Δε παραλληλίζω το κάπνισμα, παραλληλίζω την γκρίνια/απαίτηση για παρέμβαση λόγω ενόχλησης με άλλες περιπτώσεις όπου είναι προφανές ότι η ενόχληση δεν επαρκεί για την παρέμβαση προστασίας από το κράτος.
Δε δικαιολογείται, σε μία κοινωνία η οποία υποτίθεται ότι προσδοκά να είναι ελεύθερη, καμία νομοθετική παρέμβαση για την απαγόρευση μίας πράξης χωρίς να πληρούνται τουλάχιστον οι εξής δύο όροι:
α) η πράξη προκαλεί άμεση ζημία σε έννομο δικαίωμα τρίτου.
β) οι τρίτοι δεν έχουν καμία λογικώς έννομη και αναμενόμενη δυνατότητα να προστατευθούν από την πρόκληση ζημίας.
Οπότε, το μόνο λογικό κριτήριο στην όλη συζήτηση είναι αφ' ενός κατά πόσο το παθητικό κάπνισμα προκαλεί ζημιά τέτοια ώστε να δικαιολογείται η κρατική παρέμβαση, αφ' ετέρου ότι οι μη καπνιστές δεν έχουν τρόπο να προστατευθούν από την έκθεση στον καπνό (π.χ. το τελευταίο αφορά εργαζόμενους σε καταστήματα όπου οι πελάτες επιτρέπεται να καπνίζουν).






