Προσωπικό ημερολόγιο ενός χίπστερ μπλόγκερ, γιατί δε μπορώ να τα εκφράσω με άλλο τρόπο:
Έχουν περάσει κοντά 10 χρόνια από το πρώτο μου μέταλ cd. Στην πορεία άκουσα εκτός των άλλων άπειρες μαλακίες που δεν ξέρω αν μου άρεσαν στα αλήθεια, όπως κάθε καυλωμένος έφηβος, θα ταν όμως τουλάχιστον δήθεν να πω ότι δε διαμορφώθηκα από τα θετικά αυτής της κουλτούρας. Δεν έχω μετανοιώσει για τίποτε κοινώς, δε φτύνω το παρελθόν μου, όπως ίσως δίνω τέτοια εντύπωση, αντίθετα υπάρχουνε στοιχεία τα οποία στογγυλοκάθησαν ως βίωμα στην (εκρηκτική μου ομολογουμένως) προσωπικότητα. Θα ακούσω ακόμα Entombed, θα τα σπάσω με Death Breath, θα καυλώσω τέρμα με τους θεούς Dead Congregation, θα βαρέσω τατουάζ Bolt Thrower (αλήθεια) κλπ κλπ. Αυτά όσον αφορά το πανέμορφο "δώσε μου 3 ακόρντα μέχρι να πεθάνω" του Πάνκη. Ένα πράγμα όμως το οποίο δε διαπραγματεύομαι είναι το να ακούω μουσική ως Άνθρωπος και όχι ως πελάτης. Τα βιώματά μου είναι προσωπικά και αδιαπραγμάτευτα, είναι πλήρως διαχωρισμένα από τον κάθε παπάρα έμπορο.
Βίωμα μπορεί να είναι είτε η εξέλιξη είτε η στασιμότητα. Witchkiller, όσο αγαπάς Sonny Boy Williamson, άλλο τόσο αγαπάω Lightnin Hopkins και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει εξέλιξη σε μία τέτοια στάση, το ξέρω πολύ καλά και σίγουρα το γουστάρω. Θα κάνω το βήμα παραπέρα όταν νοιώσω ότι πρέπει να γίνει, αυτά είναι πράγματα αυτονόητα. Εκεί τίθεται η διαχωριστική γραμμή με τους ΧΑΖΟΥΣ χεβυμέταλλους, δυστυχώς. Άκου Accept για μία ζωή, εγώ είμαι μαζί σου. Δείξε μου όμως ότι είσαι Άνθρωπος, ότι αυτό που κάνεις το βιώνεις, ότι είναι προσωπικό. Αν μου δείχνεις ότι η ευρύτερη στάση σου (όχι εσύ witch προφανώς - γενικά) είναι άμεση συνάρτηση εμπορικών δρώμενων (επανεκτελέσεις, reunion tour, κοινό λάιβ με Megadeth-Metallica για τους οπαδούς αυτού του ελεεινού reality που βάζει ακόμα χρήματα σε τσέπες και πολλά σχετικά παραδείγματα), τότε μάλλον θα ακούσεις και την ανάλογη κριτική, άσχετα αν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι και αν γίνεται με ελαφρύ προβοκάρισμα. Αυτό το εμπορικό πανηγύρι δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει μονάχα στο μέταλ, αυτό το δέσιμο οπαδών με μουσικούς, λόγω ιδιομορφιών αυτής της μουσικής που μάλλον είναι άλλη κουβέντα.
Εν ολίγοις, εκεί τίθεται το ζήτημα της εξέλιξης για μένα: όχι τόσο στο πόσα καινούργια πράγματα θα ακούσεις, όσο στο πόσο θα έχεις την αυτοαναίρεση χέρι χέρι, την ιδιότητά σου ως Άνθρωπος να κρίνεις γενικά και να θωρακίζεις τα βιώματά σου. Λυπάμαι, αλλά ο χεβυμέταλλος στατιστικά (και όχι φυσικά ο warlord, witchkiller και λοιποί συμπαθέστατοι χρήστες) δε μπορεί να το κάνει αυτό, δε διαμορφώνεται ο ίδιος, περιμένει τις εξελίξεις να τον διαμορφώσουν, και το πιο τραγικό, υπερασπίζεται φανατικά το τελευταίο στάδιο διαμόρφωσής του.
Αυτά.
