μπα, διαφωνώ, δε χρειάζεται τα σιντι πλέιερ να προσομοιάζουν τον αναλογικό ήχο. Είναι σα να λες ότι θα κόψεις το πόδι σου για να χωρέσει στο παπούτσι που έχεις.. και εξηγούμαι: η διαφορά του ψηφιακού ήχου με τον αναλογικό είναι ότι ο πρώτος μπορεί να είναι και να γίνει το οτιδήποτε, ο δεύτερος θα είναι πάντοτε αυτός που είναι λόγω του περιορισμού της τεχνολογίας αυτής. Και είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί αυτό με το συγκεκριμένο παράδειγμα που έχουμε
Ο Μπέρνιν από που ακούει το ριπάρισμα του βινυλίου και τρελάθηκε? Από flac το ακούει, από ψηφιοποίηση δηλαδή. Άρα, η ψηφιοποίηση πέτυχε να αναπαράγει την ποιότητα του ριπαρίσματος του βινυλίου, ΑΡΑ, η ψηφιοποίηση έχει ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες που έχει το βινύλιο, και προφανώς πολλές παραπάνω!! (όπως μας λέει η θεωρία τουλάχιστον, εάν θέλουμε να τη πιστέψουμε, δηλαδή..)
Άρα τι είναι το βινύλιο? Ένα αναλογικό μέσο, το οποίο δίνει το χαρακτήρα του σε ότι περνάει από μέσα, όπως ένα αναλογικό πετάλι για κιθάρα, όπως είπαμε πιο πριν.
Ουσιαστικά, αυτό το οποίο έκανε ο Μπέρνιν (ή μάλλον, αυτός ο οποίος το ρίπαρε) έχει γίνει μόδα στο recording κόσμο τελευταία. Δηλαδή, οι παραγωγοί έχουνε φτάσει στο σημείο να ξενερώνουν με τη δυσκολία που έχει το να πετύχουν τον ήχο που θέλουν επεξεργαζόμενοι το σήμα σε καθαρά ψηφιακό επίπεδο (μιας και είναι προγραμματισμός αυτό το πράγμα, δεν είναι απλά να βάζουμε καλώδια και να πειραματιζόμαστε) και νοσταλγούν τον ήχο που έβγαζε η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ του αναλογικού ήχου, με το σήμα που περνάει μέσα από τα transducers κλπ. Οπότε, η μόδα αυτή είναι να παίρνουν τα σήματα τους και να τα περνάνε από μπομπίνες, πετάλια, κασέτες, αναλογικές κονσόλες ακόμα και βινύλια και κασέτες VCR, ξαναγυρίζοντας τα όμως στο ψηφιακό επίπεδο. Αυτό σημαίνει ότι ο αναλογικός εξοπλισμός αναλαμβάνει το ρόλο "επεξεργαστή", όμως η sampling ποιότητα του ψηφιακού παραμένει ανώτερη για να "πάρει" το όλο σήμα και να το αναπαράγει. Πράγμα που επιβεβαιώνει το προηγούμενο επιχείρημα, νομίζω. Άρα:
-Ένα βινύλιο παιγμένο από πικάπ
-Με ένα ψηφιακό σήμα του οποίου το σήμα ηχογραφήθηκε περνώντας μέσα από πικάπ και παίζει είτε από καλό cd player, είτε από κάρτα ήχου με υψηλό sample και bit rate. (Και το "καλό" για disclaimer.. δεν ξέρω αν ο μπέρνιν έχει κάρτα ήχου των 500 ευρώ και εάν είχε τον 50 θα έχανε και πολλά, νομίζω όχι και τόσα...)
Είναι πρακτικά εντελώς το ίδιο. Οπότε, έχοντας μόνο πικάπ και παίζοντας βινύλια, περιορίζεις την γκάμα του ήχου που μπορείς να ακούσεις. Χωρίς να λέω ότι είναι κακό να γουστάρεις μόνο ήχο βινυλίου.. αλλά νομίζω ότι παίζει και λίγο συνήθεια και αυθυποβολή στους vinyl freaks. Και μινμιν, αυτό είναι και κάτι που σίγουρα εκμεταλλεύονται οι "high fidelity" εταιρείες που βγάζουνε τις δισκάρες που λες σε πανάκριβα βινύλια(ειδικά
(Η αλήθεια είναι ότι ήθελα καιρό να τα γράψω αυτά όσον αφορά την αναλογικο-μανία και βρήκα την ευκαιρία χοχο. Θα βάλω έναν orange για άβαταρ με ένα Χ από πάνω [/πλακίτσα, ε]
