Περίεργο θρεντ. Στις 13 σελίδες του πέρα από τη κριτική στο δισκο καθεαυτό, αγγίζει αρκετά πράγματα για τα οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε 2-3 θρεντ. Εγώ επειδή βαριέμαι θα σταθώ λίγο σε αυτό:
Στη πλάκα θα πω πως αυτή είναι κλισέ απάντηση ενός φαν queensryche/ολντ σκουλ prog κτλ κάτι που φαίνεται και από το ποιοι το στήριξανOriginally Posted by GuardianOfIvorytower
. Στο σοβαρό θα πω πως αυτό δεν στέκει πλήρως. Το λεγόμενο "συναίσθημα", που είναι τόσο μεγάλο σε κάτι τέτοιους δίσκους, 96% των περιπτώσεων δημιουργείται από αυτές τις αναλύσεις. Ένας δίσκος από μόνος του μπορεί να είναι καλός, αλλά γίνεται γιγαντιαίος αφού τον ανακαλύψεις, αφού καταλάβεις το κονσεπτ του και το λυρισμό του, αφού κάτσεις και αναλύσεις με τους φίλους σου τη κάθε λεπτομέρεια είτε στο παίξιμο είτε σε ότι περιτριγυρίζει τη δημιουργία του. Τότε είναι που ο δίσκος γίνεται για εσένα, υποσυνείδητα, "αριστούργημα".
Το βλέπεις στη κριτική του Κρουξ σε αυτό το θρεντ, το βλέπεις σε μια συζήτηση για το λατεράλους, το βλέπεις στη συζήτηση για το νόημα των στίχων του Awaken the Guardian. Χωρίς την ανάλυση, χωρίς να εμβαθύνεις στη λεπτομέρεια του δίσκου, δε προκειται αυτός να γιγαντωθεί στα μάτια σου. Από εκεί και μετά υπάρχει και μια νοσταλγία στο όλο θέμα (πχ. αυτό που είπε στο quote ο Guardian) που μπερδεύει περαιτέρω τη κατάσταση.
Εν συντομία έχετε την εντύπωση πως είναι το συναισθημα που βγάζει το τραγούδι αλλά δεν είναι έτσι, είναι μια μίξη νοσταλγίας από όταν το ακούγατε και της χαρας και εντυπωσιασμού από όταν ανακαλύψατε όλες τις πτυχές του. H ανάλυση σας έδωσε τη δυνατότητα να έχετε τοσο έντονο συναίσθημα. Έδωσε άλλο νόημα στο κάθε τραγούδι.
Επίσης το ΟΜ είναι υπερεκτιμημένος δίσκος
Ον τοπικ: Τo The Messenger είναι με διαφορά το καλύτερο τραγούδι στο δίσκο.
