Καιλιες-καμενιες

[Drumsick]

- Κάπου στα μέσα του Δημοτικού, με τη φίλη μου τη Δήμητρα, είχαμε πείσει τις τάξεις μας πως έχουμε την ικανότητα να καλούμε ένα πνεύμα, την ΚΙΚΗ. Το πνεύμα αυτό, με τη βοήθεια δύο σπίρτων τα οποία κρατούσαμε καθ'αυτόν τον τρόπο



και κινούνταν όπως δείχνουν τα βέλη, έδινε καταφατικές ή αρνητικές απαντήσεις σε ερωτήματα, ανάλογα με την φορά κίνησης.
Μας αποκαλούσαν σατανίστριες ως το τέλος του Δημοτικού.

- Φέτος στις διακοπες, οι οποίες περιλάμβαναν τον γύρο του νομού Χανίων με πολλές περιπέτειες, έριχνα τακτικά πασιέντζες. Ξεκίνησε λοιπόν ένας χαβαλές με τους φίλοι ώσπου φτάσαμε σταδιακά να θέτουμε στοιχήματα τύπου - "αν βγεί η πασιέντζα, άυριο στο φαράγγι της Σαμαριάς θα περάσουμε γαμώ!", "αν βγεί η πασιέντζα, θα πάμε το αμάξι στο συνεργείο και θα το επισκευάσουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα! Κι αν βγεί και χωρίς ανακάτεμα, δε θα μας κόψουν τον κώλο!" "αν βγεί η πασιέντζα, μέχρι αύριο θα έχουμε βρεί ντουζιέρα για να κάνουμε μπάνιο!" - τα οποία αρχίσαμε να πιστεύουμε με τόσο πάθος, που παρακολουθούσαμε την εξέλιξη κάθε πασιέντζας με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας επάνω, κι όταν δε έβγαινε, ξενερώναμε.

- Μέχρι και το τέλος Γυμνασίου, απαγόρευα στον εαυτό μου να ακούει το Blackened, επειδή πίστευα πως αν ακούω/τραγουδάω τον στίχο "see your mother put to death, see your mother dying" θα πέθαινε η μανούλα μου.

- 'Οταν περπατάω στο δρόμο, τρώω για κλάσματα του δευτερολέπτου φλασιές πως αυτός που έρχεται από απέναντι, θα μου επιτεθεί και θα με σκοτώσει και ανακουφίζομαι όταν τελικά προσπερνιώμαστε.
Ομοίως, οταν στέκομαι σε κάποιο ψηλό μπαλκόνι, την αποβάθρα του μετρό ή περνάω τον δρόμο, ανεξαρτήτως διάθεσης, τρώω φλασιά πως θα πηδήξω και γεύομαι στιγμιαία τον ΘΑΝΑΤΟ.