Originally Posted by
Krux
το 1988 κυκλοφόρησε ένας δίσκος που σύντομα χαρακτηρίστηκε ως αριστούργημα του progressive metal, που απαιτούσε να τον ακούσεις μια και έξω και υποσχόταν να μην σε αφήσει να παρατήσεις την πλοκή του μέχρι να κορυφωθεί το suspens. για κάποιο περίεργο λόγο αυτός ο δίσκος δεν ήταν το Seventh Son of a Seventh Son αλλά το Operation : Mindcrime. η ιστορία που είπαν οι Ryche με αυτό τον δίσκο είχε όλα αυτά τα συστατικά για να χτυπήσει ένα συγκεκριμένο μη εφηβικό νεύρο της εποχής. απευθυνόταν κυρίως σε ένα κοινό λίγο μεγαλύτερης ηλικίας και προσπαθούσε πίσω από ένα μελοποιημένο concept προδοσίας και conspiracy theory να μεταφέρει λέξεις που όλοι οι "έφηβοι στην καρδιά" αναζητούσαν την εποχή εκείνη. επανάσταση, επανάσταση, επανάσταση. και είχε τρομερό ενδιαφέρον τότε γιατί ήταν εύκολο και κατανοητό και το έλεγε όλος ο κόσμος και όλοι μαζί έσφιγγαν τα χέρια και άκουγαν τον Tate να στηλιτεύει. να σημειώσουμε κάπου εδώ οτι αν στην θέση του Tate υπήρχε άλλος τραγουδιστής αυτή την στιγμή δεν θα γινόταν καν αυτή η συζήτηση. ο δίσκος θα είχε περάσει στο by ως ακόμα μια καρακίτς ακαταλαβίστικη μπασκλασαρία και όλα καλά, όλα ωραία. κρίνοντας τον δίσκο σήμερα και με αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ μου, μπορώ με σιγουριά να πω τα παρακάτω.
το Mindcrime εκθειάζεται κυρίως για 2 λόγους. ο πρώτος είναι αυτός που ανέφερα παραπάνω, το concept/στίχοι που εν έτει 2010 με αφήνουν παγερά αδιάφορο και δεν μου χρησιμεύουν πουθενά αλλά το 1988 όπου η HM υποκουλτούρα ασχολούταν με τα διαβόλια, το general fantasy και την αλητεία, υπήρχε κοινό που έβρισκε πάτημα στα λεγόμενα των Ryche.
η μουσική που ντύνει το concept είναι αυτό που εμένα με κάνει να μην μπορώ να το διαγράψω, να το προσπεράσω. γιατί μιλάμε για πραγματικά καλή μουσική, για αριστουργηματικές ερμηνείες και δουλειά που εν έτει 1988 λίγες μπάντες έριχναν στην μουσική τους. και η μουσική για κάποιους και συγκεκριμένα για μένα δεν είναι πάντα μια ολότητα. δεν κρίνεται απαραίτητα ως ένα complete music theme και εκτιμάται για την αρτιότητα του. μου αρκούν πράγματα μικρά και απειροελάχιστα για να καταλάβω οτι αυτό μπορεί να συμπεριληφθεί στο παζλ της μουσικής μου οντότητας. μου αρκεί κυριολεκτικά μια νότα στο I didn't know yet, what I'd know when I was bleedin' του Dax Riggs, 3 νότες στο Where it hurts των Pain of Salvation, ένα ριφ στο Be that as it may των Yakuza, ένα γύρισμα της φωνής του Devon στο Some things you can't return, μια αλληλουχία ριφς στο Drought των Pelican για να τα τοποθετήσω μέσα μου χωρίς να μπορώ/πρέπει να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό. το ίδιο ακριβώς πράγμα μου συμβαίνει και στο breakdown του ρεφραίν του Eyes of a stranger, εκεί στο "I've always known that the mirror never lies". και μου αρκεί. και μου συμβαίνει και σε άλλα κομμάτια των Ryche το ίδιο πράγμα. όπως το λύγισμα της φωνής του Tate στο Roads to madness ή εκείνη η τσιρίδα "We are one, we are children of the light" στο Take hold of the flame και άλλα τέτοια άπειρα παραδείγματα γενικά. το συναίσθημα αυτό είναι το ίδιο είτε ακούς Ryche, είτε ακούς Hacride, είτε Taake, είτε whatevah. είναι τόσο απλό και τόσο όμορφο και τόσο τεράστιο παράλληλα αυτό το συναίσθημα και συμβαίνει σε όλους μας, on way or another και γι' αυτά τα μικρά πραγματάκια αγαπάμε ο καθένας κάτι διαφορετικό ή κάτι παρόμοιο. και όταν θα μιλάμε για αυτά που αγαπάμε θα είμαι εκεί δίπλα σου και θα ακούσω αυτό που θέλεις να πεις και σίγουρα θα με ιντριγκάρει γιατί το βρίσκεις τόσο ενδιαφέρον και το τοποθετείς ψηλά μέσα σου. όταν όμως εύκολα αποκαλείς αυτό που αγαπώ, σκουπίδι, με βάζεις απέναντι σου και είτε επειδή θέλεις να με πικάρεις, είτε γιατί όντως το θεωρείς σκουπίδι με αναγκάζεις να προσπαθήσω να σου εξηγήσω πράγματα που δεν θέλεις να καταλάβεις. προσπάθησα να το κάνω με τα παραπάνω βέβαια αλλά γράφοντας τις τελευταίες αυτές λέξεις κατανοώ το πόσο μάταιο είναι αυτό.
edit.
το παραπάνω δεν αποτελεί απάντηση προς κανένα.
