Εξήγησε το «μικροπρέπεια», όμως. Πολιτική είναι, συζητάμε, κάποιοι έχουν δίκιο άλλοι άδικο. Ο μαρξισμός γεννιέται μέσα στον διεθνισμό και αναπνέει μόνο μέσα σε αυτόν. Δεν θέλουμε όλοι να παρακολουθούμε ένα ρεύμα που αποφασίζει ότι πρέπει να κλείσουμε τα σύνορα και να ανακαλύψουμε την αφήγηση του έθνους, ή τις κορώνες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Δεν βρίσκουμε όλοι απειλή στον τούρκο ή στον αμερικάνο per se, δεν με ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι ισραηλινός ή μπαγκλαντεσιανός, όχι όσο η τάξη του και τα κίνητρά του.
Οι τερμιναλικοί χώροι είναι ένας θίασος, ένα παρανοϊκό μίγμα από κακές μεταγραφές του γερμανικού αντιφα, λαθραναγνώσεις των πιο αμπλαουμπλε θεωρητικών όπως ο καστοριάδης και όλων των στοιχείων που συνενώνουν την πολιτική συμπεριφορά του ανεκδότου που λέγεται ελληνική αναρχοαυτονομία. Αλλά δε μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας για τις μαλακίες που λέει ο Δελαστικ. Κάθε κριτική ή «κριτική» όσο βλακώδης και σκατοπροαίρετη και να είναι -> ΠΑΝΤΑ <- έχει στοιχεία που βγάζουν νόημα, και μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις για να ατσαλώσεις τις δικές σου θέσεις και να καταλάβεις και που έχεις λάθος. Οπότε με όλους θα τα πούμε και το μπινελίκι ευπρόσδεκτο. Και πάντα ο χρόνος που θα χάσεις προσπαθώντας να πείσεις έναν ανόητο που σήμερα λέει αυτά, αύριο θα λέει κάποια άλλα (δεν εννοώ παιδιά που γράφουν στο τοπικ), μπορεί να επενδυθεί καλύτερα συζητώντας τα ίδια με έναν σύντροφο και μια συντρόφισσα. Αυτό δεν είναι ελιτισμός, λενιν είναι.
</kke_101>
