Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Πρέπει να έχει κανείς ακόμη ΧΑΟΣ μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα ΑΣΤΕΡΙ που χορεύει!
Χαχαχαχα!.... μου το εχει εκμυστηρευτει και η γκομενα μου, πως, παροτι ειμαι "ξεχωριστη προσωπικοτητα", μερικες φορες, υποκυπτω στην επιδραση του μικροαστικου περιβαλλοντος μου/μας.
Αλλα μην με ταμπελιαζεται, εχω δει κι αλλα προσφατα: Ειδα φαντασμα Βρετανιδας γριας (ξυπνησα επειδη κρυωνα), ειδα οτι τελικιαζα αμαξι στην Θηβων (επεσα απ'το κρεβατι - μα τον Ντιο, παταγα γκαζι με το δεξι και βρηκα κενο...), ειδα οτι πηγαινα Αμερικη με Jumbo Jet στην ...Πατησιων (μικροαστικοκαι λιγο παλιοτερα εχω δει και τον Flea μουσαφιρη σπιτι μου που εβραζα μακαρονια και ηθελα να του κανω το τραπεζι.
Deafening, painstaking, BB King
Τελευταία βλέπω συχνά ένα τύπο που έρχεται σπίτι μου και με μαχαιρώνει σαδηστικά στο λαιμό.
Ψες ξάπλωσα στις 6, και τον είδα πάλι να έρχεται, μόνο που αυτή τη φορά είχα και γω μαχαίρι (κρητικό, cult) και επιτέθηκα πρώτος. Ξύπνησα η ώρα 9 πριν του το χώσω του μαλάκα...αλλά πού θα μου πάει!
Πολλές μαλακίες. Αυτό που μου έμεινε είναι η σκηνή που είμαι με έναν φίλο σ'ένα φεστιβαλ τύπου Β-φεστ, με ομιλίες, διαμαρτυρίες, προβολές κτλ και πάμε να αράξουμε σε ένα μπαλκονάκι στον πρώτο όροφο, σ'ένα μισοδιαλυμένο νεοκλασσικό κτιριο. Αυτό βρίσκεται σε λοφάκι κι ενώ από την πρόσοψη φαίνεται μονόροφο, έχει κάμποσους ορόφους υπό το έδαφος, με το υπόγειο να βγάζει σε δρόμο στην πίσω μεριά του. Εκεί που αράζουμε λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε (δεν ξέρω πως) οτι έρχεται βόμβα προς το μέρος μας και προλαβαίνουμε για κάτι δευτερόλεπτα να γυρίσουμε και να βουτήξουμε σε μια τρυπάρα που έχει το πάτωμα πίσω μας.
Το χέσιμο ήταν τα επόμενα 2-3 λεπτα της πτώσης. Εκτός απ'το οτι ήταν τίγκα ρεαλιστικη, φαινόταν και να διαρκεί κάνα μισάωρο. Να πέφτω λοιπόν μέσα από τα χαλάσματα, από όροφο σε όροφο, να σκάω πάνω σε σανίδια, να στριφογυρίζω στον αέρα, να τρυπάω τα μισοδιαλυμένα ξύλινα πατώματα με τη φόρα μου, να μαγκώνομαι πανω σε σιδεριές που εξέχουν, να γδέρνεται το δέρμα μου και να σκέφτομαι διαρκώς πως στο επόμενο χτύπημα κάπου θα είμαι νεκρή, ή πως θα με πλακώσουν τα ντουβάρια που πέφτανε μαζί μου λόγω της έκρηξης, ή πως θα με φτάσει η φωτιά από την έκρηξη ή δεν ξέρω τι άλλο. Μέσα σε όλα αυτά είδα και κάποιον άλλον να πέφτει και να καρφώνεται με βία σε κάτι χαλύβδινες ράβδους.
