Greek Metal at its best

[namiroth]

10/23 aneida kala einai metal...oute kan ta misa alla de gameis..

[warlord mkII]

spitfire
crush
sarissa
deceptor
battleroar
airged l'amh
elwing
nemesis
ageless wisdon
raging storm
marauder
power crue
strikelight
wrathblade
stendor
denial price
sound of silence (demos)
metalmorfosis
innerwish
blade
reflection
agnes vein
vice human
convixion
gladiators
guardian angel
litany
northwind
sorrow's path
crystal tears
steamroller
valor

[Ra Pariah]

Bump

...Με λίγα λόγια λόγια υποστηρίζω ότι η χώρα μας δεν παρήγαγε ποτέ σωστό prog. Ποιό είναι αυτό; Fates Warning, Vauxdvihl, Mayfair, Psychotic Waltz, Queensryche κ.λπ.

Άντε κανάς δίσκος, κανά demo και πολύ μας είναι...

Οι λόγοι: λείπαν οι σωστές συνθέσεις/δομές, ο σωστός ήχος, η σωστή αντίληψη (π.χ. ΤΡΑΓΙΚΟΙ ήχοι πλήκτρων) και ακόμα πιο σημαντικό οι σοβαρές φωνές. Άντε στην καλύτερη να υπήρχε ένας νεανίας καλός κιθαρίστας που έπαιζε το Erotomania...

Δεν πάμε μπροστά έτσι.


Λοιπόν, ελάτε Κρούξοι και λοιποί να συζητήσωμεν με επιχειρήματα.

[Custom User]

Ποιες μπάντες που επεδίωξαν να παίξουν σαν Fates Warning, Vauxdvihl, Mayfair, Psychotic Waltz, Queensryche κ.λπ. έχεις στο μυαλό σου;

[Ra Pariah]

Διάβασε καλύτερα τι γράφω.

Fates Warning πήγαν να παίξουν οι Fatal Morgana. Αλλά αν ακούσεις ειδικά τα 4 (?) κομμάτια που ήταν να κυκλοφορήσουν στη δεκαετία του 90 και βγήκαν τελικά φέτος από την Steel Gallery, δεν ξέρω πόσο θα σου αρέσει το αποτέλεσμα..

Ε, σαν Ryche υπάρχουν ακόμη και φετινες κυκλοφορίες, πχ το Ragenheart.

Αλλά τέλοσπάντων αν δεν σας φαίνονται αυτά πραγματικό prog, πείτε εσείς μπάντες. Εγώ είμαι και λίγο της παλιάς σχολής.

[warlord mkII]

Πικραμένη ιστορία το ελληνικό prog metal. Πέρα από τα ντέμο (κυρίως το 1ο) των sound of silence και τους Guardian Angel δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο. Κάτι χαμεροθεοποιηένοι fragile vastness - wastefall μόνο γέλιο προκαλούν.



edit: μα τι μάπας είμαι, για τους deceptor ήθελα να πω κυρίως, ότι είναι η μοναδική ελληνική prog/power μπάντα που θα μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά γιατί είχε όλο το πακέτο (φωνάρα, παιχταράδες, συνθέσεις) και το ξέχασα...

[Krux]

