@ Ικονοκλαστ και τους υπόλοιπους επιεικείς
Παίζει γενικά το εξής σενάριο: να μην έχει δει κάποιος ούτε Χάνεκε ούτε Τριερ - ή και να έχει δει πέρασαν από τα μάτια του και δεν τον άγγιξαν στο ελάχιστα, υπήρξαν απλά σπαταλημένος χρόνος - και είναι ανίκανος να διαχωρίσει την τέχνη από το kitsch. Για να μην είναι έξω από τις τάσεις λοιπόν (το μεγαλύτερο πλήγμα στο image των παιδιών με "τις έξυπνες, ψαγμένες φατσούλες" άλλωστε είναι να είναι ανενημέρωτοι) παραμένει στο επιφανειακό, στο τι λέγεται, στο τι συζητιέται, στο "τι παίζει στην πόλη και είναι hot". Όταν η κατασκευή του Hype αυτού λοιπόν είναι ένα εύκολο έργο για την εγχώρια και διεθνή industry of cool -Lifo, Athens Voice, Athinorama, "Indie" Festival - έχεις μια ομάδα ανόητων οπαδών αυτών των μηχανισμών που δεν ξέρει τι είδε, κι όμως είναι πεπεισμένη πως αυτό που είδε ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΑΤΟ. Στο τόσο φλου. Ε αυτή η μάζα άνετα δημιουργεί και εντυπώσεις και πεποιθήσεις σε μια ευρύτερη μερίδα ανθρώπων. Μέσα κι εσύ και όλοι όσοι ρίχνουν και μια ματιά σε blogs, zines, εφημερίδες, περιοδικά - ο,τι είναι στη ζώνη επιρροής των πρώτων. Και αυτό γενικά είναι πολύ πετυχημένο Marketing. Θα μου πεις επί της ταινίας δε λέω τπτ. Ναι, γιατί πιστεύω πως η ταινία δεν είναι τπτ. Είναι μια τσιχλόφουσκα με έντονο άρωμα και χρώμα που βγάζει μάτι αλλά μέσα της έχει μόνο αέρα. Την βρήκα γενικά Kitsch και ρηχή (πιο ακριβείς λέξεις δεν βρήκα).
Επειδή όμως αρκετοί εδώ μέσα έχουν δει και Χανεκε και Τριερ, και φαίνεται να την εκτιμάτε την ταινία, κι αρχίζεται να μου καταρρίπτετε την πεποίθησή μου, σας πειράζει να μου γράψετε δυο λόγια για τις κινηματογραφικές καλλιτεχνικές επιτυχίες του "Κυνόδοντα"; 'Η έστω τους άθλους που ξεπέρασε; Αν τα έχετε αναλύσει και μου διαφεύγουν κάντε και quotes.