Τελικά προσγειώνομαι στο υπόγειο, 4 πάτωματα κάτω, πάνω σε κάτι σανίδια και δε μπορώ να πιστέψω πως είμαι ζωντανή. Είμαι καταγρατζουνισμένη και χτυπημένη, αλλά δεν έχω καν σπάσει κάτι. Σηκώνομαι λοιπόν έτσι καταπονημένη και παλέυω να βρώ την έξοδο προς το δρόμο. Κάπου εκεί βρίσκω και τον φίλο μου που είναι καλά. Περιφερόμαστε λίγο στους δρόμους μαζι με άλλους σακατεμένους που επιβίωσαν από την έκρηξη, και συνειδητοποιούμε πως γύρω επικρατεί μια ποστ αποκαλύπτικ ατμόσφαιρα, με αυτοκίνητα να καίγονται, βιτρίνες να σπάζονται, κοσμάκη να τρέχει να σωθεί κι άλλα τέτοια ωραία.
Δε θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες εκτός από μια σκηνή που στεκόμαστε πίσω από το κτίριο, διπλά σε κάμερες και δημοσιογράφους, και βλέπουμε τον πάνω πάνω όροφο, με τη μια όψη να έχει υποχωρήσει,το ταβάνι πεσμένο και πτώματα να εξέχουν από τα χαλάσματα.
μαλακες ειδα τον ΧΑΤΖΑΡΑ να μου χουφτωνει τ'αρχιδια![]()
ΣΠΙΝΤ ΜΕΤΑΛ ΧΛΕΠΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΠΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ER
ΟΥΖΟ-ΘΡΑΣ-ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ-ΣΑΜΑΤΑΣ
Υπερπαραγωγάρα το όνειρο της χ....κάποτε έβλεπα τέτοια ρε γμτ, τώρα πια τίποτις
η αβάσταχτη πλαδαρότητα του αδυνατισμένου θράσερ
ήμουν στην έρημο με τον κβελτ και σταματήσαμε σ' ένα ψιλικατζίδικο που το είχε ο σταρόβας ν' αγοράσουμε καινούριες μπλούζες. εγώ βρήκα μια άνθραξ γκρι, αλλά ο κβελτ πρόσεξε ότι είχε και κάτι μετάλλικα μαύρες με μανίκια που σούρωναν με κορδονάκι κι ενθουσιάστηκε και χοροπήδαγε και μου έλεγε "να πάρουμε τις μετάλλικα! έχουν κορδονάκια!", αλλά εγώ τότε παρατήρησα ότι πούλαγε και κάτι μπλούζες που ήταν από διπλή στρώση νάιλον, τύπου σακούλα σουπερμάρκετ, αλλά με κενό ανάμεσα στα δυο νάιλον κι αγόραζες μαζί και μια μεγάλη σακούλα σπανάκι απ' το ψυγείο και γέμιζες την μπλούζα με αυτό, ώστε να δροσίζεσαι στην έρημο. κι έτσι εγώ πήρα αυτή με το σπανάκι και ο κβελτ τη μετάλλικα και τότε εμφανίστηκε ο κάνσερ κι έβαλε το χέρι του στον ώμο μου κι άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή και την αγάπη κι εγώ έχωσα το χέρι μου στην μπλούζα κι άρχισα να του πετάω σπανάκι με τις χούφτες κι αυτός έτρεχε στην έρημο κι εγώ με τον κβελτ τον ακολουθούσαμε, εγώ πετώντας του σπανάκι κι ο κβελτ τραγουδώντας το for whom the bell tolls.
Es el sonido de su mundo derrumbándose/Es el del nuestro resurgiendo
El día que fue el día, era noche/Y noche será el día que será el día
γελαω.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΛΛΙΚΑ Ε???????
Απαιτω να πεσει παλι για υπνο ΑΥΤΗ, και να το ξαναδει, και στο τελος να ακουγονται Χαμμερφωλ.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
Μπα, με κερδισε το σπανακι ως δροσιστικο στην ερημο, δε θα το σκεφτομουν ποτε, ειδικα μπλουζες με σπανακι
axaxaxaxa.. thea