Οντως πικραμένη ιστορία η Ελληνική "prog" σκηνή. Για μένα ο κυριότερος λόγος είναι το γεγονός πως κανένας δεν κατάφερε να φιλτράρει με απόλυτη επιτυχία τις επιρροές και το μουσικό προφίλ των μελών τους στο σήμερα των κυκλοφοριών τους. Και εξηγούμαι. Τι είναι το prog πέρα από μια ταμπέλα στα ράφια των δισκάδικων? Είναι ουσιαστικά ο ήχος που "τεντώνει" τα όρια ενός συγκεκριμένου ιδιώματος. Οταν θέλεις να κουβαλάς αυτήν την ταμπέλα ενώ ουσιαστικά αναμασάς αυτά που σε έχουν "χτίσει" μουσικά, δεν τεντώνεις τα όρια του ιδιώματος, δεν είσαι "prog". Είσαι οπαδός, τριμπιουτάς, στάσιμος και σφηνωμένος σε μια περελθοντική λογική. Και δεν είναι διόλου κακό αυτό αλλά δεν είναι αυτό προοδευτική μουσική. Οι Deceptor του Κουτσελίνη ήταν πραγματικά κάτι τρομερά πρωτοποριακό το 1989. Το prog/power τους ήταν τσαμπουκαλίδικο και πρωτοποριακό και κουβαλούσε σεβασμό στην παράδοση ενώ παράλληλα άνοιγε δρόμους για το μέλλον, δρόμους που κανείς δεν ακολούθησε όμως πέρα από τους Black Fate. Οι Sound of Silence πιο λυρικοί, πιο συναισθηματικοί, απίστευτα ελπιδοφόροι, χάθηκαν στον χρόνο. Εμφανίστηκαν ξαφνικά το 2003, κυκλοφόρησαν το φοβερό Spiritual Journey και καληνύχτα σουήτ πρινς. Η σκηνή δημιουργείται ή έστω προσπαθεί να δημιουργηθεί εκεί στα early '90s και το επόμενο όνομα στον ορίζοντα είναι οι Guardian Angel. Το demo τους Travelling by the Wings of Eternity ακόμα το ακούω κατά καιρούς. Η συνέχεια έχει ένα και μόνο όνομα. Είναι η καλύτερη Ελληνική progressive metal μπάντα όλων των εποχών. Είναι οι Horizon's End. To prog τους δεν έχει ανάγκη κανένα power προσωπείο και με την σεμνότητα που προσεγγίζουν τις επιρροές τους με την ίδια τις διαγράφουν και ζωγραφίζουν σε λευκό καμβά. Το κύκνειο άσμα της μπάντας με τίτλο Concrete Surreal είναι το καλύτερο δισκάκι αυτού του ιδιώματος που έχει γραφτεί από ελληνικά χέρια. Τα late '90s είναι η εποχή της απόλυτης ξηρασίας με εξαίρεση τους Dream Devoid οι οποίοι δεν δείχνουν να θέλουν να ξεφύγουν από τις prog/power νόρμες. Κάπου εκεί σκάνε μύτη οι Fragile Vastness και υπάρχει έμπνευση και υπάρχουν παιχταράδες και υπάρχει κάτι ρε παιδί μου πέρα από τα κλασσικά intro/πιανάκι/μελωδία/ρεφρέν/μελωδία/ρεφρέν/σόλο/ρεφρέν/facemelting outro. Και απο πίσω έρχονται οι Wastefall και παράλληλα και οι Art of Simplicity, ώπα παιδιά και οι Agnosia (τραγικός τραγουδιάρης) και ξαφνικά υπάρχει κάτι για να ασχοληθούμε και στο Ελλαδιστάν. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν οι Equal Vector, οι Persona Non Grata, οι Fortress under Siege(οι οποίοι οκ είναι από τις παλιές μπάντες αλλά γενικά εδώ και μια 15ετία περιμένουμε ολοκληρωμένη δουλειά τους), οι Dustynation (μεγάλη ελπίδα αυτοί. υπάρχουν και οι Cubical Sphere στους οποίους τραγουδάει επίσης ο θεούλης Κώστας Μαργαρίτης σε prog death μονοπάτια), οι Intensity και φυσικά οι Poem. Αυτό είναι σε πολύ γενικές γραμμές το ιστορικό της σκηνής. Τι θα κρατούσα προσωπικά από όλα αυτά? Το demo του '89 των Deceptor, το Concrete Surreal, το Spiritual Journey, το Excerpts, το Fallen Stars And Rising Scars ενώ παράλληλα δικαιούμαι να ελπίζω με το Echoing Lullabies των Dustynation και να απόγοητεύομαι καθημερινά από προχτές με το θολό πλέον τοπίο στους Poem. Σε δέκα χρόνια από σήμερα, το The Great Secret Show θα μνημονεύεται στα τότε fora και όλοι θα ψάχνουν λινκάκια.

[Ra Pariah]

Για πόσταρε το καλύτερο κομμάτι των Poem κατά τη γνώμη σου...

