Προφανώς τα όσα γράφω προκύπτουν από την εναντίωσή μου στις επαναηχογραφήσεις των Manowar. Όταν πρωτοβγήκαν οι Manowar διόλου νεκροί και στάσιμοι ήταν, επανάσταση ήταν και το heavy metal. Αλλά 25 χρόνια μετά με τα ίδια κομμάτια υπάρχει νέκρα, σαπίλα, παππουδιά.
Φυσικά συμφωνώ για τα ωραία των "ξεπερασμένων". Δεν θα έλεγα άλλωστε πως τα δικά μου ακούσματα είναι αλλού για αλλού και ιδιαίτερα διαφορετικά και σίγουρα δεν το παίζω υπεράνω για αυτά.
Ούτε λέω πως ο αυτοσκοπός της τέχνης είναι το μοντέλο της διαρκούς προόδου. Άσε που αν μπούμε βαθιά σε συζήτηση για αυτό, η πρόοδος είναι κάτι υποκειμενικό, κλπ, κλπ. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως αυτοσκοπός είναι και το μοντέλου της αέναης μη προόδου, σε αυτό κολλάω. Και αναρωτήθηκα κατά πόσο ένας άνθρωπος που βάζει ευαγγέλιο μια μορφή μουσική στην τέχνη του και σνομπάρει τις άλλες, κάνει το ίδιο και σε άλλες πτυχές της ζωής του. Ο πάνκης μου έδειξε μια εναλλακτική.
Δεν κάνω επισημάνσεις, ούτε ειρωνεύομαι. Αναρωτιέμαι και θέτω προς συζήτηση
