληρωσε ενω ειχε δικιο:

+1
Και, να πετάξω και την κακία μου με την ευκαιρία, καιρός ήταν για το ελληνικό σινεμά. Και κρίμα που δεν είναι αυτό που πήγε στα Oscars, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είναι Oscar material.

Οτι πεις

Όσκαρ λέει.

+1

Όσκαρ λέει.

Απλά σχολιάζω το σοβαρό βραβείο. Με την αντικειμενικότητα και την καθολικότητα. Και την γενική ποιότητα των επιλογών.

Ψαχνει βοηθο ο Χορταρεας νομιζω, κανε αιτηση

φοβερή απόπειρα imo. Θύμισε αρκετά Χάνεκε στο στήσιμο, στα χρώματα και στην ατμόσφαιρα αλλά και πάλι, σταρχ*δια μου. Πατέρας της οικογένειας η πιο παρανοϊκή φάτσα έβερ -η γαμημένη ψυχραιμία, ο γλυκός λόγος, η ευγένεια και ο αστικός αποστειρωμένος καθωσπρεπισμός που δε φαίνεται να συνάδουν καθόλου με τη διαβολεμένη ψυχή και τη συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά του, κάνουν τον τύπο να φαίνεται ακόμα πιο "αλλού", "λοστινσπέης" και σχιζοφρενής, φοβερή ερμηνεία. Για την σεκιουριτού, τόλεγα απ'την αρχή πως τους τα γάμησε όλα εκεί μέσα με το που είπε της αλληνής να της πάρει γλυφομο*νι και δικαιώθηκα. Δικαίωση που ήρθε βέβαια σαν απανωτά κατακέφαλα με βίντεο, έτσι, στη στέγνα. Δε με χάλασε. Γενικά, όλα αρρωστιάρικα, καθηλωτικότατα, chill out prezo-super violent, ψόφια γατιά, καυστικό πληκ*ρολόγιο-μουνί, σφάξιμο με το βαμβάκι στον υπεραυτοκινητοπληθυσμό, αιμομιξίες, η πιο διαστρεβλωμένη παρουσίαση της ενδο-οικογενειακή μόρφωσης, πισίνες με σαργούς και τρελάκιας πατέρας να τους σουτάρει με ψαροντούφεκο, μάνα απόγνωση, αεροπλάνα-κοροϊδία στη μάπα, κατεστραμμένες ζωές, μουν*ρα-γλωσσάρα-βυζάρα-κωλάρα-προσωπάρα Maryς, Boyς ταrχιδια μου, Marinella μηδέν, η "Zomby είναι... μικρά κίτρινα λουλούδια" προπαγάνδα@home και οι "θέλετε να ακούσετε τον παππού σας να τραγουδάει" ελεύθεροι σουρεαλιστικοί αυτοσχεδιασμοί δίνουν και δίνουν και δίνουν. Ένταση. Χωρίς βρισίδια και φωνές. Φουλ ον.

Το αποπανω ποστ ειναι ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ. Θα το εγραφα κατα λεξη, με εξαιρεση ισως την πρωτη προταση. Εμφαση στα υπογραμμισμενα.

άνετα στις 3 καλύτερες ελληνικές ταινίες - έβερ. μιλάμε για μεγάλη δουλειά, με στάνταρντς πολύ υψηλότερα απ'τα 'ελληνικά', με νόημα σε τόσα επίπεδα και θέματα, είναι πραγματικά σπάνια περίπτωση αυτός ο λάθιμος. και το σοκ σοκ, μεγαλύτερο και από ψυχή στο στόμα σε σημεία.

να πω κι εγώ ότι δεν θεωρώ την ταινία αριστούργημα (αν έγραψα κάτι τέτοιο εδώ θα 'ταν απ'τον πρώτο ενθουσιασμό), θεώρησα απλά πως χρησιμοποίησε (πετυχημένα σε ένα βαθμό) κάποια μοτίβα/θεωρίες που γενικά με ενδιαφέρουν πολύ, και σε σχέση με τη γλώσσα και με την κοινωνία/σχηματισμό των ατόμων, αυτό με χαροποίησε κυρίως, και το γεγονός ότι δεν έχουν ξαναχρησιμοποιηθεί από σκηνοθέτη στην ελλάδα έτσι.

Απο οτι φαινεται ο αριθμος των αριστουργηματικων ελληνικων ταινιων ειναι ειτε 1 ειτε 2, αφου αυτη δεν ειναι αριστουργημα αλλα ειναι στις τρεις καλυτερες ελληνικες εβερ!! ( Απλα θελω να σε δουλεψω κι εσενα λιγο, καθως ειναι το θρεντ των μεγαλων δηλωσεων )

Όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, σίγουρα σε πολλούς θα άρεσε η ταινία πριν τη δουν ή έστω θα δυσκολεύονταν να μη τους αρέσει.

στους γνωστούς δήθεν.

τεσπά, νομίζω ότι έχουμε ψιλομεγαλώσει για να χαρακτηρίζουμε κάτι "δηθεν" και "ψευτοπσαγμένο". Παλιότερα, σαν παιδιά, είχαμε συνεχώς την τάση να δίνουμε τέτοιους τίτλους σε ότι δε μπορούσαμε ή δε θέλαμε να καταλάβουμε. Αντί να πούμε απλά ένα "δε μάρεσε, τι στομπούτσο είναι αυτό", πετούσαμε κάνα "μμμμμ, δηθενίλες και ψευτοπσαγμενιές" και ήμαστε καλυμμένοι και αληθινοί και straightforward και κάτοχοι της προαιώνιας και τέλειας αλήθειας. Εφηβεία.

Δε συμφωνω με το αποπανω ποστ. Ο λογος που χαλαστηκα απο την ταινια ηταν ακριβως το οτι μαζι με ολα τα θετικα που ειχε, ηταν ψευτοδηθεν του κερατα. Καταρχας, ο κυριος Λανθιμος ειδε οταν ηταν μικρος μαλλον την μεξικανικη ταινια του 1976, και την θεοποιησε τοσο πολυ, που δεν ηθελε να τη διασκευασει, αλλα ηθελε να την αναπαραγει. Γι αυτο και η μιση ταινια φαινεται λες και εισαι στο 1985 (ως γνωστον τα απεναντι απο τον Ατλαντικο ερχονται στην Ελλαδα 10 χρονια μετα), walkman και video μαζι με κινητα και αλλα διαφορα συγχρονα, αλλα η τηλεοραση 20ετιας.

Εν κατακλειδι, προσπαθησα να βαλω τον εαυτο μου στη θεση ενος Κορεατη που οσο εγω εβλεπα το Oldboy πριν 7 χρονια αυτος εβλεπε τον Κυνοδοντα. Η αληθεια ειναι πως με αυτην την οπτικη, η ταινια μου φανταζει καλυτερη απο οτι μαλλον ειναι, κυριως γιατι εχει το εξωτικο, το διαφορετικο, το περιεργο. Αλλα εχοντας δει κι αλλες τετοιες αποπειρες σε "ευρωπαικο" κλιμα, η τελικη μου προσωρινη αποψη ειναι πως ηταν μια αξιολογη και αξιοτιμη προσπαθεια και τιποτα παραπανω, αλλα και τιποτα λιγοτερο. Το Oldboy παντως ειναι 10 φορες καλυτερη ταινια. Ισως γιατι ειναι Κορεατικο και ειμαι Ελληνας.