Για μένα το Magnum Opus είναι το παρακάτω κομμάτι. Γιατί; Η ΜΠΑΝΤΑ ΡΟΛΑΡΕΙ, ΔΙΑΟΛΕ!!!



Επίσης πάντα μου άρεσαν τα τρία πρώτα Swan Christy πάρα πολύ. Ενώ δεν μου αρέσουν καθόλου οι Depression.

Respect στους Horizon's End.

[Krux]

το έχω πει αρκετές φορές, το έχω ποστάρει επίσης σε κανάδυο τόπικς. τον λατρεύω απίστευτα όλο τον δίσκο. το ακούω μονορούφι και σε απανωτά ρηπήτς. με πολύ δυσκολία θα ξεχώριζα ένα συγκεκριμένο κομμάτι αλλά αν έπρεπε να το κάνω για την περίσταση θα βάλω το παρακάτω που με καταστρέφει με συνοπτικές διαδικασίες. πραγματικά με διαλύει.

[Ra Pariah]

Διακόπτω "American Babylon" για χάρη τους. Θα ακουσθεί μετά προσοχής και θα σου πω γνώμη σύντομα.

[Phantom Duck]

οι πόεμ θεωρούνται προγκ τώρα; άμα είναι να πούμε και τους chevelle.

[Dr.Gonzo]

Υποστηριζω τονε αποπανω και, offtopic, ο ντραμερ τους, δουλευε/-ει στο drum store στα Εξαρχεια ή νομιζω;

[Custom User]

Ραπαραηα, σωστά όλα αυτά που λες για φωνή κτλ απλά δηλώνω άγνοια μπαντών που να επεδίωξαν να παίξουν έτσι όπως λες. Ίσως φταίει και το ότι τις μισές μπάντες που μπολντάρισε ο κρουξ δεν τις ξέρω.

Από την άλλη, όταν κάποια μουσική δε σου αρέσει a priori, θα βρεις και χιλια-δυο ακόμα πράγματα να τους προσάψεις. Λογικό είναι. Δλδ δεν περιμένω να συγκινήσει εσένα ή τον μκΙΙ το wastefall που προσπαθεί να ακουστεί σαν pain of salvation και nevermore ύστερης εποχής. Πόσο μάλλον το Poem που είναι στα όρια του post-grunge. Είναι πράγματα που τα σιχαίνεστε,μεγεια σας με χαρά σας. Νταξ, οι Fragile Vastness ούτε εμένα μου άρεσαν ποτέ, κλαίω τα λεφτά που είχα δώσει για το tribute. Και η λίστα συνεχίζεται.

Το πρόβλημα ξες ποιο είναι; Ότι λέμε προγκ μεταλ και εννοούμε μέσα από κοπιες dream theater προσφατης εποχής μέχρι κόπιες watchtower. Ε έτσι κουβέντα δεν μπορεί να γίνει. Άλλα θα λέει η θεια μου, άλλα θ' ακουν τ' αυτια μου.

P.S.: Το Ragenheart να κάνω τον κόπο να το ακούσω ή μπα;

[Ra Pariah]

P.S.: Το Ragenheart να κάνω τον κόπο να το ακούσω ή μπα;

Σπάνια φωνή πραγματικά, αλλά το όλο musicianship δεν με τρέλανε προσωπικά.

Τώρα, τα άλλα που λες είναι και λίγο υπεκφυγές, ε; Δηλαδή θα μιλήσουμε για ταμπάλες πάλι; Ήμαρτον... Δεν αυτοπαρουσιάζομαι ως τεράστιος φίλος του προγκ, παρόλα αυτά ακούω με ευχαρίστηση και prog/power και αισθαντικό prog σε φάση Psychotic Waltz/Mayfair.

ΠΣ: Dream Devoid σχεδόν power. Έχω να ακούσω δυομισι χρόνια βέβαια. Το Poem είχε καλά σημεία, κάποια βερμουδάτα παιξίματα στις κιθάρες δε μ' άρεγαν βέβαια. Αν αυτό σας καλύπτει, δεν μου πέφτει κανένας λόγος.

[Custom User]

Συ μίλησες πρώτος για ταμπέλες. Διάβασε καλύτερα τι γράφεις στο αρχικό σου ποστ :Ρ